Fuck Buttons - Street Horrrsing
'En wanneer begint het liedje nu?' moet de laatste weken zowat de meest gestelde vraag ten huize (hs) geweest zijn. Onze huisgenoten zijn wel wat gewoon (Animal Collective en The Knife kunnen op evenveel bijval rekenen als Robyn of Rihanna), maar Fuck Buttons is er blijkbaar over.
Te eentonig. Te creepy. Wanneer wij dus weer eens zin hebben in glinsterende ijstsoenami's die in slow motion tegen torenhoge kliffen van elektronische noise botsen, of in horrortrance in pure 'Blair Witch'-stijl, worden we onverbiddelijk naar het tuinhuis verbannen.
Echt nieuw is het debuut van Fuck Buttons niet: 'Ribs Out' zit vol Liars-venijn en tribale Black Dice-ritmes, maar ook Stars of the Lid, Spacemen 3, Yellow Swans en Gang Gang Dance hebben duidelijk sporen nagelaten in de platencollecties van het duo uit Bristol. Andrew Hung en Benjamin John Power zijn echter meesterlijke koorddansers. De zes composities die ze op 'Street Horrrsing' met piepkleine Casio-keyboards, synths, effectpedalen, drums en speelgoedmicrofoons bij elkaar spelen, zijn blij én brutaal, elegant én euforisch én angstaanjagend; ze klinken repetitief én zitten vol onverwachte wendingen.
Een eindeloos geloopte Suicide-intro lijkt 'Okay, Let's Talk About Magic' aan te drijven. De buzzende laag static die de lieflijke intro van 'Sweet Love for Planet Earth' overwoekert is zo dik, zo sensueel, dat je 'm zou willen aanraken. Tussen het atmosferische gekraak door lijkt onze radio tijdens 'Race You to My Bedroom/Spirit Rise' uitsluitend de geluidsgolven van een Lightning Bolt-concert op te vangen, tot plots vanaf andere frequenties amateuropnamen van panisch geschreeuw binnendringen, en daarna ook ijle, buitenaardse melodietjes.
Aanvankelijk klinkt 'Street Horrrsing' behoorlijk minimaal en eentonig, een beetje simpel zelfs: de laatste minuut van het geweldige 'Bright Tomorrow' vertoont opvallende gelijkenissen met de feedback die na een doortocht van Sonic Youth van het lege podium druipt. Maar een paar luisterbeurten later besef je dat less eens te meer more is. Dat de kracht van deze stukken precies zit in die doorgedreven herhaling, die schijnbaar monochrome noisezwermen. Dan ga je in je tuinhuis zitten wachten tot er schoonheid komt bovendrijven, tot met zuur gebleekte Kraftwerk-synthmelodietjes en dreunende, aanstekelijke orgelpulsen onthullen dat 'Street Horrrsing' zowaar fragiele, ietwat rafelige banden heeft met popmuziek.
Stadsgenoten Portishead zijn fans. John Cummings van Mogwai zat achter de knoppen. Fuck Buttons zijn de Christian Fenneszen van het internationale geluidsterrorisme, de Peter Verhelsts onder de noiseniks, de pointillisten van de whatevercore. Als aanbeveling moet dat ruimschoots volstaan. Als waarschuwing ook.
Toptrack: 'Bright Tomorrow'
