Gangsta rapper Pietju Bell: 'Echte gangsters dansen niet'

Vrijdagavond op Best Kept Secret bracht veel romantiek, nostalgie, en een dansbeen hier en daar. Onder meer Pietju Bell zette de FIVE-tent in lichterlaaie met gangsta rap straight out of … Eindhoven.

“Bedankt voor die kip, broeders!”, roept Pietju Bell nog even wat andere rappers tegemoet, die hem trakteerden op een broodje saté wat vroeger op de avond. Welopgevoed en beleefd, zo hebben we ze graag. Hij spreekt met twee woorden en verbetert zijn ‘wat?’ in ‘wablieft?’, wanneer we een vraag moeten herhalen. Het heet r-e-s-p-e-c-t, en dat heeft ‘ie vast geleerd op de straat.

“De straat, daar begint en eindigt alles”, vertelt Bell met liefde. “Op de straat deel je wat je hebt, ook al is het weinig. Een materialistische ingesteldheid hebben we er niet. Gangster zijn betekent niet dat je koketteert met wat je verdient. Integendeel. Het betekent dat je klaarstaat voor je familie en je broeders. Het gaat over wat echt belangrijk is.”

Hij praat niet graag over zijn persoonlijk leven en geeft dan ook zelden interviews - “ze stellen me zulke rare vragen”, zegt hij. Dat valt te begrijpen: Bell heeft geen verleden waar hij, zoals sommige andere gangsta rappers, trots op is. “Vijf jaar en acht maanden, achttien maanden heb ik ook nog gezeten”, rapt hij in het nummer ‘Als je wist, dan je weet’.

undefined

Het nummer zette de festivaltent rond een uur of één compleet in lichterlaaie, en kreeg letterlijk iedereen aan het dansen. Zijn artiestennaam stamt uit zijn tijd achter de tralies: hij stond onder de inmates bekend als notoire plaaggeest, net als het bekendste boefje uit de Nederlandse literatuur.

Toch wil hij het graag met ons hebben over zijn muziek en zijn teksten. En die komen uiteraard voort uit zijn eigen ervaringen. Meer zelfs: authentieke ervaringen zijn key voor de rapper.

Sudder en beef

“Je moet altijd rappen over wat je echt hebt meegemaakt”, vertelt Bell. En dat gaat bij hem best ver. Voor een lekenoor lijkt het alsof zijn gangsta rap criminaliteit, geweld en vrouwonvriendelijkheid promoot, maar volgens hem is niets minder waar. Rappen over criminaliteit is niet hetzelfde als criminaliteit verheerlijken, leren we.

“Wie een beetje naar mijn teksten luistert, zal dat ook wel begrijpen. Het is nooit mijn bedoeling om mensen aan te moedigen om foute dingen te doen. Maar soms moet muziek een beetje sudderen voor iemand echt doorheeft wat er gezegd wordt.”

undefined

“Ik ben nog altijd wel een stouterik, maar dan in een goed opzicht”, vertelt Bell. Zoals hij het zelf verwoordt, steelt hij alleen van ‘de rijke tatta’s’. Hoe lichtzinnig zijn teksten ook klinken, wie goed luistert, hoort kritische hiphop. Oké, we willen Pietju Bell nu niet meteen uitroepen tot de Kendrick Lamar van de Lage Landen, maar ook hij vertegenwoordigt een belangrijke sociale groep. Hij rapt over een leven dat de doordeweekse Best Kept Secret-ganger nooit zal kennen.

“Ik geloof wel dat ik een stem ben voor een deel van de maatschappij dat geen gehoor krijgt”, vertelt hij. Dat lijkt ons een stem die - vergeef ons het vooroordeel - hier in de Beekse Bergen weinig vertegenwoordigd is. Overwegend blanke middenklassers maken het gros uit van het publiek. Vindt hij het dan niet ongemakkelijk om voor de verkeerde kerk te preken?

“Nee, het optreden was fantastisch! De mensen hier op Best Kept zijn erg open minded, ze staan net open voor alle soorten muziek. Als je op een hiphopfestival zoals Appelsap staat, zal het niet zo’n feestje zijn. Dat past niet goed bij het imago van het publiek, want echte gangsters dansen niet.”

Met een Nederlandse rapper praten over politieke correctheid: het is een vloek en een zegen. Uiteindelijk komt het allemaal neer op artistieke vrijheid en eerlijkheid. Je mag uiteindelijk het publiek niet onderschatten of betuttelen, vindt Bell.

“Hoe haatdragend iets ook is: als je echt iets voelt, dan moet je daarover rappen. Niet dat dat in mijn geval zo is, maar als een rapper geen respect heeft voor vrouwen, moet hij daar vooral eerlijk over zijn in zijn tekst. Dan kunnen we er tenminste over discussiëren. Wat zijn we ermee als een artiest zich anders voordoet dan hij is?”