Geike - Lost in Time

Geike Arnaert, van ‘Zoutelande’ en Hooverphonic maar vooral van zichzelf, neemt dit najaar deel aan ‘De slimste mens ter wereld’, de mediagenieke moppentrommel aangevuld met moeilijke vragen die Erik Van Looy al zeventien jaar viptickets bezorgt bij Royal FC Antwerp International Unlimited.

Als er een wedstrijd zou bestaan die de elegantste mens ter wereld bekroont – ideetje voor VIJF, factuur volgt – zou Geike daar minstens in de top drie eindigen. Samen met Stefanie Callebaut van SX voert zij het beperkte legioen der Vlaamse stijliconen aan dat er niet alleen onberispelijk en totaal mega en mysterieus uitziet, maar ook op andere vlakken schittert. In de populaire muziek, in beide gevallen.

Geikes parcours in de wondere wereld van het chanson is op zijn minst grillig te noemen: na de muze van Alex Eurovision Song Contest You’re My Bitch Callier bij Hooverphonic te zijn geweest, was ze een tijdje (op) zoek, tot ze opdook als frêle tweede stem in ‘Zoutelande’ van BLØF. Een lied dat in korte tijd de status van een in grote voetbalstadions meezingbaar anthem kreeg en daarom ook door driekwart van de mensen die het in eerste instantie leuk vonden nu collectief wordt uitgespuwd. Zo zijn de mensen, zoals u weet.

undefined

‘Lost in Time’ is gemaakt door een team om door een ringetje te halen: Wouter Van Belle – van ‘Mia’ en veel meer van Gorki – zat achter de knoppen en Joost Zweegers heeft alle nummers geschreven. Hij werd daarin wel geholpen door een paar anderen en door de chanteuse zelf, maar Joost heeft er zijn stempel op zeer nadrukkelijke wijze in gestanst. Wat betekent dat er geen énkele stinker op staat, maar dat je bij onaandachtig luisteren soms denkt dat je een plaatje van Novastar aan het beluisteren bent, met een Joost Zweegers die aan de heliumpijp heeft gezeten. Wat meteen oneer doet aan de kristalheldere, recht uit een smeltende gletsjer in de Alpen afkomstige stem van Geike Arnaert, die heus wel kleur toevoegt aan de nummers, maar dat doet met haar kenmerkende bescheidenheid.

Vroeger was ze helemaal into grunge en PJ Harvey, maar daar hoor je niets meer van. Beschaafd kan ook: met wat meer dramatiek in haar stem zou je zweren dat de goddelijke Dusty Springfield uit de doden is opgestaan, zeker als een song als ‘All Over’ een prachtig vioolarrangement krijgt en er iemand op het einde nog begint te fluiten ook. Of in het door subtiele akoestische gitaren gedragen ‘Orion’, waarin ze haar stem wat meer kanten laat uitgaan dan gewoonlijk: méér van dat, graag! Maar dat gebeurt te zelden, waardoor de plaat dikwijls op een vernissageniveau blijft hangen. Smaakvol kouten, glaasje Moët & Chandon erbij en wat tapas van een goed jaar: zo’n gevoel. De tristesse die soms door de teksten schemert, wordt er helemaal door gedempt.

Het blijft wringen, tot ‘No Excuses’ de plaat in schoonheid laat eindigen: je zou willen dat Geike zich éíndelijk van de ketenen van de goede smaak ontdoet en een vettige boer laat. Maar niet, dus.