George Clooney: een nieuwe film en een nieuwe presidentskandidaat van de Democraten?

Wie zoet is, krijgt lekkers: op 6 december komt ‘Suburbicon’ bij ons in de zalen. Regisseur George Clooney ging aan de slag met een oud scenario van de Coen-broers en destilleerde er een open aanklacht uit tegen de hebzucht en het racisme in Amerika. Het verhaal over een zwart gezin dat in een blanke buitenwijk komt wonen, speelt zich af in 1959, maar het zou net zo goed 2017 kunnen zijn.

'Ik heb nog nooit een griet by the pussy gegrepen, dus alles is mogelijk'

Venetië, eind augustus. Ik heb een afspraak met de op tien na beroemdste man ter wereld, als je Google mag geloven. ‘Kom erin,’ wuift hij. ‘Kom binnen, Jonathan.’ Mooi, die persoonlijke toets. ‘Moet je dit zien,’ gebaart hij naar de deuren in rasterwerk met uitzicht op een lagune. ‘Net een Marokkaanse gevangenis!’ Even klinkt het alsof we in een heel ander verhaal zijn terechtgekomen, maar door die grappige associatie voel ik me meteen welkom.

George Clooney is kleiner dan je zou verwachten, maar dat heeft misschien met zijn leeftijd te maken. Met zijn 56 is hij lang niet meer de potige held die hij in actieprenten als ‘Three Kings’ speelde, toen Hollywood munt wilde slaan uit de sexy charme van dokter Ross, het personage uit de ziekenhuisserie ‘ER’ waarmee hij beroemd werd. Maar zijn uitstraling als filmgod is zo sterk dat hij er van dichtbij onmogelijk normaal kan uitzien: als iemands gezicht overal wordt vertoond, lijkt hij zelfs in het echt tweedimensionaal. Toch is het vooral zijn naturel die opvalt: ik heb nog nooit een acteur ontmoet die zo goed in zijn – onberispelijke – vel zit.

Het gemak waarmee hij een positieve indruk weet te maken: wie doet het hem na? Terwijl hij drankjes uitschenkt, vuurt hij de ultieme ijsbreker af: een vraag aan de persoon die hém komt ondervragen.

George Clooney «Waar kom je vandaan?»

- Londen.

Clooney «Ha, wij hebben een optrekje in Sonning.»

Alsof de hele wereld niet wist dat Clooney en zijn vrouw, de Brits-Libanese juriste Amal, daar in een huis wonen met hun tweeling Alexander en Ella, die afgelopen zomer werden geboren.

Clooney «We wonen er op amper vijftig minuten van Londen, dus daar kunnen we gewoon even gaan eten als we zin hebben. Heel anders dan Oxford, bijvoorbeeld, daar zit je echt ver van álles. Maar we hebben wel wat privacy, met twee hectare grond. En het stadje Reading in de buurt, daar gaan we naar McDonald’s.»

- Over suburbs gesproken, uw nieuwe film, ‘Suburbicon’…

Clooney (grinnikt) «Mooie overgang.»

- U speelde in uw carrière nog maar twee keer een vader: in de romantische komedie ‘One Fine Day’ en de tragikomedie ‘The Descendants’ van Alexander Payne. Dit is uw eerste project waarin het ouderschap een zo grote rol speelt. Toeval, of zit de tweeling er voor iets tussen?

Clooney «Grappig, zo had ik het nog niet bekeken (glimlacht). Maar het is wel degelijk toeval, want toen ik aan de film begon, hadden we nog geen kinderplannen.»

- De film drukt de boodschap uit dat kinderen ons de weg naar een betere toekomst zullen wijzen. De boze massa die de racistische vlag van de geconfedereerde staten komt planten in de tuin van het eerste zwarte koppel in de buurt, doet pijnlijk vertrouwd aan, maar er zit ook een scène in waarin een zwart en een blank jongetje over een hek heen baseball spelen.

Clooney «Ik wou zeggen: ‘Kijk eens goed naar de volgende generatie. Zíj gaan het maken.’ Er is zoveel rotzooi in de wereld, maar ik ben gek genoeg altijd een optimist geweest. Als ik met kinderen praat, denk ik: ‘Jullie zijn níét je ouders.’ Kijk maar naar het homohuwelijk in de Verenigde Staten. Dat is al dertig jaar een splijtzwam, maar vandaag liggen zelfs jonge Republikeinen er niet meer wakker van. Haat is iets wat je moet léren. We hebben op dit moment misschien een paar stappen terug gezet, maar ik zie de volgende generatie langzaam de goede kant opgaan.»

- Als u daar niet in geloofde, kon u het net zo goed opgeven.

Clooney «Precies. Ik herinner me hoe lastig het soms was in Soedan (waar Clooney lang campagne voerde tegen de van oorlogsmisdaden beschuldigde president Omar al-Bashir, red.). Het gaat voortdurend mis. Het gaat zelfs mééstal mis. Maar je mag het niet opgeven. Je moet blíjven zeggen: ‘Misschien lukt het deze keer.’ En niet vergeten dat je aan de goede kant staat. Als je het gewoon opgeeft, waar ben je dan in ’s hemelsnaam mee bezig?»

Charlottesville

- U maakte ‘Suburbicon’ omdat u zin had om nog eens zelf te regisseren, maar na het lezen van tachtig scenario’s had u nog niets gevonden.

Clooney «De vonk sloeg over tijdens de Amerikaanse verkiezingen vorig jaar, toen je voortdurend hoorde over muren die moesten worden opgetrokken en minderheden die de schuld kregen. Nieuw was het allemaal niet, maar toen wist ik: dat wordt mijn onderwerp. Alleen wilde ik dat het ook een beetje amusant werd. Dus koppelde ik het thema – een blank gezin dat een gazon deelt met een zwart gezin – met dat heerlijk kluchtige scenario van de Coen-broers dat ik nog had liggen. Eenmaal zover dacht ik: ‘Nú kunnen we een robbertje gaan vechten.’»

- De strijd die u voert, is die van de progressieve liberalen in Amerika. Bent u niet bang dat u vooral voor eigen parochie preekt?

Clooney «Ja, hoor. Altijd. Maar dat zeiden ze ook over ‘All the President’s Men’ (over het Watergate-schandaal en de ondergang van president Nixon, red.). De waarheid is dat je met films geen potten breekt. Een film maken duurt twee jaar, waardoor je altijd achter de feiten aanloopt. De taak van de kunst is om te registreren hoe we in een bepaald tijdperk tegen de dingen aankijken: dáár is ze goed in. Kijk naar de films van de jaren 60 en 70 en je weet alles wat je hoeft te weten over de rassenkwestie of de oorlog in die tijd.»

undefined

undefined

'Er is zoveel rotzooi in de wereld, maar ik ben gek genoeg altijd een optimist geweest.'

- De gewapende menigte die leuzen staat te schreeuwen bij het huis van het zwarte gezin, doet wel erg denken aan de Unite the Right-demonstratie in Charlottesville, waar racisten van allerlei pluimage vochten tegen niet-racisten en bij die laatsten één dode viel. De scène was toen al ingeblikt: hoe keek u tegen die gebeurtenissen aan?

Clooney «Kijk, het probleem is dat de raciale spanningen in mijn land nooit ten gronde zijn uitgeklaard, waardoor het af en toe tot een uitbarsting komt. De vlag van de geconfedereerde staten is weer in opmars, zogezegd als deel van onze rijke historische erfenis. Nou, néé. Die vlag werd gemaakt tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, door de kant die tégen de Verenigde Staten vocht om de slavernij in stand te houden. En die kant trok aan het kortste eind. Wil je die vlag in huis ophangen? Doe maar. Een standbeeld van president Jefferson Davis van de geconfedereerde staten oprichten in je tuin? Prima. Maar op openbare plaatsen, met belastinggeld van Afro-Amerikaanse burgers? Die vlieger gaat niet op.»

- U hebt nooit een geheim gemaakt van uw steun aan de Democraten, maar politieke ambities had u tot nu toe niet. Uw excuus was altijd: ‘Too many skeletons in my closet.’

Clooney (lacht luid) «Dát is nu geen probleem meer! Ik heb nog nooit een griet by the pussy gegrepen, dus vandaag is álles mogelijk. Iedereen kan zich kandidaat stellen!»

- Dus: Clooney for president in 2020?

Clooney (glimlacht) «Je bent niet de eerste die dat oppert: sinds de verkiezing van Donald Trump hebben al véél mensen me in die richting proberen te pushen.

»Maar serieus, politieke ambities heb ik vooralsnog niet. Ik ben wel altijd politiek geëngageerd geweest. Dat zit in de familie: mijn vader heeft zich ooit kandidaat gesteld voor het Congres. Maar ik kan het meest betekenen door te doen wat ik goed kan, zoals een boodschap uitdragen naar de kiezer. Ik heb met de partijleiding van de Democraten overlegd: ‘Jullie vragen Hollywood altijd maar om geld, maar niet om wat we het best kunnen: een verhaal vertellen dat inslaat als een bom.’

»Alleen: we hebben nog geen goeie Democratische kandidaat. Iemand met uitstraling. Hoe vreselijk hij ook is, Trump heeft wél charisma. Hij is een tv-ster. Hij is niet verkozen omdat hij iets heeft verwezenlijkt, maar omdat de kiezers hem kenden en hem spannend vonden. Hij zegt de gekste dingen. Dat is lollig. Hij heeft zijn eigen ster op Hollywood Boulevard.»

- De Democraten hebben dus een beroemdheid nodig?

Clooney «Niet per se. Maar wel iemand met een echte uitstraling. Iemand als Barack Obama, bijvoorbeeld. Als die ergens kwam spreken, dacht je: ‘Hij heeft het tegen míj.’ Over het algemeen zijn Democraten erg passief. Dan hou je een debat en zegt de Republikein: ‘Die kerel is slecht, en die daar is goed.’ En de Democraat antwoordt: ‘Ik begrijp waarom je dat zegt, hoor, want je ouders waren alcoholici…’ Maar als puntje bij paaltje komt, heb je iemand nodig die zegt: ‘Dit is goed, dat is slecht, klaar.’»

Koffiereclame

- De laatste film waarin u zelf acteerde, was de thriller ‘Money Monster’ van Jodie Foster, in 2016. Zullen we uw gezicht voortaan niet meer op het scherm zien?

Clooney «Tja, ik acteer al zo lang. Ik ben intussen 56: dan ben je niet meer de kerel die aan het eind met het meisje naar huis gaat.»

- In Hollywood zitten alle oude venten toch achter de jonge blaadjes aan?

Clooney (grijnst) «Oké, maar ik zou niet meer de vent mógen zijn die met het meisje naar huis gaat. Als iemand een rol heeft klaarliggen als die van Paul Newman in ‘The Verdict’: graag. Maar zo zijn er niet veel. Vroeger was acteren mijn broodwinning, maar ik heb onlangs een tequilabedrijf verkocht voor een miljard dollar. Ik heb geen geld meer nodig.

»Voor het schrijven, producen en regisseren van ‘Suburbicon’ heb ik 50.000 dollar opgestreken: dat is niet veel voor twee jaar werk. Maar ik heb de financiële vrijheid om de films te kunnen maken die ík wil. Kijk maar eens naar wat ik de voorbije vijftien jaar heb gedaan: zonder mij had niemand een film als ‘Good Night, and Good Luck’, ‘Michael Clayton’ of ‘Up in the Air’ willen maken, maar ik heb ervoor gevochten. Brad Pitt doet dat ook vaak: het is een goeie manier om iets positiefs te doen met je beroemdheid, wat die voorts ook moge betekenen. Geld verdien ik wel op een andere manier. Ik heb meegespeeld in koffiereclames, weet je nog?»

© The Sunday Times