Hoe kijken vrouwen vandaag naar hun lichaam? ‘Het is doodnormaal dat je je lief eens een sexy foto stuurt.’
Evi Hanssen: ‘Taboes doorbreken’
‘Wil je eens voelen?’ We kennen elkaar amper een paar uur, wanneer Evi Hanssen (40) ons vraagt of we aan het litteken van haar keizersnede willen voelen. Het vrouwenlichaam is van alles: zacht, rond, warm. Aaibaar, knuffelbaar, neukbaar. En soms dus ook een plakboek vol aandenkens aan baby’s en bevallingen.
HUMO Evi, jij zat 10 jaar geleden ook in de Humo-reeks over het vrouwenlichaam. De stand van zaken was toen: 4,5 maand zwanger van je eerste kind, cellulitis, overal rare adertjes en smeersessies tegen striemen.
Evi Hanssen (neemt de foto’s erbij van 10 jaar geleden) «Dat zwangere buikje! Zalig om te zien. Na een bord pasta ziet mijn buik er nog altijd zo uit, dat is niks veranderd.
»Het continue smeren heeft wel geholpen: geen striem te zien op mijn buik. Op mijn 15de heb ik een serieuze groeischeut gekregen, waardoor ik striemen op mijn achterwerk begon te krijgen. Mijn mama is toen een crème gaan halen bij de apotheek. Sindsdien ben ik grote fan van smeren.
»Ik ben tijdens mijn eerste zwangerschap 25 kilo bijgekomen, maar drie maanden na de bevalling stond ik weer strak. Ik had geen andere keuze: de opnames van ‘Expeditie Robinson’ gingen van start. Het was rond Pasen en ik heb dat jaar geen enkel paasei gegeten. Zelfs geen kleintje.»
HUMO Werd dat strakke lijf je opgelegd door je tv-bazen?
Hanssen «Helemaal niet, daar koos ik zelf voor. Na mijn tweede zwangerschap stond ik even snel weer strak. Nu vind ik het belachelijk van mezelf, maar kennelijk doe je zoiets als je op tv komt en duizenden mensen naar je kijken.
»Mijn lichaam is niet meer hetzelfde als toen – dat kan ook moeilijk – maar toch is het vrij ongeschonden uit die zwangerschappen gekomen. Ja, ik heb nu een litteken op mijn buik. Een aandenken aan de spoedkeizersnede waarmee mijn jongste zoon ter wereld is gekomen. Bij vriendinnen is dat een mooi, klein streepje – je ziet het amper. Bij mij lijkt het eerder op een grote, scheve mond, waar een flapje huid overhangt. Toen de gynaecoloog zei dat het niet meer zou verdwijnen, was het even schrikken. Maar dat deel van mijn lichaam is toch meestal bedekt, dus wat maakt het uit?»
HUMO Heeft het je moeite gekost om je lichaam, na twee bevallingen en een scheiding, bloot te geven aan een nieuwe man?
Hanssen «Ik wil niet sletterig klinken, maar: nee. Ik heb het gevoel dat mannen daar niet moeilijk over doen. Als een vrouw met een man naar bed wil, dan is die man al heel, héél blij. Hij is echt niet bezig met: hangt die ene borst wat lager dan de andere? Als ik met een man in bed lig, dan kijk ik ook niet of hij een buikje heeft. Ik beleef seks met al mijn zintuigen, dus ook met mijn ogen, maar die gaan echt niet op zoek naar imperfecties.»
HUMO Geeft je vriend je veel bevestiging?
Hanssen «Ja. Dat was niet in elke relatie zo. Ooit zei een man me na het vrijen: ‘Jij bent zo mooi.’ Ik schrok daarvan. Kennelijk had ik dat nog nooit gehoord. Niet dat ik constant overladen moet worden met complimenten, maar als je een vriend hebt, dan hoort hij je wel de mooiste vrouw van het land te vinden. (Denkt na) Of toch zeker van de straat.»
HUMO Tien jaar geleden was je tijdens je zwangerschap heel blij met je grotere formaat borsten.
Hanssen «Ik weet nog dat ik toen dacht: ik moet hier een foto van maken, want als ik ze ooit wil laten vergroten, dan heeft de chirurg het perfecte voorbeeld. Het waren net twee met melk gevulde ballonnen.
»De voorbije 10 jaar heb ik een enorme evolutie doorgemaakt in hoe ik over mijn borsten denk: van ‘zijn ze wel mooi genoeg?’ naar ‘geven ze genoeg melk?’ en ‘zijn ze nog stevig genoeg?’ tot ‘zijn ze wel gezond?’ Dat primeert nu. Sinds mijn mama een borst heeft moeten laten amputeren, komt het akelig dichtbij. Ik laat nu elk jaar mijn borsten scannen. Als het resultaat goed is, denk ik: flink zo, gezonde borstjes.
»Sinds de borstvoeding zijn ze wel wat veranderd, maar niet per se in slechte zin. Als ik nu ’s ochtends in de spiegel kijk, dan denk ik trots: alright! Maar als ik dan een foto maak om naar mijn lief te sturen, dan is het toch een ontgoocheling. In het echt zijn ze véél beter. De enige positie waarin ze altijd mooi uitkomen, is als ik neerlig op bed.»
HUMO Toch oppassen met die foto’s, straks staat je boezem online. Zo heet – toeval bestaat niet – je volgende programma op VIER: ‘Help! Mijn borsten staan online’.
Hanssen «Toen ik sexting ontdekte, dacht ik: wauw, het toppunt van safe sex! Je krijgt er geen soa’s van, je kunt niet zwanger worden en ’s ochtends vind je geen ongewenste gast in je bed. Het kan een leuke aanvulling zijn op je relatie. Ik heb er nog nooit malheuren mee meegemaakt, maar bij sommige jongeren gebeurt dat wel. Wat ik echt niet vind kunnen, is dat het slachtoffer dan met de vinger wordt gewezen: ‘Dat had je beter niet gedaan.’ Dat is de wereld op z’n kop: degene die de foto’s zonder je medeweten verspreidt, díé is fout. En we moeten dringend gaan inzien dat het ook maar naaktfoto’s zijn. Waarom doen we daar zo verkrampt over? Het is doodnormaal dat je je lief eens een sexy fotootje stuurt.»
HUMO Op je Instagram zet je soms filmpjes online van je mammografie en je uitstrijkje.
Hanssen «Voor alle duidelijkheid: ik film mijn hoofd, er is amper een stuk borst te zien. Er zijn zoveel vrouwen en meisjes die dat soort onderzoeken niet laten doen. Ik toon hun hoe makkelijk het is. En ik geef tips, zoals: ‘Trek die dag geen vleeskleurige onderbroek aan.’ De reacties zijn uitsluitend positief. Daar ligt mijn hart: taboes doorbreken. Laten we normaal doen over ons lichaam en seks. Daar wil ik gerust mijn eigen lichaam voor in de strijd werpen.»
HUMO Heb je nooit de neiging jezelf te vergelijken met al die perfecte lichamen op sociale media?
Hanssen «Wie beslist wat het perfecte lichaam is? Ik ben opgegroeid in de tijd van ‘Vinde gij mijn gat niet te dik in deze rok?’ Maar tegenwoordig moet je een kont hebben als Kim Kardashian: nu móét je gat te dik zijn in die rok. Dat speel ik sowieso niet klaar met dit lichaam.
»Na mijn scheiding en twee tussentijdse relatiebreuken ben ik telkens veel afgevallen. Dan kreeg ik complimenten – ‘Amai, je bent vermagerd’ – maar ik wist: wat je ziet, is de miserie. Ik zie het soms ook bij collega’s: als ze opeens snel afvallen of keihard gaan sporten, dan betekent het vaak dat ze krampachtig op zoek zijn naar controle over hun veel te drukke leven.»
HUMO Is er een deel van je lichaam dat voor verbetering vatbaar is?
Hanssen «Mijn buik. Ik heb veel buikspieren – dat zei de dokter zelfs, op het ogenblik dat hij mijn buik opensneed – maar toch kom ik daar het snelst bij. Zo erg is dat nu ook weer niet. Ik sport voldoende: ik doe pilates en ga tot drie keer per week zwemmen. Ken je de runner’s high die lopers ervaren? Ik voel ’m als ik baantjes trek.»
HUMO Een quote van toen je 30 was: ‘Ik kijk uit naar de dag dat ik kan zeggen: ik ben 40, ik heb schoenmaat 40 en ik draag een 40.’
Hanssen «Binnenkort word ik 41: daar gaat mijn symmetrie (lacht). Maar nee, ik vond 40 worden echt niet erg. Ik ben 40, voel mij 40, dus mag ik er alsjeblieft ook als uitzien? Tegen de veroudering kan ik toch niks beginnen. Ik ben te fier om die verloren strijd aan te gaan.
»Soms denk ik wel: als ik vroeger had geweten wat ik nu weet, dan had ik tussen mijn 14de en mijn 24ste over straat gelopen in een shortje en een kort topje. Dan had ik shoots voor P-Magazine gedaan in een string en een beha. Je beseft niet hoe mooi je bent, als je jong bent.»
HUMO Tien jaar geleden maakte je je nog geen zorgen over de houdbaarheidsdatum van vrouwen op het scherm. Intussen wel?
Hanssen «Nee. Ik heb gemerkt dat je die houdbaarheidsdatum kunt rekken door mee te groeien met je metier. Ik ben gewoon andere programma’s gaan maken. Ik hoef geen bergen meer te beklimmen, om te bewijzen dat ik nog mee kan.
»Wat ik fijn vind aan ouder worden, is dat de druk wegvalt. Ik weet dat ik niet meer de mooiste ben op een feestje. Die druk laat ik met plezier over aan de meisjes van 20. Het draait niet meer om mijn uiterlijk, dus staat het me ook niet in de weg.
»Ik heb geleerd met liefde naar mijn lichaam te kijken. Als ik vroeger niet blij was met wat ik zag in de spiegel, dan klopte ik uit frustratie op mijn buik. Maar hoe kun je je lichaam stimuleren als je er boos op bent? Mijn lijf heeft de voorbije 40 jaar al goed dienst gedaan: het heeft me twee kinderen geschonken, heeft borstvoeding gegeven, verdriet en hartzeer verwerkt, slapeloze nachten overleefd. Het minste wat ik kan doen, is wat dankbaarheid tonen en het graag zien. Mijn lieve, aardige lijf.»
Lize Feryn: ‘Liever grappig dan mooi’
Lize Feryn (26) in een onflatteuze poncho. Lize die een gek robotdansje doet. Lize die op weinig verfijnde wijze een straal water in haar mond mikt. Voor een model doet ze verrassend weinig moeite om haar meest vlekkeloze kant te tonen op sociale media.
HUMO Ben je dan totaal niet ijdel, Lize?
Lize Feryn «Toch wel, maar ik vind humor belangrijker. Ik ben liever grappig dan mooi, dus zal ik het niet laten om met mijn tanden vol choco op Instagram te poseren. Ik heb gemerkt dat het niet sympathiek overkomt om altijd de perfecte versie van jezelf te tonen. Dan krijg je commentaar.
»Plus: ik bén niet elegant. Iedereen die me kent, weet dat ik altijd alles omstoot met mijn veel te lange ledematen. Ik kan verschrikkelijk lomp zijn.»
HUMO Gek om te horen uit de mond van iemand die heel mooi is.
Feryn (bloost) «Dank je.»
HUMO Je lijkt niet helemaal akkoord te gaan.
Feryn «Ik heb geleerd dat je best op complimenten kunt reageren met een ‘dank je wel’, ook al ben je het er niet noodzakelijk mee eens. Het is een illusie dat modellen altijd blij zijn met hun uiterlijk. Uiteraard heb ik ook complexen. Als model word je er nog eens extra op gewezen.»
HUMO Je ranke lichaam bracht je op je 18de tot op de catwalks van Milaan. Maar die associëren we weleens met het woord ‘vleeskeuring’.
Feryn «Het is niet makkelijk om op je 18de te horen: ‘Als je nog 3 centimeter kwijtspeelt rond je heupen, dán gaan er leuke dingen gebeuren.’ Toen maten mijn heupen 93 centimeter, maar om in buitenlandse shows te lopen, moest ik onder de 90 gaan. Als tiener is het heel moeilijk jezelf niet te verliezen in zo’n dieet.»
HUMO Dat is ook heel even gebeurd.
Feryn «Ik ben tien maanden heel fel bezig geweest met mijn gewicht. (Aarzelt) Ik ben voorzichtig met daarover te praten. Je zult altijd mensen hebben die zeggen: ‘Zie je wel...’ Ik wil niet afgerekend worden op een fase in mijn leven waarin ik nog piepjong was en vatbaar voor commentaar.
»Mensen vinden het moeilijk te geloven dat je daar ooit helemaal verlost van kunt zijn. Ik geloof dat wél. Ik weet 100 procent zeker dat ik gezond ben. Op een bepaald moment is gewoon het besef gekomen: ga ik nu voor de rest van mijn leven alleen nog maar aan eten denken? Dat wilde ik niet. Constant bezig zijn met dat getal op de weegschaal is uitputtend. Na die 10 maanden heb ik stilletjesaan mijn draai gevonden. Ik merkte dat ik, ook al at ik gewoon, mijn job kon blijven doen. Daarna kwam ‘In Vlaamse velden’ en was mijn lichaam opeens niet meer mijn hoofdberoep. Een jaar lang kon ik me concentreren op acteren en at ik gewoon wat de catering op de set me voorschotelde. De klik is toen vanzelf gekomen.»
HUMO Ik weet dat je liever niet herinnerd wordt aan het gedoe rond een bikinifoto op Instagram. ‘Lelijk mager’, vond de kritische goegemeente, waarop jij reageerde met een filmpje waarin je een zak chips naar binnen speelde.
Feryn «Dat filmpje is toen opgepikt in de media en voor ik het wist, zat ik bij ‘Van Gils & gasten’. Het is – helemaal terecht – sociaal onacceptabel dat je iemand dik noemt. Maar kennelijk mag je iemand wél lelijk mager noemen. Dat vind ik raar. Waarom zou ik me moeten verantwoorden voor hoe ik eruitzie? Ik heb mezelf al te dik gevonden én ik heb mezelf al te mager gevonden. Dat heeft niks te maken met hoe ik er in werkelijkheid uitzie: het gevoel zit vanbinnen.
»Sindsdien let ik op met de foto’s die ik op Instagram post. Ik heb nogal uitstekende sleutelbeenderen en ribben. Dat is normaal voor lange mensen: mijn mama, een mooie, statige vrouw van 1 meter 80, had het ook. Zij drapeerde altijd sjaaltjes rond haar hals. Dat doe ik niet, maar ik merk dat ik er sinds die hetze op let dat mijn ribben niet te bloot online komen te staan, en dat is jammer.»
HUMO Was je altijd de grootste van de klas?
Feryn «Al in de kleuterklas stak ik boven de rest uit. In één jaar tijd ben ik een keer 10 centimeter gegroeid. Groeipijnen, vreselijk! Mijn mama wees me er altijd op dat ik niet met gebogen schouders mocht lopen. Dan ben je pas écht een slungel. Ik draag ook nooit hakken, anders wordt het nog méér awkward. Veel jongens zijn ook kleiner.»
HUMO Selecteer je je vriendjes op lengte?
Feryn «Aster (Nzeyimana, haar vriend, red.) is met zijn 1 meter 87 groter dan ik. Dat is heel aangenaam.
»Ik was dan wel de grootste van de klas, ik was ook een laatbloeier. Ik ben lang kind gebleven. In het eerste middelbaar was ik vreselijk ontgoocheld dat er niet meer gespeeld werd op de speelplaats. Waarom heet het dan ‘speelplaats’? De andere meisjes waren al bezig met mooie kleren, terwijl ik het prima vond om in de afdankertjes van mijn zussen rond te lopen. Op den duur zat ik wel enorm te wachten op de puberteit. Als iedereen rond je al borsten heeft, dan wil je dat ook. Op een bepaald moment was ik de enige PVV van de klas.»
HUMO Nu heb je het niet over een politieke partij, nemen we aan.
Feryn «Nee, over Plat Van Voren (lacht). Ik schaamde me in de zwemles en stond de hele tijd met mijn armen gekruist voor mijn borstkas. Tot de dag dat ik in mijn dagboek neerschreef: ‘Vandaag zijn er twee leuke dingen gebeurd: ik ben met mama een voorgevulde bikini gaan kopen én ik mag het haar op mijn benen scheren.’ (lacht)»
HUMO Keek jij daar echt naar uit?
Feryn «Nu lijkt het absurd, maar ik heb toen echt gevraagd aan mama of het mocht. Het voelde als een eerste stap naar volwassenheid.»
HUMO Kon je thuis makkelijk praten over lichamelijkheden?
Feryn «Bij mama kon ik altijd terecht met dat soort dingen. Toen ik op mijn 10de op kamp vertrok, had ze me al uitgebreid getoond hoe je een maandverband in een onderbroek moest leggen. Niet dat het nodig was: ik heb nog jaren moeten wachten op mijn regels. Ik was doodgelukkig toen ze er waren. Eindelijk!
»Misschien had dat te maken met mijn oudere zussen, naar wie ik opkeek. Zij waren mooi en populair en hadden goeie borsten. Dat wilde ik ook. Nu ben ik blij met mijn borsten, hoor. Ze zijn nog altijd niet zo groot, maar dat zou ook vreemd zijn, dikke borsten aan een lichaam als het mijne.»
HUMO Kijk je anders naar je borsten, sinds je je mama bent verloren aan borstkanker?
Feryn «Als ze me morgen zouden zeggen dat ik een verhoogd risico loop, dan mogen ze voor mijn part meteen weg. Maar ik heb me niet laten testen, omdat mijn mama het eerste geval in de familie was. Pas vanaf een tweede wordt gedacht aan de genetische variant.»
HUMO Voelde het als zoete wraak, toen de laatbloeier uitgroeide tot een succesvol model?
Feryn «Nee. In het begin werd ik als tomboy gecast. Toen ik naar Milaan vertrok, hadden ze mijn haar heel kort geknipt. Het heeft me veel werk opgeleverd: de androgyne look was erg in. Ik heb zelfs een keer een show gelopen als man, met afgeplakte borsten. Ik zag het als een toneeltje. Ik had zelfs geleerd als een man te lopen.»
HUMO Zou jij makkelijk een man kunnen zijn?
Feryn «Daar ben ik veel te emotioneel voor. Ik begin al te huilen van een triestig nieuwsbericht. Ik ben ook erg geïnteresseerd in mode, hoewel dat niet meer typisch vrouwelijk is. Veel mannen zijn het tegenwoordig, ook Aster. Niet dat Aster en ik hetzelfde aantrekken, maar we zorgen er wel altijd voor dat onze stijl een klein beetje matcht.»
HUMO Met je fijne figuurtje moet je vaak de vraag krijgen: hoe doe je het?
Feryn «Ja, en ik maak me niet altijd geliefd met mijn antwoord. Ik doe niet aan sport.»
HUMO Dus voor die sixpack op je buik hoef je niks te doen?
Feryn «Die had ik zelfs als kind al. Daarom ontbreekt het me ook aan motivatie om te sporten: ik zie er te snel té gespierd uit. Als model kun je er maar beter niet te atletisch uitzien.
»Voor ‘Over eten’ hebben Aster en ik eens laten testen hoeveel calorieën we verbranden in complete rust. Voor een gemiddelde vrouw is dat 1.400 op een dag, bij mannen 1.800. Aster zat aan 2.650 en ik zat boven de 2.300. Dat is ons metabolisme, daar kunnen we niks aan doen. Naarmate we verouderen, zal het wel trager gaan lopen. Maar voorlopig raken we dus weg met gewone kost, genre bloemkool met een vegetarische burger en patatjes.
»Eten en gewicht interesseren me echt niet meer. Weet je wat het is? De voorbije paar jaar zijn we met het gezin twee keer serieus met onze neus op de kwetsbaarheid van het menselijke lichaam gedrukt. We hebben gezien hoe het is, als je lichaam je in de steek laat. Wie zijn wij dan om, met ons gezonde lichaam, te klagen over een vetje hier of een scheve teen daar?»
HUMO Heb jij toevallig een scheve teen?
Feryn (lacht) «Over mijn voeten gaan we écht niet beginnen. Ik heb platvoeten en dan staan ze ook nog eens naar buiten gekeerd. Net een eend. Aster begint soms spontaan te kwaken als ik wandel (lacht). En verder? Ik heb te kleine tandjes en mijn neus is niet recht.
»Ik ben ook onzeker over mijn haar. Na de dood van mijn mama ben ik meteen voor drie maanden naar het buitenland vertrokken voor een film. Ik heb me volledig gesmeten in die opnames, maar daarna kwam ik thuis in een huis waar mama niet meer was. Ik ben toen in een gat gevallen en dat heeft zich ook lichamelijk geuit: opeens viel mijn haar met dikke pakken uit. Ik durfde het zelfs niet meer te kammen. Ik was net een opa, met zo’n kaal kroontje. Intussen is het wel weer aan het groeien, maar toen heb ik gemerkt hoe belangrijk haar is om je goed te voelen.
»Ik zou je nog een hele opsomming kunnen geven van onzekerheden. Dat kan élke vrouw. Vraag een vrouw vijf dingen op te sommen die ze niet mooi vindt aan zichzelf, en je krijgt meteen een hele waslijst. Vraag haar vijf dingen die ze wél mooi vindt, en ze blijft je het antwoord schuldig. Dat is jammer.»
HUMO Maak jij de oefening eens.
Feryn «Ik ben redelijk blij met mijn benen. Ze zijn lang en hebben een goeie vorm.
»Ik weet dat ik relatief onzeker ben, dus ik heb graag dat Aster mijn complexen tegenspreekt. Ik heb het nodig, dat hij me zegt dat ik er niet uitzie als een lange slungel. Hij is veel zelfzekerder dan ik. Door met hem samen te zijn, leer ik dat nu ook. Vroeger dacht ik dat zelfzeker zijn niet beleefd was, dat het gelijkstond aan arrogantie. Sinds Aster weet ik dat het best oké is om te zeggen wat je goed of mooi vindt aan jezelf, dat je jezelf knap vindt.»
HUMO Kun jij het intussen over jezelf zeggen?
Feryn (lachje) «Ik ben blij met mijn lichaam. Mijn zelfvertrouwen groeit ook met de jaren. Ik ben al zekerder over mijn figuur en mijn lengte dan vroeger. Dat is al veel.»
Lieve Blancquaert ‘Géén beige broek’
Lieve Blancquaert (55) heeft het druk. Wanneer we haar spreken, zit ze volop in de voorbereidingen van haar nieuwe fototentoonstelling ‘Circle of Life’, die een terugblik is op haar werk van de laatste tien jaar – u herinnert zich ongetwijfeld ‘Birth Day’, ‘Wedding Day’ en ‘Last Days’.
Lieve Blancquaert «Er is één lange gang met grote portretten van mannen en vrouwen op leeftijd. Fascinerend hoe we van een gladde huid naar een rimpellandschap evolueren. Maar het werkt ook therapeutisch: het toont het onvermijdelijke. Het is troostend dat we daar allemaal naartoe gaan.»
HUMO Niet iedereen laat zich even welwillend naar de slachtbank leiden.
Blancquaert «Iederéén levert strijd om er zo lang mogelijk jong uit te zien. Ik ben nu 55, maar ik voel het al een hele tijd aankomen: ‘Fuck, oud worden is echt niet wijs.»
HUMO Wanneer is dat gevoel erin geslopen?
Blancquaert «Rond mijn 48ste. Ze zeggen vaak dat 40 worden een mijlpaal is, maar de menopauze heeft een veel grotere impact op een vrouw. De hormonenoorlog die dan door je lijf raast, verandert je helemaal.
»Ik voelde al een tijdje dat er iets niet klopte in mijn lichaam. Ik voelde me grijs, onbestemd en onthecht, alsof ik nergens meer bij hoorde. Op een dag belde ik naar een vriendin. ‘Ik denk dat ik nu naar de bank rijd, al mijn geld van mijn rekening haal en gewoon verdwijn.’ Ik wilde wég. ‘Kom eens naar mijn kabinet, dan trekken we je bloed,’ zei mijn vriendin, die gynaecologe is. Het was een opluchting: eindelijk wist ik waarom ik me zo raar voelde.»
HUMO Ging het daarna beter?
Blancquaert «Gelukkig bestaat er zoiets als oestrogeen-gel, die de ongemakken voor een stuk wegneemt. Want ongemakken zijn er. Je verschrompelt als een rozijn, en de vapeurs zijn een hel: alsof er ergens binnenin je lichaam een vulkaan zit en de hitte te pas en te onpas naar buiten wil.»
HUMO Kun je er met je man over praten?
Blancquaert «Natuurlijk heb ik het erover met Nic (Balthazar, filmregisseur, red.). Als koppel móét je ermee kunnen lachen. Ik ken vrouwen die hun man niet durven te zeggen dat ze in de overgang zitten, uit angst dat hij hen niet meer moet. Ik snap hen wel: je wordt zo onzeker. Je moet als vrouw echt weerstand bieden en je rug rechten.
»Als ik na dit leven kon reïncarneren, kwam ik liever als man terug. Het lijkt me heerlijk te leven zonder hormonale pieken. Ze hebben ook geen last van die fysieke shit. Mijn twee kinderen zijn fantastisch, maar zwanger zijn voelde toch een beetje als een handicap. Tijdens mijn zwangerschappen droomde ik zelfs van hardlopen, zo graag wilde ik weer vrij zijn. Alle ballast aan een lichaam vind ik vervelend.»
HUMO Wat beschouw jij dan als ballast aan een vrouwenlichaam?
Blancquaert «Borsten! Ik heb er lang op moeten wachten, maar toen ze eenmaal begonnen te groeien, wilde ik alleen maar dat het zou stoppen. Beha’s kopen is nog steeds niet mijn favoriete bezigheid. Het is zo moeilijk er een te vinden die perfect past. Soms zou ik willen dat ze in lingeriewinkels hokjes hadden waarin ze de perfecte beha 3D-gewijs rond je borsten spuiten (lacht).
»Kant interesseert me toch niet en Nic is ook geen lingerieman. Of ik nu een onderbroek draag van Zeeman of La Perla, het maakt hem niks uit.»
HUMO Heeft Nic het makkelijker met ouder worden?
Blancquaert «Ik kan niet in zijn hoofd kijken, maar ik denk wel dat mannen zich langer jong voelen. Of we beschouwen hen in elk geval langer als viriel.
»Ik weet nog waar en wanneer ik voor het eerst als ‘oud’ bekeken werd: een jaar of 10 geleden, in de straten van Madrid, toen ik begeerlijke blikken kreeg van een groepje oudere mannen. Niks mis met begeerlijke blikken, maar tot dan toe had ik ze meestal van jonge mannen gekregen. Toen waren het ineens opa’s.»
HUMO Word je nog vaak nagefloten?
Blancquaert «Nee, maar ik krijg wel flatterende opmerkingen van mannen. Dan sturen ze me via Facebook dat ik een mooie vrouw ben en als ik ooit weer single zou zijn... Ik aanvaard die complimenten, zolang het met stijl gebeurt.
»Het is jammer dat oudere mensen complexen krijgen. Ze zijn bang om hun lichaam te tonen en trekken zich terug in een uniform van beige: beige broek, beige schoenen... In landen als Cuba doen ze dat niet. Daar heb ik oma’s van 80 in een legging gezien. Ze trekken een topje aan, zetten een pruik op, proppen een vals gebit in hun mond en gaan dansen.
»Hier is het zo anders. Ik was een keer – ik was nog geen 40 – met een paar vrouwen aan het shoppen. Op een bepaald moment pas ik een mouwloos topje, waarop één van die vrouwen zegt: ‘Goh, ik weet niet of wij nog wegraken met blote armen.’ Ik was in shock! Tot vandaag speelt die rotopmerking me parten. Het is vreselijk dat wij elkaar zoiets aanpraten. Oud worden lijkt wel het ergste wat ons kan overkomen. We geven onszelf niet de kans om nog gelukkig te zijn na ons 50ste. Maar welke andere optie hebben we dan? Jong sterven? We kunnen ons beter smijten in onze ouderdom en ervan genieten.»
HUMO Blij zijn met ouder worden, ik hoor het je graag zeggen. Maar hoe pak je het aan? Laat jij de zwaartekracht gewoon haar gang gaan?
Blancquaert «Nee, ik verzorg mijn lichaam en let hard op wat ik eet. Als ik godganse dagen vuiligheid zou eten, dan kon je me rollen. Vuiligheid is wat ik ‘bruin eten’ noem: aardappelen, rijst, pasta, brood... Niet dat ik het compleet laat, maar zonder voel ik me gezonder.
»Ik smeer ook veel crèmes en ga vaak naar de kapper. Ik ben echt wel ijdel. Maar botox doe ik niet. Ik vind niet dat ik het al nodig heb. Wel heb ik mijn mening over plastische chirurgie moeten bijstellen. Als mensen het nodig hebben om zich zelfzeker te voelen, wie ben ik dan om daar een oordeel over te vellen? Ik weet niet of ik ooit in mijn gezicht zal laten snijden, maar ik hoop dat ik me even sterk zal voelen zonder.»
HUMO Wat als je vriendinnen het straks wél doen en er 10 jaar jonger uitzien?
Blancquaert «Ik zie weinig echt mooie resultaten. Vrouwen die hun gezicht hebben laten liften, lijken soms wat misvormd. Tot op het griezelige af. Ik ben bang dat ik uit de operatie kom en denk: ‘Ik wil niet de vrouw zijn die me aanstaart in de spiegel.’ De klok terugdraaien kan dan niet meer.
»Mijn mama – ze is nu 87 – heeft 10 jaar geleden een ooglidcorrectie laten doen. Haar oogleden hingen zo laag dat ze bijna niet meer kon zien. Het resultaat was verrassend mooi. Als mijn oogleden ooit over mijn ogen zakken, dan laat ik ze ook optrekken.»
HUMO Zie jij je oudere zelf in je mama?
Blancquaert «Ja, maar ze heeft goeie genen en weinig rimpels. Ik heb dat geluk ook. Zij leeft wel gezonder dan ik. Ze drinkt nooit alcohol. Mij zul je niet snel betrappen op echte dronkenschap, maar ik zondig wel constant. Als ik ’s ochtends opsta na een avondje drinken, voel ik dat ik mijn lichaam moet zuiveren.»
HUMO Ga je dan verwoed sporten?
Blancquaert «Ik ben iemand van bevliegingen. Dan begin ik opeens met yoga. Ik voel me dan ook merkbaar beter, maar toch stop ik opeens weer en ga ik iets anders doen. Ik sport gewoon niet graag. Ik fiets wel elke dag, maar mijn sportbroek aantrekken om te gaan lopen... Nee, niets voor mij.»
HUMO Waar krijg jij dan fysieke kicks van?
Blancquaert «Keihard werken. Ik voel me pas in mijn element als ik de hort op kan om te reizen en fotograferen. In al die jaren heeft mijn lichaam me op die momenten nog nooit in de steek gelaten. Ik heb onderweg zelfs nooit last gehad van diarree, terwijl mijn hele ploeg zo nu en dan op de pot zit.»
HUMO Zakt je lichaam in elkaar na zo’n intense periode?
Blancquaert «Nee. Nic noemt me altijd ‘de prinses op de erwt’, naar het sprookje, omdat ik volgens hem snel klaag over pijntjes, maar ik zie mezelf niet als kleinzerig.»
HUMO Geeft Nic je ook weleens complimenten?
Blancquaert «Heel veel. Dan staan we samen op een feest en komt hij me, uit het niets, zeggen: ‘Jij bent zo’n schoon wijf.’ Zijn bevestiging voelt als een warm bad. Hij kent me door en door, heeft me gezien in de gekste omstandigheden. Nic zegt altijd: ‘Ik ken zelfs je binnenkant.’ Dat komt omdat ik twee keizersnedes heb gehad. Niemand anders kan zoiets over mij zeggen.»
HUMO Op je Wikipedia-pagina prijkt een foto uit 1985.
Blancquaert «Michiel Hendryckx heeft die gemaakt, in de Mokabon in Gent. Ik was nog een jong meisje.»
HUMO Je ziet er heel gelukkig uit. Waren dat je topjaren?
Blancquaert «Nee, die situeren zich eerder tussen mijn 40ste en nu. Door op tv te komen heb ik vertrouwen gewonnen en ben ik complexen verloren. Ik vind mezelf er véél mooier uitzien in het echt dan op tv, maar na al die jaren kan het me geen bal meer schelen. Voor ‘Circle of Life’ ben ik door alle opnames van ‘Birth Day’ gegaan. Die dateren van acht jaar geleden en ik merk duidelijk het verschil. Toen zat er nog wat van dat meisje op Wikipedia in; nu al veel minder. Maar dat wil niet zeggen dat ik ongelukkig ben. Het is een fijne tijd en ik ben van plan er nog lang van te genieten. Niemand hoeft mij te zeggen: ‘Dim jij nu maar en trek een beige broek aan.’
Volgende week: Heleen Debruyne, Assita Kanko en Jitske Van de Veire.
