Goedele Liekens: ‘Voor de eerste keer met iemand vrijen is voor iedereen eng’

Open Vld-politica en seksuologe Goedele Liekens raakte haar ‘grote muil’ kwijt op de afdeling oncologie, maar ze kreeg er relativerings­vermogen voor in de plaats. Liekens (58), hersteld van huid­kan­ker, maakt zich niet langer druk. ‘Ik heb in mijn leven alles kunnen doen waar ik van droomde.’

Goedele Liekens mag haar Miss België-lintje dan al lang geleden op zolder hebben gesmeten, ze weet nog altijd hoe ze ergens een entree moet maken. Wanneer ze het terras van Willem Hiele betreedt, waar dit interview doorgaat, draagt ze een roodblauwe jurk tot boven de knieën, een stel hooggehakte zomersandalen en een goudomrande zonnebril van het XXL-type. Ook heeft ze haar lippen vuurrood gestift en laat ze zich vergezellen door een wat poenig, maar verder bijzonder gedienstig Louis Vuitton-handtasje. Haar verschijning doet in geen tijd gesprekken stokken en hoofden draaien.

Die Liekens heeft eindelijk een nieuw lief, hoor ik sommige mensen denken als ze ons samen aan een tafel zien plaatsnemen. Tot ze mij een bandopnemer uit de vroege bronstijd uit mijn rugzak zien opdiepen en begrijpen dat ik maar een armzalig lid van het journaille ben. Een toekomstige voetnoot. Een briesje, nog vergankelijker dan een mening van Wouter Beke.

‘Dag, excellentie’, zegt Liekens tegen Willem Hiele wanneer de chef ons komt begroeten. ‘Dag, majesteit’, antwoordt Hiele grijnzend. Achter de ironisch getinte hyperbolen schuilt wederzijdse waardering. ‘Geef die man een tv-programma’, zal Liekens later op de avond zeggen, als Hiele een van zijn gerechten van gastronomische duiding voorziet. Zolang het maar niet SOS Willem heet, zal ik onhoorbaar ­mompelen.

Wanneer we na het aperitief van het terras naar het restaurant verhuizen, informeert ze of de wifi in het voormalige vissershuis een beetje van betrouwbare kwaliteit is. ‘Niet dat ik van plan ben om de smartphoneverslaafde tiener uit te hangen. Maar ik moet zo meteen via de app van het parlement kunnen meestemmen over een resolutie die vanavond besproken wordt.’

De betreffende resolutie is een tekst die ze samen met Open Vld-collega Marianne Verhaert opstelde. Een dwingende oproep aan onze federale regering om de manier waarop China de Oeigoerse minderheid op zijn grondgebied behandelt in niet al te ­diplomatieke bewoordingen te veroordelen.

‘De Oeigoeren – en andere moslimminderheden – worden massaal in heropvoedings­kampen opgesloten. Ze worden er gehersenspoeld en gemarteld. Ze krijgen soms geen eten, worden geslagen met ijzeren staven en de vrouwen moeten er ­verplicht een abortus of sterilisatie ondergaan. Het is een etnische zuivering, zonder meer. Een zeer grove schending van de mensenrechten. China moet op andere gedachten gebracht worden.’

- Is een grootmacht als China onder de indruk van wat een geopolitieke liliputter als België te zeggen heeft?

GOEDELE LIEKENS «Blijkbaar wel. De Chinezen proberen ons al te intimideren door bepaalde handelsakkoorden opnieuw in vraag te stellen. Dat onze resolutie hen zo zenuwachtig maakt, bewijst dat ons initiatief wel degelijk nut heeft. Andere landen overwegen trouwens om ons voorbeeld te volgen en zich ook tegen het Oeigoeren-beleid van China uit te spreken.

»De kans dat ik China nooit meer binnen raak, wordt met de dag groter. (lachje) Maar goed, dat is dan maar zo. Myanmar mag ik ook al niet meer in. Daar maakte ik voor VTM ooit een reportage over de Rohingya-minderheid. Toen ik er wat later opnieuw naartoe wilde, kreeg ik geen visum meer. Zelfs niet met de hulp van de Belgische ambassadeur in Bangkok.»

- Misschien moet u uw wetsvoorstellen in het vervolg toch even op uw vakantieplannen afstemmen.

LIEKENS (lacht) «Het zou kunnen dat Israël mij straks ook op een zwarte lijst zet: ik bereid een wetsvoorstel over de besnijdenis van jongens voor. Ik vind het waanzin dat België als enig Europees land de kosten van medisch niet-noodzakelijke besnijdenissen terugbetaalt. Dat is een kwalijke vorm van medische overconsumptie. Urologen gaan ervan uit dat slechts één procent van de besnijdenissen medisch noodzakelijk is. We sponsoren dus eigenlijk een reli­gieus-cultureel ritueel. En hoewel ik het grootste respect heb voor religieuze gebruiken, vind ik niet dat onze ziekenfondsen ze moeten financieren.»

Ze onderbreekt het gesprek even om voor haar ­eigen China-resolutie te stemmen. Niet veel later verschijnt de uitslag van de stemming op haar telefoonscherm: nul tegenstemmen, negen onthoudingen. Dat resultaat is geen verrassing: parlementaire stemrondes zijn vaak niet meer dan de formele ­bekrachtiging van wat al lang in de parlementaire commissies beslist is. Maar toch maakt de volksvertegenwoordiger in Goedele Liekens een vreugde­sprongetje.

‘Met de goedkeuring van deze resolutie bevestigt België zijn status van voorloper inzake mensenrechten. Mooi, toch? Je kúnt gewoon niet tegen onze resolutie zijn. Die negen onthoudingen komen allemaal uit het PVDA- en PTB-kamp. Blijkbaar is het voor communisten nog altijd moeilijk om tegen de kar van China te rijden. Wat mij in dit geval toch wel choqueert. Mensenrechten zijn mensenrechten, punt.’

- De thema’s waarop u in het parlement focust – mensen­rechten, de reproductieve rechten van vrouwen, seksueel geweld – lijken me grosso modo dezelfde als degene waar u ook als seksuologe en VN-ambassa­deur mee bezig was. Geeft u dat meer politieke geloof­waardig­heid dan andere zogenaamde witte konijnen?

LIEKENS «Dat denk ik wel, ja. Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat de andere witte konijnen in het parlement niet goed bezig zijn. De meesten onder hen zijn heel geëngageerd.’

- Het werk van een volks­vertegen­woordiger blijft vaak onder de radar. Had u als goodwill-­ambassadeur van de Verenigde Naties niet méér maatschappelijke impact dan als parlementslid?

LIEKENS «Die vraag heb ik me de voorbije maanden ook al een paar keer gesteld. Het is in het parlement soms echt de processie van Echternach: twee stappen achteruit en één vooruit. Electorale strategieën staan verandering vaak in de weg.

»Veel collega’s hebben me al laten weten dat ze mijn wetsvoorstel over de besnijdenis van jongens gaan steunen. Maar ik wil het nog zien gebeuren. Want wat als hun partijtop beslist dat het electoraal niet zo slim is om een wetsvoorstel te onderschrijven dat door de moslimgemeenschap, die óók jongens besnijdt, mogelijkerwijs niet goed onthaald zal worden? Gaan de electorale overwegingen dan op het gezond verstand primeren of niet? Ik ben benieuwd. Zelf hou ik nooit rekening met electorale factoren. Als de kiezers mij niet lusten, verkiezen ze mij de volgende keer maar níét. Ik heb de politiek niet nodig om te overleven.»

- Horen we u nu een tikje teleurgesteld zijn over uw prille politieke carrière?

LIEKENS «Integendeel, ik heb het gevoel dat ik in de parlementaire rivier toch al een paar steentjes heb kunnen verleggen. Onder meer mijn wetsvoorstel voor een betere bestraffing van seksueel geweld is inmiddels in een voorontwerp van wet gegoten. Dat is niet niks. Maar het boetseren van de publieke opinie gaat altijd traag, of je nu een politicus of een tv-persoonlijkheid bent.

»Vijftien jaar geleden werd ik door de intellewelen – ik noem ze opzettelijk geen intellectuelen, maar intellewelen – uitgekotst omdat ik transseksuelen interviewde. Ze beschuldigden mij van sensatiezucht. Ze vonden het niet kunnen dat ik een stem gaf aan ‘weirdo’s die een hekel hebben aan hun penis’. En kijk hoeveel terechte aandacht er vandaag voor de verzuchtingen van transseksuelen is.»

- Andere tijden, andere zeden, wist Cicero al in 63 voor Christus.

LIEKENS «Empathie is nooit een Vlaamse specialiteit geweest, maar dat is gelukkig aan het veranderen. Als mensen van mijn generatie vroeger boos waren, kregen ze van hun ouders te horen: ‘Ga maar naar je kamer en kom terug als het voorbij is.’ Waaróm we boos waren, interesseerde niemand.

»Vandaag is er veel meer aandacht voor gevoelens en hun onderliggende oorzaken. Ook in de media. Sofie Lemaire behandelt in De wereld van Sofie exact dezelfde onderwerpen als ik twintig jaar geleden. Maar dan wél op de openbare omroep. En onder luid applaus. Terecht overigens, want wat Sofie doet, is fantastisch. Alleen jammer dat Radio 1 in de namiddag altijd weer overschakelt op: ‘En nu gaan we jullie vertellen wie de eerste gitaar van The Dire Straits heeft gemaakt. (lacht) »

- Vóór u op de Open Vld-lijst belandde, stond u op het punt om tot de Vlaamse Esther Perel uit te groeien: u was goed op weg om een seksuologisch begrip te worden in Engeland, Frankrijk, Duitsland en Australië. Waarom bent u ondanks die lonkende wereldfaam toch in de politiek gegaan?

LIEKENS «Ik ben een Vlaamse, geen Amerikaanse. Ik zal toch altijd het meisje van onder de kerktoren blijven. Zonder die verschroeiende ambitie van een Esther Perel. En zonder haar gigantische marketingmachine. Ik kon Sex in Class – het programma dat het in Engeland zo goed gedaan heeft – inderdaad ook in Australië en Frankrijk gaan maken. Ik heb de contracten die mij werden aangeboden thuis nog liggen. Maar zodra ik als volksvertegenwoordiger verkozen was, heb ik gezegd: ‘Ik ga passen, jongens. En daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad.

»Ik denk oprecht dat ik vandaag niet gelukkiger was geweest als ik een vedette in Australië was geworden. Ook al kon ik er een veelvoud gaan verdienen van wat ik als parlementslid verdien. Als ­iemand beweert dat ik voor het geld in de politiek ben gestapt, kom ik niet meer bij van het lachen.»

- U was goed bevriend met wijlen Steve Stevaert, voormalig sp.a-voorzitter. Heeft hij u ooit iets bijgebracht waar u vandaag als politica uw voordeel mee doet?

LIEKENS «Goh. Wij babbelden eigenlijk vaker over de media dan over de politiek. (denkt na) Wat Steve me zeker geleerd heeft, is dat niks is wat het lijkt. Hij legde verborgen machtsverhoudingen voor me bloot. Gaf me inzicht in de schaakspelletjes die overal gespeeld worden. In de politiek, maar ook in de media.»

- De politieke erfenis van Stevaert lijkt na zijn dood geslonken. Bij leven was hij nog een politieke halfgod, na zijn dood hebben nogal wat mensen hun best gedaan om zijn reputatie van socialistisch wonderkind drastisch bij te stellen. Raakte dat u?

LIEKENS «Het heeft me verbaasd – én geraakt, ja – dat zijn gedachtegoed na zijn dood zo snel is neergehaald. Ik vind dat niet terecht. De logica achter zijn gratis bussen was sluitend. Om zijn eigen woorden te recycleren: waarom zouden bussen lucht moeten vervoeren? Zeker als we voor het milieu beter wat vaker het openbaar vervoer zouden gebruiken? Elke keer als ik een lege bus zie rijden, denk ik aan Steve. In mijn ogen was hij een visionair.»

- Wat had hij dat anderen niet hadden?

LIEKENS «Steve bezat de gave om de wereld op een totaal andere manier te bekijken dan de doorsnee­politicus. Op een dag had ik het met hem over het seksueel misbruik in de kerk. Hij zei: ‘Eigenlijk zouden de paters soms de kinderen moeten dagvaarden. Toen ik zelf nog een kind was, wisten mijn vrienden en ik perfect welke paters pedofiele neigingen hadden. Om hen te treiteren, gingen we hen weleens opzoeken. Dan zei ik: ‘O pater, ik heb zo’n pijn aan mijn lies, hier net boven mijn shortje.’ Waarop ik de pater in kwestie een zalfje op mijn lies liet smeren en we met z’n drieën brullend van het lachen wegliepen zodra we zagen dat hij daar opgewonden van werd. Ocharme, die man.’

»Steve bedoelde uiteraard niet dat we het seksueel misbruik van kinderen in de kerk moesten relativeren. Hij bedoelde vooral dat we heel goed wísten wat er gebeurde en dat we er niks aan deden. Dat we allemáál boter op ons hoofd hadden. Dat typeerde hem: hij zorgde wel vaker voor een contrapunt in het maatschappelijke debat. En hij kon dat intellectueel nog prima onderbouwen ook. Ik had weleens een debat tussen Steve en Bart De Wever willen meemaken. De bitsigheid van De Wever versus de vrolijke lossigheid van Steve: dat had vonken kunnen geven. (na een stilte) Het is lang geleden dat iemand mij nog vragen over Steve heeft gesteld. Ik vind dat wel fijn. Hij was een briljant man. Zijn ideeën kunnen ons ook vandaag nog wakker schudden.»

- Na zijn zelfdoding in 2015 zei u: ‘Ik had meer voor Steve kunnen doen.’ Wat bedoelde u daarmee?

LIEKENS «Ik wist al een tijdje dat hij het emotioneel moeilijk had. Dat er donkere gedachten in hem woekerden. Dan is het onvermijdelijk dat je je na zijn dood afvraagt of je niet meer had kunnen doen om hem uit de put te helpen. (blijft even stil) Maar eigenlijk wil ik daar niet te veel over zeggen. Laat het verleden in dit geval maar rusten.’

We verwijzen 2015 weer naar de catacomben van de geschiedenis en brengen daarmee hulde aan de woorden van de Romeinse filosoof Seneca: ‘Wijsheid is een beetje minder treuren om het verleden, een beetje minder hopen op de toekomst, en een beetje meer houden van het heden.’ Dat laatste lukt des te beter wanneer Willem Hiele ons een weldadige bisque van noordzeegarnaal serveert. Goedele Liekens proeft ervan en zegt: ‘Man, man, man, het zit ons toch mee in het leven. Zie ons hier zitten.’

Het zijn woorden die ze tijdens haar onmatige bestaan ongetwijfeld al vaker heeft uitgesproken. Maar vanavond vertolken ze zowaar een catharsis: het is haar eerste avondvullende restaurantbezoek sinds er eind 2019 een malicieuze huidkanker in haar lichaam werd gespot. Over die diagnose, en over de behandeling die erop volgde, schreef ze columns voor Het Laatste Nieuws: verslagen uit de oncologische loopgraven, waarin hoop en angst fanatiek haasje-over speelden.

‘Het schrijven van die columns heeft mij ontzettend geholpen. Ze dwongen mij tot een diepere vorm van introspectie. Al schrijvend nam ik geen genoegen met de vaststelling ‘ik voel mij slecht’. Ik wilde ook onder woorden brengen waarom ik mij slecht voelde en wat ik kon doen om me weer beter te voelen. Dat luchtte telkens enorm op. Al hoop ik dat mijn columns mij niet voor altijd met het etiket van ‘Miss Kanker’ hebben opgezadeld.

‘In België krijgen elke dag achttien mensen te horen dat ze kanker hebben. Aan hen vraagt níémand om doorleefde stukjes te schrijven. Alleen al uit respect voor al die anonieme patiënten wil ik niet als een of ander kankerboegbeeld door het leven gaan.’

- Toen u op Facebook uw diagnose aan­kon­dig­de, schreef u strijdlustig: ‘Cancer, you picked the wrong bitch.’ Maar mensen die het kunnen weten, verzekeren me dat je tegen kanker niet kúnt vechten. Dat je kanker alleen maar kunt ondergaan. Is dat uiteindelijk ook uw ervaring geworden?

LIEKENS «Ja, absoluut. Op sommige dagen raakte ik niet eens de trap op. Dan komt er van strijden tegen kanker niet veel in huis. Het enige wat je dan kunt doen, is proberen de dag door te komen.»

- U onderging uw behandeling in volle lock­down. Was dat een voor- of een nadeel?

LIEKENS «Een voordeel. Ik miste geen feestjes, want er waren er geen. (lacht)»

- Was u een berustende patiënt of een ­op­stan­dige? Iemand die zich overgeeft aan de wetenschap? Of iemand die met een verbeten trekje om de mond voor dokter Google speelt?

LIEKENS «Ik was zoals een kat: ik trok mij terug in een hoekje en wachtte tot het voorbij was. Ik moet mij al héél belabberd voelen voor ik om hulp vraag.»

- Ondertussen bent u genezen verklaard. Maar zelf zegt u: ‘Ik weet niet goed of ik nu kankervrij ben of dat de kanker gewoon een pauze heeft genomen.’ Die angst om te hervallen lijkt me geen futiliteit.

LIEKENS «En toch blijf ik er redelijk rustig onder, zoals je ziet. Al kan ik niet ontkennen dat ik bij de minste hoofdpijn geneigd ben om te denken: shit, de kankercellen zijn naar mijn hersenen aan het migreren. In Nederland krijg je na een kankerbehandeling psychosociale begeleiding. Bij ons helaas niet.»

- U bent psychologe. Kon u uzelf ­psycho­sociaal begeleiden?

LIEKENS «Deels wel. Op een gegeven moment waren mijn cognitieve vermogens er zo op achteruitgegaan dat het me niet meer lukte om een eenvoudig woord als ‘koelkast’ uit te spreken. Omdat ik als psychologe weet dat hersenen spieren zijn die getraind moeten worden, heb ik mijn spraakmoeilijkheden aangepakt door vaak naar films te kijken en luidop alle ondertitels mee te lezen.

»Maar er zijn grenzen aan wat je voor jezelf kunt betekenen. Tijdens een zware fase in mijn behandeling voelde ik een depressie dichterbij sluipen: ik begon al te huilen als er geen melk meer in huis was. Dan is het zelfs als psychologe moeilijk om jezelf te helpen. Zodra je je onder de waterlijn ­bevindt, raak je niet meer op eigen houtje weer ­boven.»

- ‘Ik heb geen grote muil meer’, zei u na uw behandeling. Dat lijkt me niet zo handig, nu u opnieuw in het parlement zit. Of heeft uw grote muil inmiddels een triomfantelijke comeback gemaakt?

LIEKENS «Nee. Maar dat is niet erg. Dat ik geen grote muil meer heb, komt vooral omdat ik me minder druk maak dan vroeger. En dat wil ik graag zo houden. Weet je wat mijn grootste angst is? Dat de positieve dingen die mijn ziekte heeft teweeggebracht – zoals dat heerlijke, stukken beter functionerende relativeringsvermogen – binnenkort weer gaan verdwijnen. Dat zou ik ontzettend jammer vinden.»

- Staat u nu gehaaster in het leven? Wilt u uw bucketlist zo snel mogelijk kunnen afvinken, ‘want je weet maar nooit’?

LIEKENS «Nee, helemaal niet. Ik heb in mijn leven al alles gedaan waar ik ooit van droomde. Ik ben opgegroeid in een modelgezin – The Little House on the Prairie, maar dan maal tien; ik heb fantastische tv-programma’s mogen maken, ik heb tijdens mijn missies voor de Verenigde Naties een aanzienlijk deel van de wereld gezien... Je kunt niet anders dan besluiten dat ik gezegend ben. In die mate zelfs dat ik me – je komt uit een katholiek nest of niet – weleens schuldig voel over dat waanzinnig leuke leven dat ik tot nu toe heb mogen leiden. Ik heb een veel groter stuk taart gekregen dan de andere genodigden op het feestje. Daar ben ik dankbaar voor.»

- In een preventiecampagne van Euro­melano­ma, een organisatie van dermatologen, drukt u ons op het hart dat we ons vaker moeten insmeren met zonnecrème. Het chemogif heeft uw lichaam nog niet verlaten en u staat alweer op het spreekgestoelte. Waar komt de missionaris in u vandaan?

LIEKENS «Die heeft er altijd al ingezeten. Toen ik negen was, heb ik op school eens de turnles stilgelegd omdat de juf gemeen deed tegen een zwaarlijvige klasgenote. Dat meisje geraakte niet over de bok, ze liep er gewoon tegenaan. En toch dwong de turnjuf haar om die sprong keer op keer opnieuw te proberen. Ik vond dat een vorm van pesten. En dus improviseerde ik ter plekke een staking.»

- Waarmee u uw reputatie van groot bakkes meteen alle eer aandeed. U en uw vier zussen werden in Begijnendijk ‘de mannen van Liekens’ genoemd. Het dorp kreunde onder jullie verbale terreur?

LIEKENS «Laten we het erop houden dat we nogal op onze strepen stonden. Achter ons huis lag er een pad dat recht naar het bos liep. Als je daar gebruik van wou maken, moest je ons betalen met vlinders. En we waren onverbiddelijk: geen vlinders, geen toegang. Wie ons niet wilde betalen, bekogelden we vanuit de dichtstbijzijnde boom met eikels. Ik zei toch dat ik een ontroerend harmonieuze jeugd heb gehad? (lacht)»

De zon laat zich stilaan naar de horizon zakken, tijd om de zomeravond nog wat feeërieke beelden te ontfutselen. Terwijl fotograaf Wouter Van Vooren met Goedele Liekens naar het strand van Oostduinkerke trekt, luister ik ongegeneerd naar het gesprek dat een tafel verderop gevoerd wordt. Twee meisjes die nog maar net de poort naar de volwassenheid hebben opengezwierd, vragen hun ouders om uit de doeken te doen hoe ze elkaar hebben leren kennen. ‘Wanneer hebben jullie voor het eerst gesmost?’ ‘Wat dacht je nadien, papa? Interessante vrouw, maar wel heftig? Niet rond de pot draaien, we willen alle details.’

Prima interviewtechniek, denk ik, en zodra Goedele Liekens opnieuw aan tafel zit, pas ik haar onverwijld ook op haar toe.

- U valt naar eigen zeggen op alfamannen. Laat dat nu net een mensensoort zijn die zich de afgelopen jaren niet echt populair heeft gemaakt.

LIEKENS «Klopt. Bij mij ook niet. (lacht) Maar het probleem is: ook al zullen al mijn ex-partners je vertellen dat ik in relationeel opzicht een kwetsbaar vogeltje ben, toch denken alle mannen dat ik een sterke, dominante vrouw ben. Waardoor ik alleen mannen aantrek die denken: ‘Die Goedele, die kan ik wel aan.’ Resultaat: het frêle vogeltje belandt bij een alfaman en wordt binnen de kortste keren opgegeten. Ik moet dus dringend eens iemand anders uitproberen dan de alfa-aap.

»Eigenlijk zou ik graag lesbisch worden. De zus van een vriendin van mij is lesbisch: we begrijpen elkaar uitstekend, we zouden samen heel gelukkig kunnen zijn. Alleen lukt het me maar niet om van geaardheid te veranderen. (lacht)»

- Moet iemand die een boek schreef met als titel Superseks in haar eigen leven soms de ­ver­wachtingen temperen voor ze met iemand de chachacha danst?

LIEKENS «Zeker. Ik kan nooit uitsluiten dat een nieuwe partner zegt: ‘Breng de theorie nu maar in de praktijk, Liekens. Maak mij gek!’ Of dat hij denkt: ‘Ik zal haar eens tonen dat ik al haar boeken heb gelezen.’ Maar in beide gevallen heb je dan toch niet goed begrepen waar seks over gaat. Voor de eerste keer met iemand vrijen, is voor iedereen eng. Je moet elkaar geruststellen in plaats van uitdagen. Niemand zegt trouwens dat je de hele Kamasutra moet afwerken om goeie seks te hebben. Slow seks kan ook fantastisch zijn. Als je echt een seksuele klik met iemand hebt, kun je vrijen zonder veel te bewegen. Of zeg ik dat nu omdat ik ouder word? (lacht)»

- Heeft het beroepshalve bestuderen van de menselijke seksualiteit weleens een negatieve impact op het libido? Als je al de hele dag met seks bezig bent geweest, heb je ’s avonds dan niet méér zin om te pingpongen?

LIEKENS «Nee, het is precies het tegenovergestelde: als seksuologe ervaar je al werkend een soort van voorspel. Ik heb voor Playboy jarenlang een column geschreven waarin ik lezersvragen beantwoordde. Dat vond ik vaak heel opwindend. Zowel het schrijven zelf als de research die eraan voorafging.

»Het hing natuurlijk wel een beetje van het onderwerp af. Een column over spermavocht deed me minder dan eentje over seksuele fantasieën. (lacht) Maar over het algemeen heeft mijn job me vaker opgewonden dan ontgoocheld.»

- Acteurs die naar een film of theaterstuk kijken, beleven daar zelden plezier aan. Omdat ze vooral oog hebben voor de technische kant van de acteerprestaties. Geldt iets gelijk­aardigs voor seksuologen? Kunt u...

LIEKENS «Wat bedoel je? Dat ik als seksuologe niet van porno zou kunnen genieten? (uitgerekend op dit moment is het muisstil in het restaurant: Willem Hiele staat klaar om zijn volgende gerecht aan te kondigen.) Oei. Dat klonk plots wel héél luid. (fluisterend) Natúúrlijk kan ik van porno genieten.»

- In de biologiehandboeken voor scholieren zal straks meer aandacht aan de clitoris worden besteed. Mede dankzij uw nimmer aflatende lobbywerk?

LIEKENS «Absoluut. Ik pleit al vijftien jaar voor de bevrijding van de clitoris. Die 3D-clitoris die ze tijdens de lessen seksuele opvoeding gaan gebruiken, toonde ik jaren geleden al op de Nederlandse televisie. Ik werd daarvoor uitgescholden op manieren die je vandaag niet meer voor mogelijk houdt.

»Iedereen is het inmiddels een beetje vergeten, maar ik heb als seksuologe echt wel mijn nek uitgestoken. Toen ik in 2010 Het vaginaboek uitbracht, ontving Kofi Annan, de toenmalige secretaris-generaal van de Verenigde Naties, brieven uit Vlaanderen waarin werd aangedrongen op mijn ontslag als VN-ambassadeur.

»En toch ben ik altijd blijven doorgaan. De seksuologen van vandaag kunnen rustig achteroverleunen en ontspannen over seks kletsen. Maar voor mij was het keihard werken. En voortdurend tegen de stroom ingaan.»

Het is bijna middernacht. Hoewel we onze hersenen niet in aangepaste wijnen gemarineerd hebben, slaat de vermoeidheid ongenadig toe. Ik maak mijn bandopnemer technisch werkloos en beschouw het gezegde als waar en waarachtig.

Goedele Liekens zet koers naar Beachhouse, een bed & breakfast op nauwelijks 800 meter van het restaurant. In een opwelling van galanterie biedt Wouter Van Vooren aan om haar met de auto naar haar logeerplek te brengen. De alfamannen kunnen het voortaan wel schudden.

(DM)