Goedkope energie en een heerlijk scrabblewoord: Beukennootjesisotopen!

Lieve Fleur, als alle kerncentrales putje winter moeten sluiten, en als tegelijk ook nog eens alle windmolens omverwaaien, én als tot overmaat van ramp de gascentrales in binnen- en buitenland vastvriezen, dan nog zullen wij geen kou lijden. Want ik hou van je!’ Dat had Lennert gezegd, en omdat zijn vriendin hem verbaasd aankeek, voegde hij er nog aan toe: ‘Ik ga een nieuwe techniek ontwikkelen. Omdat ik dus, zoals gezegd, van je hou.’

Het was niet zo moeilijk. Alle informatie stond op het internet, je moest gewoon wat slimme verbanden leggen. Na een week was Lennert klaar, en Fleur mocht mee naar het tuinhuis. Daar stond een apparaat dat leek op het bastaardkind van een fototoestel, een fietspomp en een kookplaat. Boven op het ding stond een pot water.

‘Pas na twee dagen experimenteren begreep ik dat beukennootjes de meest stabiele koolstofatomen opleveren,’ zei Lennert. ‘Met één koolstofatoom kan ik tien liter water drie weken lang aan de kook houden. Dat betekent dat twee beukennootjes volstaan om ons levenslang van energie te voorzien.’

‘Twee beukennootjes? Dat is wel heel weinig,’ merkte Fleur op.

‘Dat is ruim voldoende, zelfs voor de hele wijk. Ik ga dat doen door kernsplitsing. Met dit kernreactortje.’

‘Is dat niet gevaarlijk?’

‘Nee. Ik heb één isotoop geïsoleerd, en zolang die niet in contact komt met gelijkaardige atomen, zijn we veilig. Ben je klaar voor de demonstratie?’

‘Ja hoor, ik ben heel benieuwd,’ zei Fleur. Ze klapte een tuinstoeltje open en ging zitten. Lennert sprong op alsof hij een elektrische schok kreeg.

‘O nee! Dat had je niet moeten doen, lieverd!’ riep hij. ‘Maar het is mijn schuld, ik had je moeten verwittigen.’

‘Heb ik iets fout gedaan?’

‘Door het openklappen van dat stoeltje is het atoompje uit het reactortje gewaaid. Als dat in contact komt met een beukennootje, komt al die energie in één keer vrij.’

Fleur keek even rond.

‘Hier liggen toch geen beukennootjes?’

‘Nee, ik neem geen risico’s. Ik heb het tuinhuis zorgvuldig beukennootjesvrij gemaakt. Maar buiten staat een beuk. En daaronder liggen beukennootjes. We mogen de deur in geen geval openen, want als dat atoom de tuin in vliegt, krijg je een ontploffing van jewelste.’

‘Hoe ziet dat atoom eruit?’

‘Zes protonen uiteraard, en vijfentwintig neutronen. Het is een isotoop die enkel in beukennootjes voorkomt.’

‘Gelukkig heb ik mijn leesbril bij me,’ zei Fleur, en ze ging op haar knieën zitten. Het duurde niet lang eer ze het atoom had gevonden.

‘Ben je zeker?’ vroeg Lennert.

‘Nog even checken,’ zei Fleur, terwijl ze het voorzichtig tussen duim en wijsvinger hield. Lennert hield zijn adem in terwijl hij haar luidop hoorde tellen, en groot was zijn opluchting toen ze stopte bij vijfentwintig.

‘Je hebt de wereld gered, lieveling,’ zei hij. ‘Nu ja, de wereld is misschien wat overdreven, maar alles van hier tot het centrum van Aarschot had in één slag verpulverd kunnen worden.’

Lennert en Fleur woonden in Herselt, om u een idee te geven van de ramp die nipt werd vermeden.

‘En dan gaan we nu dat water aan de kook brengen,’ vervolgde Lennert.

‘Niks van,’ zei Fleur ferm. ‘Je zei eerst dat het ongevaarlijk was, en dan begin je over een mogelijke ramp van hier tot in Aarschot, die prachtige stad. Waar ben je mee bezig?’

Eer Lennert kon antwoorden, had Fleur al de helft van de neutronen in de goedkope prullenbak gegooid die ze ooit voor de keuken hadden gekocht, maar die ze allebei zo lelijk vonden dat ze hem na twee dagen in het tuinhuis hadden gezet. Het was zo’n typische impulsieve aankoop geweest.

‘Je vernielt mijn C31-isotoop!’ stamelde Lennert.

‘Gedaan daarmee, Lennert. Als de toelevering van energie stopt, en het vriest de stenen uit de grond, dan vinden we wel een andere oplossing. Zoek maar een andere hobby.’

‘Ja, goed, je hebt gelijk. Sorry. Zullen we dan maar aan kinderen beginnen? Nu?’

Fleur keek bedenkelijk. Sinds de aanschaf van die prullenbak, nu twee maanden geleden, was hun seksleven gereduceerd tot nul. Ze hadden het er nooit over gehad, maar Lennert wist met welke vraag zijn vriendin worstelde. Als je zwanger wordt, en de uitkomst is een lelijk kind, wat doe je dan? Je kunt zo’n baby toch niet naar het tuinhuis verbannen, zoals je dat met een onfraai vuilnisbakje doet?

Lennert zag hoe Fleur lang en peinzend naar de prullenmand keek.

‘Weet je,’ zei ze met een glimlach, ‘zo lelijk is dat ding nu ook weer niet.’

Lennert keek haar liefdevol aan. Hij voelde dat alles weer goed zou komen.