Goldfrapp duikt met haar nieuwe plaat 'Silver Eye' de festivalzomer in, en wij duiken mee

Weinig popgroepen hebben zich de voorbije decennia zo weinig aangetrokken van wat fans en platenfirma’s van hen verwachten als Goldfrapp. De ene keer maken ze een glamplaat (‘Black Cherry’), de volgende een semi-akoestische die flirt met folk (‘Tales of Us’), gevolgd door een ambient-worp (‘Seventh Tree’), en nu met ‘Silver Eye’ weer een elektronische plaat die herinnert aan hun debuut ‘Felt Mountain’. Straks op het Brussels Summer Festival, nu hier: ‘We willen gewoon ons eigen genre zijn.’

undefined

HUMO Goldfrapp is een mooie familienaam én een mooie groepsnaam: gelukkig heet je niet Alison Smith. Is Goldfrapp van Joodse origine?

Alison Goldfrapp «Het enige wat ik weet, is dat we voorouders in Duitsland hebben, wellicht Joden die voor de nazi’s zijn gevlucht. En frapp zou ‘slaan’ betekenen. Maar eigenlijk moet ik dat dringend eens opzoeken.»

HUMO Je cd- en songtitels bevatten vaak intrigerende contrasten: ‘Felt Mountain’ is er eentje, en op de nieuwe cd ‘Systemagic’ en ‘Faux Suede Drifter’. Geen idee waar het op slaat, maar het klinkt goed.

Goldfrapp «Ik had een beeld van een mysterieuze zwerver die een hip jasje uit nepdaim draagt. Soms zie je daklozen of zwervers met kleren die zo oud zijn dat ze opnieuw modieus of tenminste vintage lijken. Het is ook een metafoor voor: niets is wat het lijkt.»

HUMO Jullie spelen heel wat festivals. Eerlijk gezegd lijkt een festival me niet de ideale plek voor jullie vaak subtiele, frêle klanken.

Goldfrapp «Ik hou van de onvoorspelbaarheid van festivals, je weet nooit hoe het zal uitdraaien. Iemand anders bepaalt met wie je daar staat: ’t is een avontuur. Ik ben van nature wat schuchter en teruggetrokken en ik dacht dat ik zou instorten als er iets misging. Het overkwam ons onlangs op Glastonbury: door een technische panne konden we een aantal elektronische songs niet spelen, terwijl die net het best renderen op een woelig festival. Maar ik bleef overeind en ik hou van dat soort kleine overwinningen op mezelf. En ik zag twee piepjonge Australische bands die een soort krautrock speelden: dat pepte me op voor onze eigen show. Eén keer in Schotland waren de mensen zo enthousiast dat ze ons wilden dopen: ze gooiden joelend water op het podium – niet één glas maar hectoliters. Goed bedoeld en fun, maar ik vermoed dat we geëlektrocuteerd hadden kunnen worden. Eén vent katapulteerde z’n onderbroek naar me – een ietwat onhandig geformuleerd aanzoek, neem ik aan.»

undefined

'In Schotland werden we bijna geëlektrocuteerd op het podium. Fun!'

HUMO Sinds enige tijd woon je samen met een vrouw. Met permissie, het heeft me altijd geïntrigeerd hoe iemand jarenlang hetero kan zijn en dan plots kan switchen naar dames. Of vice versa. Maar die ingrijpende koerswijziging duikt, voor zover ik kan vaststellen, niet op in je songs. Terwijl ik zou denken dat het bij uitstek een boeiend en ingrijpend onderwerp is.

Goldfrapp «Naar mijn gevoel is het helemaal niet zo’n ingrijpend gegeven.»

HUMO Nee? Sorry, maar als we het hebben over emoties en relaties zou ik denken dat switchen van hetero naar homo zowat de meest ingrijpende overgang mogelijk is.

Goldfrapp «Zo voel ik het niet aan. En ik heb er wel over gezongen, indirect, universeel. Ik zing over de liefde en over mijn partner, maar het heeft naar mijn gevoel geen belang of dat een man of een vrouw is. Ik zag een documentaire over transgenders waarin een meisje dat een geslachtsoperatie had ondergaan, zei: ‘Ik ben niet veranderd, ik ben gewoon eindelijk geworden wie ik altijd al was.’ Zo voelt mijn levenskeuze ook.»

HUMO Waarover gaat je nieuwe song ‘The Beast That Never Was’? Ik moest denken aan the beast with two backs: zo beschrijven de Britten sinds Shakespeare een vrijend koppel in de missionarishouding, want enkel mensen vrijen zo.

Goldfrapp «Nee, mijn ‘The Beast That Never Was’ verwijst naar een gedicht van Rainer Maria Rilke. Het gaat over eenhoorns. Ik ga het graag ver zoeken (lacht). ‘Systemagic’ gaat over een transgenderheks. Geen idee hoe ik daarbij kwam, het voelde gewoon juist. Ik hou van happy accidents.»

HUMO Behalve over mythische beesten zing je heel vaak over de natuur, veel vaker dan andere popartiesten. Terwijl je in Londen woont, een stenen grootstad. Op Instagram citeer je de 19de-eeuwse estheet en filosoof John Ruskin, die al in 1871 protesteerde tegen een spoorlijn die een idyllische vallei doormidden reet.

Goldfrapp «Mijn vader heeft me respect en ontzag voor de natuur bijgebracht. Als het volle maan was, nam hij ons uit zwemmen, zomer én winter, telkens anderhalf uur rijden want we woonden niet aan de kust. Ik ging ook vaak met hem wandelen – typisch zoiets waarvoor de jachtige stadsmens geen tijd meer maakt. Ik ken iemand die bang is voor het platteland. Da’s idioot, want je loopt veel meer kans om in een stad vermoord of misbruikt te worden dan op het platteland. Maar we zijn als stadsmensen dermate vervreemd van de natuur dat weidse vlakten of het donker of echte stilte ons angst inboezemen.»

undefined

HUMO Slaat ‘Silver Eye’ op de maan?

Goldfrapp «Ja. De maan blijft me fascineren. Ze heeft geen aanwijsbaar nut, maar dat ze er is, ervaar ik als troostrijk en rustgevend.»

HUMO Zing je in ‘Everything Is Not Enough’ over hoe de mens de natuur verkracht, of over financiële inhaligheid?

Goldfrapp «Beide. Ik kan er niet tegen dat opportunistische projectontwikkelaars prachtige oude gebouwen tegen de grond gooien om ze te vervangen door zielloze betonnen rommel. Ik hou van plekken met een ziel. Jaren geleden, ik denk dat ik 21 was, zag ik in België aan zee een reusachtig art-decozwembad. Was het in Knokke? Het was verlaten en verwaarloosd en leeg. En vlak ernaast zaten oude dametjes in pelsjassen thee en koffie te nippen. Een heel bizar sfeertje, net een scène uit een film van Fellini. Toen ik er later nog eens was, bleek het zwembad verdwenen. Doodzonde.»

HUMO Met welke dode artiest had je graag samengewerkt?

Goldfrapp «Prince. Onlangs kwam bij een vriendin ‘Purple Rain’ op de televisie en we konden het niet afzetten, ook al hadden we die film al gezien. Ik speel zijn muziek nog dagelijks.»

HUMO Je hebt de voorbije jaren zelf intrigerende clips bij je songs geregisseerd. Die van ‘Drew’ werd gefilmd op een mysterieus landgoed.

Goldfrapp «Ja, een gigantisch verlaten landhuis in de buurt van Marlborough. Slechts één van de veertig kamers is nog bewoond, door een oude dame. Ze had wat weg van de krankzinnige Miss Havisham uit Dickens’ ‘Great Expectations’. Toen we arriveerden, trok ik een deur open en er vlogen een paar enorme uilen uit.»

HUMO In die clip ben jij de enige geklede figurant, alle anderen zijn naakt. Als een man een clip zou maken met enkel naakte vrouwen, zou hij daarop worden aangesproken, maar jij komt ermee weg. Heel unfair.

Goldfrapp (lacht) «Zo had ik het nog niet bekeken. Iedereen was daar uit vrije wil.»

HUMO Ik luister al jaren naar Goldfrapp en heb het gevoel dat ik al drie of vier groepen heb horen passeren die allemaal Goldfrapp heetten. Volgende keer death metal?

Goldfrapp «Da’s een brug te ver, denk ik, maar never say never. We hebben nooit bewust besloten om ons net zo ruim mogelijk uit te werpen, maar we censureren onszelf evenmin. Dus als elke volgende plaat drastisch anders klinkt dan de vorige, dan is dat maar zo. We merken wel dat fans ons vervoegen en weer verlaten: sommigen houden meer van onze akoestische, idyllische, bucolische en sfeervolle songs, anderen zweren bij de elektronica. Wij willen ons eigen genre zijn, dat primeert.»

HUMO De hoesfoto van ‘Silver Eye’ is mooi en intrigerend. Genomen aan een vulkaan?

Goldfrapp «Ja, in Fuerteventura. Vulkanen intrigeren me. Ik ben ooit in eentje afgedaald, in IJsland, in zo’n laadbak die je kent van glazenwassers die de ramen van enorme kantoorgebouwen lappen. Terwijl we afdaalden voelde ik me als Alice die door de konijnenpijp tot in Wonderland valt. Ik was bang én opgewonden, ’t was als een rollercoaster maar dan écht. Eens beneden was het unreal, alsof ik in het decor van een sciencefictionfilm was beland, ‘Planet of the Apes ánd the Aliens’ of zo.»

HUMO Heb je gezien dat iemand op Youtube beweert dat die hoesfoto van jou met dat struikje voor je gezicht verwijst naar Nazareth en…

Goldfrapp «...Jezus? Ja, bizar, hè. Je moet tegenwoordig op je woorden passen want altijd zoekt er wel iemand iets achter dat je nooit hebt bedoeld. It made me giggle.»

HUMO Ook op je Instagramaccount staan erg mooie foto’s. En een paar bizarre, zoals die van een reusachtige oogbal. David Bowie trapte ooit reusachtige oogballen het publiek in tijdens zijn ‘Earthling’-tournee.

Goldfrapp «Ja, dat weet ik. Maar dit reuzenoog staarde me aan telkens als ik de gordijnen van mijn hotelkamer in Dallas opentrok. ’t Leek een slapeloze cycloop die me tot de orde riep. Het is geen stunt maar een sculptuur, een permanent kunstwerk op dat plein.»

HUMO Je nam ook een foto van een glazen pot met het label: ‘Ye Olde Nun’s Blood’.

Goldfrapp (lacht) «O, die was ik bijna vergeten. Het is een pot confituur die ik samen met een vriendin heb gemaakt. We vonden het zo saai om er ‘aardbeienjam’ of zoiets op te zetten, en de roodbruine kleur van onze zelfgemaakte smurrie deed me denken aan het bloed van een oude non – ik heb mijn kindertijd op een nonnenschool gesleten (lacht).»

Goldfrapp speelt op 15 augustus op Brussels Summer Festival.