Goldfrapp - Silver Eye

Mensen die de afgelopen twintig jaar met oordoppen en oogkleppen door het leven mankten en nu hun muzikale achterstand willen inhalen, durven wij al eens ‘Black Cherry’ in de handen te duwen. Een plaat die door Alison Goldfrapp en Will Gregory werd gemaakt in de jaren van The Strokes en The White Stripes, en sindsdien een onderschatte classic is geworden.

Zwarte disco die ook in 2017 nog fris klinkt. Daarvoor hadden ze al het mysterieuze ‘Felt Mountain’ gemaakt, en later het evenmin van den aap zijn gat geblazen ‘Seventh Three’ en ‘Tales of Us’.

Voor al die platen hebben perfectionisten Goldfrapp (een Greta Garbo met lelijke tenen) en Gregory het geluid grotendeels zelf bij elkaar gesleuteld. Dat ze voor ‘Silver Eye’ níét alleen in de studio stonden – de controle werd uit handen gegeven aan een trosje hippe producers – is geen schande, mogelijk wel een veeg teken dat de inspiratie een beetje op was. Over The Haxan Cloak, Leo Abrahams en John Congleton (bekend van zijn werk voor St. Vincent) zei Alison Goldfrapp: ‘Ze zijn zo jong. Ze vinden alle knopjes zo snel!’ Je zou het vergeten: Alison en Will hebben oud gedebuteerd als Goldfrapp. Ze waren respectievelijk 34 en 41 toen ‘Felt Mountain’ in de winkels lag, en zijn nu dus al 50 en 57. De songs. In het ingehouden ‘Faux Suede Drifter’ zit Brian Eno achter een struik. ‘Beast That Never Was’ vloeit goed, terwijl ‘Zodiac Black’ de tijd op driekwart van haar snelheid doet draaien. Dankzij ‘Tigerman’ weten we dat op zijn minst íémand van de studiogasten naar ‘Stranger Things’ heeft gekeken, en vooral geluisterd. En ‘Moon in Your Mouth’ doet aan dertien torch songs tegelijk denken, waarvan minstens negen goeie.

Er is aan een overkoepelend thema gedacht: transformatie, gedaanteverwisseling. Synthballad ‘Tigerman’ gaat over de metamorfose van een man in een beest (en is dus vermoedelijk op vrijdagavond geschreven). Uit ‘Anymore’ steken we de zin ‘Your strange music / Like lucid dreams / The power of you / Transforming me’ op zak. En in verband met ‘Become the One’ liet Alison weten fel onder de indruk te zijn van de documentaire ‘My Transgender Summer Camp’. Als u straks de plaat oplegt en halverwege denkt: ‘Dit heb ik al eens gehoord,’ zijn we al op zijn minst met twee. Sinds 2003 heeft ‘Black Cherry’ onder meer Madonna (die van ‘Confessions on the Dance Floor’) en Lady Gaga hevig beïnvloed, en nu blijkbaar ook Goldfrapp zelf: ‘Silver Eye’ klinkt als een doorslagje van vroeger. Maar op die enkele keutels van songs (‘Systemagic’, ‘Ocean’) na, stoort dat niet overdreven veel.

Vervelender is de vaststelling dat van een paar andere tracks – ‘Tigerman’ en ‘Everything Is Never Enough’ – de allereerste luisterbeurt met voorsprong de beste was, wat doet vermoeden dat hier aan de sfeer meer aandacht is besteed dan aan het skelet van de song zelf. Maar voor we schandelijk verdwalen in detailkritiek: over zes van de tien songs valt niets te mopperen, en dus wint ‘Silver Eye’ deze ronde op punten.