Goldfrapp - Tales of Us
Twee veertigers, waarvan de mannelijke helft Will Gregory allesbehalve fotogeniek is en de vrouwelijke – Alison Goldfrapp – zich door niets of niemand de wet laat spellen: Goldfrapp is op zich is al een bizarre triomf, maar met hun zesde plaat zetten een ongeziene prestatie neer.
Voortbordurend op nummer vier, ‘Seventh Tree’ (mijn favoriet tot nu toe) gooien ze op ‘Tales of Us’ alle nylon, neon, plastic en synths van zich af. Wat overblijft, zijn tien ontroerende songs, die haast allemaal een vrouwennaam als titel hebben en geïnspireerd werden door een roman- of filmpersonage.
Het lijkt alsof Alison Goldfrapp samen met haar glittercape ook al haar gêne heeft afgegooid: nooit eerder wist haar stem – gestript van alle effecten en uithalen – zo de nekharen te beroeren. Die finale van ‘Annabel’ doet het ’em iedere keer opnieuw: tristesse als natuurkracht.
Vloeibare liefde wordt gedecanteerd in ‘Jo’, ‘Drew’, ‘Alvar’, ‘Ulla’ en vooral afsluiter ‘Clay’, een song die Alison schreef na het lezen van een brief van een verliefde soldaat aan zijn gestorven kameraad/geliefde.
De plaat snijdt diep, en dan is er nog het kortfilmproject dat Alison erbij bedacht, samen met haar levensgezellin Lisa Gunning. Als dat jongetje in de clip van ‘Annabel’ dat jurkje cadeau krijgt: tranen, iedere keer.
