Graham Norton, de elegantste talkshowhost ter wereld

Ter gelegenheid van het twintigste seizoen van zijn programma zit Graham Norton, Groot-Brittanniës bekwaamste, succesvolste, rijkste, geestigste en – sinds die baard – meest op een kabouter lijkende talkshowhost, in een hoog kantoorgebouw aan de Thames face to face met twaalf dames en heren persmuskieten uit alle windstreken.

'En toen vroeg ik Liam Neeson of hij ooit in zijn broek had gekakt'

The Graham Norton Show blijft ook in zijn twintigste seizoen onveranderd: geen nieuwe rubrieken, geen drastische decoringrepen, niet eens een nieuw intromuziekje.

Graham Norton (53) «Normaal gesproken zou je zeggen dat een talkshow die al zo lang meegaat, zijn piek alweer een hele tijd achter de rug heeft, en onherroepelijk op de terugweg is – de presentator zou zich onderhand in die fase van zijn carrière moeten bevinden waarin hij voor een matig bekeken programma op één of ander satellietkanaal in een taxi zit, terwijl hij ongedwongen gesprekken probeert te voeren met zijn passagiers. Wij hebben wat dat betreft het geluk gehad dat we gestaag verder zijn blijven groeien, en op dit moment groter zijn dan ooit tevoren. Waarom zouden we dus iets veranderen? En wat mezelf als presentator betreft: zolang ik me vermaak, ga ik door. Als het aan mij ligt, tenminste. Voor hetzelfde geld trekt de BBC er volgend jaar de stekker uit, en is het uit met de pret.»

HUMO Zal u de show dan missen?

Norton «Het applaus zal ik niet missen, denk ik, maar wel het gevoel van eigenwaarde dat het programma me geeft. Het moeilijkste aspect van met pensioen gaan, en dat geldt volgens mij voor iedereen, is dat je nergens meer hoeft te zijn, en dat het bijgevolg niemand iets kan schelen waar je uithangt. Daarom gaan gepensioneerden ook zo vaak naar de dokter: dan hebben ze tenminste een echte afspraak, een plek waar ze móéten zijn (lacht).

»Maar nogmaals: voorlopig vermaak ik me nog uitstekend met mijn programma. Je weet nooit wat er op zo’n avond zal gebeuren, hè? Dat maakt het voor mij spannend. Als presentator moet ik constant gefocust blijven, en zorgen dat het gesprek niet stilvalt of te veel één richting uitgaat.»

HUMO Uw talkshow wordt zowat over de hele wereld uitgezonden. Geef toe: dat succes is niet alleen aan uw vakmanschap te danken, maar zeker ook aan de A-listers die u week na week op de sofa heeft zitten.

Norton «Zonder de minste twijfel. Had ik enkel Britten te gast, de show zou nooit een mondiaal succes zijn geworden. Bij ons komt er iedere week wel minstens één grote Amerikaanse ster over de vloer, iemand die ze over de hele wereld kennen. En het meest unieke is dan nog dat al die sterren netjes naast elkaar zitten op één sofa. Mocht ik als opgroeiende tiener in Ierland mijn eigen show gezien hebben, ik denk dat ik dat onmógelijk glamoureus had gevonden.

»Het is wel zo dat we het onszelf niet gemakkelijk hebben gemaakt met het uitnodigen van al die grote sterren. Want eens je ermee begonnen bent, moet je het ook blijven doen: het publiek verwacht dat, en stelt zich erop in. Dat is al bij al nog de grootste uitdaging van het programma: al die sterren überhaupt zover krijgen dat ze zich de moeite getroosten om een kostuum of een jurk aan te trekken en een uur lang in onze studio te komen zitten. Het kost hun nog niet de helft van die tijd om een rode loper af te wandelen en vijftien journalisten van over de hele wereld te woord te staan.»

HUMO U bent niet meteen de braafste aller talkshowhosts. Hoe komt het dat u er toch altijd mee lijkt weg te komen?

Norton «Ik kom er ook niet altijd mee weg, hoor. Het gebeurt weleens dat ik een gast bedenkelijk zie kijken na een gewaagde vraag, en dat ik denk: ‘Woeps! Even verkeerd ingeschat.’ Ik herinner me dat ik Liam Neeson een keer de vraag heb gesteld of hij ooit in zijn broek gekakt had, en dat hij me nog beleefd antwoordde ook – halverwege zijn antwoord begon-ie zich zichtbaar te realiseren wat hij aan het zeggen was, maar toen was het al te laat.»

HUMO Twintig jaar geleden wandelden de Bee Gees tijdens een uitzending van ‘Clive Anderson All Talk’ de studio uit, omdat de host zich naar hun zin iets te vrolijk over hen maakte – een fragment dat inmiddels legendarisch is geworden. Hebt u ooit gevreesd dat één van uw gasten zou opstappen?

Norton «Nee. Ik kan ondeugend uit de hoek komen, maar ik word nooit grof. Da’s een principekwestie: ik ben van mening dat als je iemand hebt uitgenodigd in je programma, je hem of haar met een zekere mate van respect dient te behandelen. Als jij een vegetariër over de vloer hebt, dan ga je die persoon toch ook niet dwingen om vlees te eten? Clive Anderson heeft er zichzelf ook mee in de voet geschoten, want na dat incident werd het moeilijker om nog gasten te boeken voor zijn programma. Dat wil ik niet riskeren: ik vind het veel te leuk om mensen zoals George Clooney of Madonna te kunnen strikken.»

Belachelijk knap

HUMO Gebeurt het weleens dat u naast zo’n wereldster zit en denkt: ‘Verdómd knap staaltje plastische chirurgie’?

Norton «O, maar die sterren zien er in het echt niet zo veel anders uit dan op tv, hoor! Als jij thuis vanuit je zetel naar mijn programma zit te kijken en bij een close-up van één van de gasten denkt: ‘Jezus, wat is dáár gebeurd?’ dan is de kans groot dat ik op dat moment precies hetzelfde denk. Al valt het vaker mee dan tegen. Ik heb alleszins nog nooit iemand te gast gehad bij wie ik een papierklem aan de achterkant van z’n hoofd zag zitten (lacht). En bij sommige hyperknappe mensen denk je vooraf: ‘Allemaal make-up en belichting.’ Maar wanneer je ze dan ontmoet, zie je dat ze gewoon écht adembenemend mooi zijn. Jennifer Lopez bijvoorbeeld: die ziet er in het echt gewoon gefotoshopt uit! Bijna belachelijk dat iemand zo knap kan zijn.

»Wat wel zo is wanneer je iemand naast je hebt zitten met een heel bekend gezicht: het voelt ráár. Toen Tom Cruise een paar seizoenen geleden langskwam, raakte ik de hele uitzending lang niet over de gedachte heen dat het wel degelijk zíjn hoofd was dat zich in dezelfde ruimte als dat van mij bevond. Overigens komt hij dit seizoen zo goed als zeker nog eens langs.»

undefined

HUMO Hoe slaagt u er eigenlijk in om het publiek altijd weer op uw hand te krijgen? U bent een grotere ster dan veel van uw gasten.

Norton «Misschien, maar als presentator gedraag ik me zonder uitzondering als de mindere van mijn gasten. Het gaat om hén, niet om mij. Ik denk dat het publiek dat beseft en apprecieert.»

HUMO Hoe dan ook bent u inmiddels een wereldster. Heeft dat u veranderd, denkt u?

Norton «Dat moet haast wel. Ik kan me nog goed de allereerste productievergadering herinneren, in 1998, toen het programma (dat toen nog ‘So Graham Norton’ heette, red.) net besteld was door Channel 4: telkens wanneer ik de keel schraapte om iets te berde te brengen, stopte iedereen met praten om naar mij te luisteren. Ik vond dat toen heel vreemd, maar nu valt zoiets me niet meer op. Wellicht wemelt het in mijn leven van dat soort dingetjes, kleine veranderingen die ik al lang niet meer opmerk omdat ik er zo gewend aan ben geraakt. In mijn hoofd ben ik nog altijd de Graham Norton van vroeger, maar ik besef dat de kans groot is dat ik me vergis, en dat ik een monster ben geworden (lacht).»

Glaasje op

HUMO Televisie krijgt de laatste jaren meer en meer concurrentie van het internet. Heeft dat jullie beïnvloed?

Norton «Dat geloof ik niet, nee. Al worden we er wel regelmatig op gewezen dat een fragment uit de show viraal is gegaan. Dat zou dan iets buitengewoon voortreffelijks moeten zijn, al snap ik nog altijd niet goed waarom. Vooral in Amerika zijn ze geobsedeerd door filmpjes die viraal gaan; daarom is James Cordens ‘Carpool Karaoke’ ook groter dan de show die hij presenteert (‘The Late Late Show’, red.). Voor James moet dat enorm frustrerend zijn: de hele wereld kijkt naar ‘Carpool Karaoke’, terwijl hij iedere avond weer een compleet nieuwe show moet zien in te blikken.

undefined

'Hoe beter het gesprek tussen mijn gasten vlot, hoe meer wijn ik doorgaans drink. Dan hoef ik zelf niet zoveel te praten.'

»Ik denk dat we er als talkshowhosts voor moeten waken dat YouTube-clipjes en dergelijke onze aandacht niet afleiden van wat onze échte job is: een zo goed mogelijke show maken. In Amerikaanse talkshows zie je wel vaker dat ze al hun energie hebben gestoken in de grappen en de grollen, en nauwelijks in de praatgasten. Zolang ze een welbepaalde gast maar in huis hebben, maakt het hun verder niet veel meer uit waar het gesprekje over gaat. Eén van de weinige uitzonderingen is Stephen Colbert. Hij luistert echt naar wat zijn gasten te zeggen hebben, en doet dat uitstekend.»

HUMO Een groot verschil tussen Stephen Colbert en uzelf is dat u – die zichzelf ooit als een ‘borderline alcoholic’ omschreef – wijn drinkt tijdens de opnames.

Norton «Klopt! En hoe beter het gesprek tussen mijn gasten op de sofa vlot, hoe meer wijn ik doorgaans drink. Dan hoef ik namelijk niet zoveel te praten, en kan ik rustig achterover leunen en van mijn wijn genieten.»

HUMO Vindt u het prettig als uw gasten meedrinken?

Norton «Ja. Erg, hè? (lacht) Als ik de vloer op wandel om het publiek te begroeten, en ik zie dat er een aantal drankjes klaarstaan bij de gasten, dan liggen mijn verwachtingen voor die avond meteen al een stuk hoger: ‘Ha, ze willen zich vermaken vanavond!’ Toegegeven, het gebeurt ook weleens dat een gast zich iets te veel vermaakt. Van Mark Wahlberg ben ik bijvoorbeeld bijna zeker dat hij dronken was tijdens de show.

»Wat ik me weleens afvraag: in de talkshows van de jaren 60 en 70, zoals ‘The Dick Cavett Show’, werd er nog volop gerookt. Zouden de mensen over veertig jaar even raar tegen dat drinken aankijken? Zo van: ‘Kijk, ze drónken toen nog in talkshows! Hoe bizar!’»