Graham Parker - Don't Tell Columbus
Een Graham Parker mag altijd besproken worden, sprak de wijze (cp) recent, en gelijk heeft hij. De man is intussen aan zijn 31ste plaat toe - als we goed hebben geteld - en klinkt nog geen spat minder bevlogen dan drie decennia geleden, toen hij met The Rumour korte tijd de hoop van de Engelse rock vormde.
Op 'Don't Tell Columbus' serveert Parker - een Brit, maar hij klinkt zo Amerikaans als Michael Moore - zoals gewoonlijk een smakelijke dis Amerikaanse rootsrock, met een enkel uitstapje naar springerige eightiespop ('Total Eclipse of The Moon') ter afwisseling. De melodieën zijn dik in orde, de uitvoeringen weinig spectaculair maar oerdegelijk, en afgaande op zijn snerende stem is Parker ondanks zijn leeftijd nog altijd meer een angry young man dan een grumpy old man.
undefined
Goeie plaat, maar die zijn er veel, zouden we kunnen zeggen, maar als u de twaalf songs een tweede kans geeft (en liefst ook een derde en een vierde), zult u bij momenten toch versteld staan van Parkers klasse en scherpte. De manier waarop hij de publieke opinie fileert in 'England's Latest Clown' - met Pete Doherty als lijdend voorwerp - is pijnlijk herkenbaar: 'We wanna see him strung out, we wanna see him thin / We wanna see somebody dig a hole and bury him / We wanna see him overdose, we want the story grim / We wish that he was dead already and we wish we were him.' En wat dacht u van 'Stick to the Plan', waarin de Amerikaanse oogkleppenmentaliteit er genadeloos van langs krijgt: 'Don't pay attention to what the experts say / Too much intelligence gets in the way / And if you wanna be happy / Be like Forrest Gump everyday.' Maar Parker is niet alleen als sarcastisch commentator in topvorm, ook de verstokte romanticus in hem is nog springlevend: getuige parels als 'The Other Side of the Reservoir', 'Love or Delusion' en 'Somebody Saved Me'.
Er zijn mensen die 'Don't Tell Columbus' de beste plaat noemen die hij ooit gemaakt heeft. Een dergelijke conclusie durven wij niet voetstoots te trekken, maar fans van Parker, Dylan, Costello en - vooruit - Admiral Freebee mogen hier gerust een euro of 18 aan besteden.
