Graham Swift - Morgen

Graham Swift is een spanningopbouwer die zich langzaam, het ene bedrog na het andere onthullend, naar de naakte waarheid toe pelt. In zijn vorige, 'Het volle daglicht', en Bookerwinnaar 'Laatste ronde' legde hij stukje bij beetje het genante verleden bloot.

In 'Morgen' (De Bezige Bij) drijft hij zijn cliffhangerformule tot het uiterste en dropt hij zijn nogal voorspelbare clue nét voor de rek er definitief uit is. En ja, dat lucht op.

undefined

'Morgen' speelt zich af in het holst van een druilerige zomernacht. Paula ligt wakker, maar 't is de stilte voor de storm: de volgende dag zal haar echtgenoot Mike aan hun zestienjarige tweeling hét geheim vertellen - een ontknoping die u zelf mag ontdekken, wij klikken niet. Met Mike in de roes der onwetenden, 'als een man die het kan opbrengen te slapen aan de vooravond van zijn executie', maakt Paula zich op voor een nachtje graven in het verleden, helemaal naar de sexy sixties en terug. Helaas kampt haar nachtelijke gemijmer met een gebrek aan dynamiek. De veelvuldige aansprekingen van haar tweeling ('Oordeel streng over ons als het moet') en retorische vragen ('En zouden jullie zelf het verhaal anders hebben geschreven?') zetten dat gebrek aan interactie pijnlijk in de spotlights.

Absoluut memorabel zijn wél de vele anekdotes. Swift heeft een neus voor subtiele versies van verraad, zoals dat van Mikes moeder. Ten tijde van Mikes geboorte zat zijn vader in krijgsgevangenschap. De oorlogsbaby was verwekt met het oog op het ergste, als een postume troost in het geval dat. Zo ver kwam het niet, maar toch repte Mikes moeder maandenlang met geen woord tegen haar kind over deze afwezige vader. Niet dood, maar zorgvuldig doodgezwegen. En dan is er nog de kat Otis (naar Redding): wanneer die er een tijdje vanonder muist - zo zijn katten, ze hebben een eigen 'leven dat je nooit ziet' - duiken Paula en Mike een diepe afgrond in. En die emoties van wanhoop weet Swift mooi te vatten. Verdriet is zijn ding.