Grant Hart: over zijn soloplaat 'Oeuvrevue' en wat daaraan vooraf ging
Lang, héél lang geleden woonden er in de stad Minneapolis (toen vooral bekend om zijn funky dwerg Prince) drie ventjes die besloten enorm veel lawaai te gaan maken: Grant Hart, Bob Mould en Greg Norton kozen de naam Hüsker Dü, en brachten vervolgens een plaat uit die zo krankzinnig luid en snel was dat u er ook nu nog ongedierte en lastige buren mee uit uw woning kunt verjagen: 'Land Speed Record', hun hoogstpersoonlijke 'Metal Machine Music' - en dus alleen te beluisteren op eigen risico.
Toen dat van hun lever was, ontpopten de heren Mould en Hart zich razendsnel tot de Lennon en McCartney van de punk, en schreven ze in amper drie jaar tijd vijf ware meesterwerken bij elkaar: 'Zen Arcade' (1984, ****), 'New Day Rising' (1985, ****), 'Flip Your Wig' (1985, ****), 'Candy Apple Grey' (1986, ****) en 'Warehouse: Songs and Stories' (1987, ****), platen die messcherpe, razende gitaren combineerden met melodieën die van The Byrds hadden kunnen zijn.
In een beetje rechtvaardige wereld hadden die songschrijvers Mould en Hart stinkend rijk en beroemd gemaakt, maar helaas: de twee kregen ruzie en Hüsker Dü implodeerde, zij het gelukkig niet zonder een onuitwisbare indruk te hebben nagelaten op een hele generatie groepen: Pixies, Nirvana, Therapy? (die hun 'Diane' coverden), Green Day, Buffalo Tom (Bill Janovitz noemde 'Zen Arcade' in dit blad onlangs nog één van de tien platen die zijn leven veranderden), Foo Fighters, noem maar op.
Na de split ging Hart zijns weegs, via een wel zéér grillig parcours: hij scoorde enkele culthitjes ('2541', 'All of My Senses'), richtte een groepje op (Nova Mob), besloot vervolgens toch maar weer onder eigen naam door te gaan, zweeg, outte zich net als zijn oude kompaan Mould als homo ('Ecce Homo'), zweeg opnieuw, blééf zwijgen, en dook een tijdje geleden tot eenieders verbazing op als gastzanger van Arsenal.
En nu belandt er opeens een compilatie van zijn carrière op ons bureau. 'Oeuvrevue' heet die, en we zijn er eerlijk gezegd een beetje kwaad van geworden. Niet alleen vanwege die nogal ellendige woordspeling in de titel, maar vooral omdat Grant Hart de man is die 'Diane' heeft geschreven, en 'Pink Turns to Blue', en 'New Day Rising', 'The Girl Who Lives on Heaven Hill', 'Green Eyes', 'Don't Want to Know If You Are Lonely', 'She's a Woman (And Now He Is a Man)', '2541', 'Now That You Know Me', 'All of My Senses' en 'You're the Reflection of the Moon Over Water': allemaal songs die u en de rest van de wereld absoluut zouden moeten horen, en waarvan er gvd toch wel geen énkele op 'Oeuvrevue' staat, zeker!
Staan er wel op: een warrige combinatie van enkele heropnames van eigen songs ('The Main', 'No Promise Have I Made': niet kwaad, maar de originelen waren domweg béter), enkele covers (Dylans 'Masters of War', Willie Dixons 'I Just Want to Make Love to You': allebei vergeetbaar), een stel véél te middelmatige songs ('Little Miss Information', 'Oh! To Behold'...) en - het zou er nog aan moeten mankeren! - enkele nummers waarop zijn enorme songschrijverstalent wél te ontwaren valt: 'Ballad #19', 'Evergreen Memorial Drive' en zeker 'Shoot Your Way to Freedom', het soort doordenderende poprock waarmee de Foo Fighters groot zijn geworden.
Ter zake: vergeet deze plaat, koop Hüsker Dü, en ga Grant Hart bekijken als hij binnenkort live in Diksmuide (7 april, 4AD) en Mechelen (8 april, Cultuurcentrum) speelt.
