Green Day - 21st Century Breakdown

Al te vaak vergeten minder getalenteerde songschrijvers dat het kind níét bij zijn naam noemen vaak stukken doeltreffender is, en dat een als gif uitgespuwd 'Do you, Mister Jones?' (Dylan in 'Ballad of a Thin Man') duizendmaal meer dreigt dan protestliederen die kreunen onder woorden als establishment, society en civilization: die zijn saai, onsexy, en de nieuwe Green Day staat er bol van.

Net als de megasuccesvolle voorganger 'American Idiot' is '21st Century Breakdown' een rockopera, dit keer eentje in drie bedrijven over de lotgevallen van een jong koppel, Christian en Gloria.

Raar: vijftien jaar na hun doorbraak zorgen vooral de ballads en midtemposongs van de Californische punkers voor de (om toch een béétje in punkjargon te blijven) piekjes. 'Restless Heart Syndrome' en 'Last Night On Earth' klinken als John Lennon op zijn alleenst, en 'Peacemaker' en 'Little Girl' zijn folky hoogtepuntjes.

Er wordt ook succesvol leentjebuur gespeeld: het refrein van '21 Guns' kan je zo vervangen door dat van 'All the Young Dudes'; 'Horseshoes and Handgrenades' compileert het beste van L7, The Beatles en Them; 'Last of the American Girls' had een afleggertje van Bruce Springsteen kunnen zijn; en 'Modern World' raast lekker door op de wijze van The Clash.

Helaas is er voor elk van die toppers wel een kleffe hap waarmee Billie Joe Armstrong naar een baan bij Disney lijkt te solliciteren, of een onding als 'Know Your Enemy', waarvoor we maar één woord hebben: Ketnetpunk.

'21st Century Breakdown' wordt ongetwijfeld een commerciële bom, maar de jonge koppels in 'Mijn restaurant!' hebben we dit voorjaar al méér potten zien breken dan Christian en Gloria.