Grindhouse: Death Proof
Het ware mooi geweest als we de héle 'Grindhouse'-experience hadden kunnen savoureren. Een zombiefilm van 'Sin City'-regisseur Robert Rodriguez, een slasher van Quentin Tarantino, tussenin een reeks neptrailers voor onbestaande horrorfilms, en dat alles in de op sensatie beluste laat-het-bloed-maar-spetteren-stijl van de exploitationfilms uit de jaren zeventig: ons bruinleren seventiesjasje lag al klaar!
Helaas: het Heilige Triumviraat Harvey Scissorhands Weinstein-Tarantino-Rodriguez heeft het feestje bedorven. 'Europeanen zijn niet bekend met het grindhouse-concept,' riepen ze, 'en dus is het beter om de doublefeature op te splitsen in twee afzonderlijke speelfilms.' Lariekoek natuurlijk: de waarheid is dat de heren u gewoon twee keer langs de kassa willen doen passeren, - de 'Kill Bill'-truc, zeg maar. Maar eigenlijk houdt hun beslissing helemaal geen steek: door 'Death Proof' en 'Planet Terror' uit mekaar te halen, hebben ze de raison d'être van het 'Grindhouse'-totaalproject immers glad onderuit gehaald. Wég zijn ze, die vijf neptrailers - neergedwarreld op de montagevloer. Het enige wat nog aan het oorspronkelijke evenement herinnert, zijn de rafelige begintitels, de hilarische zooms, de ouderwetse Technicolor-look, en de moedwillig aangebrachte krassen en brandvlekken op de pellicule; maar zonder de grindhouse-omkadering zijn die knipoogjes naar de goedkope Z-films van toen eigenlijk een beetje zinloos geworden.
undefined
Erger nog: 'Death Proof' behoort tot het zwakste wat Tarantino ooit uit zijn schedel heeft geknepen. Bezeten door het idee dat hij absoluut eens een chick flick moest draaien, houdt Q.T. de camera ongeveer anderhalf uur gericht op een kliek vrouwen die op diverse locaties eindeloos aanslepende en jammer genoeg ook bijzonder vervelende dialogen uitkwaken: wij werden er ei zo na tureluurs van, en beginnen ons en passant af te vragen of Tarantino's gouden pen misschien is leeggeschreven. Pas wanneer Stuntman Mike (een goeie Kurt Russell) de banden van zijn spookachtige Chevy Nova laat gieren, breekt er eindelijk een klein beetje suspense los. Maar voor het overige komen er maar weinig echte Z-film-thrills op je af: we hebben zelfs geen blote borsten gezien!
Spijtig toch: slaagde Tarantino er vier jaar geleden nog in om met 'Kill Bill Vol.1' de conventies van het martial arts-genre majestueus te overstijgen, dan blijft hij deze keer te slaafs vasthangen aan zijn eigen bekende maniertjes (de blote voeten- shots zijn weer niet te tellen). Nou ja, hopelijk is de exploitation-geek in Tarantino enigszins bevredigd, zodat hij eindelijk eens aan dat W.O.II-epos 'Inglorious Bastards' kan beginnen. We rekenen op een klinkende revanche.
