Grizzly Bear - Veckatimest

We hebben dit jaar geen cd vaker beluisterd dan 'Veckatimest' van Grizzly Bear. Ontelbare keren zijn de twaalf songs door onze iPod-oortjes gegaan - zelfs op die nijdige fietsklim tussen Wezembeek-Oppem en Tervuren, onderweg van 't werk naar huis. Wij weten nu: in het zweet zijns aanschijns luistert men ánders naar complexe muziek!

Elke onverhoedse tempowisseling, en zo staan er flink wat op deze freakfolkplaat, is goed voor een paar nijdige pedaaltrappen extra. Maar dat geheel terzijde.

Onze aanvankelijke twijfels bij 'Veckatimest' hebben we na die tig keren niet meer moeten bijstellen: het is een hálvefantastische plaat, niet het complete meesterwerk dat elders de vier en vijf sterren opeenstapelt. Omdat vorm het halverwege van inhoud haalt en er onder de barokke frullen dan niet altijd sterke sóngs blijken te zitten. Te veel branie is ook niet goed.

Het zou een quizvraag kunnen zijn: herken op 'Veckatimest' tenminste vijf muziekjes of groepen die Grizzly Bear beïnvloed hebben (The Beach Boys tellen niet mee - te gemakkelijk). De Brooklynites maken folk, maar dan zo ontregeld dat de gedachte aan geitenwollen sokken niet gauw zal opkomen. Want om u bij de quizvraag een beetje te helpen: in één en hetzelfde nummer ('Two Weeks') moesten wij bijvoorbeeld aan Beirut, David Byrne én The Beach Boys denken. Elders (in 'Southern Point', de opener) klinkt Grizzly Bear dan weer licht jazzy. Ontregeld genoeg?

Indrukwekkend, al kijken we daar in Fleet Foxes- en Low Anthem-tijden niet meer van op, is de vocale pracht die Grizzly Bear etaleert: engelachtige meerstemmigheid waarrond het kwartet zijn veelgelaagde muziek drapeert (denk aan de excuberantie van Arcade Fire, maar dan op folkwijze) en gast Nick Muhly zijn koor- en strijkersarrangementen wikkelt.

'Veckatimest' is net niet van 'Eindejaarslijstjes'-orde, maar: de avontuurlijkste muziek komt vandaag de dag uit Amerika, en Grizzly Bear staat mee vooraan.