Grizzly Man
Bij een bezoek aan het Pantheon Der Zonderlinge Figuren zal u, naast Truman Capote (zie Film: 'Capote') en onze eigen Nonkel Dolf, voortaan ook Timothy Treadwell kunnen zien staan.
Treadwell (1957 - 2003) was een met blonde surferboy-looks gezegende en in Amerika nationaal bekende - hij was ooit te gast in de talkshow van David Letterman - milieuactivist die dertien jaar lang tijdens de zomermaanden in Alaska op zijn eentje tussen de grizzlyberen ging kamperen.
De laatste vijf zomers nam Treadwell een videocamera mee, waarmee hij niet alleen de beren, maar vooral zichzélf filmde: 'Ik zou willen sterven voor die beren! Ik zou verdomme willen stérven voor ze!' Treadwell, die zo graag één met de beren wilde zijn - hij streelde zelfs hun dampende uitwerpselen - en niet doorhad dat zij hem vooral zagen als een wandelend middagmaal, kreeg wat hij wenste: op 6 oktober 2003 werd hij - terwijl zijn microfoon aanstond! - door een agressieve grizzly aangevallen, verscheurd, onthoofd, en half opgegeten. Zijn vriendin Amy Huguenard, die hem die laatste zomer vergezelde, onderging hetzelfde lot. Uit de tientallen uren beeldmateriaal die de onfortuinlijke Treadwell naliet, heeft de befaamde Duitse cineast Werzer Herzog nu een soort videolog gedistilleerd. Herzog vulde Treadwells opnamen aan met getuigenissen van familieleden, vrienden, tegenstanders (een parkwachter: 'Treadwell kreeg wat hij verdiende'), en een griezelige lijkschouwer die wel uit een film van David Lynch lijkt te zijn weggelopen. Het resultaat: een afwisselend hilarisch, ontroerend, en bijwijlen macaber postmortaal portret van een onversneden weirdo die - zoals zovéél eco-freaks - ten onrechte geloofde dat hij een magische band had met de dieren. Dat Treadwell ze niet allemaal op een rijtje had, blijkt vooral uit de ontluisterende beelden waarin hij, in een hysterische smeekbede, zowel God, Allah als de Hindoe-regengod om een verlossende plensbui verzoekt - beelden die zó hallucinant zijn dat Herzog zijn film evengoed 'The Bear Witch Project' had kunnen noemen. Wat 'Grizzly Man' extra boeiend maakt, is dat Treadwells kinderlijke wereldbeeld - hij bedacht zijn favoriete beren zelfs met koosnaampjes als 'Meneer Chocolade' - rechtstreeks clasht met de pessimistische kijk van Herzog, die - zoals reeds bleek uit zijn sombere meesterwerken 'Aguirre, Der Zorn Gottes' en 'Fitzcarraldo' - de natuur veeleer ziet als een oord van dood en verderf. 'Treadwell dacht dat de beren zijn vrienden waren,' horen we Herzog off screen mijmeren, 'Maar ik lees in de gezichten van die beren alleen maar een half-verveelde interesse in voedsel'. Was Treadwell een geestelijk gestoorde halvegare die niet wou geloven dat je beren niet kunt leren dansen? Een tragische eenzaat? Een manisch-depressieve drama queen ? Hij was het waarschijnlijk allemaal tegelijk, maar toch vooral het laatste. 'Grizzly Man' is, van de eerste tot de laatste seconde, héél straf spul.
