‘Groot alarm! Er is één covidbesmetting’. Het Nieuw-Zeelandse quarantainedagboek van Sabine De Vos (2)

Tot twee keer toe sloeg Nieuw-Zeeland het coronavirus al plat. De ‘go hard, go early’-strategie – grenzen dicht en strenge, snelle lockdowns – heeft van het eiland een groot succes gemaakt in de strijd tegen de pandemie. Momenteel telt het land amper 37 gevallen. Die zaten stuk voor stuk in één van de 32 quarantainehotels waar iedereen die het land binnenkomt in strikte isolatie moet gedurende 14 dagen. Voormalig omroepster Sabine De Vos, die met haar partner met de dubbele nationaliteit naar Nieuw-Zeeland reisde, houdt voor ons een dagboek bij vanuit haar quarantainekamer.

Lees het eerste deel hier, hieronder deel 2.

Vandaag is het dag zes en we stellen het wel. Vanwege een hardnekkige jetlag waar ik makkelijk een week last van heb (twaalf uur tijdverschil), lag ik vanmorgen om vier uur al in bad ‘Oorlog en terpentijn’ van Stefan Hertmans te lezen, tot het water koud werd. Zonde, want ik zit al helemaal ín zijn prachtboek. Blijkt het nog een heerlijke man te zijn ook. De chromecast hebben we nog niet gebruikt omdat we het ’s avonds gezellig maken op ons terrasje, de wereld verbeteren en naarmate de fles wijn ledigt, lukt dat aardig. We ‘dineren’ in stijl met klassieke playlists van Spotify, filmmuziek, een streepje country, easy listening en wat jazz (tips zijn welkom). Daarna slaat de jetlag toe. En in zo’n blog hoeft ook niet alles te staan…

Langzaamaan raak je in een routine. Drie keer per dag staat het eten klaar in de gang, elke dag wandel ik 45 minuten en af en toe ga ik in de binnentuin nog wat lezen na het schrijven. We schrijven samen een boek over de werking van de hersenen en dat vergt wel wat van mijn… hersenen. We zijn eergisteren getest op corona, waarbij ze hier dat staafje wel tien seconden in je neus houden. Het is hier hooglente en de zon geeft ons moed. Door het gat in de ozonlaag brandt de zon door je vel en is factor 50 noodzakelijk. Nieuw-Zeeland kent een ongemeen hoog aantal melanomen.

Mensen wandelen rondjes in de binnentuin waarop we uitkijken van aan onze bureaus door de open tuindeuren. Op den duur ken je ze allemaal, al wordt contact niet aangeraden. Een Nederlandse vrouw met haar dochter die, na vijf maanden in Nederland, erg blij is terug te zijn in Nieuw-Zeeland, waar ze al 19 jaar woont. Een eenzame testosteronfitnesser die hier niet kan fitnessen en dus maar als een blazende stier nijdig rondjes loopt. Sommigen wandelen schijnbaar de hele dag door, steeds maar hetzelfde rondje. Wat moet je anders, als je niet, zoals wij, kunt werken? Ik heb zelfs opname-apparatuur mee en heb een geluiddicht kamertje dat ik mag gebruiken als ik stemopnames moet doen die van over de hele wereld binnenkomen, omdat veel studio’s vanwege corona gesloten zijn. Ze doen hier dus echt alles wat ze kunnen om het je naar de zin te maken. Ooit een hotel nodig in Auckland bij de luchthaven? Ik kan de Holiday Inn alleen maar aanraden.

Af en toe gebeurt er iets dat de routine doorbreekt. Dankzij de goodwill en enige omkoping van een hotelmanager met een doos Mignonettes (ze zijn hier dol op Belgische chocola), mochten we na enig aandringen mijnentwege verhuizen naar een kamer aan de prachtig aangelegde binnentuin, met zicht op een vijver met zacht klaterend fontein, palmbomen en geurende jasmijnstruiken.

Soms is het ook minder leuk. Gisteren was er een positief getest covidgeval! Groot alarm. Voor één geval. Onze wandeling werd abrupt onderbroken en iedereen moest onmiddellijk naar zijn kamer. Als blauwe marsmannetjes uitgedoste poetsploegen stonden al klaar om alle gemeenschappelijke delen van het hotel tot in het kleinste hoekje te desinfecteren. Toen een uur later over de intercom het bericht ‘all is safe’ kwam, zag ik net het busje wegrijden met het arme koppel, ook al uitgedost als blauwe marsmannetjes, die naar Alcatraz werden gereden, zoals ze het échte quarantaine hotel, Jet Park, hier noemen. Die komen er niet uit tot ze negatief testen, wat weken kan duren, zelfs niet uit hun kamer.

Ik probeer oog te hebben voor de details die het menselijk maken achter al die maskers, legeruniformen en plastieken outfits, zoals de Pacifische poetsdame die met een – zoals overal op de Pacific – felrode bloem achter haar oor zingend en mollig waggelend voor mij in de gang loopt aan een tempo om jaloers op te zijn. Wat zouden we dus durven klagen.

Nog 8 dagen te gaan…