Gruff Rhys - Candylion
Goed nieuws iedereen: Daniel Johnston komt! Op maandag 16 april zakt de goedmoedige reus af naar de Ancienne Belgique, waar hij, onder meer bijgestaan door mensen van Das Pop, twee korte sets zal spelen. De ondankbare en misschien wel overbodige taak om het publiek op te warmen is toevertrouwd aan Belgische sensatie Bram Vanparys ofte The Bony King of Nowhere en aan Gruff Rhys, voor de kost frontman van Super Furry Animals.
En laat die nu net een verdienstelijke tweede soloplaat uithebben!
undefined
'Candylion' is een verzameling van twaalf songs die Rhys tijdens de laatste tournee van zijn band heeft geschreven maar die niet geschikt bleken voor de volgende groepsplaat. Hoewel hij zich dit keer voornamelijk tot het Engels beperkt, bedient hij zich in een paar songs ook van het Welsh en het Spaans om zijn licht gestoorde ideeën en verhalen vorm te geven, én van een resem stijlen en instrumenten. Is de wonderlijke titeltrack, op het gebruik van een xylofoon na, nog behoorlijk traditioneel te noemen, het verhaal erachter is dat niet: wie over een snoepjesleeuw zingt, bekijkt het leven door een bril met gebroken glazen en mag bijgevolg altijd bij ons binnen. Of openen voor Daniel Johnston, dat spreekt.
'The Court of King Arthur' en het ongemeen silly 'Gyrru Gyrru Gyrru' - let op die geluidjes in de achtergrond - zijn geschikt voer om de koters bij te vermaken. 'Cycle of Violence' spat uiteen in een regenboog van eigenhandig gemengde kleuren, en in 'Lonesome Words' gaat Rhys de psychedelische toer op: even lijkt hij Tim Buckley achterna te zitten op een eenhoorn. Maar het vreemdste nummer is misschien wel het repetitieve, eveneens behoorlijk psychedelische 'Skylon', alleen al door de lengte: veertien en een halve minuut, gewoon omdat meneer het niet in minder gezegd kreeg. Het mag dan ook duidelijk zijn dat hij in de AB volledig op zijn plaats zal staan, net zoals het zonneklaar is dat hij een dijk van een plaat heeft afgeleverd. Waar hij regeert, daar willen wij toeven.
