Guardians of the Galaxy

Ground control to Major Tom: sof.

Zeg ‘Hallo!’ – en wat ons betreft ook maar meteen ‘En hopelijk tot nooit meer!’ – tegen het meest ongeregelde groepje intergalactische schavuiten sinds de kleurrijke bemanning van het legendarische ruimteschip Serenity in de cultklassieker ‘Serenity’ (2005) in de clinch ging met een horde hongerige ruimtekannibalen: Groot, een wandelende tak die klinkt als Vin Diesel; Rocket, een manische wasbeer die praat met de stem van Bradley Cooper; Drax, de Vernietiger (Dave Bautista);­ Gamora, een tot levend wapen omgebouwde groengeverfde griet (Zoe Saldana); en Peter Quill, een ex-aardbewoner (Chris Pratt) die tegenwoordig in de oneindige kosmos aan de bak komt als schroothandelaar en jutter. Het vijftal maakt deel uit van de Guardians of the Galaxy, een bont allegaartje van superhelden die vanaf januari 1969 aan de zijde van Captain America en de Avengers begonnen op te duiken in het Marvel Comics-universum en vanaf de vroege jaren 90 hun eigen comic book-reeks kregen. In ‘Guardians of the Galaxy’ – voor de nerds onder u: de vierde film in Fase Twee op de Marvel Cinematic Universe-tijdslijn – maken de Guardians tegen de achtergrond van een dreigende oorlog tussen de boosaardige Kree en de vredelievende Xandar jacht op een Bol waarin een Oneindigheidssteen zit verborgen, en geloof ons: u bent liever in het bezit van een niersteen dan van een Oneindigheidssteen. Plezierige vaststelling: de eerste grote actiescène – Peter Quill die zich op de funky tonen van The Jackson 5 een weg baant naar het schrijn waar de Bol wordt bewaard – maakt onmiddellijk duidelijk dat regisseur JamesGunn (een klein beetje bekend van de horrorprent ‘Slither’ en de komedie ‘Super’) meer mikt op de lichtvoetige fun van ‘The Avengers’ dan op de loden ernst van ‘Thor’ of ‘Captain America’. Een wijze beslissing, maar de vraag is natuurlijk: wérkt het ook? Mjah, tot op zekere hoogte – maar zeker niet tot op poolshoogte. De vondst van het schrijn en Peters daaropvolgende ontsnapping is (schrappen wat niet past) een vette knipoog naar/een ongeïnspireerd afkooksel van de proloog van ‘Raiders of the Lost Ark’, en ook verderop in het verhaal voel je – zowel qua toon als qua visuele stijl – wel héél goed de invloeden van een hoop andere bekende en minder bekende classics: van ‘Star Wars’ vooral, maar ook van ‘Flash Gordon’, ‘Battle Beyond the Stars’ en ‘Buck Rogers’ (wij moesten zelfs geregeld terugdenken aan ‘Spacehunter: Adventures in the Forbidden Zone’, een trashy sciencefictionprent uit de vroege jaren 80). Gunns bijna ziekelijke imitatiedrift legt meteen de vinger op het grootste euvel van ‘Guardians of the Galaxy’: een schrijnend gebrek aan originaliteit, aan frisse vondsten, aan eigen verbeelding, een eigen feel. En laten we elkaar geen Jabba noemen: ook de Guardians zélf vormen het resultaat van geesteloos kopieerwerk – Peter Quill is Han Solo (op een bepaald moment zetten ze zelfs een premie op z’n hoofd!), die Groot is de hakhoutversie van Chewbacca, en die wasbeer vonden we zo mogelijk nog irritanter dan de verschrikkelijke Jar Jar Binks. De met veel bombarie aangekondigde verschijning van Benicio Del Toro als de sinistere Collector – de beroemdste verzamelaar van intergalactische fauna en flora – blijkt dan weer een maat voor niets. En kómen de makers dan eens aanzetten met een eigen vondst, dan voelt die buitengewoon lullig aan – vergelijk de dood­saaie ontsnapping van de Guardians uit de Klyn-gevangenis maar even met de bloedhete prison break van Riddick op de planeet Crematoria (in ‘The Chronicles of Riddick’) en u weet precies wat we bedoelen. O ja: veel critici waren onder de indruk van de geinige humor, de knisperende oneliners, en de vonkende chemistry tussen de Guardians, maar die oneliners hebben wij dan toch niet gehoord, dat eindeloze komisch bedoelde roepen en bekvechten noemen wij geen chemistry, en de film is eerlijk gezegd ook een stuk minder grappig dan sommigen u proberen wijs te maken. In het laatste uur begint dan het onvermijdelijke digitale klank- en lichtspel (botsende ruimteschepen! Ontploffende steden!), en kléf dat het op het einde nog wordt, kléf! Voor wanneer nog eens een écht spannend, meeslepend, opzwepend, onvergetelijk, hartverheffend en wonderbaarlijk ruimteavontuur? Klaar jij de klus, J.J. Abrams?

Bekijk de trailer: