Guy Mortier neemt afscheid van Remco Campert: ‘Zijn leven was verrukkulluk’

De Nederlandse dichter, schrijver en columnist Remco Campert is afgelopen week op 92-jarige leeftijd overleden. Trouwe Humo-lezers zijn goed bekend met zijn werk, want Guy Mortier publiceerde vanaf de jaren 80 gretig uit zijn oeuvre. Al zullen ook de iets minder trouwe Humo-lezers weleens over een stukje Campert zijn gestruikeld, want sommige bijdragen bleven maar opnieuw en opnieuw verschijnen in dit blad.

GUY MORTIER «Ja, een aantal van zijn columns heb ik in de loop der jaren wel drie keer gepubliceerd in Humo. Zijn werk is zó geestig, dat kun je lezen, herlezen, en elke keer even hard blijven lachen.

»Toen ik bij Humo begon, kende ik ’m nauwelijks, maar toen Kees van Kooten hem begin jaren 80 aan me voorstelde, ging er echt een schatkist open, voor mij én voor de Humo-lezers, want ik pompte zijn werk er echt in hoog tempo door. Het begon in 1985 met ‘De Harm en Miepje Kurk story’ in drie kloeke afleveringen, kort daarna ‘Somberman’s actie’ in twee, en daarna, jarenlang bijna wekelijks, zijn briljante columns, waar ik ze ook kon vinden. Op een bepaald moment is hij er nieuwe gaan schrijven, exclusief voor Humo. De opperste eer, en een hart dat opsprong van vreugde telkens als ik weer eens een brief met een stukje van hem op mijn bureau kreeg.»

HUMO Wat maakt zijn werk zo goed?

MORTIER «Hij was uniek. Voor mij is hij één van de allergrootsten uit de Nederlandse literatuur. Hij schreef buitengewoon soepel en helder, nooit een overtollig woord. Zijn meesterlijke humor, waar de ‘schrijflol’, zoals hij het noemde, van afspatte. En in zijn gedichten: dat ritme, die variaties, die muziek... Gevraagd naar wat hij nu eigenlijk was, vooral een dichter of een prozaschrijver, zei hij ooit: ‘Eigenlijk ben ik een jazzmuzikant.’ Uit een gedicht voor Chet Baker: ‘Zijn stem is een zachte regen / als de kleine voeten van het vreemde meisje / op het mollige tapijt / (…) Voor in zijn mond zingt aarzelend de liefde’, enzovoort. Lézen, die handel!»

HUMO Achter de auteur ging een enigszins verlegen man schuil.

MORTIER «In goed gezelschap zei hij zelden veel, hij luisterde en genoot vooral, zonder de behoefte te voelen daar spectaculair aan bij te dragen – dat deed hij al door er te zijn. Af en toe mompelde hij dan iets dat je vooral niet wilde missen – Pjeroo Roobjee: ‘Hoe goddelijk lichtvoetig klonk zijn zwaarmoedigheid’ – maar meestal zat hij gewoon te glunderen. Dat is het beeld dat ik van hem heb: een man die, achterovergeleund, sigaret in de licht geheven hand, glas rode wijn voor zich, totaal ontspannen zit te glunderen.»

HUMO Wat raadt u de lezer aan die Campert wil leren kennen?

MORTIER «Nou zeg… ‘Campert Compact’, in de serie ‘Gedundrukt’, ‘Campert Compleet’ en ‘Dichter’. En als je behalve genieten ook vooral wilt lachen en je bent je oude Humo’s kwijt: de bundels ‘Eetlezen’ en ‘Tot zoens’. Op die stukjes komt gewoon geen sleet.»