Hannah Peel - The Broken Wave
Eén liedje heeft het 'm gedaan: 'Song for the Sea'
, een dartel, lenig, mistroostig, lief, gracieus en parmantig liedje over, welja, de zee. Meteen was ik definitief verknocht aan Hannah Peel
. 't Is een beeldschoon kind (rode haren, albasten huid) uit Yorkshire dat verschillende instrumenten beheerst (onder andere piano, viool, trombone) en prachtig kan zingen. Alleen daarmee kan ze al veel meer dan u en ik ooit zullen kunnen.
Komt daar nog eens bij dat Peel parels van songs schrijft. Een mens zou voor minder jaloers worden, máár: verstandiger is het u gewoon te laten bedwelmen door haar eerste langspeler 'The Broken Wave'
. En dat zal u geen enkele moeite kosten, daarvoor heeft u onze waterdichte TTT-garantie.
De tien songs laten zich qua geluid catalogiseren onder folkpop, maar hebben voor alle duidelijkheid niks te maken met het heidense gekrijs waarmee die andere rosse, Florence Welch
, zo vreselijk over de schreef kan gaan. Niks geen vervelende uitsteeksels aan 'The Almond Tree'
, 'Solitude'
, 'Unwound'
en 'Don't Kiss the Broken One'
, titels die boekdoelen spreken: dit zijn sensueel gearrangeerde composities (de strijkersarrangementen zijn geschreven door Nitin Sawhney
) die je naar allerlei secret gardens lokken waar kleine Johannesen schaterlachend door het gras buitelen en dikke sappige perziken naar binnen schrokken.
Het bijzondere aan Hannah Peel is dat ze sprookjesachtige muziek maakt die nergens klef, laat staan kinderachtig klinkt – luister alleen al naar de dramatische climax in haar versie van 'Cailín Deas Crúite Na mBó'
(te vertalen als 'Een mooi meisje dat haar koe melkt'), een achttiende-eeuwse Ierse traditional (Peels roots liggen in Ulster) van de dichterThomas Moore
(niet te verwarren met Thomas More
, de pennenvriend van Erasmus
).
Dit dreigt een hoorcollege te worden, en dat is allerminst de bedoeling. Kort en krachtig besluiten dan maar: 'The Broken Wave' van Hannah Peel is een paradepaardje van een debuut. U moest al aan het luisteren zijn.
