Hans Teeuwen borstelt een lied

Het natuurverschijnsel dat zich gemakshalve Hans Teeuwen laat noemen, heeft een nieuwe cd: ‘Popstukken’. Het is zijn tweede, en net als de eerste werd hij opgenomen met de band The Painkillers.

Leuk weetje, maar niet leuk genoeg om een manager achter ons aan te krijgen: het schattige meisje op de platenhoes is Teeuwens 2-jarige dochter. De theorie volgt hieronder, voor de praktijk kunt u op woensdag 9 september naar de Antwerpse Trix of een dag later naar de Ancienne Belgique in Brussel.

HUMO We spraken elkaar een jaar geleden in Amsterdam, en toen al kwam deze plaat uitgebreid aan bod. Je zei problemen te hebben om een goede plaattitel te vinden. ‘Maar ik weet dat het schmutzig moet klinken. En graag van een allitererende goorheid.’ Het is ‘Popstukken’ geworden.

Hans Teeuwen «Ik heb nooit gezegd dat ik consequent ben. Nee, het kon alle kanten op. ‘Dolly Parton’s Greatest Hits’ was lange tijd een mogelijkheid. Ik heb aan ‘Alle 14 aardig’ zitten denken. Aan ‘De andere nominees’. Of nog: ‘The Sound of Music’. Allemaal te licht bevonden. ‘Popstukken’ vond ik wel leuk, en nu nog steeds.»

HUMO Je zei ook dat je goed besefte dat deze plaat wellicht weinig kopers zou vinden, maar: ‘Het is wat je van jezelf nu even móést doen.’ Voel je dat nog steeds zo?

Teeuwen «Ik ga er toch alles aan doen om de nummers een publiek te laten vinden. Ik hoop dat het lukt, maar als iedereen me links laat liggen, ga ik wel weer door met iets anders: dat is part of the deal. Ik ben – zeker in de beginperiode van mijn carrière – altijd enorm verwend geweest met succes. Alles wat ik deed, sloeg meteen aan. Ik dacht in die tijd nog dat dat normaal was.»

undefined

'Het liefste zou ik de teksten en de muziek veranderen. Voor de rest vind ik de plaat echt perfect gelukt '

HUMO Ben je onzekerder geworden met de leeftijd? Of ligt het aan de carrièrewending?

Teeuwen «Als je iets nieuws maakt – om het even wat – ben je er als de dood voor dat mensen het niets zullen vinden. Dat datgene waar je al je energie in hebt gestopt, uiteindelijk genegeerd zal worden. Dat al je hoop en al je verwachtingen in de grond geboord worden. DOOR MENSEN ZOALS JIJ!

»Die onzekerheid is een normale reflex.»

HUMO Wat ga je doen als je nog één iemand ‘Schoenmaker, blijf bij je leest’ hoort zeggen?

Teeuwen (zacht maar dreigend) «Wenn ich das Wort ‘Schumacher’ einmal hör, ziehe ich meinen Revolver.

»Kijk. Als ze dat destijds tegen Michelangelo hadden gezegd, was de Sixtijnse kapel nooit zo mooi beschilderd geweest. Die jongen wás dus in oorsprong helemaal geen schilder, hè. Of stel dat hij zelf had gezegd: ‘Nee jongens, toffe kapel, maar ik ben toch écht meer een beeldhouwer. Wat moet ik daar?’ – ‘Jaaa, kom op, man. Doe nou effe.’

»(Denkt na) ‘Popstukken’ en Michelangelo: ja, niets mis met die vergelijking.»

HUMO Nu alles helemaal op plaat staat en niets nog veranderd kan worden, kan ik het wel vragen: is er iets waar je spijt van hebt?

Teeuwen «Het liefste zou ik de teksten en de muziek nog veranderen. Alléén dat. Voor de rest vind ik de plaat echt perfect gelukt.»

HUMO Wat opvalt: op ‘Popstukken’ zijn niet alleen veel verschillende genres te horen, je hanteert ook minstens zes compleet anders klinkende zangstemmen. Probeer je vooraf veel stemmetjes uit om te kijken wat bij welk nummer past, of gebeurt dat intuïtief?

Teeuwen (onderwijzerig) «Nou, de stem is gewoon een instrument. En zoals je ook experimenteert met pakweg saxofoon en gitaar – evengoed instrumenten die op veel verschillende manieren kunnen klinken – zo doen we dat met de stem ook.»

HUMO Veel zangers gebruiken toch echt min of meer hetzelfde register in al hun nummers.

Teeuwen «Dat zijn deerniswekkende zielenpieten waar ik mij zo ver mogelijk van wil distantiëren. En als ze stiekem weleens van stemklank zouden willen veranderen maar het gewoon niet kúnnen, dan is dat nog erger: dan past hen bescheidenheid en moeten ze maar iets anders gaan doen.»

HUMO Herinner je je de allereerste song die je ooit schreef?

Teeuwen «Dat was, denk ik, op de toneelschool in Eindhoven. Het heette ‘Kerstmis in Holland’, en tijdens een kerstborrel heb ik dat toen, samen met iemand anders, ten gehore gebracht. Ik ben achteraf nog een week euforisch geweest van die ervaring. Omdat ik het gedaan had, en al helemaal omdat ik de mensen het nummer nog dagen erna hoorde zingen in de gangen. Dat was bemoedigend om vaker het podium op te stappen.»

HUMO Tik ‘Hans Teeuwen zingt’ in op Google, en het eerste wat de zoekmachine aanvullend voorstelt, is: ‘Hans Teeuwen zingt over zichzelf’. Dat verwijst allicht naar het ‘Hans Teeuwen’-lied in je show ‘Industry of Love’. Maar ook op ‘Popstukken’ schurk je vaak dicht tegen de eigen kern aan, zoals in ‘Bang’ of ‘Zonder jas’.

Teeuwen «Dat is nou eenmaal een narcist eigen, dat hij voornamelijk met zichzelf bezig is. Ongeveer de helft van de nummers is autobiografisch.»

HUMO Het viel me vooral op bij ‘Trek eens even aan mijn rem’: ‘Trek eens even aan mijn rem / Ik kan er zelf niet bij / Het gaat maar door en er komt niks meer / Ik doe het nergens voor, maar ik begin steeds meer / Het dient geen nut, ik moet eten, slapen / Ik ben uitgeput, je kunt me bij mekaar rapen / Ben ik niet meer zo leuk omdat ik klaag en zeur?’

Teeuwen «Dat is er zeker eentje dat over mezelf gaat, ja.»

undefined

'Ik hoop dat dat een helder antwoord is. Voor mij was het namelijk wel een bovengemiddeld goede opeenvolging van zinnen'

HUMO Op je Wikipediapagina – en meteen in 60 procent van de artikels die over jou geschreven worden – staat: ‘Teeuwen is geen cabaretier die zaken aanklaagt of een moraal uitdraagt.’ Is dat anders voor songschrijver Hans? Pakweg ‘Bloedbad.nl’ draagt namelijk wel erg duidelijk een oordeel over de wereld om je heen.

Teeuwen «Ach. Ik kan wel hard roepen dat mijn shows niet geëngageerd zijn, maar natuurlijk zijn ze dat gewoon wél. Altijd geweest. Bekijk mijn oude programma’s opnieuw, en je ziet dat ze uiteraard iets zeggen over de tijd van toen. Alleen: ik rebelleerde in die periode nogal tegen het soort cabaret dat toen, zeg maar, het hoogst in aanzien stond. Toen cabaretiers de hoogpriesters van de linkse kerk waren en de moraal er héél erg dik op lag. Maar tegen iets rebelleren is op zijn beurt automatisch óók een moraal uitdragen. Ik ben niet veranderd: de wereld om mij heen wel, waardoor het nu meer opvalt. Ik waak er nog altijd voor een dominee te zijn, maar je ontkomt er niet aan: hoe je je verhoudt tot de tijd waarin je leeft, sijpelt onvermijdelijk door in het materiaal dat je schrijft. Dat is ook niet erg.

»Ik hoop dat dat een helder antwoord is. Voor mij was het namelijk wel een bovengemiddeld goede opeenvolging van zinnen.»

HUMO In tien jaar tijd is dit de vijfde keer dat ik je interview, en een duidelijker antwoord heb ik nooit gekregen. Eerlijk: ik weet niet goed wat ik ermee moet.

Teeuwen (lacht) «Het is nooit goed. Geef je een normaal antwoord, is het interview wéér in de war.»

HUMO Mijn domste vraag, voor het evenwicht. De Canadese muzikant Mac DeMarco had het vorige week tegen mij over fans die hem bedankten om het spleetje tussen zijn voortanden, omdat dat hen moed gaf. Heb jij daar ook last van?

Teeuwen «Mensen die blij zijn dat ik een lans heb gebroken voor de goede zaak van de tandspleet? (lacht) Nee. Maar misschien is dit vergelijkbaar: helemaal in het begin van mijn carrière kwamen er soms huilende Brabanders op me afgestapt. Ze vonden het ‘zo hartverwarmend’ dat ik, een simpele jongen uit Brabant, het helemaal in Het Grote Amsterdam had gemaakt. Dat begreep ik toen niet, en nu nog steeds niet. Sowieso vind ik lokaal chauvinisme iets om op neer te kijken, maar dat mensen dan ook nog eens de behoefte voelen hun minderwaardigheidscomplex ten opzichte van de Randstad in woorden te vatten: dat is mij volkomen wezensvreemd.

»Dus daar stond ik dan, naast zo’n huilende Brabander. Ik nam hen uiteindelijk toch maar troostend in de armen. Maar hun emoties? Nee, die kon ik niet invoelen. Ik vertikte het.»

'Broodje Worst' van Hans Teeuwen:

undefined