Haruki Murakami - Norwegian Wood
De Beatles-song 'Norwegian Wood' doet heel wat meer dan zijn titel lenen aan deze roman. De eerste regel - 'I once had a girl, or should I say, she once had me' - vat 'Norwegian Wood' (Atlas) handig samen: een nacht zoals die waar de song over gaat, vormt het hart van het verhaal.
In Haruki Murakami's versie trekt Toru Watanabe zich niet terug 'to sleep in the bath', maar eindigt de nacht met ongekende lust - of wat had u gedacht?
undefined
'Norwegian Wood' betekende in 1987 Murakami's grote doorbraak. Jonge Jappen vielen en masse voor de vele seksscènes en verwijzingen naar de popcultuur. Het boek is één lange flashback, waarin Toru als dertiger terugdenkt aan zijn studentenjaren in de woelige sixties. Op een vlucht naar Hamburg werkt het horen van de Beatles-song als een trigger die een niet te stuiten stroom herinneringen oproept. Maar geen garantie dat ' ik niet per ongeluk het meest essentiële deel van mijn herinneringen vergeten ben': de naïeve lezer weze gewaarschuwd.
Als eenzame student in Tokio loopt Toru Naoko tegen het lijf. Zij was het lief van Toru's beste vriend Kizuki, die op zijn zeventiende zelfmoord pleegde en een diep besef naliet: 'De dood is niet het tegendeel van het leven, maar omgeeft ons tijdens ons leven voortdurend.' Toru klampt zich vast aan Naoko als aan een zinkend schip. Na de 'Norwegian Wood'-nacht stort zij in en trekt ze naar een instituut in de bergen om te herstellen. Toru bezoekt haar met 'De Toverberg' onder de arm. Yep, Murakami knipoogt wat af, van Thomas Mann tot (de door hem in het Japans vertaalde) Scott Fitzgerald.
Toru is van goede wil, maar het wachten op Naoko duurt lang. Intussen ontmoet hij de vrijgevochten Midori, die met elke vrouwelijke sidekick de vloer aanveegt. Ik bedoel: 'Ik zou graag een keer willen voorkomen in je seksuele fantasie of je wildste gedachten. Alsjeblieft. Omdat we vrienden zijn.' Ik bedoel: 'Wie gaat er nu met haar benen wijd voor de foto van haar overleden vader staan?' Midori is een griet die naast het sterfbed van haar vader smakelijk over pornofilms praat.
'Norwegian Wood' geldt algemeen als Murakami's meest toegankelijke en realistische roman, maar dat doet niets af aan de bevreemdende, dromerige sfeer. Toru is een verteller met 'een wonderlijke manier van praten', die geen vat krijgt op mensen en omstandigheden. Hij voelt zich 'niet goed op de wereld aangesloten' en werkt hard om ' niet aan de holte in mijn lichaam te denken'. 'Norwegian Wood' vat wanhoop in een golf van zelfmoorden en doet je in één moeite door tintelen van leven. Pure Murakami.
