Heavy Trash - Midnight Soul Serenade

Nomen est soms omen. Neen, we gaan hier geen grapjes maken over Coldplay; we gaan u onderhouden over het nieuwe, derde plaatje van Heavy Trash, het groezelige, smoezelige samenwerkingsverband van Jon Spencer (u móét 'm kennen van de Jon Spencer Blues Explosion) en zijn maatje Matt Verta-Ray, in de studio bijgestaan door een koppel geflipte maten (m/v).

Heavy Trash zal met zijn rammelmuziek de wereld niet uit de hengsels lichten, zelfs nooit een eindejaarslijstje van dichtbij zien, en het misleidend getitelde 'Midnight Soul Serenade' (want suikerspinnenromantiek is écht niet aan de heren besteed) is zelfs niet hun beste cd, maar laat het uw luisterpret niet bederven.

Want als volleerde veelpoepers vergrijpen Spencer en Verta-Ray zich graag aan verschillende genres, zolang ze er maar een smeuïge, vettige rockabilly-twist kunnen aan geven: garagerock, doowop, de blanke variant van rock-'n-roll zoals die in Memphis, Tennessee door Elvis Presley en Sam Phillips werd uitgevonden, blues, rock, tot zelfs een schots surfinstrumentaaltje met latin flavour toe ('Pimento'). Een schemer van het White Stripes/Jack White-gedachtegoed is evenmin ver weg. Maar nog het meest doet Heavy Trash ons op deze derde aan de jonge Tom Waits denken, gesteld dat die op zijn eerste koppel platen niet voor verbasterde nachtclubjazz maar voor rock-'n-roll had gekozen.

Denk nu niet dat Heavy Trash retro is, of dat het hier een duo zielige nostalgen betreft: hun songs zijn nukkige bastaardkinderen van die genres, waar puristen in een zéér wijde boog omheen zullen lopen. Maar: 't zindert wel van voor tot achter. Zoals de kreupele opener 'Gee, I Really Love You' (verknipte doowop), de onnozele rocker 'Bumble Bee' (niet zomaar een hommel maar 'an eeeeviiil bumble bee', snauwt Spencer). Of het sinistere, verhalende 'The Pill' (met in de hoofdrollen: de fles, foute pillen, de kleuren van een bonte bedsprei die voor de ogen dansen en mensen met wie het slecht afloopt) en het hitsige, zijn eigen titel te kakken zettende '(Sometimes You Got to Be) Gentle'. Fijn, fijn. 'Midnight Soul Serenade' zal nog vaak door le Château P. en zijn annexen galmen, het kan van Coldplay niet gezegd worden!