Heleen Debruyne: 'Opgehitst maar alleen'
‘Dit jaar moet jij een blauwtje lopen.’
‘Goed dan. Als jij van die diva’s wegblijft.’
We toostten op onze goede voornemens voor 2017. Doorgaans doe ik niet aan goede voornemens. Ze doen me denken aan het ‘wees de beste versie van jezelf’-discours uit zelfhulpboeken en van levenscoaches, die net zoals bucketlists vast iets wezenlijks en onaangenaams over onze tijdgeest zeggen. Dit voornemen vond ik wel aantrekkelijk, bij wijze van sociaal experiment. Bovendien schatte ik de kans bijzonder klein dat het de beste versie van mezelf zou doen bovendrijven.
In de hele choreografie van aantrekken en afstoten tot de ander zover is dat de tegenpartij in je bijzijn zijn of haar kleren wil afstropen, speelde ik het altijd veilig. Tot aan het randje, nooit erover. De laatste stap, en dus ook het risico op een ijskoude afwijzing, liet ik altijd aan de ander. Nochtans ben ik de eerste om te roepen dat vrouwen best wat assertiever zouden mogen flirten en zich niet altijd zo in de rol van de prooi moeten wentelen. Ik geloof oprecht dat een actievere vrouwenrol heel wat ongemakken en onevenwichten tussen de geslachten zou uitvlakken.
Al jaren begin ik zonder schroom gesprekken met aantrekkelijke onbekenden, en sommeer ik ze met een welgemikte staar naar mijn tafeltje. Maar altijd wacht ik braafjes tot ik de lippen vanuit mijn ooghoek zie naderen. Dan is het aan mij om er gretig naar te happen, of me lachend weg te draaien. Die macht moest ik in 2017 aan de ander geven. Het was geen succes. Alleen wanneer de signalen van wederzijds verlangen niet meer te negeren waren, durfde ik te naderen. Aan al die subtiele, minder leesbare mensen die ik niet heb gekust: het spijt me. Ik wilde zo graag, maar ik was te laf. Alleen al bij de gedachte aan een mogelijke afwijzing voelde ik mijn wangen knalrood kleuren en gingen mijn knieën zachtjes trillen. Zo vaak ben ik de nacht in gestapt, opgehitst maar alleen, beschaamd om mijn zwakte. Had iemand me jaren geleden maar geleerd hoe het moet.
Mannelijke vrienden van me klagen vaak dat zij altijd moeten jagen. ‘De vrouwen beginnen nooit tegen ons te praten, niet op Tinder, niet in het echt. Het moet allemaal van ons komen.’ Huil-huil, dacht ik vroeger. Wees blij dat de maatschappij jullie niet in die deprimerende rol van prooi duwt. Na dit jaar vol angst voor vernedering leef ik met hen mee.
Uiteindelijk was een aardige man zo attent om me op de valreep toch nog mijn voornemen te doen halen. Toen we aan zijn huis draalden en ik hem dan toch, een beetje halfslachtig, naderde, besloot hij alleen naar binnen te gaan. ‘Dat was toch je voornemen, niet?’ riep hij nog. Hij telt vast niet: ik had hem verteld over de hele operatie. Mijn goede voornemen blijft in 2018 dus nog steeds: een blauwtje lopen. Tot dat geen vernederend schrikbeeld meer is, maar een deel van het spel.
