Herman Brusselmans: 'Schimmenspel'
Ik voel ineens dat ergens in m'n brein een neiging tot levenslust de kop opsteekt.
Ik lag plat op m’n rug te luisteren naar ‘Spinning Away’ van John Cale en Brian Eno. In m’n kop was de duivel bezig met patience te spelen, en hij had meer geduld dan ik, hoewel ik praktisch bewegingloos bleef. Ooit komt de dag dat m’n bewegingloosheid nutteloos zal zijn. Inertie wordt opgeheven door de dood, om dat te weten hoef je geen wiskunde te studeren. De dood en ik, we dansen continu om elkaar heen, elkaar in de ogen kijkend met een blik vol haat, maar slechts de dood zal de laatste danspassen zetten.
Ik dacht aan m’n grote liefde Tania, maar ook aan m’n liefdes Gerda, Melissa, Lena, en ik moet jullie allemaal achterlaten, ook degenen onder jullie die ik, op jullie initiatief, al achtergelaten heb. En dan al die mensen die louter een schaduw waren in mijn veel te trage schimmenspel.
De fruitboer met de driewielige bestelwagen in het Hamme van 1964; de saxofonist van The Skyblasters; het meisje wier vaste vriend in Frankrijk de rattenziekte had opgelopen en dat lekker kon kussen in de jaren 80; de vrouw in de krantenwinkel in het station van Denderleeuw, die 2 frank aanrekende voor een doosje lucifers; het meisje met wie ik seks ging hebben maar in m’n dronkenschap kreeg ik m’n Mexicaanse cowboyboots niet uitgetrokken en zij ook niet, de ausputzer van Lokeren die ik, als linksbuiten van Vigor Hamme, zomaar eventjes drie keer dribbelde voor ik scoorde, en die ausputzer was heel pissig; de man die Nietzsche wilde imiteren door een paard te omhelzen en het paard beet in z’n schouder en geef dat paard eens ongelijk; de striptekenaar met Poolse roots die vroeg of ik geen scenario voor hem had en ik gaf ’m er eentje; de zanger van de door mij mee opgerichte band The Smiling Disease, die stotterde maar niet als hij zong en hij was een goeie gast; het meisje dat me liet stikken en iets begon met een cameraman van een gewestelijke televisiezender en hoe boos ik op haar was en later kwam ik haar tegen met een jengelend kind aan haar zijde en toen was ik niet boos meer op haar; Willy Lustenhouwer, die optrad in Grembergen en door de sneeuwval kon hij niet wegkomen uit Grembergen en hij bleef overnachten in de voutenkamer van een boer met een zenuwtic onder z’n linkeroog; de man die muizen kwam vangen en zei dat hij ooit naar Thailand zou verhuizen; het meisje met de in die tijd splinternieuwe BMW dat helaas niet lief genoeg voor me was; de lezeres van m’n boeken die na een literair optreden in Zwolle met me op de foto wilde en ik kan me nog altijd haar geur herinneren; onze hoeveknecht Jef Van Dokkes, die doodsbang was voor m’n vader en van m’n lieve moeder in het geheim glaasjes jenever kreeg aangeboden waarmee hij z’n angst tevergeefs wilde verdoven; de man die me m’n Buell X1 Lightning 1200 cc verkocht en die in z’n motorzaak rondliep op klompen; de jongen en het meisje die samen een film over zigeuners in Peru hadden gemaakt en hoe jammer was het dat het bij lange geen goeie film was; Eddy Wally, die ik eens ontmoette en Tania was bij mij en ze had een beetje hoofdpijn en Eddy Wally gaf haar een pijnstiller, ik geloof een Dafalgan. ‘Spinning Away’ was voorbij en ik luisterde nu, alweer plat op m’n rug, naar ‘I’ll Never Get over You’ van John Hiatt, en dat liedje kan je een krop in de keel bezorgen, maar je moet een krop in je keel nooit als een medestander beschouwen, eerder is het een vijand die het zou aandurven om je zodanig te laten huilen dat je het medelijden nog als enige reden ziet om geen zelfmoord te plegen, en ja, de zelfmoord, ze blijft een mogelijkheid, zeker als je op weg bent om sowieso in het graf te belanden, maar nee, laat maar, aan zelfmoord kunnen we maar beter niet doen, want als je het wel doet, is de kans reëel dat God je straft door je resten te laten meenemen door krijsende raven, de vogels die het lege hiernamaals symboliseren, en die ooit het onderscheid hebben gekend tussen goed en kwaad, maar nu al lang niet meer.
En dan, op m’n rug, luister ik naar ‘Franklin’s Main Theme’ uit de zelden bekeken film ‘Small Apartments’, en ik voel ineens dat ergens in m’n brein een neiging tot levenslust de kop opsteekt, en een uitbreiding van de liefde die ik niet alleen voel voor degenen van wie ik houd of gehouden heb, maar ook voor degenen die geen gezicht hebben, geen stem, geen gestalte, geen verleden of toekomst, geen mening en geen oorzaak of gevolg, maar die er misschien zullen in slagen om kleur te geven aan het lugubere zwart-wit van m’n op mezelf afgeroepen schimmenspel.
