Herman de Coninck 25 jaar dood: zijn mooiste gedichten op een rij

A VIEW FROM THE BRIDGE

Enkele dingen zal ik altijd blijven: zoon. Moeder dood. Met zelf een zoon, moeder dood. Mijn eigen vader. Die schrijven moet, journalistje van zijn ziel: zooo’n

wit blad. Eerst voor iedereen, hoe het zou,later alleen voor zichzelf, hoe het was geworden. (Nostalgie is slechts een lelijk woord voor trouw. Verleden en heden gebeuren in de verkeerde volgorde.)

Ik ben van Humo, dus, van wat toen kon. Dromen, protest en humor, die hetzelfde waren: onvermogen om saai te zijn. Ik ben on.

Ik ben van taal die in regelrechte zinnen wou bewaren. En van het kanaal dat in mijn kinderjaren de kortste afstand vormde tussen hier en horizon.

POËZIE

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt verdrietje,

en het helpt niet; zoals je een hand op haar hete voorhoofdje legt, zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet:

zo helpt poëzie.

44

Zonder ik, zonder onderwerp. Lier aan wilgen gehangen. Ander instrument aangeschaft.

Met voorhamer van grote gevoelens op xylofoon van ziel. Ziel kapot, natuurlijk.

Met hark ziel in hoek geveegd en opgestookt. Meer ziel dat hij dacht.

En vervolgens op hark viool gespeeld, met zaag als strijkstok. Een liedje.

JE TRUITJES

Je truitjes en je witte en rode sjaals en je kousen en je slipjes (met liefde gemaakt, zei de reclame) en je brassières (er steekt poëzie in die dingen, vooral als jij ze draagt) – ze slingeren rond in dit gedicht als op je kamer.

Kom er maar in, lezer, maak het je gemakkelijk, struikel niet over de zinsbouw en over de uitgeschopte schoenen, gaat u zitten.

(Intussen zoenen wij even in deze zin tussen haakjes, zo ziet de lezer ons niet.) Hoe vindt u het, dit is een raam om naar de werkelijkheid te kijken, alles wat u daar ziet bestaat. Is het niet helemaal als in een gedicht?

/

Zoals ik graag knoflook heb bij lamsvlees, zo wil ik tabak bij lucht: om adem te kruiden en pas nadien uit te blazen, als was het elke keer mijn laatste.

Ik heb het tijdelijke met het eeuwige vaak genoeg verwisseld in mijn poëzie om te weten dat ik het tijdelijke wil.

Betekenis: dat is wat een blootgewoelde vrouw aan lakens over zich heen trekt. Ik trek ze weer weg.

TRAM 11

Tram heen. Tram terug. Heen: jonge Zaïrese heeft met baby hees geneurie, veel tijd, intimiteit, elkaar openbaar en toch alleen van haar. Tram kijkt ernaar.

Tram terug: Marokkaanse probeert jengelend zoontje, zootje, zotje stil te krijgen. Hoe meer ze hem door elkaar schudt, hoe meer letters er uit hem vallen. Tot Antwerpse volksmadam hem met tatata

tot zichzelf brengt. En tot ons allen. Tingeling, tingeling door de stad. Het openbaar vervoer doet aan beschaving, aan feestelijkheid, aan wanordehandhaving.