Herman Selleslags - Goedenavond beste kijkers!
Herman Selleslags, good old met de klemtoon op good, wordt nog altijd niet naar onschatbare waarde geschat, en dus is elke aanleiding goed om zijn foto’s te bundelen. Ook bijvoorbeeld een tot weinig feestgedruis nodende gebeurtenis als de zestigste verjaardag van de eerste Vlaamse tv-uitzending: in ‘Goedenavond beste kijkers!’ (Houtekiet) staan ruim honderd Selleslags-foto’s, uit de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw.
Het boek bevat een fijn aantal klassiekers waarmee het weerzien blij is. Om er maar twee te noemen: Brian Jones die vanop de Martini-toren de Brusselse verte in blikt, en Françoise Hardy die backstage in San Remo een adres op haar handpalm schrijft en beloftes op haar volle lippen legt. Ik vermeld net die twee foto’s omdat ze in ‘Goedenavond beste kijkers!’ allebei een mij tot nog toe onbekende pendant krijgen.
Zo heeft Selleslags ook Keith Richards op de Martini-toren gefotografeerd. De poses van de twee Stones zijn haast identiek, maar hun handen vertellen een verschillend verhaal: Jones geeft een angst suggererende krampachtigheid prijs, Richards etaleert de achteloosheid van de heerser – op de eerste foto imponeert Brussel de geportretteerde, op de tweede ligt de stad aan diens voeten.
De tweede schrijvende zangeres is Jane Birkin, tijdgenote van Hardy. De setting is een interview met Serge Gainsbourg in de RTBF-studio’s, het tijdstip een jaar na ‘Je t’aime moi non plus’. Hardy hanteert de pen om contact te leggen, Birkin om zich af te zonderen: ze zit weggedraaid van het interview met haar amour en vertrouwt haar gedachten bij zijn gedachten toe aan een piepklein carnet dat een adembenemende driehoeksverhouding aangaat met haar knielaarzen van zwart lakleer en de tot aaien dwingende dijen daarboven.
Selleslags heeft, decennialang met dezelfde blik fotograferend, een heel eigen universum gecreëerd – met alle bewuste voorkeuren en onvermoede verbanden vandien. En zo valt aan de hand van Selleslags’ foto’s heerlijk door zijn wereld te dwalen, samen met hem olijk associërend. Zo spiegelen de zwarte laarzen van Birkin – bien étonné – de witte van godbetert Tante Terry. Salvatore Adamo deelt met Richards een coole blik op oneindig. De lippen van Hardy echoën in die van Sonja Cantré, toenmalig omroepster en eeuwige muze. En op een intrigerende foto van Sandy Shaw, volop het Eurovisiesongfestival winnend, rijmen haar in nylon verkrampte tenen met de handen van Jones.
Herman Selleslags, good old met de klemtoon op good, wordt nog altijd niet naar onschatbare waarde geschat en dus blijft er honger naar meer. Veel meer. Alles. ’t Is hoog tijd voor een volledige digitalisering van Selleslags’ werk en een zo lijvig mogelijk boek. In afwachting daarvan valt voorlopig zeer te leven met ‘Goedenavond beste kijkers’, met Brian Jones & Keith Richards en Françoise Hardy & Jane Birkin.
