Het definitieve Bernard Hinault interview: 'Lance Armstrong heeft al een tweede kans gekregen: hij leeft nog'
Voor de ogen van miljoenen tv-kijkers zal hij weer elke dag met veel zorg de gele trui om het lijf van de leider van het algemeen klassement knopen. ‘Om hem nog meer glans te geven,’ zegt hij. Maar Bernard Hinault verheugt zich vooral op het weerzien met zijn vroegere collega’s.
‘Als je tijdens een storm langs de kust wandelt, zie je hoe de wind het zand doet opstuiven en de golven tegen de rotsen doet beuken. Een grandioos spektakel!’ Bernard Hinault is op dreef als hij me zijn liefde voor Bretagne bezingt. We zitten in een hoek van de perszaal boven op een col in Villard-de-Lans. Hij glundert: Vincenzo Nibali heeft vandaag in de Dauphiné Libéré van bij de start de koers gemaakt en zo in zwaar regenweer voor een epische wedstrijd gezorgd. ‘Une course des champions. Zoiets hebben we in twintig jaar niet gezien,’ zegt Hinault gedecideerd.
‘Alle grote namen zaten afgezonderd van hun ploegmaats: ze moesten wel de strijd met elkaar aangaan. Net zoals wij het vroeger deden.’ Even voordien stond hij nog op het podium, met dezelfde beslistheid van toen hij nog regeerde over het peloton. Enkele jaren geleden durfde een onverlaat het nog aan om in de Tour op dat podium te kruipen, tot hij er door Hinault hardhandig werd afgesmeten. Nog steeds is zijn woeste blik het beste afweermiddel. Eind vorig jaar werd hij 60 en over hem verschijnen er boeken aan de lopende band. Maar afgelopen maand kwam er één uit waar hij zelf aan meegewerkt heeft en waar hij bijzonder trots op is: ‘L’épopée du Blaireau’ (Mareuil Editions), het epos van de Das.
undefined
'Met de WorldTour vermoorden ze het wielrennen, ze moeten dat onnozele systeem meteen afschaffen'
Bernard Hinault «Het is geschreven door Christian Laborde, een schrijver en geen journalist. Ik gaf hem mijn verhaal, en hij schreef het meesterlijk op. Het is een roman, maar alles wat erin staat is waar.»
HUMO Je ruikt en proeft Bretagne op elke pagina.
Hinault «Ik ben altijd sterk verbonden geweest met de streek waar ik geboren ben. Er is zoveel rijkdom: niet alleen de overweldigende natuur, maar ook mijn vrienden die ik er om me heen heb. Dat telt enorm voor mij, al sinds mijn jeugd. Net als de koers: op weg naar school hield ik een wedstrijd met de vrachtwagens. Aan de voet van de helling reed ik hen even in de weg, zodat ze moesten remmen en ik mijn voorsprong kon uitbouwen. En de wind en de regen die je in Bretagne bijna dagelijks moet trotseren, maken je sterk als renner, vooral in je hoofd.»
HUMO Hoe zou je je jeugd omschrijven?
Hinault «Turbulent. Ik was een kleine vandaal en ik tastte graag de grenzen af. Elke dag na schooltijd, waar ik vooral de lat van de leraar tegen mijn kop had gevoeld, was het la bagarre. Ik was een echte vechtersbaas: ik deed niks liever, het was het grote plezier in mijn leven. We verzamelden op afgesproken plaatsen met de jongens van de andere school. Ik kreeg veel slagen, maar deelde er nog meer uit. Ook het wielrennen zag ik altijd als een bokswedstrijd, maar dan met de benen (lacht).»
HUMO Uit boosheid bleef je ooit drie nachten koppig in een schuur zitten, omdat je vader je beledigd had. Ook hij kwam in aanraking met le caractère Hinault.
Hinault «Ik was 17 en koerste nog maar pas. Mijn vader, een spoorwegarbeider, vertrok naar zijn werk en ik stond klaar om te gaan trainen. Hij vloog naar me uit: ‘Je bent een luierik en je bent nergens goed voor.’ Gemeen van hem, maar hij begreep niet dat je ook als renner hard moest werken. Náást mijn job als pompbediende. En ik hielp mijn moeder in de grote groentetuin.»
HUMO Was je gekwetst door zijn woorden?
Hinault «Nee, dat deed me niks. Hij heeft die fout nadien ook niet meer gemaakt. Ik zei hem ook: ‘Ik beslis wat ik doe, en zo zal het ook zijn – je hebt geen keuze.’ Op zo’n moment toon je karakter. Mijn vader had het recht zich te vergissen, en we kwamen meestal goed overeen. En die drie nachten in de schuur waren geweldig: ik deed wat ik wilde – een droom van een leven (lacht).»
HUMO Vanwaar kwam die rage de vaincre die jou zo kenmerkte?
Hinault «Ik ben ermee geboren. Ik hou niet van verliezen. Ik kon het niet begrijpen als renners zeiden: ‘Ik hoop voor een ereplaats te kunnen rijden.’ (Klopt op tafel) Nee, ik kwam om te wínnen. Behalve als ik niet in vorm was, dan interesseerde het mij niet. Ik had ook het geluk dat ik veel sterker ben dan een gemiddelde mens: ik heb lange bovenbenen en een uitzonderlijk hoge longcapaciteit. Maar vooral: cette volonté de tuer et de gagner. Die wil om te winnen zag ik vandaag bij Nibali – ook hij is ermee geboren.»
undefined
'De koers is een bokswedstrijd met de benen'
HUMO Je vergelijkt je leven met een bokswedstrijd. Zo ziet ook je vrouw Martine het: ‘Als Bernard niet bokst, verveelt hij zich.’
Hinault (lacht) «Ze heeft gelijk. Er moet actie zijn, een doel, zoals een bokser een tegenstander nodig heeft. Met mijn ploegmaats moest ik het vroeger opnemen tegen een heel peloton, of zelfs een heel land als ik in België of Italië koerste – iederéén was tegen mij. En zo hoort het. Daarom choqueert het me als ik nu andere ploegen de leider zie helpen om zijn trui te verdedigen. Dat deed niemand in mijn tijd. Het is jouw job als tegenstander om hem aan te vallen! Je wacht tot hij een zwak moment heeft en dan, boum, elimineer je hem. Als je een andere kopman helpt, verspil je zelf krachten. Wij zorgden net voor een duel van man tegen man. Want als de andere enkele ploegmaats meer heeft, strijd je niet meer met gelijke wapens. Nee, vandaag zijn ze veel te vriendelijk voor elkaar.»
undefined
undefined
'De twaalfde rit in de Tour van '78: het peloton onder leiding van Hinault komt te voet aan in Valence d'Agen. 'Daar en toen werd ik de patron, ook al was ik nog maar 23.'
HUMO Als je je kaken op elkaar klemde en kwaad voor je uit keek, wisten alle renners dat ze gingen lijden. Realiseerde je je dat?
Hinault «Nee, ik was te veel bezig met de wedstrijd. Ik dacht na over waar ik wilde aanvallen en voor wie ik moest uitkijken. Ik zag de koers ook als een spel en ik genoot er enorm van. Maar als ik ’s morgens niet veel sprak, voorspelde dat meestal weinig goeds (lacht). Was ik vrolijk, dan hield ik het eerder rustig in de koers. En wat die kwade blik betreft: ken jij een renner die glimlachend voor de overwinning strijdt?»
Stokken in de wielen
HUMO In de Tour van 1978 was je de leider van de rennersstaking in Valence d’Agen, een memorabel moment in de wielergeschiedenis.
Hinault «Het was schandalig wat daar gebeurde: we reden twee ritten op één dag, waardoor we al om vijf uur uit ons bed moesten, en ’s avonds wachtte ons nog een verre verplaatsing. We hadden geen tijd om te eten, te slapen of ons te laten masseren. En dat allemaal omdat een extra aankomstplaats organisator Félix Lévitan meer geld opbracht. De situatie was héél explosief: we aanvaardden het onrecht niet meer. De ochtendrit hebben we in wandeltempo afgelegd en vlak voor de finish hebben we halt gehouden. Ik ben vooropgegaan in de strijd, omdat ze het mij gevraagd hadden. Op zo’n moment word je de patron van het peloton, ook al was ik nog maar 23 jaar en had ik de Tour nog niet gewonnen.»
HUMO Je kreeg veel negatieve reacties, ook in de pers: ze vonden je houding arrogant.
Hinault «Als je als een vakbondsleider je rechten verdedigt, ben je toch niet arrogant? Ze schreven dat ik de burgemeester had aangekeken uit de hoogte. Hij was woest: hij had veel geld betaald voor de aankomst van de Tourrit. Maar ik zei: ‘Nu gaan we praten, ook met Lévitan.’ In mijn hoofd had ik echt het gevoel dat ik naar de oorlog ging. Het heeft me slapeloze nachten bezorgd. Hier kreeg ik zonder reden iedereen tegen mij. Maar zij moesten geen twee etappes na elkaar rijden, hè.»
undefined
'De meeste mensen kijken alleen nog voor de landschappen en niet meer voor de koers zelf. De passie vloeit zienderogen weg'
HUMO Mist het peloton nu die solidariteit van toen?
Hinault «Ja, er gebeuren dingen waarvan wij gezegd zouden hebben: ‘Nee, dat doen we niet.’ De teammanagers en de sportdirecteurs nemen slechte beslissingen. Voor de WorldTour moeten ze overal gaan koersen, om zo veel mogelijk punten te behalen en de drie grote rondes te kunnen rijden. Ik hoor renners klagen dat ze niet meer mogen aanvallen, omdat ze zo riskeren uit de top twintig te vallen en zonder punten achter te blijven. Dan vraag ik me af: koersen ze nog wel om te winnen? Iedereen wacht ook tot de laatste helling om aan te vallen, er gebeurt een hele koers lang niks meer. Zo vermoorden ze het wielrennen, we moeten dat onnozele systeem meteen afschaffen. Het is enkel gebaseerd op geld.»
undefined
undefined
'In Parijs-Nice reed Hinault in op stakende havenarbeiders en ging hij met hen op de vuist. 'Ze verhinderden mij te werken. En door hen heb ik die koers ook verloren.'
HUMO Wielrennen blijft juist van het grote geld verstoken, zegt men.
Hinault «Geld en sport gaan perfect samen. De UCI moet eens luisteren naar het publiek en vragen wat het ervan denkt. De meeste mensen kijken alleen nog voor de landschappen en niet meer voor de koers zelf. De passie vloeit zienderogen weg. Daarom begrijp ik niet dat de renners zich niet verenigen. Dat er geen patron zoals ik meer zou zijn, heeft er niks mee te maken. In de NBA hebben de spelers toch ook succesvol gestaakt?»
HUMO In Parijs-Nice van 1984 vond je zelf een groep stakende havenarbeiders op je weg. Je sloeg ze letterlijk neer. Waarom konden ze niet op je begrip rekenen?
Hinault «Omdat ik door hen de wedstrijd verloor. Ik zat in een ontsnapping en was op weg naar de overwinning. Dat kon ik onmogelijk aanvaarden. Ik liet ook niet toe dat ze me verhinderden om mijn werk te doen, zij hebben dat recht niet. Onbegrijpelijk dat de vakbonden daar ook vandaag nog niet bij stilstaan.»
HUMO Heeft die brute kant je nooit parten gespeeld?
Hinault «Nee, integendeel. Die is me dikwijls van pas gekomen. Mensen gingen opzij voor mij, en vooral: ze wisten dat ze geen spelletjes moesten spelen.»
HUMO Ken je eigenlijk angst?
Hinault «Angst? Waarvoor? Ik zie niet in waar dat goed voor zou zijn. Als je vandaag moet sterven, kun je dat toch niet tegenhouden. Over mijn familie heb ik me wel altijd zorgen gemaakt, maar over mezelf: nooit.»
Hotel op stelten
HUMO Wat me opviel in je boek: als je hoogst uitzonderlijk met twijfels zat, was het Jacques Anquetil die je geruststelde.
Hinault «’s Avonds in de Tour kwam hij altijd langs en terwijl hij aan mijn bed zat, praatten we over het leven. Weinig over de koers, eigenlijk. We hadden een geweldige verstandhouding, die ver ging: ik ben de peter van zijn zoon. Jacques was heel charmant, altijd vervuld van geluk. En van champagne (lacht). Ik heb altijd van hem gehouden. Samen met Eddy Merckx was hij mijn grote idool. Ik heb veel van hem geleerd. De onbezorgdheid waarmee hij koerste, was zowel een sterkte als een zwakte. Als hij weer achteraan in het peloton zat te slapen, moest zijn ploegleider Jean Stablinski hem zeggen dat de strijd vooraan zou beginnen. ‘Ah, echt?’ zei hij dan verwonderd (lacht). Alle koersen winnen, zoals Eddy, vond ik dan weer niet nodig. Ik bepaalde vooraf mijn doelen en dat volstond. Ik heb me nooit verplicht om er elke dag te staan, ik gunde mijn ploegmaats ook de kans om te winnen – het mocht niet alleen om mij gaan. Je kunt zeggen dat ik het beste van beide heb genomen.»
undefined
'Ik beter dan Merckx? Dat is idioot: ik heb nooit tegen hem gekoerst op de top van zijn kunnen'
HUMO Anquetil had de allure van een filmster. Hij lijkt jouw antipode, maar dat klopt niet: ook jij bent een levensgenieter.
Hinault «Een goede fles wijn moet kunnen, het leven moet een plezier blijven. Ook tijdens de competitie, je mag geen monnik worden. Cyrille Guimard heeft me ooit eens verboden om wijn te drinken aan tafel. Ik kan je verzekeren dat hij dat maar één keer geprobeerd heeft.»
HUMO Guimard beweert dat jij een veel betere renner bent dan Merckx.
Hinault «Hoe kun je zoiets idioots beweren? Ik heb nooit tegen Eddy gekoerst toen hij op de top van zijn kunnen was, je kunt onmogelijk vergelijken.»
HUMO Renners gaan nu maanden op hoogtestage, afgezonderd op een berg in Tenerife. Zou het iets voor jou geweest zijn?
Hinault «Ik zou zoiets nooit aanvaard hebben. Ik zou ook mijn familie niet zomaar achterlaten. Ze doen allemaal wat hun trainer zegt. Ik vraag me soms af of er nog genoeg passie aanwezig is bij de renners. Ik zie veel passie voor geld, al voel ik bij de grote tenoren wel dat het hen toch vooral om de overwinning te doen is. Eén van mijn eerste ploegleiders zei ooit: ‘Als je koerst om te winnen, dan zul je veel verdienen. Koers je voor het geld, dan zul je weinig winnen.’»
HUMO De dood van Laurent Fignon, nu al vijf jaar geleden, raakte je diep. Zo had ik je nog nooit gezien.
Hinault «Ik had het grootste respect voor Laurent. Hij was een vriend, ook al heeft hij zich eens laatdunkend over mij uitgelaten. Toen ik hem in 1984 op Alpe d’Huez aanviel, kreeg hij zogezegd de slappe lach van mijn poging.
»Hij was nog jong, amper 50 jaar. Op zo’n moment besef je dat je zelf niet onsterfelijk bent. Laurent was een man van eer, een vechter, iemand die ook altijd luidop schreeuwde dat hij voor de zege wilde gaan. We hebben mooie momenten beleefd, ook naast de fiets.»
HUMO Zoals in de Tour d’Armor in 1982, in je eigen streek. ‘On va fêter la Bretagne,’ zou je uitgeroepen hebben, om even later terug te komen met een kist wijn.
Hinault «Ja, die nacht hebben we zwaar gefeest, het hele hotel hebben we op stelten gezet. De volgende dag hebben we het mogen uitzweten. Het peloton wilde ons laten betalen: van bij de start vlogen ze erin. Maar we hebben toch standgehouden en ik heb de koers gewonnen. Die nacht hebben we duurzame banden gesmeed (lacht).»
undefined
'Frank Vandenbroucke heeft schade toegebracht aan zichzelf, aan zijn familie én aan de sport die hij zo liefhad'
HUMO Frank Vandenbroucke kon niet op je begrip rekenen. Bij zijn overlijden werd je zelfs kwaad.
Hinault «Ik was vooral ontgoocheld. Iedereen verdient een tweede kans, maar hij verprutste die keer op keer. En dat terwijl hij over zoveel talent beschikte. Op een bepaald moment riskeer je dan je leven. Hij bracht schade toe aan zichzelf, aan zijn familie én aan de sport die hij zo liefhad.»
HUMO Hoe kijk je naar het palmares van de Tour? Er zijn zeven edities zonder winnaar.
Hinault «Dat stoort me niet. We kunnen geen winnaar aanwijzen, we weten niet wie er zuiver reed in die jaren. Normaal gezien moeten ze ook de titel van Bjarne Riis afnemen, hij heeft zelf bekend dat hij niet zuiver reed.»
HUMO Over Lance Armstrong zeg je: ‘Voor mij bestaat hij niet meer.’
Hinault «Omdat hij ons te veel bedrogen heeft. Als je zag wat hem was overkomen, dacht ik altijd: hij is een seigneur. Als je dan weet dat zijn grote comeback er enkel gekomen is door vals te spelen, raak je opnieuw ontgoocheld. Toen er vroeger al twijfels waren, heb ik hem trouwens altijd verdedigd, met het argument dat ze hem om de twee dagen controleerden. Daarom moet de UCI wel medeplichtig geweest zijn, anders lijkt het me onmogelijk om niet gepakt te worden. De bal is pas aan het rollen gegaan toen het Amerikaanse gerecht zich ermee is gaan bemoeien. De UCI heeft nooit ingegrepen.»
HUMO Zelf vindt Armstrong dat hij genoeg is gestraft. Verdient ook hij een tweede kans?
Hinault (kwaad) «Hij heeft al een tweede kans gekregen: hij leeft nog. Laten we vergeten wat hij allemaal heeft uitgespookt en basta. Hij mag ook niet meer de toelating krijgen om aan competitie te doen: we kunnen geen vertrouwen meer hebben in die man. Naar het schijnt komt hij naar Frankrijk om mee te rijden voor een goed doel. Hij doet maar, zolang hij maar niet in de Tour verschijnt. Voor ons bestaat hij niet meer. En als hij zegt dat je de Tour niet kunt winnen zonder doping, weet hij niet waarover hij spreekt: hij heeft het nooit zonder gedaan. Ik wel.»
HUMO Ik zie toch gelijkenissen tussen jullie. Ook Armstrong koerste op woede.
Hinault «Ja, la rage had hij zeker. Maar als ik hoor hoe hij mensen afdreigde, hebben we het toch over iets anders. Zoiets zou ik zelf nooit doen.»
HUMO Akkoord. Al kon je ook iemand de les spellen. Zoals in de Tour van 1985, toen je Joël Pelier tot de orde riep.
Hinault «Hij was op weg om er een slachtpartij van te maken. In een rit van 250 km moesten we zeven zware Alpencols over. Vooraf hadden we met alle kopmannen afgesproken om het de eerste helft van de wedstrijd kalm aan te doen. Maar als je van in het begin in de aanval trekt en ook de rest meesleurt, riskeer je dat er een hoop renners buiten tijd aankomen. Joël kwam pas kijken als prof, ik wilde hem beschermen.»
'Met Tapie en LeMond op het podium. 'Greg had met Bernard een contract van 1 miljoen dollar voor drie jaar getekend, maar ik verdiende evenveel. Dat wist hij niet.'
undefined
HUMO Voor Dominique Arnaud had u wel begrip.
Hinault «Ik heb hem lange tijd geweigerd in de Franse nationale ploeg, omdat ik gek van hem werd. Hij viel altijd maar aan en nooit leverde het een overwinning op. Toen ik hem erover aansprak, vertelde hij zijn verhaal. Zijn vader was blind en luisterde naar de radio als het koers was. Als hij ontsnapte, dan hoorde zijn vader zijn naam en dat maakte hem gelukkig. Dominique was een goede renner en ik wilde hem graag bij La Vie Claire, mijn nieuwe ploeg. Toen heb ik hem gezegd: ‘Telkens als er iemand van ons ontsnapt en wint, is het alsof jij wint, zeg dat aan je vader.’ Ik ben de man zelfs ooit gaan opzoeken.»
Tonton Tapie
HUMO La Vie Claire: de ploeg met de Mondriaantruitjes van Bernard Tapie. Heb je nog contact met hem?
Hinault «Ja, ik noem hem altijd chef, om hem te jennen. Ik bel hem als hij in de problemen zit en hij in het journaal weer chagrijnig heeft gereageerd. Dan tik ik hem op de vingers (lacht). Hij heeft mijn carrière opnieuw gelanceerd na mijn knieproblemen. Het was een plezier om met hem te werken, echt een gepassioneerd man.»
HUMO Oleg Tinkov, ook zo’n kleurrijke figuur, doet me soms aan hem denken.
Hinault «Daar ben ik het absoluut niet mee eens. Ik weet één ding: Tinkov wil al zijn geld op een dag recupereren. En hij heeft voortdurend klachten, ook over de organisatie van de Tour de France. Maar niemand verplicht hem om een wielerploeg te sponsoren of naar de Tour te komen, hè. Als onze regels hem niet bevallen, dat hij dan elders gaat. Nee, Bernard was helemaal anders, hij hield zich zelfs niet bezig met het sportieve. Hij heeft me ook nooit gezegd dat ik moest winnen. Hij vroeg me er alles voor te doen en om hem te bedanken voor het vertrouwen, schonk ik hem de overwinning. Daar kan Tinkov nog wat van leren, ook al wil ik me niet uitlaten over hoe hij met zijn renners omgaat. Het is hun probleem en hun keuze: als hij met zijn geld staat te zwaaien, staan ze toch met open mond klaar: ‘Geef maar, geef maar.’»
HUMO Tapie heeft het grote geld geïntroduceerd in het wielrennen.
Hinault «Dat is een verkeerde perceptie. Iedereen baseert zich op het contract dat Greg LeMond met hem tekende: 1 miljoen dollar voor drie jaar. Maar iedereen vergeet dat de dollar toen gunstig stond. Ik verdiende evenveel als Greg, al wist hij dat zelf niet. Maar Bernard veroverde wel de Amerikaanse markt met zijn Look-klikpedalen, een heuse technische innovatie, en verdiende een veelvoud van Gregs loon terug. Voor sommigen is Tapie een charlatan, maar ook dat beeld klopt niet. Hij deed wat de Franse wet hem toeliet, en kocht failliete bedrijven voor geen geld op. Al geef ik toe dat er wel eens het één en het ander verkeerd is gelopen.»
HUMO LeMond en jij waren wel twee uitersten.
Hinault «We hadden een heel ander temperament. Ik wilde de tegenstander op de knieën krijgen en ging het liefst in de aanval. Greg wachtte af en sloeg liever zijn slag in de tijdritten. Zijn goed recht, natuurlijk.»
HUMO Na de Tour van ’86 is hij voorgoed zijn naïviteit kwijtgespeeld, zegt hij. Je had beloofd hem aan zijn eerste Tourzege te helpen, maar je viel je ploegmaat de hele tijd aan.
Hinault (lacht fijntjes) «Hij moest tonen dat hij het waard was om in de gele trui te rijden, die ging ik hem niet op een plateau aanreiken. Misschien wist hij niet dat je de trui ook echt moet veroveren. Maar ik had hem het jaar voordien mijn woord gegeven dat ik hem zou helpen, en die afspraak heb ik gerespecteerd: wat ik zeg, doe ik. Al mijn hele leven lang.»
undefined
'Frankrijk kan een feest als de Tour gebruiken. De economische crisis hakt er elke dag in en de aanslag op Charlie Hebdo heeft diepe wonden geslagen'
HUMO Ik vrees dat LeMond er anders over denkt.
Hinault (haalt schouders op) «We kijken op een totaal andere manier naar de dingen. In zijn optiek had ik hem de overwinning cadeau moeten doen. Maar een gele trui verdien je, daarom heb ik er een hekel aan als ik er dikke wielertoeristen mee zie rondrijden.
»Op een bepaald moment had ik vijf minuten voorsprong. Als ik de hele tijd in Gregs wiel was gebleven, zie ik niet hoe hij die tijd nog had kunnen terugpakken. Nee, als ik een echte smeerlap was geweest, had ik die Tour gewonnen. Maar ik hou mooie herinneringen over aan die editie, ik heb me ontzettend vermaakt met de boel op stelten te zetten. En toen Greg en ik samen op Alpe d’Huez bovenkwamen, kreeg ik dat prachtige gevoel dat we als ploeg iets gerealiseerd hadden.»
HUMO Heb je geen spijt? Je had de Tour voor de zesde keer kunnen winnen.
Hinault «Zou ik dan zoveel gelukkiger geweest zijn? Trouwens, met die vijf zeges bevind ik mij in aangenaam gezelschap. Ik heb nooit voor de roem gekoerst. Dat interesseerde me niet, sport blijft een spel. Was het me om de roem te doen geweest, dan had ik tegen het palmares van Eddy moeten koersen. Om te kunnen zeggen: ‘Ik ben groter dan hij.’ Ik ben op mijn 32ste gestopt, op mijn hoogtepunt, zoals ik altijd had aangekondigd. Het zwarte gat heb ik nooit gekend. Ik had enorm veel zin om aan de boerenstiel te beginnen.»
HUMO Kijk je uit naar de Tour?
Hinault «Ja, ik ben altijd blij erbij te zijn en verheug me op het weerzien met mijn oude vrienden. Met Nibali, Froome, Quintana en Contador zie ik vier sterke, evenwaardige kandidaten. En Frankrijk kan een feest als de Tour gebruiken. Wij zijn al lang niet meer la douce France. De economische crisis hakt er elke dag in en de aanslag op Charlie Hebdo heeft diepe wonden geslagen. Ons land heeft opnieuw nood aan een patron, iemand die een vuist kan maken en de machine opnieuw op gang kan brengen. Met Hollande zie ik dat niet meer gebeuren, je kunt moeilijk zeggen dat hij het goed doet.»
HUMO Sommige mensen vinden je job als ceremoniemeester beneden de waardigheid van een voormalige patron.
Hinault «Iedereen denkt wat hij wil, ik hou me ook niet bezig met wat zij doen. Ik ben een ambassadeur van de Tour de France. En door naast die jonge renners op het podium te verschijnen, geef ik hun prestaties meer glans.»
HUMO Tourorganisator ASO krijgt vaak het verwijt geld te willen verdienen ten koste van het wielrennen. En jij, als hun werknemer, zou te veel hun taal spreken.
Hinault «Ze zeggen dat ik mijn ziel niet aan een miljoenenorganisatie had mogen verkopen. Alsof die te koop is! Ik ben mezelf altijd trouw gebleven.»
HUMO Patrick Lefevere pleit voor een beter evenwicht: er vloeit nauwelijks geld terug naar de ploegen. Bezit de ASO niet meer macht dan goed kan zijn?
Hinault (kookt) «Patrick Lefevere moet zwijgen. Als het hem niet bevalt, dat hij dan thuisblijft met zijn ploeg. Zij staan er omdat de ASO bestaat. Wie organiseert anders die koersen? Enkele jaren geleden hebben wij Parijs-Nice en de Dauphiné overgenomen, die waren op sterven na dood. De ploegen hebben nu een clubje opgericht (Velon, red.) om de ASO te bekampen. Waar is het dan beter volgens hem?»
HUMO In de Giro zijn alvast de omstandigheden beter.
Hinault «Dat hij eens een toontje lager zingt. Dat ze dan naar de Giro gaan, maar hij weet ook dat de sponsors de Tour nodig hebben. En omgekeerd, trouwens. Als het zo zit, weten we genoeg: we zullen hen in kleine hotels onderbrengen. Want wie denk je dat die paleizen betaalt waar ze verblijven? De ASO, niet de ploegen. Als ze vinden dat ze te weinig geld krijgen, dan kunnen we opnieuw doen zoals Lévitan en geld vragen voor een deelname. En dat wij machtig zijn? Tja, wij waren er nu eenmaal eerder dan zij.»
HUMO Zou de ASO niet beter het wielrennen in Afrika ondersteunen in plaats van te koersen in de woestijn in het Midden-Oosten?
Hinault «Elk land heeft het recht om koersen te organiseren, ook Qatar of Dubai. En we ondersteunen Afrika, we zijn niet alleen uit op geld, zoals iedereen suggereert. Ik ga zeker nog meemaken dat een Afrikaan de Tour wint. Of een Chinees.»
HUMO L’Équipe-journalist Philippe Brunel zei dat je niet veranderd bent sinds de dag dat je met wielrennen bent gestopt. Kruip je nog weleens op de fiets?
Hinault «Ik rijd een paar keer per week een parcours van 80 à 100 kilometer. In 2006 heb ik mijn boerderij van de hand gedaan, maar ik wilde fysiek bezig blijven. Ik had toen al meer dan twintig jaar niet meer gefietst.»
HUMO Hoe is Le Blaireau thuis?
Hinault «Ik ben geen god, ik ben net zoals iedereen. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik 20 jaar ben. Sinds kort heb ik een kleinzoon, Armand, en ben ik papy. En zo’n 140 dagen per jaar ben ik onderweg voor ASO.»
HUMO Hield je eigenlijk van je bijnaam Le Blaireau?
Hinault «Het was een veelgebruikt stopwoord in het peloton, het betekende zoveel als maat of vriend. Toen een ploegmaat het over mij had, ving een journalist het op. Maar ik hou er wel van: de das is een agressief beest, hij houdt er niet van te worden opgejaagd en valt je aan. In die zin kon hij niet beter gekozen zijn (lacht).»
