Het eiland
'Het Eiland' is populair. Ooggetuigen zeggen me dat ze er tranen om lachen. Dat eenvoudige genot is niet voor mij weggelegd, maar wat geeft het? Ik word op een andere manier door die serie bevangen. Zodra ik mij in die kantoortuin waag, en er vervolgens helemaal in opga, voel ik de aandrang om er de ramen open te gooien. Dat kan natuurlijk niet in een ruimte met klimaatregeling, tenzij je er in je wanhoop glasschade voor overhebt, met onmiddellijk ontslag tot gevolg.
Dát ik er zo in opga, betekent ongetwijfeld dat 'Het Eiland' mij niet onberoerd laat. Mijn beroepsleven heeft zich totnogtoe ook goeddeels in kantoren en achter beeldschermen afgespeeld, in tegenstelling tot het professionele leven van de wilde verslaggever Hunter S. Thompson, die zich begin vorige week voor de karakterkop heeft geschoten. Lof zij hem. Zevenenzestig was hij, en dat vond hij kennelijk oud genoeg om 'm te piepen met een knal. Ik maak me sterk dat een heuglijke openingszin als 'We waren ergens in de buurt van Barstow aan de rand van de woestijn toen de drugs begonnen te werken' - het begin van zijn 'Angst en walging in Las Vegas' - nooit in een kantoor kan worden opgeschreven, wél in een rommelig schrijfhol, waar je, als de drugs min of meer uitgewerkt zijn, tussen twee alinea's door de muze een veeg geeft op een oude canapé. Jazeker, ik kan romantisch uit de hoek komen, als dat in mijn kraam past.
'200'
Het VRT-journaal - een kantoor dat openstaat voor het publiek - maakte geen melding van de zelfgekozen dood van Hunter S. Thompson. Ik moest me die maandagavond dan ook tot 'Newsnight' wenden, waar ik ten kantore van Jeremy Paxman vernam dat 'het toppunt van zelfvernietiging zichzelf had vernietigd'. Paxman probeerde neutraal te kijken toen hij eraan toevoegde dat Thompson graag een dubbele bloody mary mocht gebruiken bij het ontbijt. Eventjes meende ik in zijn blik te lezen dat hij dat ook wel zou willen. Of misschien herinnerde hij zich op dat moment een kenschetsend citaat van de overleden meester: 'Some may never live, but the crazy never die.'
'Ik heb een theorietje dat zegt dat de waarheid nooit verteld wordt tijdens de kantooruren,' schreef Hunter S. Thompson ook. Best mogelijk, maar toch bemerk ik een soort waarheid in 'Het Eiland' waarbij het lachen mij zou vergaan, mocht ik niet weten dat de makers er komische bedoelingen mee hebben; naarmate de serie vorderde, zag ik er steeds meer een open inrichting in, waarin de dramatis personae aanhoudend hun neuroses op elkaar uitproberen. Dat schept een band, waarvan je nooit zeker weet of ze daar wel blij om zijn. De manische lach van Alain Vandam doet me denken aan de paniekreactie van een zeehondenmoeder met jongen die mannen met knuppels ziet naderen. De eenzaamheid van Sammy Tanghe lijkt elk moment in razernij te kunnen omslaan, waarvan de gevolgen niet te overzien zijn, en in de eenzaamheid van Linda Hombroeckx baart elke sprankel hoop een nieuwe desillusie. Bucky Laplasse is een geestdrijver die godsdienstfanatisme door marketing heeft vervangen - God weet dat zulke lui bestáán - en Guido Pallemans, wiens gezicht zijn bril lijkt af te stoten, roept zonder gerucht te maken aldoor om vervroegd pensioen.
In 'Feest', de apotheose van de tweede serie, bereikte die collectief verbeten onlust een hoogtepunt. Deze dubbele aflevering deed mij overigens heel erg aan de gênante personeelsfeestjes uit 'The Office' denken, en in één moeite door ook aan dansavondjes diep in de provincie, die eertijds T-dansants werden genoemd - ik wou dat ik zulke herinneringen kon wissen, maar zo makkelijk kom ik er niet van af. Frankie Loosveld die zijn kans schoon ziet om in te springen voor de deejay, en de middelbare Michel Drets wiens jeugdherinneringen prompt gereanimeerd worden bij het horen van Bryan Adams: het is geen gezicht, maar het is wel goed drama, waarbij lachen voor mijn part facultatief is. Al weet ik heus wel dat de lach eerste hulp bij plaatsvervangende schaamte en dus ook bij acute herkenbaarheid is.
