‘Het is een slachthuis,’ sprak Michel Wuyts tijdens het WK veldrijden, en dan had hij het niet over zijn verbanning naar de latrine

Als het leven een parcours is dat bezaaid ligt met hindernissen, dan moet veldrijden wel de sport des levens zijn. Het is vermoedelijk ook de reden waarom het levenslied zo goed gedijt in de feesttent die je naast elk cyclocrossparcours pleegt te vinden. Ons instinct heeft ons altijd ingefluisterd om weg te blijven van plaatsen waar op de noen schlagermuziek door de boxen galmt, en waar met elke liter die door de tapkranen stroomt ook de goeie smaak een beetje meer wegvloeit. Maar één keer per jaar willen wij onze botten weleens aantrekken om ons kniediep in die wereld van modder en slijk onder te dompelen.

Nou, viel dat even tegen. Het WK veldrijden vond plaats in het Amerikaanse Fayetteville, in de achtertuin van de fietsgekke familie Walton, hoeders van supermarktketen Walmart. Voor de gelegenheid hadden ze de achtertuin waarvan sprake herschapen in een crossparcours; compleet met hobbels en bobbels, trapjes en verse graszoden. Kostprijs: 5 miljoen dollar – er kan weleens een folietje extra af als je je personeel geen cent meer dan het minimumloon betaalt. Maar helaas, zelfs voor 5 miljoen dollar kun je het niet laten regenen, waardoor het WK veldrijden soms meer op een kurkdroge dernyrace leek.

Aan deze kant van de plas werd het spektakel voor- en nabeschouwd door Karl Vannieuwkerke, die, om een ons onbekende reden, met zijn tafel in café Welkom in Herentals was neergeplant, tussen de stamgasten met een Westmalle Tripel in de hand. We begonnen ons nog meer vragen te stellen toen de regisseur commentatoren Michel Wuyts en Paul Herygers in beeld bracht, en duidelijk werd welke plek ze hadden toebedeeld gekregen. De twee zaten niet in een commentaarcabine in Fayetteville, noch in een studio aan de Reyerslaan, wel in een achterafkamertje van café Welkom. Ja, Michel Wuyts had zich de laatste tijd weleens beklaagd over hoe hij, dik tegen zijn zin, naar de uitgang werd begeleid, maar dat ze die missie bij de VRT vrij letterlijk namen en hem zelfs in de latrine van een café zouden posteren, hadden we niet zien aankomen. Niet getreurd evenwel, amper één dag later zou blijken: waar de achterdeur van een bruine kroeg sluit, gaat de voordeur van de DPG-toren open.

Intussen werd er een slag in de rondte voorbeschouwd door Karl en zijn gasten: José De Cauwer, veldrijder Gianni Vermeersch en ex-veldrijdster Sophie de Boer. Zouden we een gesloten wedstrijd te zien krijgen? Ja, was het volmondige antwoord. ‘We zouden weleens het spannendste WK in jaren te zien kunnen krijgen.’

Nou, viel dat even tegen. Op Tom Pidcock stond geen maat. Vorige week zei hij nog in Humo: ‘Ik wil dit jaar drie keer wereldkampioen worden.’ En dat bleek, zo werd al snel duidelijk, geen hovaardige toogpraat zoals die in café Welkom weleens na de tripel te veel wordt verkocht. Nog voor half koers stoof de kleine Brit weg, en wat de Belgen ook probeerden, ze zouden de rest van de wedstrijd alleen een stofwolk in de verte zien. Met een halve minuut voorsprong snelde hij naar goud. ‘Het is een slachthuis,’ sprak Michel Wuyts, daarbij in het midden latend of hij het over de wedstrijd, dan wel over het pensioenbeleid van de VRT had.

Nee, aan het WK veldrijden was dit jaar niet veel te zien. Het meest beklijvende stukje tv van de avond was dan ook nog vóór de wedstrijd te zien. In een reportage werd het portret geschetst van de Costa Ricaan Felipe Nystrom, een man wiens levensweg met meer hindernissen dan gemiddeld lag bezaaid, maar die ze allemaal, als betrof het balkjes op een crossparcours, op één of andere manier had weten te overwinnen. Hij was misbruikt tijdens zijn jeugd, kampte met alcohol- en drugsverslaving, leefde een tijd als dakloze en had zeven zelfmoordpogingen achter de rug, toen hij tien jaar geleden, in een poging om zijn verleden van zich af te schudden, begon te fietsen en niet meer stopte met trappen. Zondag stond hij, als eerste Costa Ricaan ooit, aan de start van een WK veldrijden. Tijdens de race volgden we zijn prestatie met bijzondere aandacht. Hij reed de hele wedstrijd 35ste, op 36 deelnemers, en werd op twee ronden van het einde uit koers genomen. Het moet de mooiste overwinning van zijn leven zijn.