Het is wat lastig meeleven met de personages uit 'Over Water'

‘Over water’, dat er ook in het tweede seizoen prat op gaat zowel op een scenario van Tom Lenaerts en Paul Baeten Gronda als op ware feiten te berusten, oogt nog altijd peperduur.

Elke cameraduw en elk tableau wil uitgekiend én uitgekookt zijn, en hoewel de kleurtinten onveranderlijk uitgewassen ogen, lijkt er toch immer een glanslaag overheen te liggen: een trompe-l’oeil waarop je je kunt blindstaren, en waarop ook steller dezes zich verkeek bij aanvang van het eerste seizoen, toen dat nog slechts een seizoentje was. Wat te zien was, hield dan ook zowel intrige als belofte in. Achteraf, de nek in een terugblikkende maar kinesitherapeutisch onverantwoorde houding, moest je echter vaststellen dat ‘Over water’ nooit meer zo aangrijpend was als in die aanloop.

De neerwaartse spiraal waarover het verhaal gaat, en waarlangs het getaande schermgezicht John Beckers bij gebrek aan betere lotsbeschikking allerlei morele dieptes in glijdt, lokte vergelijkingen uit met het voortreffelijke ‘Breaking Bad’, waarin drugshandel ook fungeerde als katalysator voor arrogantie en grootheidswaanzin. Het was een compliment, maar terwijl de neergang van Bryan Cranston als Walter White zich tegelijk geamuseerd en vol afgrijzen liet gadeslaan, daagde het tijdens ‘Over water’ dat je de opgevoerde verwording eerder onbewogen aanzag. Je miste houvast, of gewoner nog: een gegronde reden waarom je Beckers en zijn naasten eigenlijk genegen zou moeten zijn, waardoor je ook niet de nodige sympathie kon opbrengen waaraan je je hoorde vast te klampen tijdens hun gestage rit bergaf. Dat de personages ook kronkels vertoonden die zowel helder redeneren als hun waarachtigheid in de weg stonden, werkte die vervreemding in de hand, en soms leken hun karakters vreemde holtes te herbergen op plaatsen waar dat van Beckers net vrijpostige uitstulpingen vertoonde, opdat ze toch in elkaar zouden passen.

Bij aanvang beloofde de tweede jaargang van ‘Over water’ vooral naarstig voort te borduren. Beckers, die vorig seizoen het net rond zich zag sluiten, zat in de nor, waar hij echter snel alweer buiten­stapte, wat makkelijk was. Het net zal zich nu geheid sluiten rond Carl Dockx, die laatst de almachtige gluiperd Patrick De Beco een kogel door de kop jaste. Hoewel Dockx sinds zijn liftmonoloog uit de eerste aflevering goeddeels zijn dreiging ingeleverd heeft, blijft het personage van Tom Van Dyck veruit het intrigerendste in ‘Over water’. Beckers’ maitresse, die hem eerder zijn huwelijk kostte, bleek dan weer zwanger.

Doffe ellende kortom, die niettemin vernuftig gekadreerd werd. Dat dan weer wel. Maar nog meer verwachten, een week ver in de roaring twenties, leek riskant.