Het kerngezin achter The Antler King: 'Soms schrijven we nummers terwijl we onze tanden poetsen'
Hoe moeilijk is het om met je echtgenoot in een band te zitten? Over wie gaat de single ‘Orange Monkey’? En bovenal: wie is in godsnaam The Antler King?
undefined
Ziehier al meteen het antwoord op die laatste vraag: Esther Lybeert was de eerste zangeres van Hooverphonic en zette daarna haar carrière verder bij An Pierlé en Flat Earth Society. Maarten Flamand speelt bij de Gentse rockbands Cloon en Elefant, en was lange tijd lid van Bulls on Parade, een Rage Against the Machine-tributeband. Samen vormen ze The Antler King en maken ze al jaren popliedjes met een hoek af.
Esther Lybeert (zang, drum, toetsen) «Zo’n tien jaar geleden zocht ik een gitarist voor een project en vond ik Maarten. Het klikte zo goed dat we elkaars lief werden en niet veel later The Antler King oprichtten.»
Maarten Flamand (zang, gitaar) «De producer waarmee Esther toen samenwerkte, had haar nochtans gewaarschuwd: ‘Begin geen relatie met je gitarist, daar komt sowieso miserie van!’ (lacht)»
Lybeert «We hadden al snel door dat we als team betere nummers schrijven dan alleen. Hoe beter we elkaar leerden kennen, hoe beter de muziek werd. Ten tijde van ons debuut uit 2011 namen we nog op met enkele sessiemuzikanten en stonden we met vijf man op het podium. Een jaar later hadden we al een tweede plaat klaar, maar die voelde niet goed: we hebben ze in haar geheel in de vuilnisbak gekieperd.
»Van dan af schrijven we onze nummers alleen en nemen we ze alleen op, weliswaar met de hulp van Jan Chantrain, onze producer en in de studio ons derde bandlid. Met het resultaat, ‘Patterns’ uit 2013, ben ik nog steeds tevreden. Sindsdien treden we ook als duo op, in plaats van met een band. Die formule werkt het best.»
HUMO Is het niet vreemd om zowel een podium als een bed te delen?
Flamand «Integendeel. We kennen elkaar door en door en moeten geen rekening houden met iemand anders. Als de inspiratie komt, kunnen we daar meteen iets mee doen. We hebben al songs geschreven terwijl we onze tanden staan te poetsen.»
Lybeert «Ik durf ook alles aan met Maarten, want ik weet dat ik altijd op hem kan terugvallen. Niet zo lang geleden viel de stroom uit tijdens één van onze optredens. In plaats van te panikeren, hebben we gewoon een akoestische gitaar genomen en verder gespeeld.»
Flamand «Geen Fleetwood Mac-toestanden, hoor! Wij zijn eigenlijk keihard níét rock-’n-roll.»
HUMO ‘Sinds 2011 werken ze gestaag aan een pad van catchy indiepop met prachtige vocale harmonieën en kruimels psychedelica,’ schreef (mc) en vervolgens gaf hij jullie derde plaat ‘Ten for a Bird’ vijf sterren. Wat was jullie eerste reactie?
Lybeert «Ik kon het niet geloven en zei: ‘Ze zullen zich vergist hebben en naar de nieuwe plaat van The Bony King of Nowhere hebben geluisterd.’ (lacht) Nu, zelf geven wij onze plaat óók vijf sterren, want anders zouden we ze niet uitbrengen. Maar je kunt nooit weten wat anderen ervan zullen vinden.»
HUMO Hebben jullie vijf jaar gewerkt aan ‘Ten for a Bird’?
Flamand «Nee, we hebben ons ook met andere muzikale projecten beziggehouden, want na ‘Patterns’ was de inspiratie even op.»
Lybeert «Vooral qua teksten, dan. Ik had niets te zeggen, dus dan zeg ik liever niets.»
Flamand «We hebben ook de tijd genomen om onze liveset te verbeteren. We zijn samen met And They Spoke in Anthems, het soloproject van Arne Leurentop, naar Duitsland getrokken om in kleine zalen te spelen. Én om fouten te maken en daaruit te leren.»
undefined
Lybeert «We waren wel geschrokken van hoe het muzieklandschap in die vijf jaar is veranderd. Plots kun je niet meer zonder sociale media als je een publiek wilt bereiken. Door het internet is er tegenwoordig zo’n overdaad aan releases dat het ondoenbaar is om zomaar een plaat uit te brengen en op het beste te hopen.»
HUMO Bij welk nummer dachten jullie: hier zit een plaat in?
Lybeert «‘Orange Monkey’ en ‘Siberian Times’. We hebben ze in heel korte tijd geschreven en opgenomen, maar met die twee tracks hebben we onze lat wel hoger gelegd.»
Flamand «‘Orange Monkey’ was nochtans een uitdaging. Ik had een hoekige gitaarriff opgenomen die we allebei geweldig vonden. Maar hij was zo bizar dat je er onmogelijk een klassieke popsong mee kon maken. Dus hebben we de typische structuur van strofe en refrein losgelaten en de song laten leiden. Een doorbraak voor ons.»
HUMO Staan er nog rariteiten op?
Flamand «De titelsong, ‘Ten for a Bird’, was eigenlijk niet bedoeld voor The Antler King. Esther heeft een verschrikkelijk ochtendhumeur, daarom maak ik haar soms wakker met een simpel liedje op mijn gitaar. Zij heeft dat nummer toevallig opgenomen en zo is het op de plaat beland.»
HUMO Aan welke song heb je het langst gesleuteld?
Lybeert «‘Birds in Disguise’, dat we eerst hadden opgenomen in ons repetitiekot. Daarna moesten we het naspelen in de opnamestudio, maar we kregen dat oorspronkelijke gevoel niet terug.»
Flamand «Als je een liedje schrijft, denk je weinig na en volg je gewoon je buikgevoel. Maar als je het daarna moet recreëren, moet je de muziek en de magie plots analyseren.»
Lybeert «Daarom hebben we de demoversie van sommige songs gewoon op de plaat gezwierd.»
HUMO Wát een titel: ‘Il est où le manchot’.
Lybeert (lacht) «Ik had een beeld in mijn hoofd: de mens had onze planeet zodanig verkloot dat alleen de pinguïns nog leefden. Op het einde van het nummer hoor je manchots, of pinguïns.»
undefined
HUMO Je zingt ook over de opwarming van de aarde in ‘Siberian Times’, niet?
Lybeert «Klopt. Ik had een artikel gelezen over perma-frost, de grond in Siberië die al eeuwen permanent bevroren is, maar nu begint te ontdooien. Er stierven duizenden rendieren omdat na de dooi sporen van de miltvuurbacterie waren vrijgekomen. Onze planeet ziet af, maar we doen te weinig om dat tegen te gaan.»
HUMO Anno 2018 wordt veel gerapt en gezongen over Donald Trump, maar niet per se over de klimaatopwarming.
Lybeert «‘Orange Monkey’ heb ik geschreven tijdens de Amerikaanse verkiezingen, dus je kunt al raden over wie die song gaat. Maar de opwarming van de aarde vind ik het dringendste probleem. Wij hebben geen kinderen, maar toch denken Maarten en ik vaak na over wat we achterlaten voor de volgende generatie. We proberen te recycleren, zo weinig mogelijk plastic te gebruiken en zo weinig mogelijk met de auto te rijden. Iedereen zal moeten helpen om onze wereld gezond te houden. Ik wil niet vervallen in preken, maar ik vind het wel goed dat onze songs een boodschap hebben.»
HUMO De vierde song op ‘Ten for a Bird’ heet ‘Beatles’. Een eerbetoon aan de Fab Four?
Lybeert «We zijn grote fans, maar het is geen verwijzing. De titel is gewoon beeldspraak voor ‘dansende kevers’. De grootmoeder van een vriendin is dement. Ze heeft ooit eens de zetel opengesneden omdat ze dacht dat er insecten inzaten. Die waanbeelden horen bij de ziekte, verschrikkelijk.»
Flamand «We hebben iets soortgelijks meegemaakt met mijn oma, het was erg om haar zo te zien aftakelen. Het idee dat je op een dag je geheugen kunt verliezen, vind ik zeer beangstigend.»
HUMO Na het laatste nummer is het vijfenhalve minuut stil en dan begint nog een nieuwe song. Ik wist niet dat artiesten nog aan hidden tracks deden.
Flamand (lacht) «Die song zal het niet goed doen in een Spotify-playlist, maar dat maakt niet uit. Op ‘Patterns’ stond ook een verborgen nummer. Een jaar geleden vertelde iemand me dat ze die track nú pas heeft ontdekt: geweldig!»
HUMO Op de hidden track begin je te tellen, om te eindigen met ‘Eight for shelter/ Nine for a fish/ Ten for a bird you must not miss.’ Wat zit daarachter?
Lybeert «Ik heb het gebaseerd op een oud rijmpje, ‘One for Sorrow’. Daarin tel je tot tien, waarna de kinderen alle vogels in de buurt moeten tellen om zo te weten te komen of ze geluk of ongeluk zullen hebben. Ik heb zelf zo’n rijmpje gemaakt met alle belangrijke woorden uit de plaat. Uit welke song elk woord komt, moet je zelf maar ontdekken.»
undefined
undefined
undefined
undefined
undefined
‘Ten for a Bird’ is uit bij Sel/Sync Records.
