Het lieve leven en hoe het te lijden: Bart Peeters

Wanneer ik aanbel bij huize Peeters is de eerste die ik tegenkom Anneke, de vrouw van Bart. ‘Het varken is losgebroken,’ roept ze, enigszins overstuur, terwijl ze de modder van haar kleren wrijft. Is er dan wat aan de hand met Bart? Nee, zo blijkt, het gaat om een écht varken, een grote zwarte kolos van een hangbuikzwijn, dat tweehonderd meter verder triomfantelijk naar ons staat te kijken.

Soms kan het leven zo met je tekeergaan - of jij met het leven - dat de stoppen doorslaan, het deksel van de pot vliegt, de ketel ontploft. Het is de prijs van de ratrace, dat vreselijk spelletje mentale Russische roulette waartoe wij onszelf en de anderen bij iedere ademstoot veroordelen.

De kunst is: een pas opzijzetten voor het te laat is, ophouden met roofbouw op jezelf te plegen, en de tijd nemen om het hoofd leeg te maken, te herbronnen en de batterijen weer op te laden.

Bart Peeters deed het door zich op zijn gezin terug te plooien, een hangbuikzwijn te nemen en boven alles veel en lang te slapen. Wat heet: een sabbatical. Ik wilde wel ‘ns van hem weten hoe dat sabbatjaar is bevallen en welke wijze levenslessen hij eruit getrokken heeft.

Bart Peeters «Een sabbatical heeft vreemde bijverschijnselen. Als je in the heart of the battle zit, voel je je lichaam niet. Maar als je eindelijk mag rusten, begint het langs alle kanten pijn te doen en te kraken: ‘Oei mijn rug... Ik word precies vijf kilo dikker... Mijn nek voelt precies niet goed...’ Dat zijn dingen die je anders nooit opmerkt.

»Eenmaal in actie vóél je die flauwiteiten niet eens. Je smijt je en die vijf kilo smelten als sneeuw voor de zon. Maar nu... (zucht) Ik begon verdomme vervroegd oud te worden. Begon aan alles te twijfelen, ook. Ik zette wat op papier en vond het waardeloos.

»Ik werd... voorzichtiger, dat is het juiste woord. Ik weet het, ik heb mij in m’n leven weleens overdreven zelfverzekerd gedragen en mezelf per se géén vragen gesteld. Maar nu weet ik het zeker: twijfel is een slechte raadgever.»

HUMO En rust roest.

Peeters «Voilà. Op de duur wist ik met mezelf geen blijf meer, begon bijvoorbeeld buitenissig veel te joggen – echt lange afstand. Tot je eindelijk tegen jezelf zegt: ‘Bartje, zou je niet beter simpelweg weer beginnen te werken?’ Dat was de conclusie.

»Als die sabbat mij íéts heeft geleerd, is het wel dat ik nog lang niet aan mijn pensioen toe ben. Ik heb verdorie nooit iets gemankeerd! Heb concerten gespeeld terwijl ik met de meest afschuwelijke buikgriep zat. Met veertig graden koorts naar een optreden.

»Maar: eens op dat podium is er niets aan de hand en stoppen al die idiote symptomen. Na het laatste nummer stuik je vanzelfsprekend weer in elkaar; dat vliegend schijt is meteen terug, maar tijdens de show heb je niks gemerkt.»

HUMO Was die sabbatical wel nodig? Zat je er dan echt door?

Peeters «Ik werd, volkomen ten onrechte, bang dat ik in het verleden te veel roofbouw op mezelf had gepleegd. Waren wij niet de generatie die er nogal een lap op heeft gegeven? Hoe vaak heb ik al moeten horen: ‘Manneke, zoals gij er tegenaan gaat. Daar zul je later nog zwaar voor moeten boeten.’ Wel, ik ben nu drieënvijftig, het ís nu later, en ik voel nog altijd de straf van God niet. De volksmond, ons moeder, mijn vrouw, allen hebben ze mij menen te moeten waarschuwen.»

HUMO Tijdens een weekend 400 vierkante meter klinkers leggen, dát is roofbouw plegen, beste Bart. Heb je, zoals zo veel vedetten, ooit uppers overwogen?

Peeters «Naar verboden middelen heb ik nooit gegrepen. Ben het wel van plan geweest. In Nederland was speed schering en inslag in het tv-milieu. Er werd meer coke gebruikt dan cola. Ik had al informatie ingewonnen over ‘iets strafs om te pakken’ maar Anneke heeft mij een stevig halt toegeroepen.

»Ik werd in Nederland erg close met Eva Ruys, de dochter van Willem Ruys, en iedere keer dat ik haar ontmoette, zei ze: ‘Kijk ’s aan! Nou ben je alweer een jaar ouder geworden dan mijn pa.’ Zij dacht dat ik, net als haar vader, aan mijn waanzinnig tv-tempo ten onder zou gaan en vroegtijdig zou overlijden aan een hartinfarct of zo.

»Willem is op zijn veertigste al gegaan. Ook zo raar: in de showbizz moet je nooit naar de dopingcontrole. Wraakroepend! (proest het uit). Ik maak mijn eigen doping aan: natuurlijke adrenaline is het zwaarste spul dat bestaat. Levensles: roofbouw plegen is niet zo erg, maar een Lance Armstrongske doe je beter niet.»

undefined