Het lieve leven en hoe het te lijden: Siegfried Bracke

Op 4 mei 2010 stapte Siegfried Bracke (60), politiek televisiejournalist en voormalig hoofdredacteur van de nieuwsduidingsprogramma’s van de VRT, tot ongeloof van enkelen en verbazing van velen over naar de politiek, om er voor de N-VA de Oost-Vlaamse Kamerlijst aan te voeren. Deze move zou later de geschiedenis ingaan als de bocht van Bracke.

Want Siegfried-met-het-vlinderdasje, dat was toch een rode hond, een overtuigde vrijzinnige en kind aan huis in de cenakels van sp.a en Open Vld? Altijd heb ik mij afgevraagd wat de diepere motivatie achter die onwaarschijnlijke verkassing is geweest.

In de vorige aflevering van Het Lieve Leven legde Luc Tuymans ons uit hoe je met klootzakken omgaat: je grijpt ze in de nek en bij hun kloten, knijpt zo hard je kunt en dirigeert ze zo naar buiten. Wagneriaanse drakendoder Siegfried blijkt er anders over te denken: ‘Klootzakken? Die moet je misleiden’.

Twee opties. Twee verschillende temperamenten.Which side are you on?

(…)

HUMO Wat voor mensen waren je ouders?

Bracke (zucht) Een heel moeilijk thema. Omdat het slecht is afgelopen. Mijn ouders wilden zich opwerken: goed Nederlands praten, studeren, je eigen Vlaamse identiteit ontwikkelen, ‘beschaafd’ en ‘voornaam’ zijn. Maar ze hadden ook een politiek motief. Kijk naar mijn voornaam: Siegfried, geboren in 1953. Dat zegt toch alles, nee? Later heb ik twintig jaar samengeleefd met een Engelse vrouw. Nou, die vader had alleen al met mijn voornaam meteen door van waar de wind waaide. Hij had het helemaal begrepen (lacht).

Mijn vader beweerde graag –hoe verblind kun je zijn! – dat hij mij zo had genoemd ‘om te bewijzen dat we in de oorlog niét fout waren geweest’. ‘We’, want ook zijn vader had na de oorlog problemen gekregen. Net zoals de hele school voor architectuur van Sint-Lucas ‘zwart’ was geweest.

HUMO En jij bent je tegen dat ‘fout in de oorlog’ beginnen afzetten?

Bracke Dat heeft tijd gekost. Als jonge gast schreef ik, nog zwaar onder de invloed van mijn vader, op mijn dooie eentje het lokale boekje van de Volksunie vol. Pas later zijn de schellen mij van de ogen gevallen, en ben ik begonnen aan een ook politieke vadermoord.

HUMO Heeft je vader na de oorlog gevangen gezeten?

Bracke Toch wel, enkele dagen, samen met zoveel andere studenten van Sint-Lucas. En wie loopt hij in de gevangenis tegen het lijf? Zijn eigen vader! Moeder kwam met een valies op bezoek: een koffer vol boterhammen, voor iedereen die ze daar kende. En ze kende er véél.

(…)

HUMO Hoe kijk je zelf terug op je rode jaren? Als op een vergissing?

Bracke Nee. Mijn lidmaatschap van de socialistische partij was principieel. Bij de VRT bleef ik om dezelfde reden jarenlang een trouw lid van de vakbond, het ACOD. Ook al was ik het vaak met de vakbond niet eens. Ik geloof in de vakbond, nog altijd. Een duurzaam draaiende samenleving heeft een vakbond nodig. Punt. Maar dan een vakbond die niet op om het even welk voorstel al meteen ‘nee’ roept. Ik ben voor een vakbond die méé nadenkt over verandering en verbetering.

HUMO Dan moet je in je VRT-jaren uitermate anti-Vlaams Blok zijn geweest?

Bracke Ben ik nog altijd, hoor. Maar ik vond de houding van de VRT tegenover het Blok helemaal fout. Ofwel ban je ze totáál – wat mijn voorkeur genoot. Ofwel behandel je ze als iedere andere partij. Maar niet, wat het geval was, ergens tussenin. Kreeg je als interviewer Filip Dewinter tegenover je. Die, slimme rat als hij is, meteen opende met: ‘Ha! Eindelijk mag ik ‘ns op het scherm!’ Daar zat je dan als journalist, met je mond vol tanden. Boém. Weer tienduizend stemmen erbij. Want: mensen kiezen voor de underdog. Onderschat ze vooral niet. Het Vlaams Belang is een pure anti-islampartij. Hun grootste vijand is niet mis: één van de wereldgodsdiensten! Dat zegt eigenlijk alles. En ere wie ere toekomt: het is Jean-Marie Dedecker die als eerste het Blok in de wielen is gaan rijden. Mét resultaat.

(…)

HUMO Het einddoel van de N-VA is ‘de onafhankelijke republiek Vlaanderen’. Waarom daar ophouden? Waarom niet ‘de onafhankelijke republiek West-Vlaanderen’? Waarom niet ‘de onafhankelijke republiek Kortrijk’? Zo kun je eeuwig met scheiden doorgaan.

Bracke Nee. Fout. Weet je waarom wij Vlamingen zijn? Omdat wij naar dezelfde tv kijken. C’est tout simple. Onze televisie, onze media, dat is dé verenigende factor bij uitstek. Vroeger was dat Conscience, vandaag VTM, VRT en Vier.

HUMO Zo kun je toch alle kanten op. Ik voel mij meer verbonden met iemand die van W.F. Hermans of van Bob Dylan of Lou Reed houdt, of van de Russische literatuur, of van harde filosofen als Wittgestein, dan met iemand die naar VTM kijkt.

Bracke Niet akkoord. Als ik het over ‘Komen eten’ heb, weet iedereen in Vlaanderen waarover ik praat. We herkennen dat. Maar in Maastricht niet. En in Luik helemààl niet. Belgische kranten, Belgische tijdschriften: dat bestaat niet. Maar een Vlaamse zender bestaat wél. VTM heeft méé Vlaanderen gemaakt tot wat het nu is. Net als ‘Dag Allemaal’ dat heeft gedaan. Dat is een evolutie die niet meer terug valt te draaien.