Het lieve leven en hoe te lijden: Roos Van Acker

Als Roos Van Acker (36) mijn en haar Mechelse stamcafé De Gouden Vis binnenhuppelt – jeans, boots, lekker T-shirt, kort ribfluwelen jasje daar bovenop, blond haar strak achterover – gaan alle blikken als op commando haar richting uit. En toch voelt ze zich, zoals ze mij een halfuur later zal toevertrouwen, soms gruwelijk alleen.

HUMO Je vader is in 2009 overleden: een dwingende persoonlijkheid, een man die veel van zijn dochters verwachtte, een man die je niet mocht teleurstellen.

Van Acker «Hij is zeer snel zeer ziek geworden: kanker. Binnen de drie maanden was het afgelopen. Het is eerst nu dat ik weer op mijn positieven kom, dat ik weer iets als geluk kan voelen. Toen het net gebeurd was, dacht ik: ‘Ik moet sterk zijn, voor mama en voor mijn zus. Ik sleur ze er wel door, het komt allemaal goed.’ Dat lukte. Maar één jaar later kreeg ik het plotseling zeer moeilijk: een verlate weerbots.

»We zijn nu drie jaar verder en het gemis blijft. Een groot gat, in mijn hoofd en in mijn lijf. Dat gaat nooit meer weg. Ik mis mijn vader enorm. Er zijn dagen dat ik het wel zou kunnen uitschreeuwen: ‘Papa, ik mis je; ik zou zo graag nog ‘ns met jou willen babbelen.’ Het is een tijd bijzonder stil geweest tussen mijn zus, mijn moeder en mezelf: de drie vrouwen die achterbleven. Tot mama zei: ‘We moeten weer over papa praten, we moeten hem levend houden.’ En eigenlijk merk ik eerst nu dat praten mij inderdaad helpt. Ik heb er zelfs nood aan. Ik ben ook gaan inzien dat het geen zin heeft je sterk te houden als je dat eigenlijk niet bent.

In de periode dat mijn papa stierf heb ik mijn vriend buitengegooid, omdat hij een scheve schaats had gereden. Mijn eergevoel kwam in opstand, mijn trots.»

HUMO Wie rijdt er in jezusnaam een scheve schaats als vriend van Roos Van Acker?

Van Acker «Bijna allemaal (lacht). Er moet toch iets aan mij schelen. Of ligt het aan de mannen van tegenwoordig? Hij was naar het buitenland gaan werken en had er een mooie, exotische schoonheid ontmoet. Tja, dat gebeurt. Ik kan het hem niet eens kwalijk nemen. We zijn nog altijd vrienden, hij is zelfs mee naar de begrafenis geweest.

»De dood van mijn pa heeft mij heel erg onzeker gemaakt, ook op relationeel vlak. Ik was het even kwijt. Ik heb een tijdje geloofd dat een wat jongere man voor mij de oplossing zou zijn: een jongen zou mij niet zo makkelijk kunnen kwetsen. Wat totaal verkeerd gedacht bleek.»

HUMO Wraakzuchtig ben je niet?

Van Acker «Nee. Oog om oog, tand om tand, daar doe ik niet aan mee. Als iemand mij een mes in de rug steekt, ben ik niet uit op wraak. Katholiek opgevoed, hè. Wel zal ik zo iemand beginnen te mijden. Ik laat ze niet meer tot mij toe.»

HUMO Je werd bij de overgang van VT4 naar VIER vrij brutaal kaltgestellt: plotseling was er voor Roos Van Acker geen plaats meer op het scherm.

Van Acker «Nieuwe bazen, nieuwe wetten, zo gaat dat. Ik was een trouwe hond bij SBS (de moederholding boven VT4 en VijfTV). VT4 was mijn zender. Mijn hart zat daar. Maar ze wilden met VIER een andere richting uit.

»Ik wilde stiekem al jaren voor Woestijnvis werken, maar werd nooit gevraagd. Woestijnvis maakt graag z’n eigen mensen, heb ik de indruk. Toen ze VT4 kochten, sprong ik een gat in de lucht: ‘Yes! Ik zit erbij.’ Collega’s kwamen mij zeggen: ‘Als er íémand bij VIER past, Roos, dan ben jij het.’ Nee, dus. Ik heb dan zelf mijn stoute schoenen aangetrokken en ben met Liesbet Vrieleman gaan praten. Noppes. Mijn stem hebben ze wel behouden: ik mag op Vijf de aankondigingen inlezen.

»Het heeft mij pijn gedaan. Ik dacht: 'Komaan, jongens. Ik werk zo graag, denk zo graag mee.' En ik weet dat ik wel iets kan. Reclame heb ik nooit een hinderpaal gevonden, integendeel: ik zie het als een challenge.

»Tenslotte ben ik met andere zenders gaan babbelen. Ik had zelfs een pilootprogramma op zak: ‘Roos in therapie’. Sloot mooi aan bij de grote opgang die therapieën de jongste jaren hebben gemaakt, in een tijd dat de helft van Vlaanderen aan de antidepressiva zit. Leuk idee, toch? Bij vtm vonden ze het wel iets hebben, maar toen kwamen ze op de proppen met een eigen voorstel: ‘Uit de kast’. Enkele dagen later werden er een paar Brusselse homo’s in elkaar geslagen. Dat heeft mij over de streep getrokken. Op dat programma ben ik trots.

»Voorlopig zie je mij niet meer op het scherm bij SBS. Misschien is het wel goed dat ik een tijdje in de luwte ben gaan staan. Nou ja, ’t is tijd voor jongere mensen, misschien?»