Het logboek van de roeiers zonder grenzen

Op 26 januari duwden Bart Verboven (28) uit Herentals en Christophe Sepot (29) uit Zoersel op Gran Canaria hun roeiboot in de golven om de grote oversteek te maken van de Atlantische Oceaan. Ze zijn inmiddels twee weken onderweg en mailden ons zopas hun eerste ervaringen door.

Voor we aan onze toch begonnen, hebben we flink wat tegenstand gekend van onze families en vrienden, die ons wilden beschermen tegen het dwaze plan dat ons hier op dit moment brengt. Toen we vastberaden bleven doorzetten, werd die initiële tegenstand al snel dankbaar aanvaarde hulp. Nu wie hier op de oceaan ronddobberen, zijn we volledig op onszelf aangewezen. De laatste wekenvoor ons vertrek hebben we weinig geslapen, en in de drukte van de voorbereidingen hebben we niet eens meer de tijd gehad om stil te staan bij waar we nu eigenlijk aan begonnen zijn. Na enkele woelige dagen, hebben we daar eindelijk wat tijd voor en kunnen we onze lotgevallen van de voorbije dagen uitschrijven.

Woelige dagen? Jawel: we leken de afgelopen dagen een natuurlijke aantrekkingskracht te hebben op de wet van Murphy. Enkele voorbeelden: onze opbergcompartimenten zijn volledig ondergelopen en hebben onze chocoladesnacks omgetoverd in een smurrie van chocolade en zout water, en ons gedroogvriesd eten een dubieuze consistentie gegeven, de stuurautomaat heeft het al eens begeven, we hebben allebei al flink wat last gehad van zeeziekte, en ook ons toplicht - een witte lamp die ons 's nachts zichtbaar houdt voor andere schepen - werkt niet meer.

De eerste dagen was het weer ook behoorlijk slecht, waardoor we reeds meermaals ons parachute-anker hebben moeten gebruiken. (Een parachute-anker - kortweg para-anker - is een kleine parachute, met een diameter van om en bij de drie meter, die aan onze boot vasthangt en die zestig meter onder ons bol komt te staan in de diepere stroming van de oceaan. Aangezien die onderstroom continu naar het zuidwesten staat, zal de parachute onze boot in die richting willen trekken. Op die manier vormt het een rem voor de tegengestelde kracht die de wind en de golven aan de oppervlakte op onze boot uitoefenen. Resultaat is dat we minder snel naar het noorden zullen afdrijven. Nadeel is dat we niets kunnen doen op zo'n moment, enkel wachten tot de weersomstandigheden verbeteren.)

's Nachts blijft het een strijd om wakker te blijven. Vooral als de golven rustig zijn, zinkt de alertheid weg in een halfwakende toestand waarin droombeelden steeds interfereren met de donkere deining om ons heen. Losse elementen op het dek worden gedaanten en mensen die aan land zijn gebleven lijken soms op te duiken of ineens bij aan boord te zitten. Tijdens het wisselen van de wacht 's nachts houden we elkaar met humoristische peptalk op de been. In feite lachen we onszelf gewoon uit om het afzien luchtig te houden, al is het steeds met de nodige plaats voor ernst. Fysieke ongemakken laten zich nu al voelen. Een pijnlijke spier in de schouder, Christophe die last heeft in een knieholte, ... opwarmpijntjes noemen we het.

Voor we vertrokken, hebben we in België nog een afscheidsfeestje gehouden waarbij we een grote kartonnen brievenbus hadden geplaatst voor mensen die nog iets mee wilden geven voor onderweg. Er zitten leuke teksten bij, cadeautjes, foto's en zelfs een usb-stick met muziek voor op de boot. Perfect! Eén liedje per dag mogen we ervan beluisteren, staat erbij. Terwijl we semicomfortabel dubbel geplooid tegen elkaar aan liggen schommelen, zetten we de muziek op en bekijken elkaar lachend bij het beluisteren van het eerste nummer: 'Yes, it's true - yes, it's true. I'm so happy to be stuck with you.' We worden ondertussen behendiger in het overleven in het kleine kajuitje. Telkens iemand wil bewegen, moet de ander meebewegen om een verplaatsing mogelijk te maken. Ooit al eens twee dagen in een speleobox gezeten?

Al bij al is de moraal tijdens onze eerste dagen op zee geweldig goed gebleven. We kunnen zelfs zeggen dat die alleen maar sterker is geworden. We bekijken onze tegenslagen als een uitdaging en putten er allebei net doorzettingsvermogen uit wanneer alles lijkt tegen te vallen. Als we een uitdaging zochten, hebben we ze hier zeker gevonden. Het wordt afzien maar we zullen doorgaan tot we het Amerikaanse continent bereiken of lachend ten onder gaan.

Morgen worden de weersomstandigheden beter. We zijn klaar om er een lap op te geven. Dit is wij twee tegen de oceaan. Ze mag ons op de proef stellen zoveel ze wil. Wij roeien dat spel over!

Hou jullie taai, landvrienden, dan doen wij dat ook.

Groetjes vanop de Grote Plas,

Christophe en Bart, de Roeiers Zonder Grenzen

Het volledige verslag van de eerste dagen op zee, leest u op roeierszondergrenzen.be.