Het opvoedingsadvies van Wim Lybaert: ‘We moeten er ook niet onnozel over doen: kinderen blijven de doodsteek voor romantiek in je relatie’

Het leven leert u de beste lessen, dus wie beter dan Wim Lybaert, ervaringsdeskundige met vrouw en drie kinderen, om in ‘De klas’ de jeugd wat bij te brengen over de mores van het bestaan? De man weet waarover hij praat, ondervond ook Humo, toen hij vorig jaar samen met Siska Schoeters en therapeut Tim Verleyzen als scheidsrechter een potje armworstelde over Humo’s (on)gelijkheidsenquête. ‘Acht op de tien vrouwen zeggen dat ze het meeste werk in het huishouden verzetten? Dat zijn ze niet eerlijk.’

Lees hier de uitslagen van Humo’s grote (on)gelijkheidsenquête

HUMO Siska, we zitten hier aan de mancave van Tomas: jullie kochten dit buitenverblijf, omdat hij een eigen plek miste in huis. Wim, jij hebt een hok in de tuin, waar je bureau staat. Waarom ken ik geen enkele vrouw met een womancave?

SISKA SCHOETERS «Dat is bij ons een groot discussiepunt. Toen Tomas en ik gingen samenwonen, kwamen er twee pluskinderen bij. Ik had vaak het gevoel dat mijn hele huis werd ingenomen, dus was de deal: ik zou een plekje voor mezelf krijgen.»

WIM LYBAERT «Een naaikamer?»

SCHOETERS (lacht) «Nee. Op zolder hebben we mijn bureau geïnstalleerd, met een gezellige zetel erbij. Tof, tót er plots een PlayStation stond. Wég eigen plekje. Ach, als ik tijd voor mezelf wil, plan ik wel een reisje met vriendinnen.»

LYBAERT «Gelijk heb je.»

SCHOETERS «Ja, maar ik heb mezelf moeten leren te zeggen: ‘En nu verdien ik het om vijf dagen van huis te zijn.’»

LYBAERT «Ik zeg mijn vrouw al vijftien jaar dat ze dat moet doen, maar zo makkelijk is het niet: dan blijf ik alleen achter met de kinderen. Zelf zou ik niet liever willen, maar ze heeft het moeilijk om het los te laten. Als ik het huishouden moet runnen, zal het anders zijn. De kinderen zullen niet op vaste uren gegeten hebben, en het zou best kunnen dat we een paar keer op restaurant gaan.»

HUMO Je vrouw Katrien outte je in Humo al als weekendkok. Laat je dan je het dagelijkse koken aan haar over?

LYBAERT «Vroeger wel, maar in de eerste lockdown hebben mijn vrouw en ik een kleine crisis doorgemaakt.»

HUMO Over wie moest koken?

LYBAERT «Over de taakverdeling in het algemeen. Zonder dat we het in de gaten hadden, waren we in het klassieke rolpatroon gesukkeld. Toen er kinderen kwamen, is dat zo gegroeid: mijn vrouw ging deeltijds werken, maar toen de combinatie te zwaar werd, nam ze fulltime het huishouden op zich. Het kroost is nu groot – de oudste is 17, de jongste 10 – maar je stapt niet zomaar uit die routine. Uiteindelijk moesten we wel een oplossing vinden: mijn vrouw wilde de draad van haar werk oppikken en heeft met een vriendin een copywritingbureau opgericht.»

HUMO Dus moet jij inspringen in het huishouden.

LYBAERT «De afspraak is dat ik op maandag en dinsdag insta voor de kinderen. En ik heb ontdekt dat het huishouden saai kan zijn. Altijd maar koken, opruimen, afwasmachine vullen, legen… Het wordt snel een sleur. Het is goed dat ik dat nu weet: ik ben mijn vrouw nog meer gaan appreciëren.»

HUMO Daar had je wel een crisis voor nodig.

LYBAERT «Inderdaad. Nu ja, crisis is een groot woord. We hadden het er al over gehad. Er waren zelfs pogingen: ‘Kun jij maandagavond de kinderen gaan halen?’ Maar dan liep mijn brainstormsessie uit en deed zij het toch. Nu is die ruimte er niet meer: twee dagen per week werk ik van negen tot drie. Ervoor en erna ben ik huisman. Het is strikt, maar dat is ook nodig: anders verglijd je zo weer in het oude patroon.

»Een tweede positieve gevolg is dat de band met mijn kinderen sterker is geworden. Komen ze nu van school, dan ben ik er. Met de jongste maak ik samen huiswerk. De oudste twee doen het alleen, maar hebben ook hun verhalen te vertellen. Vroeger hoorde ik die niet: dan was ik er niet of zat ik te werken.»

HUMO Vind je het niet erg dat je al die jaren hebt gemist?

LYBAERT «Ik ben niet iemand die met spijt achteromkijkt. Ik weet het nu, en ik kan er alleen maar profijt uit halen. Vorige week ben ik een paar dagen samen met mijn zoon in de moestuin gaan werken. Voor hem was het een soort vakantiejob, ik doe het voor een nieuw boek. Het was tof om zo onder ons tweetjes te zijn. De band met de kinderen is toch anders bij een moeder dan bij een vader: een moeder is zorgzamer, terwijl een vader eerder… Of spreek ik nu te veel in rolpatronen?»

SCHOETERS «Vrouwen hebben moeite om het huishouden te lossen, dat klopt. Ik heb vaak de neiging om te zeggen: ‘Ik zal het wel regelen.’ Dan zijn de dingen – sorry, Wim – beter geregeld.»

LYBAERT «Maar dat is jullie eigen schuld, Siska!»

SCHOETERS «Oké. Grondiger geregeld, dan.»

LYBAERT «Ik heb daar met mijn vrouw een discussie over gehad. ‘Als ik het niet doe,’ zei ze, ‘dan gebeurt het niet.’ Waarop ik voorstelde: ‘Doe eens niks, en dan zullen we zien.’ Als ik onze dochter om kwart voor vier moest halen, kreeg ik om halfvier een sms: ‘Vergeet Anna niet.’ Ik werd daar koleirig van, omdat het vertrouwen er niet was.»

SCHOETERS «Dat herken ik wel: een vader pakt de dingen anders aan. Wij hebben het soms moeilijk om te zeggen: ‘Jij hebt jouw manier en de kinderen leven nog, dus is het prima.’ In het huishouden denk ik ook altijd: nee, je moet dat niet zó opplooien.»

HUMO Niet verwonderlijk dat één op de drie mannen aangeeft dat hun vrouw weleens controleert of ze de huiselijke taken wel goed genoeg hebben uitgevoerd.

SCHOETERS «Dat is onze schuld. We moeten ze de kans geven het op hun manier te doen.»

TIM VERLEYZEN «Het is nooit de schuld van één iemand, maar het is een fout die ik veel koppels zie maken: ze wijzen met een beschuldigende vinger naar de ander en belanden in een straatje zonder eind. Meestal heeft de vrouw graag controle en wil ze dat de dingen op haar manier gebeuren. Daarop zet de man een stap terug – ‘Doe het dan zelf!’ – en maakt de vrouw zich kwaad. Dat leidt tot veel wrevel.»

OPDRACHTEN AFVINKEN

HUMO In de enquête zeggen bijna acht op de tien vrouwen dat ze het meeste werk verzetten, terwijl mannen vaker een eerlijke verdeling zien.

LYBAERT «Meen je dat? Dan zijn zij niet eerlijk.»

SCHOETERS «Weet je waarover dat gaat? Als ik het hem vraag, dan wil Tomas gerust koken. Maar dan moet ik wél nog nadenken over wat we gaan eten, én ervoor zorgen dat we alle ingrediënten in huis hebben. Ik kan Tomas wel vragen of hij de afwas wil doen, maar hij ziet niet eens dat die gedaan moet worden.»

LYBAERT «Maar is het belangrijk dat je meteen na het eten afwast? Voor mij niet. Vrouwen denken dat we die afwas niet gezien hebben. Toch wel, maar voor ons is het niet erg als die drie uur blijft staan.»

VERLEYZEN «Misschien is het voor je vrouw wel belangrijk dat het meteen gebeurt.»

SCHOETERS «Het is een kwestie van een evenwicht vinden. Het is prima als de ene het belangrijk vindt om op zondagochtend anderhalf uur de krant te kunnen lezen, maar dan helpt hij daarna ook met de afwas, want dat vindt de andere belangrijk.

»Maar het gaat verder dan dat: in ons hoofd is het één kluwen van afspraken bij de logopedist, hockeytrainingen, verjaardagsfeestjes en ‘Shit, ik moet nog een cadeau kopen!’-paniek. Dan kan ik Tomas wel vragen om een cadeautje te halen, maar er staan zoveel tabbladen open in mijn hoofd, dat ik er gek van word. Dát geeft me vaak het gevoel dat ik er alleen voor sta in het huishouden.»

VERLEYZEN «Je gebruikt een mooie metafoor: openstaande tabbladen. Vrouwen kunnen aan verschillende dingen tegelijk denken. Mannen zijn met één ding tegelijk bezig.»

LYBAERT «Mee eens. Ik vergelijk ons brein graag met een apothekerskast: bij vrouwen staan er vijf laatjes open, bij ons eentje. We zijn anders bedraad. Dat is gewoon zo, maar als ik dat zeg, lijkt het alsof ik excuses zoek.»

VERLEYZEN «Vrouwen nemen ook de hele context en allerlei details mee, en denken verder in de toekomst.»

SCHOETERS «Als ik Tomas vraag boodschappen te doen, dan brengt hij eten voor één dag mee, terwijl geen van ons beiden die week nog tijd heeft voor de supermarkt. Dan sta ik versteld: ‘Morgen moeten we toch ook eten?’»

LYBAERT (grinnikt) «De toekomst mikt voor ons, mannen, geen halve week ver.»

VERLEYZEN «Vrouwen nemen ook het verleden mee in hun denken. Als er gasten komen eten, zal de vrouw zich nog van de vorige keer herinneren wie van het gezelschap geen gluten eet en wie vegetarisch is. Terwijl de man denkt: leuk, ik smijt enkele worsten op de barbecue.»

LYBAERT «Voilà! De gedachten van een vrouw gaan in 360 graden, de onze niet.»

HUMO Drie op de vier vrouwen dichten zichzelf de rol van gezinsmanager toe, tegenover slechts drie op de tien mannen.

SCHOETERS «Het is ook onze natuur, daar moet je niet tegen willen ingaan. Ik word heel gelukkig als al mijn plannetjes als puzzelstukken in elkaar passen. Maar ik word ook gek als ik de controle dreig te verliezen en voel dat het niet lukt.»

HUMO Delegeer je dan taken?

SCHOETERS «Ik heb dat geleerd, ja. Tomas heeft me duidelijk gemaakt dat ik hem de dingen moet zeggen. Waar ik wel kribbig van word, is als hij achteraf zegt: ‘Ze heeft weer opdrachtjes gegeven.’»

LYBAERT «Soms vind ik het tof om opdrachtjes te krijgen die ik kan afvinken. Dan voel ik me nuttig en heb ik de taak van de gezinsmanager verlicht.»

HUMO Stuurt je vrouw je met een boodschappenlijst naar de supermarkt?

LYBAERT «Nee. Als ik boodschappen doe, dan is het voor één dag (lacht).»

SCHOETERS «Weet je wat de uitvinding van de eeuw is? Bring!, een app waarin je je boodschappenlijst met het hele gezin kunt delen. Iedereen zet erop wat hij nodig heeft, en wie de boodschappen doet, ziet meteen alles. Geen excuses meer.»

LYBAERT «Schitterend! Die moet ik installeren.»

SCHULDGEVOEL

HUMO Siska, jij zei al vaker dat jullie op gezette tijden bij de relatietherapeut langsgaan.

SCHOETERS «Ik vind het heel belangrijk zo nu en dan de ramen en deuren van je relatie open te zetten en goed te luchten.»

HUMO Heb je al interessante ontdekkingen gedaan?

SCHOETERS «Ik weet nu dat onuitgesproken veronderstellingen een killer zijn. Ik heb het afgeleerd om te zeggen: ‘Ik had het gevoel dat jij dat niet wilde doen.’»

VERLEYZEN «Ik zie veel koppels crashen op die onuitgesproken veronderstellingen. Het is essentieel om te praten, en niet te denken dat jij weet wat de ander denkt. (Tot Humo) Jij noemt de relatietherapeut een scheidsrechter, maar ik zie mezelf eerder als vertaler-tolk: ‘Wat denk jij dat de ander nu heeft gezegd?’»

LYBAERT «Klopt. Je hebt de dingen niet altijd door.»

HUMO Had jij niet door dat…?

LYBAERT «...mijn vrouw af en toe ongelukkig was? Nee. Je schuift die momenten aan de kant en gaat verder.»

HUMO Jullie hebben elkaar leren kennen op de redactie van ‘Man bijt hond’. Zo vreemd lijkt het me niet dat haar professionele ambities weer de kop opsteken.

LYBAERT «Ik weet het. Mijn beste vriend had me nochtans gewaarschuwd: ‘Het ergste wat je kunt hebben, is een vrouw die altijd thuiszit.’ Maar dat was nooit tot me doorgedrongen. Natuurlijk haal je voldoening uit je gezin, maar op een bepaald moment zei mijn vrouw: ‘Ik moet mijn voldoening halen uit het feit dat iedereen het eten lekker vond.’ Hoe erg is dat? Maar ik ken een koppel bij wie de vrouw wél 100 procent voldoening haalt uit het huishouden. Super! Mijn vrouw dacht dat ze dat ook kon, maar nu is gebleken van niet. Oké, dan moet je als koppel resetten. Ik had niet goed door welke offers mijn vrouw bracht, maar zij ook niet.»

HUMO Misschien dacht ze: ik hoor het niet als offer te ervaren.

LYBAERT «Toen ik 30 was en pas samen was met mijn vrouw, leek het me oprecht leuk om ooit huisman te zijn. Ik kook graag, werk graag in de tuin… Het is er nooit van gekomen. Hetzelfde verhaal met het ouderschapsverlof. Ik keek ernaar uit! Maar telkens was er iets anders.»

SCHOETERS «Je hebt zeker niks opgenomen?»

LYBAERT «Niks!»

HUMO Nog altijd nemen minder mannen (54 procent) dan vrouwen (68 procent) hun ouderschapsverlof op. En jij, Siska?

SCHOETERS «Ik ben zelfstandige. Voor ons bestaat dat niet. Ja, ik kan wel ouderschapsverlof nemen, maar dan eten we deze zomer geen verse frambozen, maar frambozen uit de diepvries.»

HUMO De helft van de mannen zegt dat ze meer verdienen dan hun partner. Bij de vrouwen is dat één op de vier.

SCHOETERS «Tomas heeft het er niet zozeer moeilijk mee dat ik in sommige periodes meer verdien, maar misschien gaat mijn carrière nu heel hard, terwijl het in de zijne even wat rustiger is.»

LYBAERT «Echt? Vóór ik mijn vrouw leerde kennen, heb ik twee lange relaties gehad met vrouwen die meer verdienden dan ik, een advocate en een dierenarts. Ik heb daar nooit een issue van gemaakt.»

SCHOETERS «Maar Tomas en ik werken in dezelfde sector. De dingen die ik doe, wil hij ook heel graag doen. Mijn carrière is aan het bloeien, terwijl de zijne ooit heel bloeiend was. Vroeger was ik de vrouw van Tomas De Soete, nu is hij de man van Siska Schoeters. Hij gunt me alles en is trots op me, maar toch steekt het. Hij vindt het zelf lastig dat hij het er moeilijk mee heeft. Pas onlangs kon hij het toegeven.»

VERLEYZEN «Vrouwen hebben van jongs af geleerd te zorgen, terwijl jongens veel aandacht en bevestiging hebben gekregen van mama, die ten dienste stond van hun zoon. Als die jongens groot worden, blijft hun gevoel van zelfwaarde afhangen van de vrouwelijke aandacht in huis. Om het heel lelijk te zeggen: hun ego moet gestreeld worden.»

LYBAERT «Even ter verdediging van Tomas: elke partner van iemand die veel met zijn of haar hoofd op tv komt, heeft het daar soms moeilijk mee. Dat is gewoon lastig, vraag maar aan mijn vrouw.»

HUMO Meer dan de helft van de Vlamingen vindt dat een ‘echte’ man moet instaan voor zijn gezin. En volgens één op de drie moet de man trakteren op de eerste date.

SCHOETERS «Dat vind ik dus ook (lacht). Als vriendinnen na een eerste date vertellen dat de man achteraf de rekening wilde splitten, denk ik: bye! Terwijl dat toch regelrecht indruist tegen mijn feministische instelling.»

HUMO Wie betaalt er als jullie op restaurant gaan?

SCHOETERS «Ik. Met alle plezier, zelfs. Maar ik vind het wél gezellig als Tomas en ik iets gaan eten en hij op het eind zegt: ‘Deze is van mij.’»

LYBAERT «Wie de grootverdiener in huis is, kan snel keren.»

SCHOETERS «Dat besef ik maar al te goed.»

HUMO Vrouwen hebben dubbel zo vaak het gevoel dat ze zonder kinderen verder zouden staan in hun carrière. Hebben ze bij Studio Brussel gepolst of je zwangerschappen in de pijplijn had zitten?

SCHOETERS «Laten we zeggen dat er niet altijd even goed op is gereageerd.»

HUMO Kinderen krijgen heeft nog altijd meer gevolgen voor de carrière van een vrouw dan voor die van een man.

LYBAERT «Natuurlijk! Het zou niet mogen, maar het is wel zo.»

SCHOETERS «Zodra ik een kind had, had ik geen zin meer om ’s avonds nog te netwerken. Tomas heeft daar minder last van. Als hij de kinderen van de opvang moet halen, gaat hij tegen sluitingstijd. Als het mijn beurt is, sta ik er al om vier uur, helemaal bezweet door me te haasten.»

HUMO Moeders torsen altijd zo’n zwaar schuldgevoel.

SCHOETERS «Wat wil je? Ik moest zelf nooit in de opvang blijven. Mijn moeder bleef thuis met vier kinderen, terwijl vader uit werken ging.»

HUMO Jij zag het klassieke voorbeeld, zoals negen op de tien Vlamingen.

LYBAERT «Ik ook. Pa was zakenman. Hij vertrok op maandag en kwam vrijdag thuis. Mijn ma stond er alleen voor, terwijl ze fulltime lesgaf. Ik denk niet dat ik mijn vader ooit heb zien koken.»

SCHOETERS «Mijn vader deed het alleen op zondag: dan bakte hij rosbief.»

LYBAERT «Toen onze oudste zoon 3 jaar was en mijn vrouw zwanger van nummer twee, ben ik 35 dagen van huis geweest – ik ben samen met Arnout Hauben naar Compostela gewandeld. Mijn vrouw en ik hadden afgesproken elke dag te bellen, maar na een dag of twintig moest ik mezelf eraan herinneren. Dat is het verschil tussen een man en een vrouw.»

SCHOETERS «Samen met een kind baar je ook een schuldgevoel, zeggen ze altijd. We moeten daarmee stoppen: alsof je hoort af te zien om een goede moeder te zijn. Ik heb lang moeite gehad om de kinderen een bakje lasagne uit de supermarkt voor te schotelen, maar dat heb ik afgeleerd. Zij eten het graag, en ik ben een betere moeder als ik relaxed ben en niet moet kokkerellen. Ik sta mezelf toe om soms een luizige moeder te zijn.»

LYBAERT «We moeten er ook niet onnozel over doen: kinderen blijven de doodsteek voor romantiek in je relatie.»

VERLEYZEN «Ik geef koppels altijd de raad om, zodra er kinderen zijn, wekelijks een date night in te plannen. Op een bepaald moment is het spontane eraf en moet je de agenda’s er wel bij nemen, als je je relatie gezond wilt houden.»

LYBAERT «Tom Lenaerts gaf me jaren geleden een tip: ga elk jaar een week alleen met je vrouw op reis. Hij doet dat met zijn vrouw Tineke. En het werkt: telkens als we terugkomen, heb ik het gevoel dat ik met een minnares op reis ben geweest. Er is even geen sleur meer, je kunt laat je bed in, en het is niet erg als je drie aperitieven te veel ophebt. Zalig! Thuis drink ik ook weleens wat te veel, maar mijn vrouw doet dat nooit: ze denkt dat ze ’s ochtends op moet voor de kinderen, en daar is dat schuldgevoel.»

SCHOETERS «Samen op restaurant gaan doet wonderen. Vroeger, toen het nog mocht, deden Tomas en ik dat geregeld. Ten tijde van ‘Café Corsari’ waren het zelfs de enige momenten waarop we elkaar zagen. Dan maakten we eerst kletterende ruzie – één keer kwam de ober ons het dessert zelfs in een zakje brengen, met als stille boodschap: dit is niet meer leuk voor de andere gasten, eet dit alsjeblieft thuis op – maar dan babbel je tenminste wel weer met elkaar.»

HUMO Kunnen jullie goed ruziemaken?

SCHOETERS «Héél goed.»

VERLEYZEN «De sterkte van een relatie hangt niet alleen af van hoe stevig je verbonden bent, maar ook van hoe hard je elkaars verschillen kunt laten bestaan en erover kunt praten.»

HUMO Als je elkaar probeert te veranderen, is de liefde niet onvoorwaardelijk.

LYBAERT «Het frustrerende is: we wéten het allemaal. En toch zondigen we er keer op keer tegen.»

VERLEYZEN «Je zou eens moeten weten hoeveel echtscheidingen er zijn bij relatietherapeuten. Wij zijn ook maar mensen.»

BEREN SCHIETEN

HUMO Zullen de volgende generaties zich niet meer laten strikken door de oude rolpatronen?

VERLEYZEN «Er zit zeker een evolutie in. Een bedrijf als Volvo wil alle werknemers wereldwijd zes maanden ouderschapsverlof geven. Maar het gaat tergend traag. En als puntje bij paaltje komt, is er de biologie: vrouwen denken altijd meer met hun emoties dan mannen. Het schuldgevoel overvalt moeders sneller dan vaders.»

SCHOETERS «Ik probeer me heel bewust te zijn over wat ik tegen mijn kinderen zeg. Mijn dochter Minnie is 4 jaar. Ik zal haar nooit zeggen: ‘Wat ben jij mooi!’ Ik noem haar ook nooit een prinses.»

LYBAERT «Oei, ik noem mijn dochter wel ‘mijn prinsesje’.»

SCHOETERS «Dat mag, maar wees je ervan bewust dat je daarmee het idee voedt dat een meisje een roze prinses is, die op zoek moet naar een prins. Ik benadruk liever hoe slim ze zijn of hoe trots ik ben. Ik zeg vaak: ‘Wie wordt de baas van de wereld? Minnie De Soete!’ Ik wil haar meegeven dat ze later kan worden wat ze wil.»

HUMO Wat zeg je dan tegen je zoon Lucien?

SCHOETERS «‘Jij bent een mooie prinses.’ (schatert) Lucien is hard gefocust op kledij. In het begin vond ik dat lastig.»

LYBAERT «Waarom?»

SCHOETERS «Soms wisselt hij tot vijf keer per dag van outfit. Ik had het er een keer over met Bent Van Looy. ‘Je moet dat aanmoedigen,’ zei hij, ‘het is een vorm van creativiteit.’ Hij heeft gelijk: het is een talent, dus probeer ik het nu positief te benaderen.»

LYBAERT «Het hele budget van mijn oudste zoon gaat op aan kleren. Laatst kwam hij naar beneden met zes ringen aan. Mijn eerste reflex was: waarom doet hij nu zes ringen aan? Mijn vader zou het nooit hebben laten passeren, maar ik heb me ingehouden.«

VERLEYZEN «We zitten in een overgangsfase. Onze ouders werden nog zwaar beïnvloed door het christelijke geloof en de vaste rolpatronen. De richtlijnen waren duidelijk. Nu voeden we onze kinderen niet meer op met bevelen, maar door democratisch te onderhandelen. Je zegt niet: ‘Doe die ringen uit!’ Wat dat straks betekent voor hoe onze kinderen met rolpatronen omgaan, is koffiedik kijken.»

LYBAERT «Als jij zegt dat er een kentering aankomt, dan geloof ik het graag. Maar godsdiensten onderdrukken de vrouw al tweeduizend jaar, dan denk ik: die kentering is nog niet voor morgen.»

VERLEYZEN «Dat die evolutie zich zal doorzetten, lijkt me evident. Onze kinderen kijken nu al anders naar gender dan wij.»

SCHOETERS «De belangrijkste generatie feministen zijn onze zonen. Over mijn dochter maak ik me weinig zorgen, maar mijn zoon moet ik leren hoe hij met vrouwen moet omgaan en wat de rolpatronen zijn. Als hij nu ziet hoeveel plezier zijn moeder uit haar job haalt, trekt hij daar vast lessen uit voor later.»

LYBAERT «Veel mannen weten niet meer waar ze staan. De vrouwen hebben al een stap vooruit gezet, maar wij zweven nog ergens tussenin. Soms weten we niet meer wat vrouwen van ons willen.»

SCHOETERS «Tomas zegt ook dat het voor mannen een verwarrende tijd is. Ik wil wel een man die de deur voor me openhoudt, maar niet eentje die elke avond zegt: ‘Liefje, ik zal je voeten masseren.’ (Vol afgrijzen) Nee! Ik wil een man die een beer gaat schieten, geen dweil in huis.»

VERLEYZEN «De oude rolpatronen hebben ook iets aantrekkelijks. Ze mogen er, tot op zekere hoogte, wel zijn. Onze genen zorgen ervoor dat vrouwen een sterke man zoeken die een beer kan schieten. Dat is de natuur, en de maatschappij heeft dat versterkt.»

HUMO Waarom gaan we er dan zo hard tegen in?

SCHOETERS «Het gaat over gelijkwaardigheid. Vrouwen mogen op een beer vallen, zolang ze maar evenveel kansen krijgen als die beer, als het gaat over werk, huishouden of kinderen.»

VERLEYZEN «Het feminisme heeft ervoor gezorgd dat we gelijkwaardig zijn, maar het had ook neveneffecten. Het is voor beide genders een én-én-én-verhaal geworden. Vrouwen moeten nu een goede moeder zijn, én verse pudding maken, én een carrière hebben, én gaan sporten…»

SCHOETERS «...en alles gelezen hebben, en de nieuwste tentoonstelling meepikken.»

VERLEYZEN «We weten al langer dat veel vrouwen het daar moeilijk mee hebben, maar voor mannen geldt dat evenzeer. Vroeger moesten ze gaan werken en daarmee was de kous af. Nu wordt verwacht dat ze zich thuis ontpoppen tot psycholoog en klusjesman.»

LYBAERT «Uiteindelijk zijn wij mannen van zeer goede wil, maar soms weten we ook niet meer waar de klepel hangt. Moeten we nu een beer gaan schieten? Of moeten we verhaaltjes voorlezen in bed? Daar biedt het feminisme geen antwoord op.»

SCHOETERS «Weet je wat ik het toppunt van feminisme vind? Geen pil pakken en het aan je vent overlaten. Laat jij je maar knippen.»

LYBAERT «Dat zegt mijn vrouw ook.»

HUMO Heb je het gedaan?

LYBAERT «Nee! Ik ben er doodsbang voor.»

SCHOETERS (rolt met haar ogen) «Veel mannen die ik ken, durven het niet. Wij persen drie kilo uit onze vavouche, maar jullie vallen flauw van een spuitje en een knip.»

LYBAERT «Dan ben ik liever één week per maand zéér voorzichtig.»

SCHOETERS «Ongelofelijk! Dat kleinzerige geneut.»

LYBAERT «Dat is geen kleinzerig geneut. Ik noem dat geen sterilisatie, maar castratie. Ik ken horrorverhalen!»

SCHOETERS «Och, straks begin je nog over de mannengriep.»

LYBAERT «Daar gaan we niet over beginnen!»