Het rouwregister genaamd Facebook

Elke dinsdag fileert Frederik De Backer het laatste popcultuurnieuws. Deze week: het overlijden van Charles Aznavour en Facebook.

Charles Aznavour, de man in wiens keelgat Édith Piaf ooit haar verzameling aan kurkentremor ten prooi gevallen klinkers achterliet, is niet meer. Hij heeft de wereld, op zijn belastingen na, veel geschonken. Kortom: R.I.P.

Er zijn nog zekerheden in het niet-leven. Een bekende muzikant slaat het slotakkoord aan en kijk, daar komen de Facebook-statussen als stank uit een wierookvat gewasemd. Even wordt stilgestaan bij een monumentale carrière en de aandacht gevestigd op een mooi, liefst zo obscuur mogelijk nummer opdat ook de leek, arme barbaar dat hij daar met zijn in dwaasheid gemarineerde koeienogen zabberend en zeverend voor zijn scherm zit, wat cultuur zou worden bijgebracht.

Alleen: het gebeurt vrijwel nooit dat iemand datzelfde moeizaam uit een oude schelp gewrikte pareltje deelt en de zingende oester in kwestie de dag nadíén verscheidt. Het posten vindt zelden plaats voor het sterven. Het fan zijn evenmin.

Het is met dode zangers net als met een boot sushi. Telkens als we er een tegenkomen, willen we hem delen op sociale media. Profileringsdrang. De ene werd een blik op zijn eerste tepels gegund met de afgestorvene croonend op de achtergrond, de andere zag hem ooit in de supermarkt besluiteloos naar een potje confituur staren en van alle voorhoofden in het publiek had hij dat van nog een andere gekozen om een fluim op te mikken. Onvergetelijke momenten. En ze werden allemaal opgespaard voor deze gebeurtenis. Slaap zacht, ouwe makker.

Een R.I.P.’je om een familielid is niet meer dan normaal. Het is een bedremmeld verzoek om steun bij verdriet dat te zwaar is om alleen te dragen. Een elegie met een vraagteken. Niemand vliegt een ander om de hals vanwege een bestofte platenhoes die de laatste tien jaar alleen maar werd bovengehaald om de wiet op te mengen.

George Michael, Chester Bennington, Avicii: tot de dag voor hun dood werd je uitgelachen als je er één lovend woord over zei. Plots moet je in de gazet, niet eens via de fanclub, vernemen dat ze dood zijn en wat blijkt? Iederéén was fan. Dat lachen was maar om te lachen. Huilemoji.

Als de lokale slager sterft lees je nooit een status waarin die ene waarlijk exquise droge worst die de rouwende altijd is bijgebleven, wordt verheerlijkt. Daarmee scoor je niet als fan van het laatste uur.