Het wordt te veel voor Van Peel: 'Decadente navelstaarderij'

Wat was 2017 voor een jaar, eigenlijk? Ja, je kan op oudejaarsavond Michael Van Peels politieke conference ‘Van Peel overleeft 2017’ bekijken op Canvas, maar je kan het hem ook gewoon op de man af vragen.

Michael Van Peel «Wat mij betreft, was 2017 een jaar van decadentie. En wel op twee vlakken: ten eerste waren er al die graaischandalen, en de normvervaging die er hand in hand mee ging – politici als Yvan Mayeur en Pascale Peraïta snápten niet eens wat het probleem was van het wegsluizen van 100.000 euro uit een vzw voor daklozen. En ten tweede was er ook onze eigen decadentie, die van de burgers bedoel ik, want ik heb niet de indruk dat veel mensen overstuur waren. Ja, er werd wel wat gemord over geld, want dat doen we altijd, maar de onderliggende reden van het gegraai interesseerde geen hond: dat Belgische politici door hun partijen worden gestimuleerd om zo veel mogelijk mandaten te verzamelen, om op die manier partijmacht te genereren.

»Hetzelfde verhaal met de Paradise Papers: hooguit twee dagen is dat in het nieuws geweest, terwijl de Belgische staat hier zélf betrokken was in belastingontwijking ten nadele van de Belgische staat – surrealisme van de allerhoogste plank. Maar dat interesseert ons amper. Wat ons interesseert, is dat het Antwerpse OCMW privédetectives wil inzetten om leefloonfraude op te sporen (lacht). De paar duizend schamele euro’s die we daarmee kunnen winnen, vinden we dus belangrijker dan de miljarden die omgaan in multinationale belastingontwijking. Wat mij betreft, is dat een vorm van decadente navelstaarderij, die alleen maar mogelijk is omdat we het momenteel redelijk goed hebben. Want ja: de economie trekt aan, er is een recordaantal vastgoedtransacties en de Belgen hebben 70 miljard euro op buitenlandse rekeningen staan.»

HUMO En jij hebt je voor de gelegenheid in een smoking gehesen.

Van Peel «Ah, je hebt de affiche gezien? Het thema van die affiche, van de hele voorstelling eigenlijk, is ‘The Great Gatsby’. Dat boek – of die film, zo je wil – speelt zich af in de roaring twenties: ‘Het kan allemaal niet op, dus laten we een feestje bouwen om de vreselijke periode die achter ons ligt te vergeten.’ Maar zoals je weet: het was de vooravond van de Grote Depressie, die niemand zag aankomen.

»Economisch gezien zitten we in een vergelijkbare toestand, alleen weten we nu wél dat het weleens erg verkeerd zou kunnen aflopen. Om ons uit de vorige crisis te helpen, hebben de centrale banken gigantisch veel virtueel geld in de economie gepompt om de rente laag te houden: een ongeziene situatie. Voorlopig gaat dat goed, maar net als bij de bitcoin kan het morgen totaal uit de hand lopen. We wandelen dus met open ogen richting een deur waarachter zich wellicht een gapende afgrond bevindt.»

HUMO Conclusie: we zijn gedoemd, dus laten we een feestje bouwen?

Van Peel «Zo denk ik er toch over. Als we dan toch op de Titanic zitten, laten we dan maar een goeie fles opentrekken, en zelf de muziek kiezen.»