Heute Bin Ich Blond

Een tearjearker, maar een draaglijke.

‘U bent voor de rest van uw leven verlamd’, ‘U hebt kanker’, ‘Uw hond is terminaal’: in de donkere zaal geven dit soort droeve tijdingen meestal aanleiding tot irritant Kleenex-gedoe, tot overdreven treurige pianoklanken, tot übertriomfantelijke ‘De menselijke wil overwint álles!’-boodschappen en occasioneel zelfs tot uitzinnige vreugdetaferelen: herinner u de terminaal zieke Susan Sarandon die in ‘Stepmom’ net na het vernemen van het slechte nieuws samen met haar kinderen vrolijk uit de bol gaat op de uptempo soulklassieker ‘Ain’t No Mountain High Enough’ van Marvin Gaye (andere voorbeelden van kleffe kwaalfilms zijn ‘My Life’, ‘My Sister’s Keeper’, ‘Life as a House’, ‘The Bucket List’ en uiteraard ‘Love Story’). Aan dergelijk emotioneel terrorisme, waarbij de filmmakers zó hard hun best doen om u aan het snotteren te brengen dat het wel lijkt alsof ze een geladen emogeweer tegen uw slaap houden, doet ‘Heute bin ich blond’ godzijdank niet mee.

De eenentwintigjarige Sophie staat op het punt om haar vleugels uit te slaan: hogere studies wenken, een eigen flat wacht, de jongens lonken. ‘En nu begint ons leven écht!’ schreeuwen zij en haar boezemvriendin Annabel uit tijdens een wild weekendje Antwerpen – Marlies Dekkers was nog niet failliet, want we zien de meisjes haar lingeriewinkel binnenstappen. Er is alleen die vervelende hoest. Thuis in Hamburg krijgt Sophie te horen dat ze aan een zeldzame vorm van longkanker lijdt; en ineens klinkt het rumoer van de tafelvoetballers op café alsof het uit een andere dimensie komt; alsof Sophie nú al een beetje is weggerukt uit het normale leven.

Doeltreffend, met een nuchtere zakelijkheid, volgt regisseur Marc Rothemund (‘Sophie Scholl – Die letzten tage’) Sophies lijdensweg: de scans, de diagnose, het infuus, de chemo. Maar ziek of niet, Sophie blijft een deerne van eenentwintig: de benen willen de dansvloer op, de smaakpapillen verlangen naar alcohol, de hormonen staan op springen en omdat we nu eenmaal in de eenentwintigste eeuw zitten, schrijft ze haar frustraties en angsten van zich af in een steeds populairder wordende blog – de film is overigens gebaseerd op de autobiografische bestseller ‘Meisje met negen pruiken’ van de Nederlandse schrijfster Sophie van der Stap.

Helemaal vrij van ongemakken kunnen we de verfilming niet noemen: de fotografie is eerder aan de saaie kant, de onvermijdelijke scène met de tondeuse (zie ook: ‘50/50’) mocht niet ontbreken en de songs – nu eens uptempo, dan weer in mineur – peperen u nog eens extra in hoe Sophie zich voelt.

Dat hoofdactrice en voormalig fotomodel Lisa ­Tomaschewsky er zelfs kaal, met enorme blauwe zakken onder haar ogen en met een sonde zo dik als een tuinslang in haar aderen razend knap blijft uitzien, vonden we ook niet helemaal overtuigend. Maar de demon van de klefheid blijft buiten de deur, de balans tussen lichtvoetigheid en ernst zit over het algemeen goed en telkens wanneer Sophie bij de dokter wordt geroepen voor een nieuwe prognose, zit je met hart, ziel en beide longen voor haar te supporteren. En voelden we op het eind een traantje prikken, of had de man van De Morgen stiekem een sigaar opgestoken?