Heylen en de herkomst: via Martin

Martin Heylen raakt met ‘Heylen en de herkomst’ een thema aan dat actueler is dan hij gedacht had. En verhalen die hem soms meer uit evenwicht halen dan hem lief is. ‘Toen Elodie brak, wist ik niet wat ik moest doen. Nu weet ik dat ik iemand op zo’n emotioneel moment soms best kan vastpakken.’

Martin Heylen «Op het moment van de moordaanslag op Charlie Hebdo was ik met Adil El Arbi op weg naar Marrakech. Het was onze laatste avond in Marokko, normaal drinken we dan nog een glas en ronden we af. Dat nieuws hakte er bij ons allebei ongelofelijk in, maar veel tijd om het te laten bezinken was er niet. Adil werd overspoeld door telefoontjes van journalisten. Plots moest hij reageren op terreurdaden van moslims, waar hij niets mee te maken had. Hij vroeg mij hoe hij daarop moest reageren. Hij wilde niet opgevoerd worden als een soort expert. Zeker niet over zijn religie, die hij zelf nog aan het verkennen is. Dat is iets intiems, iets privé. Hij koos ervoor om niet te reageren, maar ze bleven maar bellen. Nu hij de Slimste Mens ter Wereld is geworden, is hij plots dé Marokkaan en dé moslim die altijd en overal een mening over moet ventileren. Terwijl hij ook gewoon net als iedereen van de kaart was.»

HUMO In Humo vertelde hij dat hij zich als tiener met Marokkaanse roots ook op school al moest verdedigen na de moord op Mohammed Achrak, zelfs vlak na de moord op Joe Van Holsbeeck.

Heylen «Dat is het kruis van veel moslims. Meyrem Almaci hamerde er ook op hoe zij het telkens opnieuw moest komen uitleggen als er iets misliep. Terwijl dat van geen enkele katholiek wordt gevraagd als weer eens misbruik door een pedofiele priester wordt ontdekt. Waarom moeten zij zich wel verantwoorden voor criminelen? Moeilijk, hoor. Weet je: hoe ouder ik word en hoe meer ik zogenaamd weet, hoe meer ik besef dat ik eigenlijk niets weet.»

Dat hij met zijn programma ‘Heylen en de herkomst’ zo op het snijpunt van de actualiteit zou belanden, had Martin Heylen niet kunnen voorspellen. Al heeft hij voor het programma het thema roots en dus ook migratie wél bewust aangesneden. ‘Het is de wereld van vandaag.’ Die kun je zien op de plek waar we hebben afgesproken, achter het station Gent-Dampoort, in het eetcafé Alberte, waar zijn schoonzoon kok is. Het zit geprangd tussen Turkse en Italiaanse restaurants en allerlei exotische winkels.

'Misschien zou het helpen om eerst psychologie te studeren voor je journalist wordt'

Heylen «Aanvankelijk wilde ik iets over de Griekse crisis maken, met Jani Kazaltzis als toegangspoort. Gaandeweg rijpte het idee om op zoek te gaan naar zijn roots. Toen ik er nog op aan het broeden was, ontmoette ik de Nederlandse schrijver Adriaan van Dis. Hij vond het een schitterend idee, omdat de multiculturele samenleving een feit is, of je dat nu wil of niet. Kijk naar de kleurrijke banlieues in Parijs, kijk naar Londen en Brussel. Eén op de zeven Belgen is vandaag al van vreemde origine.»

HUMO Wordt die realiteit ook weerspiegeld in je vriendenkring?

Heylen «Nee, dat besef ik. Na de aanslag op Charlie Hebdo hoorde ik Rudi Vranckx op de radio zeggen dat we allemaal eens een kopje thee met onze moslimbuurman moesten gaan drinken. Ik heb hem ge-sms’t dat ik dat een goed idee vind. Dat is niet naïef, het is een begin. Vroeger in Oosteeklo had ik een Tunesische en een Portugese vriend, dat waren maten. Ik ga af en toe wel thee drinken in een multiculturele buurt, maar daar stopt het ook. En ik hou ervan dat je een wereldreis kan maken in je eigen stad, ik vind dat een verrijking. Maar ik verbroeder niet met die mensen omdat er geen aanleiding toe is.»

HUMO Hoezeer we ook proberen – onze kinderen zitten samen op school – we leven nog steeds naast elkaar. Omdat we niet dezelfde cultuur delen, zelfs niet naar dezelfde tv-zenders kijken?

Heylen «Ik denk het. Toen ik voor ‘Man bijt hond’ bij Marokkaanse, Algerijnse of Turkse gezinnen aanbelde, kenden zij het programma niet, hoewel het toen een begrip was in Vlaanderen. Dat zegt wel iets. Als je schotelantennes ziet, weet je vaak dat er allochtone gezinnen wonen.

»Meyrem Almaci zei me dat ze het zo beu was om altijd als brugfiguur te moeten optreden tussen de Turkse en de Belgische gemeenschap, zeker als er vervolgens niemand over de brug komt. Dat is ontzettend vermoeiend. Terwijl het niet zo zou moeten zijn. Uiteindelijk wil iedereen hetzelfde: een goed leven en het beste voor zijn kinderen.»

HUMO Adil zei ook in Humo dat je hier mag studeren wat je wil, als je Ali of Mohammed heet, leidt dat vaak nergens toe.

Heylen «Ik ben geen migrant, ik kan mij daar niet in inleven, maar cijfers, steekproeven en onderzoeken geven hem natuurlijk gelijk. Wat ik wél ken, is de situatie van mijn vader. Hij is als kind met zijn vader met de Red Star Line naar de Verenigde Staten getrokken. Hij was daar een soort migrant. En toen hij op zijn 13de terugkeerde, was hij hier in eigen land óók een vreemde geworden. Hij werd uitgelachen omdat hij nog de oude spelling gebruikte. Hij schreef ‘valsch’ in plaats van ‘vals’.

»Zijn leraar verplichtte hem in de schooltuin te werken of sloot hem op in het kolenhok. Hij kreeg ook geregeld een paar flinke meppen. Hij hoorde er niet bij, maar híj sprak wel de taal van de straat. Hij werd niet gepest, omdat hij gewoon terugsloeg. Dat had hij dan weer wél in de VS geleerd. Later maakte hij ongeveer hetzelfde mee toen hij in Frankrijk bieten ging oogsten. Voor de Fransen waren de Vlamingen vreemden die hun jobs kwamen inpikken. Uiteindelijk is dat ook uitgedraaid op een knokpartij tussen de Vlamingen en de Fransen.

»Die verhalen hebben een diepe indruk op mij nagelaten: als je niet op de gewone manier respect kunt verwerven, dan moet je je een weg in de maatschappij knokken. Ik heb de taal van de straat altijd al eerlijker gevonden dan de gladde praatjes van verkopers. Als iemand de hele tijd blijft praten, dan kijk ik wel uit! (lacht)

»Volgens mij is er nog niet veel veranderd. Kijk naar de sport: er zijn goede blanke boksers, maar de toppers zijn toch vaak Turken, Russen en Bulgaren. Die knokken zich letterlijk een weg naar boven. Bij de Rode Duivels is ook driekwart van de spelers gekleurd. Adil zegt dat je alleen respect kunt afdwingen als je nóg harder werkt dan iemand die er wél goed uitziet, en wél de juiste kleur en de juiste ronkende diploma’s heeft.»

undefined

Voeling met de vloer

HUMO De BV’s met wie je nu op reis bent geweest, zijn allemaal op hun terrein succesvol. Hebben zij moeten knokken?

Heylen «Bij de eerste reeks had ik dat gevoel toch heel sterk. Meyrem is als kind écht vernederd omdat ze Turkse is. Prem is zeker ook een vechter. De strafste vechter in de nieuwe reeks is Truong Thi Quyên. Zij baat Little Asia uit, volgens kenners het beste Vietnamese restaurant van de Benelux. Haar vader kon in volle Vietnamoorlog aan de Vietcong ontsnappen door op een overvolle boot te springen. Dat was de hel. Na vier dagen op zee heeft een schip uit Brugge hen opgepikt. Zo is haar vader in Wichelen terechtgekomen, maar het heeft nog jaren geduurd voor hij zijn familie kon laten overkomen.

»In de tussentijd moest Quyên als jong meisje mee voor haar vijf broertjes en zusjes zorgen. Om 3 uur ’s nachts stond ze op om koekjes te bakken die ze diezelfde nacht nog verkocht. Daarna ging ze vis schoonmaken en verkopen, waarna ze naar school vertrok. ’s Avonds ving ze haar broers en zussen op en werkte ze door tot 11 uur. En dat drie jaar lang. Toen de familie uiteindelijk naar België kon komen, hadden ze niets. Zij is begonnen met een stripwinkeltje, ze had daarna een snackbar, en nu baat ze dus een geweldig restaurant uit. From zero to hero, letterlijk.

»Mocht je er ooit gaan eten, dan moet je eens in de gaten houden hoe ze alles bereddert. Ze is ontzettend gedreven, maar tegelijk zo nederig en bescheiden. Ze vergeet nooit waar ze vandaan komt. Ik durf te zeggen dat dat bij mij ook zo is. Toen ik in de fabriek werkte, heb ik op het punt gestaan om bij de vuilnisdienst te gaan werken. Gewoon om toch maar buiten te kunnen zijn, weg van tussen die vier muren.»

HUMO Je vindt het belangrijk om programma’s te maken die dicht bij jezelf liggen. Geldt dat nu nóg meer? Ook jij hecht belang aan je wortels – het Meetjesland, je bescheiden afkomst. Je reist veel en durft tabula rasa te maken, zoals veel migranten ook doen.

Heylen «Misschien wel. Ik heb altijd al dingen gemaakt die dicht bij mezelf bleven. Toen ik begon als schrijvend journalist, was mijn troef dat ik geen diploma had, maar wel voeling met de werkvloer. Alle anderen waren universitair geschoold, ik niet. Maar ik ben intussen wel veranderd. Door al mijn reizen en mijn reportages is mijn wereld veel ruimer geworden. Ik ben ook met ontzettend veel mensen in contact gekomen. Het heeft mij toch wat vervreemd van wie ik vroeger was. Ik spreek nog wel dezelfde taal, maar ik heb toch minder voeling met wat er in de fabriek gebeurt.

»Als ik twintig jaar geleden iets over migratie zou hebben gedaan, dan was ik hier in deze multiculturele wijk in Gent lukraak aan enkele deuren gaan aanbellen: hoe baant de gewone migrant zich een weg in deze maatschappij? Maar door een programma als ‘God en klein Pierke’ besef ik dat bekende figuren aan de top ook erg boeiende rolmodellen kunnen zijn die andere migranten iets kunnen bijbrengen.»

HUMO Is dat de reden waarom ‘Heylen en de herkomst’ weer een programma met BV’s is, hoewel je na ‘God en klein Pierke’ had aangegeven opnieuw iets met gewone mensen te willen doen? Of is het een commerciële toegeving geweest?

Heylen «Er spelen meerdere redenen. Mensen kijken nu eenmaal graag naar bekende mensen, dat geef ik grif toe. En ik hou ervan om een andere kant van iemand te belichten, maar dan moet er wel al één kant bekend zijn, natuurlijk.

»Mijn werk moet ook zinvol zijn, en bekende mensen zijn toch een glijmiddel om maatschappelijke thema’s aan te snijden. Dit programma toont ook dat migratie een verrijking kan zijn. Dat het niet per se problemen, maar ook succesverhalen oplevert.

»Misschien maak ik hierna wel weer iets over gewone mensen. Zulke reizen met BV’s worden ook almaar moeilijker. Er zijn niet alleen zo veel media, maar ook zo veel managers die alles bepalen. Samen reizen is wel een goede manier om tot andere gesprekken te komen. Het creëert omstandigheden waardoor je vanzelf opener en eerlijker wordt. Dan zeg je mooie dingen.»

HUMO ‘Heylen en de herkomst’ gaat verder dan een diepgaand portret: soms verander je iets in iemands leven. Elodie ontmoette haar moeder opnieuw, een pijnlijke ervaring. En in deze reeks trekt Lies Lefever naar Rwanda, haar geboorteland waar ze ver van weg wou blijven.

Heylen (denkt na) «Ja, en soms zakt ook bij mij de grond onder mijn voeten weg. Bij Elodie wist ik het even niet meer, en ook bij Lies was dat het geval. Haar verhaal kende ik al lang, maar ik wou er niets mee doen. Het is zo’n zonnig meisje, ik zie haar graag. Ik wou geen risico’s met haar nemen. Je moet opletten wat je doet met tv. Als je in de tragedie van iemands leven begint te peuteren, ga je woelen in de intimiteit van iemand. Ze moest er zélf klaar voor zijn. Bij Lies was haar afkomst een open wonde die ze had verdrongen.

»Anderen, zoals haar zus, dachten dat het haar deugd zou doen. Dat het tijd was om in het reine te komen met haar afkomst. Het was zelfs meer dan dat. Lies had écht een afkeer van Rwanda, ik heb zelden iemand zo horen praten over haar land van herkomst.»

HUMO Ze wou zich niet vereenzelvigen met een ‘land waar mensen afgeslacht werden met machetes’.

Heylen (knikt) «Er zijn veel gesprekken aan de reis voorafgegaan. Het leek ons het beste dat er iemand zou meegaan: haar ouders of haar zus. Uiteindelijk is het haar man Joost geworden, en het was goed dat hij erbij was. Ter plaatse heeft Lies een heel proces doorgemaakt. Nu zegt ze dat die reis haar heeft gelouterd.»

HUMO Vraag is of er een cameraploeg bij moet zijn als iemand terugkeert naar de plek waar ze als baby in een put werd gegooid.

Heylen «Ik werk als een soort katalysator voor hen. Ik help mensen vaak de chaos in hun hoofd ontwarren – elke goede interviewer doet dat.»

HUMO Als iemand voor jouw programma tóch contact opneemt met haar moeder, of terugkeert naar een traumatische plek, dan stuur je die toch?

Heylen «Ik heb niemand gestuurd. Lies gaf zelf aan dat ze het overwoog. Na mijn eerste reeks heeft zij een tweet gestuurd: ‘Zou Martin mij niet kunnen helpen met mijn herkomst?’ Pas daarna zijn we beginnen te praten. We hebben het zo voorzichtig mogelijk aangepakt.

»Voor de reis met Lies had ik de laatste dag nog een bezoek gepland aan de gevangenis waar haar moeder misschien heeft vastgezeten. We hebben dat laten vallen toen Lies besliste dat ze een nieuw kapsel wou. Na de kapper voelde ze zich een ander mens en wou ze ook de bullshit van vroeger achter zich laten. Dus hebben we dat bezoek meteen geschrapt.

»Elodie heeft voordien nooit haar verhaal willen doen. Aan mij wel nadat ik twee keer lang met haar had gesproken om uit te leggen wat de bedoeling was.»

HUMO En wat was de bedoeling?

Heylen «Op dat ogenblik was er veel te doen over adoptie. Haar verhaal kon anderen tonen wat er allemaal kan spelen, hoe je daarmee kan omgaan. Elodie had haar adoptie ook een plaats gegeven. Ze zei toen dat ze er wel één keer iets over wou vertellen tegen mij, omdat ze me vertrouwde.

»Elodie had verteld dat ze geen goede band met haar moeder had, maar ik had nooit kunnen voorspellen dat haar moeder zo zou reageren. Toen die het slechtste van zichzelf liet zien (ze gaf Elodies adoptieouders de schuld dat ze haar zo weinig had gezien, red.), kraakte Elodie. Natuurlijk heb ik dat nooit gewild. Ik wil dat mensen erbovenop komen of gelouterd terugkeren. En dat wie het ziet, er lessen uit trekt en nadenkt over zijn eigen leven. Maar als je iemand wil ontroeren, moet je diep durven te gaan.»

undefined

Hoofd en buik

HUMO Het kan ook te diep of te confronterend worden. Heb je daar niet mee geworsteld toen Elodie aangaf dat ze zich nog nooit zo belogen had gevoeld als toen door haar moeder?

Heylen «Natuurlijk breekt op zo’n moment ook mijn hart. Plots zag ik niet meer die grote, sterke sportvrouw, maar een klein meisje. Maar ik zag ook een dramatische tv-scène. Dan schiet mijn gevoel alle kanten op. Als tv-maker moet je dan doorfilmen, maar er wel achteraf over praten en er in de montage eventueel een mouw aan passen. Ik heb toen wel meteen bemiddeld en geprobeerd om de rimpels glad te strijken. Ik ga nooit de situatie oppoken om te scoren, daar zou ik mij heel slecht over voelen. Daar trek ik mijn grens.

»(Denkt na) Ooit heb ik volgens de hardere jongens een professionele fout gemaakt. Toen ik lang geleden voor ‘Napels zien’ een Kanaalzwemmer portretteerde, gaf die vlak voor de meet op – de kust was in zicht. Die man lag uitgeteld op het dek, was gebroken. Toen hij vroeg of hij even alleen mocht zijn om zijn vrouw te bellen, ging ik meteen akkoord. Maar achteraf kreeg ik kritiek dat dat fout was.»

HUMO Waarom?

Heylen «Ik had moeten blijven filmen. Omdat dat telefoontje ook deel van het verhaal is. Ik had hem dat moeten uitleggen: vertellen dat we het achteraf nog konden bespreken, maar dat ik het wél moest filmen. Ik kon dat toen niet. Ik heb mijn eigen stijl. Blijkbaar geeft die stijl mensen ook vertrouwen.»

HUMO Maar toen Elodie op het pijnlijkste moment met haar moeder aangaf dat ze daar het liefst zo snel mogelijk weg wou, zijn jullie toch blijven filmen?

Heylen «Haar moeder begon toen een hele monoloog af te steken. Ik ben blijven draaien, ja. Dat heb ik wellicht van die ene keer wel geleerd. Elke situatie is anders, het is nooit zwart-wit. Voor de rubriek ‘Peking-Peking’ in ‘Man bijt hond’ filmden we bij Chinezen op het dak toen een klein jongetje plots van het dak viel. Van 3 meter hoog viel hij tussen roestige tonnen. Iedereen was geschokt. Ook de cameraman, het beeld schokte even, maar hij bleef wél draaien. Nadat de familie het jongetje meteen te hulp was gesneld, bleek dat hij oké was. Achteraf hebben we daar nog lang over gepraat. Had de cameraman dat jongetje ook hulp moeten bieden? Zijn familie was meteen bij hem. Ik vond dat hij professioneel was geweest.»

HUMO Wat is op zo’n moment jouw moreel kompas?

Heylen «Dat is het moeilijkste aan mijn vak: de mensen en de situatie juist inschatten. Ik ga vaak af op mijn buikgevoel. Bij Elodie vroeg ik me af of ze dat aankon of niet. Ik dacht van wel. En achteraf – na die opnames – praten we daar ook verder over. Als een scène er voor iemand écht over is, dan komt die er niet in. Anders ben je al het vertrouwen kwijt. Maar ik wil ook geen kleurloos programma, ik wil diepgang.

»Hoe ouder ik word, hoe meer ik erop uitkom dat ik vaak puur op mijn boerenverstand afga. Daardoor trap ik nog geregeld in dezelfde valkuilen, overschat ik mezelf of schat ik risico’s onvoldoende in. Ik stond echt te kijken hoe jonge kerels zoals Adil El Arbi en Matteo Simoni, dingen aanpakken. Na een geweldig gesprek vroeg ik hen of ze gewonnen waren voor het programma. Ze knikten, maar ze wilden geen beslissing nemen voor ze met enkele intimi hadden overlegd. Dat is toch een teken van wijsheid?

»Bij emotionele of morele dilemma’s zoals met Elodie weet ik het ook soms niet. Dan denk ik: wat nu? Ik voel me vaak machteloos omdat ik niet diep genoeg in het hoofd en het hart van de geïnterviewde kan kijken om het gesprek vooruit te helpen. Ik heb veel empathie, ik kan goed mensen aanvoelen. Ik weet híér (klopt op zijn buik) veel, maar dáár (klopt op zijn hoofd) veel minder. Vroeger heb ik mij meer dan eens afgevraagd of je niet beter eerst psychologie studeert voor je journalist wordt. Het zou misschien helpen.

»Na de aflevering met Elodie hebben enkele journalisten mij gevraagd waarom ik haar toen geen knuffel had gegeven. Ik vond dat zo’n vreemde vraag. Ik wist toen echt niet wat ik moest doen, ik voelde mij machteloos. En ik vond ook dat je dat als journalist niet doet, mensen gewoon vastpakken op zo’n moment.»

'Toen Leki plots vertelde over haar misbruik als kind, heb ik haar in mijn armen gesloten. Weliswaar stuntelig, maar wat moet je anders doen?'

HUMO En bij deze reeks?

Heylen «Dit keer heb ik weer zulke momenten meegemaakt. Op het einde van de reis door de Congolese brousse met zangeres Karoline Kamosi, alias Leki, stonden we aan de rivier. Het was zwaar geweest. We stonden tussen joelende kinderen, en ze wilde vertellen over de kliniek die ze daar aan ’t bouwen is met het geld van haar optreden. En plots vertelt ze over het ergste dat je als kind kan overkomen – misbruik. Dat verhaal gutste eruit. Wij stonden als aan de grond genageld. Niemand bewoog. Ook toen voelde ik mij weer machteloos, maar dit keer heb ik haar in mijn armen gesloten. Weliswaar stuntelig, maar wat moet je anders op zo’n moment doen?

»Ik vraag ook niet naar zulke dingen. Het is eerder door de omstandigheden dat mensen mij dat vertrouwen geven en het zelf vertellen. Vaak is het geen interview, maar zitten we gewoon naast elkaar op het juiste moment.»

HUMO Maar je stelt dan wel de juiste vraag. Lies Lefever is van slag als jullie naar een kerk gaan waar duizenden Tutsi’s vermoord zijn, en dan vraag je of ze wist of ze Hutu of Tutsi is. Of het haar lot had kunnen zijn.

Heylen «Ja, ik moet wel lucide blijven. Soms heb je maar één kans om een vraag te stellen. Ik heb mij achteraf al vaak voor het hoofd geslagen omdat ik iets niet had gevraagd. Daar worstel je een leven lang mee als journalist.

»Toen ze bij die schedels zei: ‘Dit had mijn moeder of mijn zusje kunnen zijn’, kwam die vraag in me op. Ik vond vooral haar antwoord mooi: dat het haar niet echt interesseerde wat ze was.

»Onze Rwandese gids Jacques, die tijdens de genocide als journalist werkte, zei later voorzichtig tegen haar dat hij vermoedt dat ze Tutsi is. Toen en ook later was ik héél blij dat Joost erbij was. Nu kon híj haar troosten. Ik kan dat ondertussen ook, maar haar verhaal snijdt toch nóg dieper. Een moeder die je in een beerput heeft gegooid, jou dus eigenlijk wou vermoorden: veel erger kan het niet. Die verantwoordelijkheid wou ik niet. Er moest een intimus bij zijn die haar kon opvangen.»

HUMO Je benoemt het tegenover Lies ook als een moordpoging door haar moeder. Dat moet aankomen. Aarzel je dan om dat zo scherp te formuleren?

Heylen «Nee, ik heb de plicht om dat te verduidelijken. Ik heb ook haar vertrouwen gekregen. Ze kennen mij ook wel na een paar dagen. Ik had haar gezegd dat ze niet moest antwoorden als ze niet wou, maar dat ik haar onderweg wél moeilijke vragen zou stellen. Over sommige intimiteiten wil ik geen vragen stellen, omdat ik het niet kies vind.

»(Klopt op zijn borst en wuift met zijn handen) Ik heb het lastig. Het is goed om hierover te praten, maar het is ook emotioneel voor mij. Omdat ik mij probeer te verweren, maar niet altijd de goede woorden vind.»

Vragen doet denken

undefined

HUMO Voel je soms schroom als journalist om in die verhalen te peuteren?

Heylen «Ik heb schroom bij alles wat ik doe, in heel mijn journalistieke beroep. Ik ben zo niet. Mijn ware natuur is die van een rustige fictieschrijver die zit te fantaseren en in zijn eentje zit te schrijven. Ik ben best verlegen, maar dat klinkt zo cliché.

»(Plots) Weet je dat ik gisteren (een maandag, red.) niet wou afspreken omdat ik toen net was thuis geweest, in familiekring? Ik was te gevoelig, te verstrooid. Ik was eigenlijk mezelf.»

HUMO En wie ben je nu?

Heylen «Nu ben ik iemand die zijn gedachten al beter kan ordenen, die uit zijn woorden raakt. Die meer met zijn hoofd denkt. Als ik thuis ben geweest, ben ik anders. Kwetsbaarder ook. Net zoals mijn gasten die ik meeneem op reis.»

HUMO Ben jij het soort journalist dat bij zijn interviewees antwoorden zoekt op vragen waar hij zelf mee worstelt?

Heylen «Soms kunnen zij de filosofie die je zelf hebt, veel beter verwoorden. Maar nog beter is het als ze iets zeggen wat je aan het denken zet. In deze reeks was dat vooral de comedian Thomas Smith. ‘Om jezelf te begrijpen moet je niet alleen weten hoe je zélf was als kind, dat is de puurste vorm van jezelf,’ zei hij, ‘maar ook hoe je ouders en zelfs je grootouders als kind waren. Waar en hoe ze geleefd hebben. Dat geeft aan waarom ze geworden zijn wie ze zijn en wat ze daarvan aan jou hebben doorgegeven en wat niet. Daardoor leer je jezelf ook veel beter kennen.’

»Thomas is een Brit, maar zijn grootvader was een soort stand-upcomedian in India. Daar ter plaatse heeft hij een heel andere kant van zichzelf ontdekt, die helemaal klopt met wie hij is. Zulke uitspraken doen je een andere blik werpen op je eigen leven, je eigen roots. Dat is voor mij de zin van die programma’s. Daar halen zowel de kijkers als ikzelf veel uit.»

Bekijk de trailer van het nieuwe seizoen van 'Heylen en de herkomst':

undefined