Hockeyspeler Luca Masso, Olympisch medaillewinnaar en kleinzoon van Eddy Merckx

Zes medailles behaalde België op de Olympische Spelen in Rio. Maar ergens in de Brusselse rand ligt er nog één te blinken: de medaille van Luca Masso, zoon van de voormalige Argentijnse tenniskampioen Eduardo Masso en kleinzoon van Eddy Merckx. Masso won goud in het Olympisch hockeytoernooi, als lid van het Argentijns team versloeg hij België in de finale.

'Ik lijk op mijn grootvader: wij zijn allebei winnaars'

Luca Masso (22) heeft er net zijn laatste examen op zitten. De student marketing aan de hogeschool van Louvain-la-Neuve is dringend aan vakantie toe, maar hij ontvangt eerst nog Humo in de vierkantshoeve van zijn grootvader Eddy Merckx. Achter hem tegen de muur hangt een levensgrote houtskooltekening van zijn opa en diens dochter Sabrina, Luca’s moeder. Voor hem op de tafel ligt zijn Olympische gouden medaille. Dat hem deze zomer nog een zware tweede zittijd wachtte, heeft alles te maken met dat eremetaal.

Luca Masso «In oktober vorig jaar ben ik met de Argentijnse ploeg op stage vertrokken. Ik heb toen anderhalve maand de lessen gemist. Toch slaagde ik in januari voor m’n examens. Twee dagen later vertrok ik alweer naar Argentinië. Daarna volgde er nog een stage in april en één in mei. Ik heb dus erg weinig lessen bijgewoond en de proffen zagen me nauwelijks. Ze hebben er wel alles aan gedaan om mijn uurroosters aan te passen: ik zal hen daar eeuwig dankbaar voor blijven. En toen ik terugkwam uit Rio, zag ik op één mededelingenscherm felicitaties voor mij en op een ander scherm voor de spelers van de Red Lions die er eerder al hun diploma hadden behaald. Erg mooi.

»Nu heb ik één week vakantie. Da’s niet veel, maar ik heb m’n medaille. Als compensatie kan dat tellen (lacht).»

HUMO Heb je er al van kunnen genieten?

Masso «Nog niet veel, hè. De dag na m’n terugkeer ben ik direct beginnen te studeren: drie dagen later had ik al m’n eerste examen. Het zwaarste van de zeven. ’s Avonds gingen we wel iets eten met de familie, maar anders was het altijd studeren, studeren en nog eens studeren. Ik wilde koste wat het kost slagen. Da’s ook gelukt: m’n tweede overwinning! Ik ben supercontent.»

HUMO Is het al helemaal doorgedrongen wat jou is overkomen in Rio?

Masso «Nog niet echt, nee. Ik heb snel de knop moeten omdraaien en me helemaal op m’n studie moeten concentreren. Ik had gewoon geen tijd om er lang bij stil te staan. Dat was echt niet makkelijk: ik had m’n boeken niet meer gezien sinds begin mei, toen ik naar Argentinië ben gevlogen voor een stage met de ploeg. Ik ben in juni vier dagen thuis geweest, net lang genoeg om een examen af te leggen. Daarna vertrok ik opnieuw voor een voorbereidingstoernooi op de Spelen, waar ik vernam dat ik in de definitieve selectie was opgenomen. Ik heb nog twee, drie dagen vakantie gehad in Frankrijk, maar de hele maand juli en augustus was ik weer weg.

»Het is echt zwaar geweest. Ik kwam ook terug met een hoofd vol herinneringen, maar ik moest direct examens afleggen. Terwijl de Belgische medaillewinnaars van het ene naar het andere evenement werden gesleept en in de bloemen werden gezet op de Memorial Van Damme, zat ik thuis met m’n hoofd in de boeken.»

HUMO Jammer.

Masso «Toch wel, ja. Ik had graag meegevierd in Argentinië. Ik ben samen met m’n Argentijnse ploegmaats uit Rio vertrokken, maar zij vlogen naar Buenos Aires, ik naar Brussel. Maar goed, ik was ook blij dat ik m’n vrienden en familie terugzag. Ik moest ook studeren en dat was ginder niet te doen. Ik heb het geprobeerd, maar het ging niet met een hoofd dat helemaal op de Spelen was gefocust.»

undefined

HUMO Leg eens uit: hoe komt het dat jij als Belg voor Argentinië aantrad?

Masso «Ik was sinds het WK U21 in India bijna een jaar niet meer opgeroepen voor België. In m’n toenmalige club speelden twee Argentijnse internationals. Op een avond vroegen ze me: ‘Waarom kom je niet bij ons spelen?’ Ze spraken er met hun bondscoach over, en in juni vorig jaar belde die mij op. Sinds twee jaar had ik ook een Argentijns paspoort en Argentinië was derde geworden op het laatste WK: zijn voorstel trok me dus erg aan. Van de Belgische hockeybond kreeg ik te horen dat er voor mij geen plaats meer was in hun Olympische selectie. Dat kon na de Spelen wel veranderen, maar omdat ik echt naar Rio wilde, besloot ik voor Argentinië te kiezen.»

undefined

'Plots stond ik in de Olympische finale, tegen België dan nog! Zo'n scenario zie je normaal alleen in de bioscoop'

HUMO Zonder de zekerheid dat je ook echt geselecteerd zou worden.

Masso «De coach had me gezegd dat ik een kans maakte, maar meer niet. Ik had geen enkele garantie. En zie: ik was erbij, speelde zelfs de finale, ik won een gouden medaille én ik ben geslaagd voor m’n examens. Een ongelofelijke zomer!»

HUMO Vreemd dat je niet goed genoeg was voor België en dan Olympisch kampioen wordt met een ander land.

Masso «Misschien wel, ja. Maar het is niet meteen door mij dat Argentinië Olympisch kampioen is geworden, hè.»

HUMO Da’s waar: je ging mee als reservespeler en je zat tot de finale alleen maar in de tribune.

Masso «Maar daar zou ik vooraf voor hebben getekend, hoe moeilijk het soms ook was, want je hebt natuurlijk ongelofelijk veel zin om mee op dat veld te staan. Je moet ook gefocust blijven, want als er iemand geblesseerd uitvalt – de enige reden waarom je kunt worden opgevist – moet je klaarstaan. Uiteindelijk is dat ook gebeurd. Plots stond ik in de Olympische finale, tegen België dan nog! Zo’n scenario zie je normaal alleen in de bioscoop.

»Wat er dan door je heen gaat, is moeilijk te beschrijven. Een mix van emoties, veel stress ook. Maar ik was superblij. De Olympische Spelen zijn voor een hockeyspeler normaal een bekroning, maar ik ben pas 22: de jongste in de Argentijnse selectie.»

HUMO Voelde het als een revanche?

Masso «Een beetje misschien, ja. Maar ik kreeg alleen maar positieve sms’jes uit het Belgische kamp: zij waren allemaal erg blij voor mij.

»Ik sta nog altijd achter mijn beslissing, zeker nu ik die medaille heb, al was het niet altijd makkelijk. Argentinië is ver – zestien uur vliegen, 10.000 kilometer. Ik was vaak alleen, voelde me soms ook eenzaam. Ik heb er wel familie, maar zo goed ken ik die nu ook weer niet. Ik was nog maar één keer eerder in Argentinië geweest: toen ik 17 was, hebben we samen met m’n zus, m’n broer en m’n papa Nieuwjaar gevierd in het stadje waar hij is geboren, dicht bij Córdoba, op zo’n 700 kilometer van Buenos Aires. Ik sprak al wel Spaans, iedereen in Argentinië is ook gek van voetbal en hun steaks zijn fenomenaal – twee liefdes die we al gemeen hadden – maar ik heb me toch erg moeten aanpassen. Gelukkig ben ik fantastisch opgevangen.»

HUMO Voel je je nu Belg of Argentijn?

Masso (zucht) «Eerlijk: ik voel me allebei. Ik ben geboren in België, dit is mijn land. Maar ik heb door m’n papa ook Argentijnse wortels en daar ben ik me nu bewuster van geworden. Volgens m’n vrienden heb ik zelfs al Argentijnse gewoonten overgenomen. Ik heb een ander stukje van mezelf ontdekt. Da’s prettig.»

Hockey voor iedereen

HUMO We praten nu Frans met elkaar, maar als goede Belg gaf je in Rio ook interviews in het Nederlands.

Masso «Met m’n mama en m’n grootouders spreek ik Frans. Ik trek m’n plan in het Nederlands, toch voor de korte reacties na een wedstrijd. Maar makkelijk was het niet, vooral omdat ik daar de hele tijd Spaans sprak met m’n ploegmaats.

»M’n papa heeft sinds m’n geboorte altijd Spaans met mij gesproken. Ook zijn sms’jes zijn in het Spaans en ik probeer ze zo goed en zo kwaad als het kan in het Spaans te beantwoorden. Mijn kleine broertje lacht er nu mee en zegt dat mijn Spaans ondertussen beter is dan dat van mijn vader. Maar da’s niet waar, hoor (lacht).

»Ik heb in Rio dus interviews in drie talen gegeven. Of nee, vier: één keer ook in het Engels, voor een Italiaanse zender (lacht).»

HUMO Je vader Eduardo Masso was een professioneel tennisser. Hij verliet Argentinië toen hij 20 was, werd de nummer één van België en speelde voor het Belgische Davis Cup-team. Kennen ze hem nog in Argentinië?

Masso «Hij is geen Maradona of Messi, hè. Maar in het tennismilieu kennen ze hem nog: toen ik Juan Martín del Potro (de Argentijn die zilver won in het tennis in Rio, red.) tegen het lijf liep in het Olympisch dorp, wist hij toch wie hij was. Het blijft zijn vaderland. Het is niet omdat hij er vroeg is weggegaan, dat hij niets meer voor Argentinië zou voelen.»

HUMO Hij stopte met tennissen in 1992, jij bent geboren in 1994. Je hebt hem nooit zien spelen.

Masso «Hij is vroeg moeten stoppen wegens een hernia. Maar ik heb video’s van hem gezien, onder meer van een wedstrijd tegen Andre Agassi. De enige van mijn familie die ik wel nog aan het werk heb gezien, is m’n oom (Axel Merckx, red.). Axel is een inspiratiebron voor mij geweest. Hij heeft het niet makkelijk gehad door de naam Merckx en het feit dat hij dezelfde sport als zijn vader beoefende, maar we zijn allemaal bijzonder trots op hem. Terecht ook, als je naar zijn palmares kijkt: Olympisch brons in Athene, ritwinst in de Giro, Belgisch kampioen in Rochefort – ik stond daar trouwens samen met m’n papa aan de meet.»

HUMO Hoe ben je eigenlijk in het hockey gerold? Je vader tenniste en je grootvader is Eddy Merckx, die zoals bekend geen onaardig wielrenner was.

Masso «Ik was 5 of 6 toen een schoolkameraadje begon te hockeyen. Ik wilde eigenlijk voetballen, maar m’n mama nam me dus mee naar het hockey. Het viel mee en ik dacht niet meer aan voetballen, hoe graag m’n grootvader ook een voetballer in mij had gezien.

»Toen ik een jaar of 10 was, heb ik ook wel getennist, maar toen ik m’n papa vroeg of ik ooit een grand slam zou spelen en hij ‘Nee’ antwoordde, ben ik er onmiddellijk mee gestopt (lacht). Zo ambitieus was ik wel. M’n vader heeft me nooit gepusht: toen ik stopte met tennissen, was dat helemaal niet het einde van de wereld voor hem.

»Nadien heb ik nog even getwijfeld om te gaan koersen – ik fietste soms mee met m’n grootvader als hij tochtjes maakte met z’n vrienden – maar toen speelde ik een Europees kampioenschap met de U16 en kwam ik in de eerste ploeg bij m’n hockeyclub. Ik was vertrokken.»

undefined

'Misschien heeft Eddy Merckx me weleens laten winnen in de sprint, maar hij won zelf ook nog te graag'

HUMO Wat spreekt je aan in hockey?

Masso «De teamspirit. Ik ben geen individualist, maar een ploegspeler. Ik krijg weleens de vraag: ‘Waarom ben je dan geen voetballer geworden? Voetbal krijgt meer aandacht en er gaat meer geld in om.’ Maar zo zit ik niet in elkaar: ik sport voor m’n plezier, niet voor het geld. Hockey is geen professionele sport in België, maar we leven er wel voor alsof we profs zijn. Dat is onze spirit. Er zijn er maar een paar die ervan kunnen leven. Daarom studeren de meesten ook.»

HUMO Hockey heet een elitaire sport te zijn.

Masso «Het is natuurlijk niet zoals voetbal: daar neem je een bal, je gaat de straat op en je bent vertrokken. Om te hockeyen heb je een stick en een speciaal terrein nodig. Dat kost geld. Maar het evolueert: het beeld dat alleen maar rijke mensen hockey spelen, klopt niet meer. Het is zoals met het tennis: iedereen kan het tegenwoordig doen.»

HUMO Uit alles wat ik over jou heb kunnen lezen, kan ik alleen maar opmaken dat jij en je grootvader altijd een onafscheidelijk duo hebben gevormd.

Masso «We hebben een erg sterke band, dat klopt. Alle vakanties en vaak ook de weekends was ik bij m’n grootouders. Nu zien we elkaar wat minder vaak: ik studeer in Louvain-la-Neuve en woon in Woluwe bij m’n moeder. Maar vroeger… We maakten vaak fietstochtjes. Vorige zomer, op zijn verjaardag trouwens, hebben we na m’n examens nog een ritje gemaakt. Nu is er minder tijd voor. Fietsen is ook te veel een uithoudingssport, terwijl hockey toch vooral om korte sprintjes draait.

undefined

»We zijn ook allebei gek van voetbal en fanatiek supporter van Anderlecht. Daar hebben we vaak discussies over. In 2009 namen hij en m’n oom me mee naar de Champions Leaguefinale in Rome. FC Barcelona won van Manchester United met 2-0 dankzij onder meer een kopbaldoelpunt van Messi. Dat zijn onvergetelijke momenten. Maar ik ben ook met m’n papa naar een tennistoernooi in het buitenland geweest, hoor, of naar een rugbyinterland op de Heizel – ’t is niet dat ik niets met hem deed. Maar met m’n grootvader, dat is iets speciaals.»

HUMO Heb je hem gemist in Rio?

Masso «Ik heb er iederéén gemist. Het enige familielid in het stadion was m’n oom, de broer van mijn papa.»

HUMO Komt je grootvader vaak naar je wedstrijden kijken?

Masso «Als hij tijd heeft. Mijn mama komt wel altijd en dan moet zij hem tijdens de wedstrijd op de hoogte houden. Daar staat hij op. Tijdens de finale in Rio zat hij met Anderlecht in de luchthaven op weg naar Praag. Mama stond de hele tijd in contact met hem voor het geval de wifiverbinding zou wegvallen.

»Mijn mama is er altijd geweest voor mij. Achter elke sporter staat een mama, zegt men weleens. Ik kan dat bevestigen. Mijn papa zag ik minder vaak, maar als ik ergens mee zat, kon ik wel altijd bij hem terecht. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 16 was. Dat was niet makkelijk, zeker niet voor mijn zus en mijn kleine broer, die een stuk jonger zijn.»

'In mijn ogen is Eddy Merckx de grootste kampioen aller tijden.'

HUMO Ben je blij dat je Masso heet, en niet Merckx?

Masso «Eerlijk: ik ben daar niet mee bezig. Ik denk dat Axel best trots is op de naam Merckx, net zoals ik het ben op de naam van mijn papa. Ik weet niet of het nu makkelijker is voor mij dan wanneer ik Merckx zou hebben geheten. Ik denk eigenlijk van niet: ik speel voor mezelf, niet voor de naam op m’n rug. Ik zou ook nooit voor of tegen een sport hebben gekozen vanwege m’n papa of m’n grootvader. Ik doe wat ik graag doe.»

HUMO De fysieke gelijkenis met je opa is treffend, maar mensen die je kennen, zeggen dat je ook karakterieel op hem lijkt.

Masso «Ik weet nu tenminste al hoe ik er later uit zal zien (lacht). Het klopt dat we ook een beetje hetzelfde karakter hebben: we zijn allebei winnaars, maar dat zit in de familie. Als we iets doen, doen we ’t met passie. Ik kan niet goed tegen m’n verlies. Zelfs niet toen ik vroeger hier op de binnenplaats sprintwedstrijdjes hield met m’n grootvader. Misschien heeft hij me weleens laten winnen, dat weet ik niet, maar hij won zelf ook nog te graag (lacht).

undefined

»Die familie van mij is ongelofelijk. Mijn grootvader, die wereldwijd een legende van het wielrennen is; mijn oom, die een schitterende carrière bij elkaar fietste met als kroon op het werk een bronzen Olympische medaille; en mijn papa, die 56ste van de wereld was en de nummer één in België. Wie kan dat zeggen?»

HUMO Bijzonder, hè.

Masso «Héél bijzonder. Soms sta ik stil bij al het geluk dat me is overkomen. Dat ik ook nog eens een gouden medaille zou winnen: dat is onverhoopt. Iedereen zou daarvan dromen. En mijn carrière begint nog maar.»

HUMO Je bent nu niet langer de zoon van of de kleinzoon van, maar Luca Masso, Olympisch kampioen.

Masso «Misschien, ja. Maar ik blijf er trots op dat ik de kleinzoon ben van Eddy Merckx, de neef van Axel Merckx en de zoon van Eduardo Masso.»

Baba Eddy

HUMO Hoe is het eigenlijk om een grootvader te hebben die wereldwijde bekendheid geniet?

Masso «Voor mij is hij in de eerste plaats baba (abuelo is Spaans voor grootvader, red.) en dan pas Eddy Merckx. Maar ik ontsnapte er natuurlijk niet aan als hij weer eens werd aangeklampt voor een handtekening: dan realiseerde ik me weer wat voor een groot kampioen hij is – in mijn ogen de grootste aller tijden. Dan is het normaal, vind ik, dat mensen hem aanspreken. Ik had daar geen moeite mee.»

HUMO Je grootvader is bevriend met Paul Van Himst. Die heb je vast ook vaak over de vloer zien komen in je jeugd.

Masso «En zijn kleinzoon Joeri, met wie ik goed overeenkom. Zag je Paul, dan zag je ook Joeri. Net als ik was hij heel close met zijn opa.

»Ik heb altijd grote sportfiguren rond mij gezien. Thuis, of als ik met mijn grootvader naar de Tour ging. En toch was ik nog onder de indruk van al die sterren in Rio. Naast Djokovic staan en beweren dat het je niets doet: dat kan niet. Ik sprak er met Del Potro, maar ook met Philippe Gilbert, een goede vriend van m’n grootvader. Ik kende hem niet, maar m’n mama had hem gezegd dat ik er ook zou zijn, dus ben ik naar hem toe gestapt.

»De meesten weten niet dat ik de kleinzoon van Eddy Merckx ben. Ik begin daar zelf ook nooit over. Mijn grootvader zit zo ook niet in elkaar: hij is altijd bescheiden gebleven. Ook dat zit in de familie.»

HUMO Het voorbije jaar was een keerpunt in je nog jonge leven. Hoe moet het nu verder?

Masso «Een nieuwe club, een nieuw land, een studie die ik niet wilde stopzetten omdat je nu eenmaal niet van het hockey kunt leven: het is veel geweest. Zeg nooit nooit, maar ik denk niet dat ik ooit naar Argentinië emigreer. Ik zal er nu wel vaker naartoe moeten. Mijn leven zal ingrijpend veranderen, maar da’s niet erg: ik heb me ontwikkeld als persoon. Alleen reizen, alleen m’n plan trekken: het heeft me sterker gemaakt, vooral mentaal. Zelfstandiger ook.

»Mijn eerste doel is nu om basisspeler te worden in de Argentijnse ploeg. En volgend jaar wil ik m’n diploma behalen: da’s het belangrijkste. Daarna zien we wel.»