Hoe Humo mijn leven veranderd heeft: een terugblik door studs en sterren (2)
Onze acute alzheimer is aan de beterhand, met dank aan de babes, bonzen en bollebozen die vorige week ons geheugen hielpen opfrissen in ‘Hoe Humo mijn leven veranderd heeft’. En toch zitten we nog altijd met enkele vragen over de 3999 Humo’s – intussen 4000 – die in ons archief liggen.
'Voor dat interview moet ik Humo nog altijd bedanken, want ik heb er enorm veel klandizie door gehad'
Humo 3213: Goedele Liekens pakte de taliban aan
undefined
Goedele Liekens «Zoals je weet heb ik lange tijd voor VTM gewerkt. Bij onderhandelingen met de zender werd altijd aangehaald dat ik zo goed scoorde in Humo’s Pop Poll: ‘Toch wel super dat je daar iedere keer tussen staat!’ Wel grappig, want bij Humo waren ze helemaal niet zo positief over VTM (lacht).»
HUMO Was je zelf trots op je Pop Poll-resultaten?
Liekens «Jawel. Sterker nog: op één zo’n avond was Jan Lenferink aanwezig. Hij presenteerde in die tijd ‘RUR’, de meest bekende talkshow van Nederland en België. Niet veel later mocht ik bij hem op gesprek. Dat was het begin van mijn carrière in Nederland.»
HUMO Dank je, Humo.
Liekens «Maar één keer heeft Humo me ook ferm teruggepakt: met dank aan een Humo-cover was ik één van de eersten in België tegen wie een fatwa werd uitgevaardigd. Het moet begin jaren 2000 geweest zijn: de taliban waren net verjaagd uit Afghanistan en ik was daar voor de VN. Via de satelliettelefoon deed ik een interview met Humo. Die dinsdag stond ik op de cover met een baseballbat, terwijl ik Osama bin Laden aan zijn tulband uit een gat in de grond trok. Een week later kreeg ik op de redactie van ‘Recht van antwoord’ een brief in het Arabisch: de briefschrijvers zagen de humor van die cover absoluut niet in. Ik moest mijn excuses aanbieden, of ze zouden me komen vermoorden. Eerst dacht ik nog: ‘Het zal wel. Grow up!’ Maar dat zag de Staatsveiligheid toch even anders: ze sloegen alarm. Wekenlang heb ik politiebegeleiding gekregen. Zelfs als ik naar het toilet ging, werd ik gevolgd door een bodyguard. Ik kreeg ook een lijst voorzorgsmaatregelen. In de auto moest ik erop letten dat ik niet werd gevolgd. Maar honestly: als je op de snelweg níét wordt gevolgd, ben je aan het spookrijden. Op den duur was ik zélf een gevaar op de weg.»
HUMO Was je niet een beetje boos over die cover?
Liekens «Nee. Ik heb het er wel met Guy over gehad, maar in die pre-IS-tijden begreep alleen Salman Rushdie wat een fatwa écht was.
»Uiteindelijk heb ik gedaan wat ze vroegen: een beetje omfloerst heb ik mijn excuses aangeboden.»
HUMO Dan wij ook: sorry. (hvt)
Humo 3047: Jeroen Olyslaegers, filmrecensent
undefined
Jeroen Olyslaegers «Mijn allereerste boek heeft welgeteld één recensie gekregen. In Humo. Patrick Demompere – van wie ik vermoed dat het Gerrit Komrij was – heeft het compleet afgebroken. Maar mijn wraak was zoet: nauwelijks twee jaar later werd ik door Guy Mortier gevraagd om filmrecensies te schrijven.»
HUMO Onder de naam Tom & Jerry.
Olyslaegers «Ik had geen zin om het alleen te doen, dus vroeg ik mijn vriend Tom Paulus erbij, met wie ik al samenwerkte voor het tijdschrift Andere Sinema. Wij waren vooral bezig met alternatieve cinema, maar we hielden ook enorm van avonturenfilms en sciencefiction. Ik had eigenlijk maar één voorwaarde om op Mortiers aanbod in te gaan: ik wilde geen films recenseren waarin kinderen of dieren de hoofdrol speelden.»
HUMO Nog niet begonnen en al eisen stellen.
Olyslaegers «Wij waren de wild guys. We leefden niet van die recensies, we waren niet eens journalist, waardoor we heel ongebonden waren. We zijn nooit op de redactie geweest, hebben nooit uitnodigingen gekregen voor feestjes, we waren echt buitenstaanders. We waren ook wel heel arrogant.
»Het was een korte, maar intense periode waarin ik héél veel heb geleerd. Hoe humor te hanteren, hoe je personages kunt opvoeren. Ik ben Guy daar nog altijd enorm dankbaar voor, hij was een fantastische begeleider. Wij hebben heel veel vertrouwen gekregen. En dat hebben we eigenlijk op een heel kinderachtige manier beschaamd.
»We zijn nogal prompt met onze recensies opgehouden. Op voorhand hadden we gezegd: als we geciteerd worden op een filmaffiche, stoppen we ermee. En anderhalf jaar later gebeurde dat dus. Guy was niet goedgezind. Maar het is goed dat we snel gestopt zijn, want anders was ik waarschijnlijk filmrecensent geworden, terwijl ik romans wilde schrijven.»
HUMO Kun je één moment uit je korte carrière als filmrecensent uitlichten?
Olyslaegers «Ik herinner me één van de eerste films die we hebben besproken: ‘The Funeral’ van Abel Ferrera. Tom had dat stukje geschreven en had de film het maximale aantal sterren gegeven. Dus na publicatie was ik zo benieuwd dat ik ook ging kijken. Guy Mortier zat in de zaal, en na de film riep iemand uit het publiek: ‘Mortier, dat was een kutfilm!’ Ik heb me toen verstopt in de hoop dat Guy me niet zou zien.» (jvb)
Humo 3968: Jan Eelen won de Prijs van de Kijker
undefined
JAN EELEN «Humo is rond 1982 in m’n leven gekomen – ik was toen een jaar of 12. Het is direct mijn lijfblad geworden en het was elke week vechten met mijn broers om dat ding als eerste in handen te krijgen.
»Ik heb heel veel ontdekt dankzij Humo. Neem nu Van Kooten en De Bie of ‘Monty Python’s Life of Brian’: op een heel belangrijke leeftijd heeft dat me mee gevormd en is dat, net als Humo zelf, een toetssteen gebleven voor alles wat ik later gemaakt heb. Ik was ook een enorm grote fan van The Gun Club, een band die bijna niemand kende, maar die wél in Humo besproken werd. En één muur van mijn kamer hing vol uitgeknipte Kama-strips.
»Humo was ook een welkome aanvulling op wat we op school leerden. Artikels over de Falklandoorlog of Tsjernobyl waren zó goed en aangenaam geschreven, dat je in het verhaal gezogen werd en blééf lezen: cruciaal voor jongeren die misschien niet zo graag grote lappen tekst verwerken. Daar stond dan een artikel van Jan Hertoghs, Martin Heylen of Serge Simonart tegenover, en daartussen Rudy Vandendaele, Kees van Kooten, de vaak briljante Guido Van Meir: de mix zat zó goed. Dat was vooral de verdienste van Guy Mortier.»
HUMO Toen je afgelopen januari voor ‘Callboys’ Humo’s Prijs van de Kijker in ontvangst mocht nemen, bedankte je Guy Mortier uitvoerig.
EELEN «Hij en Mark Uytterhoeven zijn mijn twee geestelijke vaders. Ik heb met hen samengewerkt aan ‘Alles kan beter’, al was er toen geen tijd voor idolatrie: we zijn bijvoorbeeld vaak op de Humo-redactie komen filmen omdat Guy daar niet weg kon. We moesten ook eens op kerstavond draaien, en hebben toen het kerstfeest van de Mortiers – heilig voor die familie – in de mess van de VRT moeten organiseren (lacht).» (kd)
Humo 3522: Lien Van de Kelder ging uit de kleren op Humo’s Pop Poll
undefined
Lien Van de Kelder «Onlangs vertelde een journalist me in een interview dat er toen 100.000 mensen hadden gestemd om mij uit de kleren te zien gaan. Dat heb ik nooit beseft. Misschien maar goed ook: het was zo al overweldigend. Ik kreeg niet alleen die medaille, ik presentéérde de Pop Poll-avond ook samen met Guy Mortier. Ik herinner me nog het moment dat ik moest opkomen: het applaus van die volle zaal veroorzaakte zo’n golf dat het gigantische gordijn waarachter ik stond, een stukje opwaaide.»
HUMO En toen moest je medaille nog komen. Daar hoorde ook een legendarisch filmpje bij.
Van de Kelder «Dat was opgenomen op mijn kot in Leuven. Die hele cameraploeg moest daar binnen, samen met Wim Helsen, die ik dan inkijk zou gunnen in mijn badjas. De stand-in die ze daarvoor hadden meegebracht – een escort, neem ik aan – had echt enórme borsten. Dat had ik nog nooit gezien. Maar zo was het gelukkig overduidelijk dat ik dat niet was (lacht).
»Verder herinner ik me vooral de memorabele Humo-fotoshoots met Johan Jacobs. Eentje duurde maar liefst acht uur. Hij kreeg de hele tijd nieuwe ideeën en ik had tijd, dus hebben we ons een dagje goed geamuseerd. Een andere keer was hij de schmink vergeten te regelen en zijn we in een parfumerie gaan smeken of ze me wilden schminken. Met Johan weet je nooit waar je belandt. Dat is altijd fijn. Meestal, toch: één keer heeft hij me op een koude winterdag het water in gestuurd in Cadzand, met niks meer om het lijf dan een opblaasbare zwemband. Dat vond ik er toch wat over (lacht).» (hvt)
Humo 2916: Stephan Vanfleteren, fotograaf
undefined
Stephan Vanfleteren «Als ik aan Humo denk, dan denk ik vooral aan mijn vriendschap met Jan Hertoghs. Jan en ik hebben door de jaren heen heel België doorkruist, maar de kern van onze samenwerking ligt toch in onze reizen door Amerika. En dan vooral die keer dat we gingen train hoppen met de hobo’s. Jan en ik waren toevallig aan elkaar voorgesteld op één of andere prijsuitreiking. Drie weken later zaten we samen op een vliegtuig richting Oregon. Het klikte meteen, omdat we allebei gevoelig zijn voor dezelfde dingen. We kunnen heel ontroerd raken door een oud verkeersbord of een gevel met vergane reclameletters. Op dat vlak zijn we zielsgenoten. Ook al is Jan wat ouder dan ik, in zijn hart is hij nog altijd 16.»
HUMO Het was nochtans geen evidente reis.
Vanfleteren «Dat is een pluim voor Humo: we zijn eraan begonnen met slechts één adres op zak, van een man die ons de do’s-and-don’ts van het train hoppen zou uitleggen. Want het is niet zoals je op een trein stapt in Gent-Sint-Pieters: tussen die treinzwervers zitten dronkaards, drugsverslaafden, Vietnamveteranen, runaways en criminelen. Knap dat Humo ons dat vertrouwen gaf: ‘Ga maar en zie maar waarmee je terugkomt.’»
HUMO Met een bejubelde reportage en foto’s die bekroond werden met een World Press Photo Award, zo bleek.
Vanfleteren «We worden er nog vaak over aangesproken. Maar de mooiste bekroning blijft toch de reis zelf. Een jaar of vier geleden heb ik de reportage nog eens gelezen: ik kon haast niet geloven wat we in die twaalf dagen allemaal hadden meegemaakt. Al op dag twee kwamen we Tall Man tegen, een mythische figuur tussen de treinzwervers. Hij leerde ons hoe we koffie konden zetten met een aangestoken flare, een lichtkogel uit een alarmpistool. Als twee kleine jongens stonden we met grote ogen te kijken. Toen al hadden Jan en ik het gevoel: ‘We zijn aan een ongelofelijk avontuur begonnen.’ Ik denk vaak: ‘Jan, moeten we niet een keer naar Nebraska of zo?’ Naar het schijnt valt daar niks te beleven, maar ik weet zeker dat de verhalen er voor het rapen liggen.» (hvt)
Humo 3047: Magda Ral, de eerste mol
undefined
Magda Ral «De foto van die ‘De mol’-cover is bij mij thuis genomen – in vrij zenuwachtige omstandigheden, meen ik me te herinneren (lacht). Op het moment van het interview was nog niet bekend dat ik de mol was: er is dus zo lang mogelijk gewacht om de foto’s te nemen waarop ik dat onthullende bordje vasthield.
»Op dat moment besefte ik ook nog niet zo goed waarmee ik ingestemd had, denk ik (lacht). Ik had er namelijk niet bij stilgestaan dat die foto op de cover van dé Humo zou staan, laat staan dat die op afficheformaat overal in Vlaanderen zou hangen. Overal werd ik herkend en aangesproken. Plots was ik een figuur.
»Onlangs kwam ik de poster van die cover nog eens tegen bij mij thuis, en ik moet zeggen: het blijft toch een zekere mate van absurditeit hebben, mezelf daar zien staan met dat bordje.»
HUMO Een mooi aandenken?
Ral «Zeker, al vond ik de foto toen niet zo héél geslaagd. Dat lag vooral aan het feit dat mensen die me kenden de volgende dag kwamen vragen of ze me soms gedrogeerd hadden om me zo op de foto te krijgen. Als ik die cover nu terugzie, moet ik zeggen: ze hadden een punt.» (tr)
undefined
'Humo was ook een welkome aanvulling op wat we op school leerden'
Humo 1806: Freddy De Kerpel, Uitlaatheld
undefined
Freddy De Kerpel «Tien jaar geleden kwam ik terug van een maandenlang verblijf in Brazilië, toen mijn dochter me vertelde dat er al een tijdje grapjes over mij verschenen in Uitlaat. Ik heb dan zelf maar eens de Humo opengeslagen, en ja: dan zag ik ze ook, natuurlijk.»
HUMO ‘Freddy De Kerpel pompt niet, hij duwt de aarde naar beneden’.
De Kerpel «Hahaha, ja! En zo stond dat dus iedere week vol; ’t was werkelijk een tsunami.»
HUMO Kon je ermee lachen?
De Kerpel «Met de meeste toch, ja. Ik wist dat dat niet persoonlijk bedoeld was, hè? Humo kon bij mij wel een potje breken, omdat ik me altijd de keer zal blijven herinneren dat ik uitgebreid geïnterviewd werd door Guido Van Meir. Lang geleden was dat, aan de vooravond van mijn kamp om de Europese titel in 1975. Zes pagina’s Freddy De Kerpel! Ik stond toen zelfs op de cover, want in die tijd werd de bokssport nog au sérieux genomen. Uiteindelijk heb ik die kamp helaas verloren, maar dat ik überhaupt zo ver was geraakt, dat betékende in die tijd nog iets.
»Maar die moppen… Weet u wat ik zelf de allerbeste vond? ‘Freddy De Kerpel heeft geen horloge. Hij bepaalt zelf wel hoe laat het is.’ Ik vond dat goed gevonden, omdat het iets zei over mijn levensfilosofie. Ik heb altijd mijn eigen agenda bepaald, hè?»
HUMO Je weet toch dat het merendeel van de Freddy De Kerpel-grapjes vertalingen waren van de zogeheten Chuck Norris Facts?
De Kerpel «Jaja, die Amerikaanse acteur. Ik zeg altijd: het grote verschil tussen Chuck Norris en mij is dat er bij mij echt bloed vloeide, en bij hem ketchup (lacht).
»Eén anekdote vond ik wel plezant. Toen die grappen al een paar jaar achter de rug waren, bracht Humo een setje stickers uit om op je fiets te plakken. Op één zo’n sticker stond: ‘Deze fiets is van Freddy De Kerpel’. Op een dag kreeg ik telefoon van een meisje, een studente: ‘Meneer, ik heb uw fiets gevonden.’ – ‘Mijn fiets gevonden?’ – ‘Ja, er staat op dat-ie van u is.’ Ik zei: ‘Ge moogt hem hebben, meiske.’» (nj)
Humo 2486: Luc Janssen maakte de Luxlijst
undefined
Luc Janssen «In 1982 werd ik door de BRT buitengegooid wegens het uitzenden van een scheet. Een mens moet wat, en dus begon ik in Brussel een muziekimport annex platenwinkel. Eén middagpauze per week bracht ik toen op de redactie van Humo door op het bureautje van Marc Mijlemans, mijn kempical brother, en als beleg voor onze boterhammen bracht ik voor hem importplaatjes mee. Plaatjes die toen nauwelijks te vinden waren: The Triffids, Violent Femmes, R.E.M., die dingen. Toen Marc een paar jaar later doodging, wat ik hem overigens altijd kwalijk heb genomen, kreeg ik een telefoontje van Guy Mortier: ‘Luc, ik mis de muziek die Marc in Humo bracht. Ik weet dat jullie op dat vlak goed overeenkwamen: zou jij voor ons die leemte niet willen opvullen?’ Ik zei: ‘Ik dacht het niet, Guy.’ Je moet weten: ik was boos op Humo, omdat Marc Didden, nochtans een oldtime vriend, bij de opening van mijn muziekwinkel een pissig artikel had geschreven waarin hij mij van belangenvermenging betichtte: ‘Man draait eigen plaatjes op radio’. Terwijl ik op dat moment geen radio meer maakte, maar uit noodzaak met die zaak begonnen was!
»Enfin, Guy bood z’n excuses aan: ‘Luc, dat stuk was fout.’ ‘Oké,’ zei ik, ‘in dat geval wil ik wel voor Humo schrijven. Maar alleen als mijn eerste stuk op dik, glanzend papier wordt afgedrukt.’ ‘Dat gaat hij nooit doen’, dacht ik, maar Guy zei: ‘Stuur maar op.’ Het stuk heette ‘Word wakker, hier is Luc Van Acker’. ’t Was niet eens een goed stuk, maar waddayaknow: twee weken later stond het daadwerkelijk op de achterflap van Humo, op zo’n dure, glanzende reclamepagina. Interviews heb ik sindsdien opgespaard voor mijn radioprogramma’s, maar ik heb met plezier twee jaar wekelijks een lijstje gemaakt van tien platen die ertoe deden – de Luxlijst, die later Basta werd. En Guy Mortier, die al een held was toen ik als puber in Mol naar zijn presentaties in zaal Eden ging luisteren, is dat alleen nog meer geworden. Vrolijk verder, Guy!» (nj)
Humo 3152: Gunther Schepens, de eerste Gouden Stud
undefined
Gunther Schepens «De Stud-foto is gemaakt in het oefencomplex van AA Gent. Ik weet nog dat de fotograaf een foto van de Red Hot Chili Peppers had meegebracht – alle vier de bandleden hadden een sok om hun lid. Ik moet toegeven dat ik toch even twijfelde toen hij me uitlegde wat de bedoeling was. ‘Laten we het vragen aan de volgende die voorbijloopt,’ zei ik nog. ‘Als die het een slecht idee vindt, doen we het niet.’ Ik had pech: het was Philippe Vande Walle, toen nog keeperstrainer bij Gent, en die zag het helemaal zitten. Enfin, ik dus die kous aan.»
HUMO En de rest is geschiedenis. Heb je het Philippe nog lang kwalijk genomen?
Schepens «Welnee. Maar het was wel schrikken toen ik de week erna langs een krantenwinkel liep en mezelf op posterformaat in het uitstalraam zag hangen met niets meer dan die sok. Toch even gevloekt toen, maar na een weekje doorbijten was dat ook weer achter de rug.»
HUMO Heb je het als eerste Gouden Stud hard te verduren gekregen in de kleedkamer?
Schepens «Er is in elk geval flink gelachen met die cover. Maar het was dan ook de eerste keer dat er een Gouden Stud gekozen werd. Ik wist zélf maar half wat me overkwam op de uitreiking van de Gouden Schoen (waar de Gouden Stud ook werd uitgereikt, red.): ik had nooit verwacht dat ik zou winnen, maar plots kreeg ik die trofee in de handen geduwd door Phaedra Hoste en Joyce De Troch. ‘Vooruit dan maar,’ dacht ik.»
HUMO Heb je ’m nog altijd, je trofee?
Schepens «Zeker. Het blijft dan ook de enige die ik ooit gewonnen heb (lacht).» (tr)
Humo 3753: Sofie Peeters, femme de la rue
undefined
Sofie Peeters «De dag dat mijn reportage ‘Femme de la rue’ werd uitgezonden in ‘Terzake’, is de pers er massaal op gesprongen, maar op het interview in Humo was ik toch bijzonder trots. Ik ben opgegroeid met het blad. Rond mijn 11de was ik grote fan van de Spice Girls. Ik herinner me nog dat ik hun interview uit Humo had geknipt en op de muur van mijn kamer had gehangen. Om dan jaren later zélf in Humo te staan, dat was een hele eer.»
HUMO Na de uitzending werd je bedolven onder de reacties. Ben je na vijf jaar al wat bekomen?
Peeters «Het was een heftige periode. Toen ik een maand na de uitzending naar Cuba vertrok, dacht ik: ‘Fieuw, goed dat ik even weg kan.’ Vergeet niet dat de film máár mijn eindwerk was. Een plekje op één of ander internationaal festival voor afstudeerprojecten, tot daar aan toe. Maar dit had ik nooit verwacht.
»Later ging ik voor de VRT werken en merkte ik dat ik een stempel droeg: ‘Zij maakt reportages over vrouwen.’ In het begin was dat lastig. Mijn interesses reiken verder dan dat, hè.»
HUMO Je werd ook gebombardeerd tot boegbeeld van de feministische beweging.
Peeters «Terwijl ik toen niet eens wist of ik wel een feministe was. Ik word vooral gedreven door een rechtvaardigheidsgevoel – ik had net zo goed iets kunnen maken over dierenleed of kinderrechten. Pas gaandeweg besefte ik: ‘Uiteraard ben ik voor gelijke rechten voor man en vrouw.’ Intussen vind ik het een eer als ze me bellen voor een interview met een feministische insteek. Ik zal altijd wel een beetje ‘Femme de la rue’ blijven.»
HUMO Heeft je film ook voor verandering gezorgd?
Peeters «Nadat ‘Femme de la rue’ op La Une was uitgezonden, kreeg ik reacties van vrouwen uit Brussel. Niet dat ze nu niet meer werden lastiggevallen, maar kennelijk hadden de mannen op straat de film ook gezien. ‘Waarom zeg je niks?’ zeiden ze nu. ‘Ben je me ook aan het filmen of zo?’ (lacht)
»Ik heb intussen zelf een dochtertje. Laten we hopen dat, tegen dat zij als jonge vrouw op straat loopt, we toch wat vooruitgang hebben geboekt.» (hvt)
Humo 912: Herman Selleslags, fotograaf
undefined
Herman Selleslags «Eén van de eerste dingen die ik voor Humo deed, was foto’s maken van ‘100.000 of niets’, de legendarische tv-quiz op de toenmalige BRT. Het programma werd afwisselend door Tony Corsari, Bob Van Bael en Pros Verbruggen gepresenteerd. Van 1956 tot 1959 werd het elke zondagavond rechtstreeks uitgezonden vanuit het Apollotheater in Antwerpen. Het probleem was dat het verslag in de Humo van de week erop moest, dus hadden ze een fotograaf nodig die in Antwerpen woonde en snel kon werken.
»Ze vroegen eerst mijn vader (Rik Selleslags, red.), maar hij zei: ‘Op zondag werk ik niet.’ Ik sprong in. Een telelens had ik niet, dus moest ik werken met een technische camera met rolcassette – het volstaat te zeggen dat dat nogal primitief was.
»Na de uitzending gingen we met de ploeg van Humo naar het huis van mijn vader, waar ik de foto’s ontwikkelde.»
HUMO De hele ploeg?
Selleslags «Ja, in deze digitale tijden klinkt het anachronistisch, maar ze waren met drie: Jef Anthierens als hoofdredacteur, Karel Anthierens als journalist – hij schreef zijn stukje terwijl ik in de donkere kamer bezig was – en Fons Dehaes als lay-outer, die alles ter plekke knipte en plakte. Letterlijk. Er kwam ook altijd een fles whisky aan te pas. Rond vier uur ’s nachts waren we klaar, en dan reed er iemand naar de drukker in Charleroi. Dat kun je je nu toch niet meer voorstellen? ’s Nachts werken creëerde een verbondenheid. Dat is avontuur, hè. En die fles whisky hielp ook, natuurlijk.» (jvb)
undefined
'Als er in Humo een artikel stond dat stelde dat Leo Tindemans of Leo Delcroix allerlei achterbakse trucs uithaalden, dan geloofde ik dat'
Humo 3481: Hot Marijke, rivale van kabouter Kwebbel
undefined
Hot Marijke «In 2005 leerde ik mijn man Paul kennen, en met hem ook Humo: van een sporadische werd ik een wekelijkse lezer, want Paul had een abonnement. Extra tof dus dat ik twee jaar later plots zélf een issue werd in Humo. Dat kwam zo: ik had in een aflevering van ‘Open en bloot’ op Kanaal Twee gezeten met onder meer Freddy De Kerpel, en die had achteraf in een interview met Humo iets beledigends over mij gezegd, waar ik hem trouwens nog steeds dankbaar voor ben.»
HUMO Wat waren zijn woorden ook weer?
Hot Marijke «Hij noemde me ‘een klein, dik varkentje’, hihihi. Nu weet ik zelf ook wel dat ik niet van de magersten ben, maar dat vond ik er toch echt over. Ik heb dus een gepeperde lezersbrief naar Humo gestuurd, waardoor er binnen de korste keren een hele polemiek ontstond. Toen hebben ze op de redactie van Humo gezegd: ‘Awel, nu gaan we die Hot Marijke eens een groot interview geven, zie.’»
HUMO Waarna good old Staf Herten zich aan jouw toenmalige praktijk in de Antwerpse Venusstraat kwam aanmelden.
Hot Marijke « Ja, dat was een plezierig gesprek. En voor dat interview moet ik Humo nog altijd bedanken, want ik heb er enorm veel klandizie door gehad: mannen die me bijvoorbeeld zeiden dat ze het artikel in de wachtkamer van de dokter hadden gelezen, en dat het hen zodanig had geïntrigeerd dat ze me weleens met eigen ogen wilden, euh, zien. Daarom heb ik het ook op mijn site gezet, net als een aantal andere dingetjes die in Humo over mij verschenen zijn: een grap in de rubriek (Bulderlacht), enkele Uitlaat-berichtjes, een paar moppen in Het Gat van de Wereld – ik herinner me die waarin ik een verrassingsbezoek breng aan kabouter Plop en z’n vrienden Lui en Klus, waarna ze snel van kabouter Kwebbel hopen af te komen door haar een ticket naar Aruba te geven (lacht).»
HUMO Hoe gaat het tegenwoordig nog met de business?
Hot Marijke «Sinds 2008 gaat het een pak minder goed, door de crisis. Maar misschien zijn jullie wel geïnteresseerd om eens ‘De 7 Hoofdzonden’ met mij te doen? Ik ben altijd supereerlijk in interviews!» (nj)
Humo 3589: Frank Raes liet z’n litteken zien
undefined
Frank Raes «Humo is er al mijn hele leven. Bij ons thuis werd het gelezen, en mijn eerste bewuste herinneringen aan het blad heb ik van toen ik in het tweede studiejaar zat. Later heb ik me bij de aankoop van mijn elpees altijd laten leiden door de rock- en popbesprekingen. Humo was dé norm qua taalvermogen en schrijftalent. En van de interviews van Herman de Coninck en Piet Piryns heb ik veel geleerd als journalist.»
HUMO In de jaren 80 heb je zelf een tijdlang sportinterviews voor Humo gemaakt.
Raes «Journalisten schreven toen nog op een typemachine. Wérken, want ik was niet de allerbeste typer. Vervolgens moest je dat persoonlijk gaan afleveren; op de redactie of bij Guy Mortier thuis, aan de Cogels Osylei. Dat laatste deed ik het liefst: het was dichter bij huis, en ik heb er ook weleens een drankje gekregen.
»Ik heb ook goede herinneringen aan de samenwerking met fotograaf Herman Selleslags. Tijdens de interviews nam hij zijn foto’s haast ongemerkt. Af en toe zei hij dan weleens iets, maar dat sneed altijd hout.
»Guy gaf nooit complimenten. Als het slecht was, zou je het wel horen. Dat vond ik prima: geen tijdverlies, werken geblazen. En geen enkele hoofd- of eindredacteur kon je stuk sneller en efficiënter redigeren dan Guy. Terwijl je erbij stond, kortte hij het in én maakte hij het beter. Als er een Wereldkampioenschap Redigeren bestond, stond hij in die tijd toch zeker op het podium.»
HUMO In 2009 stond jij op de cover van Humo. Goed zichtbaar: het grote litteken van je openhartoperatie.
Raes «Mijn aortaklep moest vervangen worden. Ik wou daar niet te veel over praten in de media; één interview volstond. Dat is Humo geworden, omdat ik toch een band met het blad heb, omdat je weet dat het daar kwaliteit is en je er als geïnterviewde gerespecteerd wordt. Ik was niet echt van plan om alles te tonen, maar de minzame fotograaf Johan Jacobs kan iedereen alles laten doen. Voor je het weet, sta je in je blote borstkas. En blote mannen staan altijd op de cover van Humo.»
HUMO Hoe waren de reacties toen ook je vrouw Cath Luyten enkele jaren later met haar borstkas op de cover stond?
Raes «Positief, hè. Het is een mooi meisje, dus waarom niet? Toen ik zag dat ze er in een doorkijkbloesje op stond, heb ik haar één smsje gestuurd: ‘Nou!’ Verder niets: de 21ste eeuw was al begonnen, dan moet dat kunnen.
»Ik zei daarnet dat fotografen je soms dingen kunnen laten doen die je niet van plan was, maar ik vind dat nooit een excuus. Uiteindelijk beslis je zélf hoe je op de foto staat, dan moet je achteraf niet klagen.» (fvd)
Humo 3123: Wim Helsen nam deel aan de Comedy Cup
undefined
Wim Helsen «Het eerste wat me in Humo aansprak, was Kamagurka. Zijn tekeningen waren zo wild en chaotisch. Hij liet zien dat je in je gedachten zo vrij kunt zijn als je wil.»
HUMO Je kocht Humo dus voor de prentjes?
Helsen «Al gauw begon ik ook te lezen. Humo heeft me mee opgevoed: het blad heeft mijn wereldbeeld mee gevormd. Als in Humo stond dat Leo Tindemans of Leo Delcroix allerlei achterbakse trucs uithaalden, dan geloofde ik dat. Van mijn 15de tot mijn 22ste was het woord van Humo wet.»
HUMO Maar op je 30ste werd je afgewezen door je lijfblad: je nam met Randall Casaer deel aan Humo’s Comedy Cup als het duo Vrolijk België. Jullie wonnen níét.
Helsen «We traden op in de AB Club, Piet De Praitere presenteerde, als Etienne met het open verhemelte. Het was vooral een belevenis, heel plezant. Vrolijk België bestond nog maar net en wat wij deden was wel – hoe zeg je dat? – beloftevol, maar het was nog niet heel goed. Niemand was toen echt goed trouwens, comedy bestond nog niet – (pdw) wilde het op de kaart zetten.»
HUMO In 2001 waagde je opnieuw je kans, ditmaal solo.
Helsen «Ik was nog maar een paar maanden eerder solo gegaan. De week voor de Comedy Cup had ik in Antwerpen in een klein zaaltje in ideale omstandigheden gespeeld. Ik ging dus vol zelfvertrouwen naar de AB, maar daar was het echt overleven: we speelden er in de grote zaal, maar die was maar voor de helft gevuld. En het publiek zat dan nog eens achteraan. Het voelde een beetje alsof ik in mijn eentje op de maan stond, terwijl het net extreem belangrijk is dat je het publiek vóélt, dat je elkaar energie geeft. Over dat optreden was ik best ongelukkig, maar na afloop kwamen er enkele mensen zeggen dat ze het goed vonden, dus kreeg ik toch hoop voor de overwinning.»
HUMO Maar Freddy De Vadder won.
Helsen «Ik was echt teleurgesteld. Maar toen kwam Randall, die mee in het publiek zat, me zeggen dat het logisch was dat ik niet gewonnen had, omdat ik er niet voor gewerkt had. Hij had gelijk, ik was niet goed voorbereid. Toen ik me een uur voor het optreden terugtrok om mijn materiaal te overlopen, kreeg ik een heleboel nieuwe ideeën, die ik in alle chaos begon op te schrijven. Maar die nieuwe ideeën kon ik natuurlijk niet goed uitvoeren, omdat ik ze maar half onthouden had. Ik heb er wel uit geleerd: een paar maanden later stond ik op het Leids Cabaret Festival, en toen had ik me wél voorbereid. Een uur voor de show twintig nieuwe ideeën integreren doe ik sindsdien nooit meer.» (jvb)
6 juni 1996: Johan Van Hecke nam ontslag als CVP-voorzitter voor een onbestaand Humo-artikel
undefined
HUMO Hoe heeft Humo uw leven veranderd?
Johan Van Hecke (vanuit de lodge die hij uitbaat in Oeganda) «Hangt ervan af waar je precies op doelt: bedoel je de belangrijke rol die Humo heeft gespeeld tijdens mijn studententijd en het opgroeien? Of heb je het over een specifieke situatie?»
HUMO Ik heb het over die keer dat u ontslag nam als partijvoorzitter van de CVP, omwille van een onbestaand Humo-artikel over uw huwelijksperikelen.
Van Hecke «Het lijkt me iets te sterk uitgedrukt om te zeggen dat het artikel dat in de maak was – en dat uiteindelijk dus níét in de maak bleek te zijn – de doorslaggevende factor was. Maar je zou wel kunnen stellen dat het heeft bijgedragen tot mijn beslissing. Ik was al even aan het spelen met het idee ontslag te nemen als voorzitter, gezien mijn persoonlijke situatie (Van Hecke zou scheiden van zijn eerste vrouw, terwijl er al geruchten circuleerden over zijn relatie met VRT-journaliste Els De Temmerman, red.). Op een bepaald moment waarschuwden een aantal mensen uit mijn omgeving me: ‘Humo gaat uitpakken met een artikel over het CVP-gezinscongres dat er zit aan te komen, terwijl de voorzitter van de partij op het punt staat te scheiden. Dat ga je politiek niet overleven.’ Als ik het me goed herinner – het is intussen al zo’n jaar of twintig geleden – heeft dat feit mee het sfeertje gecreëerd, waarin ik de beslissing heb genomen op te stappen.»
HUMO Maar achteraf bleek er nooit zo’n artikel te hebben bestaan.
Van Hecke «Heeft iemand dat verzinsel misbruikt? Het zou best kunnen.»
HUMO Heeft u Humo ooit iets kwalijk genomen?
Van Hecke «Nee. Je moet elk medium z’n rol laten spelen. Ik ben getrouwd met een journaliste, dus dat heb ik wel geleerd. Het is alleen dat... Als je emotioneel door een heel moeilijke periode gaat en er dan politieke roddels worden verspreid, dan ben je daar veel kwetsbaarder en gevoeliger voor dan in normale situaties.
»De eerste die me belde, was Jean-Luc Dehaene. Ik vertelde hem over het artikel, maar hij geloofde er niks van. ‘Als je het over een ander blad zou hebben, dan zou ik het geloven,’ zei hij. ‘Maar dit is niet de stijl van Humo.’ En hij had gelijk.» (hvt)
