Hoe sociale media troost bieden (3): triatlete Sofie Goos na de messteek
Op 15 mei 2016 werd triatlete Sofie Goos in het Antwerpse Park Spoor Noord neergestoken door een psychiatrische patiënt – het mes sneed haar rechternier aan flarden, waardoor ze haar sportieve carrière on hold moest zetten. Nog diezelfde dag maakte ze het nieuws wereldkundig op haar Facebookpagina. ‘Ik werd overspoeld door hartverwarmende reacties.’
'Ik heb alles gedeeld, ik had immers niks te verbergen'
HUMO Op de spoedafdeling van het ziekenhuis was je blijkbaar lucide genoeg om in te checken en je man Jef te taggen in het bericht, of vergis ik me?
Sofie Goos «Half: ik wás inderdaad heel lucide, maar ik herinnerde me nadien toch niet meer dat ik sommige mensen had opgebeld om te vertellen wat er was gebeurd. En ik heb ook naar vriendinnen gemaild met de boodschap: ‘Iets minder goed nieuws vandaag.’ Een zwaar understatement, volledig te wijten aan de adrenaline (lacht).
»Voor alle duidelijkheid: het is mijn man die het bericht op mijn Facebookpagina heeft gezet. Het is rond het middaguur gebeurd, en ik ben meteen naar het ziekenhuis gegaan. In de vroege namiddag merkten we plots dat er al een gerucht circuleerde. We hebben toen besloten om het nieuws zelf te delen – je bent dan zeker dat er geen foute informatie wordt verspreid, want er doen al zoveel cowboyverhalen de ronde. We hebben ook goed nagedacht over de toon: je kunt je boosheid of je verdriet ventileren, maar uiteindelijk leek een neutraal berichtje beter. Ik heb het voor alle zekerheid naar de persverantwoordelijke van het Uplace-triatlonteam gestuurd waar ik toen nog bij zat: zij had meer ervaring met de pers, en ik wilde niks de wereld insturen dat fout geïnterpreteerd kon worden. Het eindigt met de zin: ‘Waarom kunnen we mekaar in deze wereld niet met liefde overvallen in plaats van met geweld?’ Ik was er tot dan altijd van uitgegaan dat je terugkrijgt wat je geeft – in mijn geval was dat zoveel mogelijk liefde en vriendschap. Maar dat klopte dus niet helemaal, zo was ik een paar uur eerder te weten gekomen.
»Enfin, we postten dat bericht op Facebook, en het werd héél snel opgepikt op andere sociale media én door alle grote nieuwssites. Blijkbaar was er die dag weinig ander nieuws te melden. We zijn toen maar updates blijven posten, ook in de dagen erna. De mensen lazen wat mij overkomen was en begonnen vragen te stellen, en ook journalisten wilden graag op de hoogte blijven: kranten namen onze berichten vaak letterlijk over.»
HUMO De reacties stroomden toe: welke is je het meest bijgebleven?
Goos «Het was mooi hoeveel ik er kreeg, maar het was allemaal ook érg veel: ze rolden binnen via alle kanalen waarmee je mensen tegenwoordig kunt benaderen – Whatsapp, Messenger, Twitter en Instagram, en dan zwijg ik nog over de vele e-mails en sms’en. Kortom: ik werd overspoeld. Het was een gigantisch werk om ze allemaal gelezen te krijgen.
»Er kwamen steunbetuigingen van politici, veelal uit Antwerpen, maar ook van de minister van Sport en zo. En er kwam een bloemetje van burgemeester Bart De Wever: zeer attent. Maar het mooiste bericht kwam van de moeder van een psychiatrische patiënt: ze schreef dat ze erg apprecieerde hoe ik over het voorval én over de dader – ook een geesteszieke – praatte. Ik wil zeker geen pluim op m’n hoed steken, maar ik ben wel blij dat ik die mensen niet voor het hoofd heb gestoten.»
HUMO Terwijl niemand je het kwalijk had genomen als je wat feller uit de hoek was gekomen.
Goos «Dat is waar, maar ik zag direct vrij nuchter in wat er was gebeurd: de dader was geestelijk gestoord, en ik was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Echt, het had net zo goed iemand anders kunnen zijn. In het ziekenhuis zeiden ze trouwens: ‘Je bent niet het eerste slachtoffer van een steekpartij dat we vandaag behandelen.’ En was nog maar halftwaalf ’s ochtends!
»Ik ben nooit echt boos geweest. Verdriet: dát was de emotie die overheerste. Omdat die man me een jaar van mijn carrière heeft afgepakt. Hij had een probleem, ik niet, maar toch heeft hij mij daarin betrokken.»
HUMO Heb je negatieve reacties gekregen?
Goos «Geen enkele. Ik merkte wél dat sommige mensen ontzettend kwaad waren, en er waren ook een paar racistische uitspraken, genre: ‘Het zal wel weer een bruine geweest zijn, zeker?’ Er werd ook afgegeven op mijn thuishaven Borgerhout: ‘Typisch dat zoiets daar gebeurt.’ Die reacties hebben we meteen afgeblokt. Mijn man en ik wonen bewust in Borgerhout: het is daar helemaal niet gevaarlijk, anders zouden we er nooit onze vier kinderen grootbrengen. Wat mij is overkomen, heeft niets te maken met de plek waar we wonen.
»Ik herinner me vooral de vele hartverwarmende reacties, ook van mensen die ik in geen jaren meer had gezien – klasgenoten van de lagere school en zo.»
HUMO Heb je je nooit afgevraagd hoe oprecht die reacties waren? Per slot is het snel gepiept, zo’n berichtje naar een bekende kop.
Goos «Dat kan wel zijn, maar ik vond ze allemaal even fijn. Het was ook iets uitzonderlijks, hè? Dan is het toch niet zo raar dat mensen van wie je al jaren niets hebt gehoord, je plots het beste toewensen? Mocht ik zoiets te horen krijgen over iemand met wie ik al eeuwen geen contact meer heb gehad, dan zou ik net hetzelfde doen.
»Ik merk wel dat ik m’n eigen reactiegedrag heb aangepast. Toen Frederik Van Lierde in april werd overvallen in Zuid-Afrika, heb ik een paar dagen gewacht voor ik ’m een berichtje stuurde. Ik weet uit ervaring dat het anders toch maar verdwijnt in de massa. Ik was tijdens die eerste dagen echt te moe om ze allemaal te lezen. En toen ik er uiteindelijk aan toekwam, ben ik er twee weken zoet mee geweest omdat ik iedereen persoonlijk een antwoord wilde sturen.Eerst heb ik alle Messenger-berichten aangepakt, en toen dacht ik: ‘Ik kan de whatsappers toch niet in de kou laten staan?’ En zo bleef ik doorgaan. Het allerleukst waren de ouderwetse brieven: zo charmant! Een grootvader die aan Park Spoor Noord woont, schreef me bijvoorbeeld dat hij me had zien trainen, en dat zijn kleindochter zozeer van mij onder de indruk was dat ze ook wilde gaan hardlopen. Daar ben ik een kaartje in de bus gaan steken.»
HUMO Je deelde via de sociale media ook foto’s vanuit het ziekenhuis: heeft dat geholpen bij je herstel?
Goos «Ik denk het wel. Ik merkte toen ook dat de traditionele media andere spelregels hanteren. Eén krant had mijn man gevraagd of ze mij mochten interviewen in het ziekenhuis, maar dat was onmogelijk: ik lag nog op de intensive care. Ze hebben hem toen geïnterviewd, maar ze wilden er een foto bij van mij in mijn ziekenhuisbed. Daar had ik geen probleem mee. Ik had niks te verbergen, en bovendien dacht ik: ‘Dan kan ik ook een T-shirt van de ploeg aandoen, zo komen onze sponsors ook in beeld’ – zelfs op de intensive care probeer ik professioneel te blijven (lacht). De volgende dag verschijnt dat artikel in de krant, waarop mijn man een boze telefoon krijgt van de journalist van een andere krant: ‘Waarom krijgen zij wél een foto, en wij niet?’ Dan denk je toch: ‘Wat voor een bende haaien zijn jullie, zeg?’
»Na tien dagen zei ik mijn eerste interview toe aan de Antwerpse zender ATV, omdat zij al zo vaak reportages over mijn sportieve avonturen hadden gedraaid. Maar ik was die tien dagen niet uit mijn bed geweest, ook al omdat ik een sonde had, en ik had niet door hoe slecht ik eraan toe was. Ik dacht: ik ga even in de zetel zitten voor dat interview, maar tijdens die drie stappen ernaartoe ben ik voor het oog van de camera gecrasht. Pas toen besefte ik dat ik nog héél ver van een triatlon verwijderd was. Ik heb de journalist gevraagd om de reportage niet uit te zenden, maar hij heeft het toch gedaan. Ik snap dat wel: die beelden waren gewoon te goed (lacht). Ach, ik kon er nog om lachen, ik was al paar keer blètend op tv geweest.
»Toen ik vier maanden later hoorde dat er geen plaats meer voor me was in het triatlonteam van Uplace, heb ik dat direct op mijn Facebookpagina gepost. Ik ben er zeker van dat het heeft geholpen in mijn zoektocht naar een nieuwe sponsor. Mijn verhaal was hot gebleven, mede door wat ik op de sociale media postte. Ik bleef mijn pagina updaten en de kranten, de televisie en de radio bleven het op de voet volgen. Tot mijn eigen verbazing: ik dacht dat ze me allang beu zouden zijn. Daardoor was mijn verhaal ook een echt verhaal geworden: ik had een serieuze tegenslag gekend, maar ik was die wel te boven gekomen, met vallen en opstaan. Dat was iets waar sponsors zich in konden vinden.»
HUMO Zou je het opnieuw doen, achteraf bekeken?
Goos «Zeker. Ik heb alles gedeeld met in het achterhoofd: ‘Ik heb niks te verbergen.’ En ik heb die hele periode lang geprobeerd om mezelf nieuwe doelen te stellen: opnieuw fietsen, opnieuw meedoen aan een triatlonwedstrijd, opnieuw winnen. Het is natuurlijk een negatieve gebeurtenis, maar je moet focussen op de positieve dingen. En dan loont het wel degelijk om het te vertellen. Al heb ik daar soms wel een tikje te véél energie in gestoken (lacht).»
