Hoe Tom Waes aan de dood ontsnapte: 'Een vriend zag me vallen en barstte in tranen uit. En de ambulancier dacht dat hij een dode moest ophalen'

De tocht is moeilijk, de gids op zijn 50ste populairder dan ooit. Vorig jaar scoorde de ‘Reizen Waes’-aflevering over China nog een kijkcijferrecord, met 1.944.400 kijkers. Het nieuwe seizoen beperkt zich tot één continent, Europa. Aanvankelijk tot chagrijn van Tom Waes zelf, maar intussen is hij erachter gekomen dat je heus niet ver van huis moet gaan om bijna gespietst te worden door een stier, doorgedraaide milities aan het werk te zien of ei zo na te sterven in een afdaling. En toch: ‘Ik zou élke foute beslissing in mijn leven meteen opnieuw nemen.’

Tom Waes «Toen ze me vertelden dat ‘Reizen Waes’ binnen de grenzen van Europa zou blijven, dacht ik: is het geld op?! Ik was bang dat de reeks aan kwaliteit zou inboeten. Iedereen kent Europa toch al? Maar de redactie heeft opnieuw enkele zeer interessante locaties gevonden, het is een fantastisch seizoen geworden. Het is ondertussen een boutade op de redactie: ‘In principe moeten we ook een aflevering in Luxemburg kunnen draaien.’ Er zijn overál onontgonnen plekjes waar mooie televisie te maken valt.»

HUMO Je trekt onder meer naar Polen, Azerbeidzjan, IJsland en het eiland Man. En in Groenland ging je op zeehondenjacht met de Inuit. In de krant werden daar al meteen vragen bij gesteld omdat je ambassadeur bent van Sea Shepherd, een organisatie die alle leven in zee wil beschermen.

Waes «Nadat die aflevering is uitgezonden, zal er nog veel meer commentaar op komen. Dat besef ik nu al.

»Sea Shepherd is tegen de schandalige en massale moord op zeehonden, zoals toen de Canadezen er honderden tegelijk afslachtten. Die dieren werden op de gruwelijkste wijze doodgeknuppeld, om er pelsen frakken van te maken. De Inuit zijn daar natuurlijk óók tegen. Er is een enorm verschil met wat zij doen, aangezien ze heel omzichtig omgaan met het ecologische bestand. Ook al hebben ze daar bijna niets anders om te eten. Het gaat om slechts twee zeehonden per keer, die ze heel gericht afschieten. Instant dood, ik was er getuige van. Wie kan daartegen zijn? Aan de kust van Oost-Groenland wonen nog geen 1.500 mensen en misschien wel 3 miljoen zeehonden: ’t is dus ook niet alsof ze het hele bestand naar de kloten helpen.

»Julius, de Inuk die me heeft rondgeleid, vertelde me dat ze ambras hebben met een groep Canadese Inuit die op walvissen jaagt. Ze gebruiken het excuus dat de walvisjacht hun traditie is, maar ze vermoorden er wel meteen 900, om door te verkopen aan de Japanners. Dat is geen traditie meer, maar commerce.»

HUMO Verwacht je na de aflevering in Spanje ook reacties op de concursos de recortes? Die variant op stierengevechten noem jij ‘een fantastisch mooie sport’.

Waes «Natuurlijk, maar dan van mensen die niet goed hebben opgelet of niet kunnen nuanceren. Ik ben compleet tégen stierengevechten. Dat is van een ongezien barbarisme. Ook daarover hoor je: ‘Dat is onze traditie!’ Fucking bullshit, natuurlijk. Vijfhonderd jaar geleden gingen wij op de grote markten kijken naar mensen die publiekelijk onthoofd werden. Tradities zijn er om ze af te schaffen als de tijdgeest erom vraagt. Om diezelfde reden snap ik trouwens niet wie in 2018 in ’s hemelsnaam nog naar het dolfinarium gaat.

»De concursos de recortes is een waardig alternatief. De recortadores proberen zo sierlijk mogelijk over een rondlopende stier te springen, that’s it. Er wordt niet aan dat dier getrokken, het wordt niet gedood, en achteraf mag het terug naar de weide. Ik heb het ook eens geprobeerd. Ik stond amper een minuut in de arena toen een beest van 200 kilo mij als een pluimpje de lucht in gooide – met zijn hoorn los tussen mijn benen, mijn kruis zag achteraf nog een week blauw. En dat was dan nog een kalfje!»

HUMO In Spanje ga je ook naar La Línea, één van de belangrijkste drugshavens van Europa. Je wordt er vergezeld door een drugsexpert van de politie, die eerst aankondigt dat hij niet herkenbaar in beeld wil komen en vervolgens minutenlang herkenbaar in beeld komt.

Waes (roept) «Ja! Ik dacht nét hetzelfde! Tot op vandaag zitten we te tobben: moeten wij die mens nu blurren of niet? Allee, wat zat hij daar nu eigenlijk te doen, met zijn masker dat voortdurend naar beneden zakte? (zucht) We maken het dikwijls mee, mensen die eerst urenlang vertellen en dan achteraf zeggen: ‘Oei, dat mag je niet uitzenden, daarmee ga ik in de problemen komen.’ Vertel het ons dan niet eerst allemaal!»

undefined

'Bij minstens vier geheime diensten wereldwijd sta ik op de lijst van verdachte sujetten ''

HUMO Toen jullie gingen draaien in Oekraïne, een land in oorlog, werd je gewaarschuwd dat de kans groot was dat de geheime dienst jullie in de gaten hield. Bij hoeveel geheime diensten wereldwijd sta jij intussen op de lijst van verdachte sujetten?

Waes (lachje) «Minstens vier. In Noord-Korea hadden we natúúrlijk prijs, maar ook in Venezuela: het communisme is een raar systeem. In Iran heb ik zelfs een geheim agent betrapt terwijl hij ons aan het schaduwen was: in Shiraz merkte ik aan de overkant van de straat een man op die ik in Teheran ook al vaak in onze omgeving had gezien. Mijn cameraman en ik hebben toen een paar keer ostentatief naar hem gezwaaid, om te tonen dat we doorhadden wie hij was. Hilarisch: je zag dat die mens niet wist waar hij moest kruipen (lacht).»

HUMO In China kunnen jullie vorig seizoen toch ook niet onder de radar zijn gebleven?

Waes «Daar wilden ze vooraf weten waar we zouden filmen, en hebben ze een paar van onze geplande locaties geschrapt. Maar dat was in Turkmenistan, Azerbeidzjan en Abchazië ook het geval. In China mag je niet zomaar vrij rondreizen, je krijgt er een chauffeur toegewezen. In het begin hielden wij hem nauwlettend in het oog: is hij écht een chauffeur, of een spion? We waren snel gerustgesteld: hij was véél te dom om geheim agent te kunnen zijn (lacht).»

HUMO In vier seizoenen ben je in je rol als gids in ‘Reizen Waes’ gegroeid. Spiegel je je soms nog aan andere makers van reistelevisie?

Waes «Ik probeer zo weinig mogelijk te letten op hoe anderen het doen. Dat zou me te veel beklemmen. (Denkt na) Onlangs vond ik in mijn kelder een oude dvd-verzamelbox met de reisprogramma’s van Boudewijn Büch terug. Ik heb die nog eens bekeken, en het viel meteen op hoe onwaarschijnlijk hard mijn presenteerstijl op de zijne lijkt. Ik had die dvd’s nochtans al zeker tien jaar niet meer gezien – ik imiteer hem dus niet bewust – maar er is duidelijk iets van blijven hangen.

»Ik merk ook dat Simon Reeve (schrijver en presentator van populaire en bekroonde reisprogramma’s op de BBC, red.) en ik redelijk vaak naar dezelfde afgelegen locaties trekken. Op sommige plekken was hij eerst, maar ook het omgekeerde gebeurt dikwijls. In sommige gevallen kan het echt geen toeval zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ze bij de BBC ook naar ‘Reizen Waes’ kijken, wat ik wel grappig vind.»

HUMO Vang je in het buitenland soms echo’s op van ‘Reizen Waes’?

Waes «In Nederland kijken ze ook. Het haalt er geen exuberante kijkcijfers – ongeveer 400.000 per aflevering – maar fans van het genre kennen ons programma goed. Ik kan er mijn kop niet laten zien of ik word erover aangesproken. Idem in Duitsland en Polen. Toen we voor de nieuwe reeks in Polen mensen gingen interviewen, was ‘Ik zag u gisteren nog op tv!’ soms het eerste wat ze zeiden (lacht).

»Ze hebben daar trouwens een maffe manier om te dubben. Alle stemmen in ‘Reizen Waes’ worden er ingesproken door één en dezelfde Pool. Als ik met een vrouw sta te praten, hoort de Poolse kijker dus een vent die tegen zichzelf aan het praten is (lacht).»

flikkenproblemen

HUMO Tim Van Aelst, die twee weken geleden zijn derde Emmy won, is een goede vriend van jou. Schat eens in hoe jaloers de rest van de Vlaamse televisiemakers op hem is?

Waes (verbaasd) «Helemaal níét, mag ik hopen.»

HUMO Velen zouden toch een Emmy willen winnen? En als ze jaloers zijn, betekent dat nog niet dat ze het Van Aelst niet gunnen.

Waes «Dan nog. We zouden het succes van Tim net allemaal moeten toejuichen, want het straalt af op iedereen die in België tv maakt. We zitten op dit moment in een soort hype. Onze televisie lééft in het buitenland, en door het succes – en bijvoorbeeld ook door de aandacht van Hollywood voor Felix van Groeningen – groeit de interesse voor wat we hier maken. Dat voelde ik onlangs nog op Seriencamp, een festival voor fictiereeksen in München, waar wij de publieksprijs wonnen voor ‘Undercover’.»

HUMO ‘Undercover’ is een fictiereeks die in het voorjaar op Eén wordt uitgezonden. Het is je eerste rol sinds je in 2015 in ‘Safety First: The Movie’ jezelf speelde. Eigenlijk was je al dertien jaar amper nog in fictie te zien.

Waes «Voor die prijsuitreiking werden we op het podium geroepen. Toen de Duitse presentatrice in haar toespraak opmerkte dat ik in ‘Undercover’ mijn allereerste hoofdrol had, viel het voltallige publiek – zowat duizend man – bijna van zijn stoel. Dat gaf veel voldoening. Vooral omdat ik weet dat de reeks in België sowieso anders bekeken zal worden. Hier ben ik vooral presentator, ik wéét dat een aantal recensenten nu al klaarzitten.»

undefined

undefined

'Ik heb lang het imago van de macho met de grote muil gehad. Zelfs journalisten die me kwamen interviewen, zeiden: 'Wie had dat gedacht, dat jij iets over geschiedenis wist?' Eigenlijk zeggen ze dan: 'Voor een dommekloot weet jij wel veel.'

HUMO Waarom heb je de laatste jaren zo weinig geacteerd?

Waes «Ik ben altijd van het ene in het andere gerold. Van ‘Trigger Happy’ in ‘Tomtesterom’, daarna van ‘Reizen Waes’ in ‘Wauters vs. Waes’. De tijd vliegt, het is er gewoon niet van gekomen.

»De Mensen, het productiehuis waaraan ik exclusief verbonden ben, vroeg me een jaar of vier geleden wat voor programma ik weleens wilde maken. Omdat ik zei dat ik weer wilde acteren, hebben ze Nico Molenaar (ook scenarist van ‘Spitsbroers’ en ‘Vermist’, red.) gevraagd een reeks te schrijven met mij in gedachten. Ik las de contouren voor de eerste vijf afleveringen in het vliegtuig op weg naar een ‘Reizen Waes’-bestemming. Meteen na de landing heb ik de baas van De Mensen enthousiast gebeld. ‘Ik doe mee!’»

HUMO In ‘Undercover’ speel je Bob Lemmens, een agent die wil infiltreren in de wereld van een xtc-producent en daarom maanden doorbrengt op een camping. Wat voor een man is hij?

Waes «Ik heb daar lang over gesproken met Nico. De laatste jaren zit er in élke politiereeks wel een speciaal kantje aan de hoofdrolspeler. Professor T. is een autist, de inspecteur uit ‘Broadchurch’ heeft migraine-aanvallen die gelinkt zijn aan jeugdtrauma’s, Benedict Cumberbatch in ‘Sherlock’, noem maar op. Het is een cliché geworden, en ik heb het er een beetje mee gehad. Bob moest een gewone flik worden, met gewone flikkenproblemen. Zijn undercoveroperatie loopt niet perfect, hij is bang om ontmaskerd te worden, hij verwaarloost zijn familie omdat hij maandenlang op een camping zit met een andere vrouw...»

HUMO Als je meedenkt over je eigen personage, heb je dan ook de ambitie om zelf ooit scenario’s te schrijven?

Waes (twijfelt) «Misschien. Ik loop al een tijdje met een verhaal in mijn achterhoofd. Mijn grootvader was legerofficier in de tijd van de Achttiendaagse Veldtocht. In de Tweede Wereldoorlog kon ons leger achttien dagen strijd leveren tegen de Duitsers, daarna was het voorbij. Veel Belgen hebben een vader of een grootvader die daar van dicht of van ver bij betrokken was, maar wie weet wat er in die achttien dagen precies is gebeurd? Over Pearl Harbor, Hiroshima en de landing in Normandië weten we dankzij films en boeken bijna alles, onze eigen geschiedenis kennen we veel minder. Ik vind dat een boeiend gegeven, maar meer dan een vaag idee is het niet. Alles op zijn tijd. Ik zou nu liever eerst wat meer acteren.»

lesbische moeders

HUMO Welke foute beslissingen zou je, als je het allemaal opnieuw mocht doen, toch weer nemen?

Waes «Allemaal! (lacht) Mijn vierde middelbaar heb ik bijvoorbeeld drie keer opnieuw moeten doen. Niet dat dat een goede zaak was, maar het was wel één van de vele factoren die mij hebben gebracht waar ik vandaag sta. Voor alle duidelijkheid: tegenover mijn kinderen formuleer ik dat meestal anders (lacht). Nadat ik mijn middelbare schooltijd naar de knoppen had geholpen, ben ik Germaanse gaan studeren, samen met Tom Lenaerts. Daar ben ik na drie maanden mee gestopt. Daarna ging ik naar de filmschool, waar ik opnieuw snel doorhad dat het me niet interesseerde. Toen hebben mijn ouders er de stekker uit getrokken: ‘Ga maar werken, maat.’ Als ik al die foute beslissingen niet had genomen, was ik nu misschien apotheker. Je weet het natuurlijk niet. Maar ik doe graag wat ik nu doe. En elke fout is een levensles.»

HUMO Heb je dan nergens spijt van? Op Twitter klaagde iemand onlangs over je schlager ‘Dos cervezas’: ‘Als ik ergens twee pinten bestel, zit ik voor de rest van de dag met dat kutlied in mijn kop.’

Waes (lacht hard) «Daar heb ik zéker geen spijt van!

»Sommige dingen draag ik wel lang mee. Gesprekken en ruzies waarvan ik jaren later denk: ‘Fuck, toen zat ik fout.’ Ooit heb ik op café – de Chatleroi in Antwerpen – een hele discussie gevoerd met twee lesbische vrouwen die een kind wilden adopteren. In die tijd dacht ik daar heel eenzijdig en fout over. Ik vond het flauwekul, en een egoïstische keuze om dat kind een vader te ontzeggen. Ik had die avond natuurlijk al goed gedronken, maar dat is geen excuus: dat had vooral met onwetendheid en misplaatste vooringenomenheid te maken. Maar in de jaren daarna heb ik daar gaandeweg een compleet ander beeld van gekregen. Sindsdien heb ik nog vaak aan die discussie gedacht. Ik moet mij zwaar excuseren tegenover die vrouwen, maar ik heb hen nooit meer teruggezien.»

HUMO Ben je je vooringenomenheid ook op andere vlakken kwijt?

Waes (denkt na) «Ik denk dat ‘Reizen Waes’ me heeft leren nuanceren. Het heeft mijn kijk op de wereld een pak breder gemaakt.

»Neem nu de zwartepietendiscussie, waarin ik heel snel de kant heb gekozen van zij die Zwarte Piet racistisch vinden. Want natúúrlijk is het dat. ‘Hij is zwart omdat hij door de schoorsteen komt gekropen,’ zegt men. En die krulletjes en rode lippen heeft hij daar ook gekregen, zeker? Je moet niet lullen. Wie niet snapt wat het probleem is met Zwarte Piet, slaagt er gewoon niet in om zich in het standpunt van een ander te verplaatsen. Ook hier weer zijn er mensen die inroepen dat het een traditie is.

»Nu, ik ben ondertussen 50 geworden. Dat helpt ook om te nuanceren.»

HUMO Een mijlpaal?

Waes «Nul komma nul. Het interesseert me niet. Vreemd genoeg heb ik in de aanloop naar mijn verjaardag gemerkt dat anderen er wél belang aan hechten. Er was zelfs een uitgeverij die een boek wilde uitbrengen: ‘Tom Waes wordt 50!’ Ik dacht: zijn die nu op hun kop gevallen? (lacht)

»Mijn dochter zei: ‘Nu zit je aan de helft van je leven, papa!’ Het zou geweldig zijn, als dat klopte (glimlacht).

»Ik sta er niet bij stil. Je hebt veel mensen die zeggen dat ze graag weer 35 zouden zijn, maar ik heb dat nooit gehad. 50 is top: het zot is er nog niet uit, maar je hebt toch al een beetje wijsheid en ervaring. Tot nu toe heb ik eigenlijk al bij elke leeftijd gedacht: dit is de beste leeftijd.»

HUMO Tot nu toe?

Waes «Ik heb nog geen lichamelijke kwalen, dat scheelt. Ik fiets en fitness veel. Ik rook weliswaar ook te veel, maar als we in ‘Reizen Waes’ een berg op moeten, sta ik meestal als eerste boven en moet ik wachten op gasten van 35 jaar.

»Als ik ’s morgens in de spiegel kijk, zie ik nog altijd dat manneke van 18. Ik zie het verschil niet. Ik merk alleen dat de mensen om me heen wél het verschil zien (lacht).»

bijna dood

HUMO Tim Van Aelst zei vorige week in Humo dat hij jou had gevraagd om Jens Dendoncker voor ‘Hoe zal ik het zeggen?’ de kneepjes van het presentatievak te leren. Ik stel me daar iets ‘My Fair Lady’-achtigs bij voor.

Waes «Tim had aan Jens gevraagd welke richting hij als presentator uit wou. ‘De naturel van Tom Waes zou ik wel willen,’ was blijkbaar zijn antwoord. Ik wilde Jens wel coachen, maar het is toch bij één keer gebleven. Ik had de pilootaflevering bekeken, en gezien dat hij dat keigoed deed. Hij komt niet gemaakt of geforceerd over, hij blijft duidelijk zichzelf en dat is dé sleutel bij presenteren.

»VTM heeft Tijs Vanneste – de man achter Van Echelpoel – ook eens naar mij gestuurd. Er was toen sprake van dat hij een programma zou presenteren, en VTM had gezegd: ‘We willen dat je presenteert zoals Waes.’ (blaast) Ik snap ergens wel waarom ze dat zeggen. ‘Reizen Waes’ heeft goede kijkcijfers. Maar net als Jens had Tijs geen coaching nodig. En beiden heb ik het advies gegeven dat ze zich niet mochten laten kneden.»

undefined

'Als ik in de spiegel kijk, zie ik nog altijd een manneke van 18 jaar. Maar de mensen om me heen zien wél het verschil ''

HUMO Wat is het raarste compliment dat je al kreeg?

Waes (denkt lang na) «Na ‘Tomtesterom’ en ‘Het geslacht De Pauw’ heb ik lang het imago van de macho met de grote muil gehad, de durfal, de stommerik die zich overal zonder nadenken ingooit. Mensen zeiden vaak: ‘Ik zag gisteren uw programma, gij weet precies wel veel. Amai, dat had ik niet van u verwacht.’ Zelfs journalisten die me kwamen interviewen, zeiden: ‘Wie had gedacht dat jij iets over geschiedenis wist?’ Eigenlijk zeggen ze dan ‘Voor een dommekloot weet jij wel veel.’ (lachje) Dat heeft me lang parten gespeeld.

»Ik heb de indruk dat dat nu zo’n beetje voorbij is. Dat ik in ‘Reizen Waes’ een andere kant van mezelf heb kunnen laten zien. Misschien omdat de mensen horen dat ik vlot Spaans, Frans en Engels spreek? En mijn overwinning in ‘De slimste mens’ zal ook wel hebben geholpen.»

HUMO Je was voor ‘Reizen Waes’ in Polen aanwezig bij enkele legeroefeningen van een privémilitie, met mannen die zich willen verdedigen tegen ‘de onstabiele tijden’. In het boek dat bij het vierde seizoen hoort, geef je de indruk dat je dat geen bijzonder aangename ervaring vond.

Waes «Ik ben een beetje bang van de ideologie die achter zo’n militie schuilt. Tijdens de eerste oefening trainden ze erop hoe je gewonde mensen tijdens een terroristische aanslag in veiligheid brengt. Goed, fijn van die mannen, no problem. Maar het tweede gedeelte was een oefening in hoe je het efficiëntst gijzelnemers doodschiet. Ik vind het al een beetje raar als een leger zich daarin oefent, laat staan een privémilitie. De gasten die daarin zitten, zijn bovendien meestal niet van de slimste: die moet je geen wapens geven.»

HUMO Het doet denken aan de voorbereidingen die een groepering als Schild & Vrienden treft. Mensen die zich niet op de dreiging voorbereiden, vinden zij naïef.

Waes «Ik zie een belangrijk verschil. Bij organisaties als Schild & Vrienden vraag je je af: tegen wie of wat zijn die zich aan het bewapenen? Tegen hun eigen gefantaseerde angsten? Doe toch normaal!

»In Polen is het gevaar concreter. Rusland staat aan de grens, en is steeds nadrukkelijker aanwezig. Het gevoel onder een constante dreiging te leven: dat kennen wij hier niet meer. Maar in zekere zin vormden de Belgische verzetsstrijders in de Tweede Wereldoorlog óók privémilities, die zich wapenden tegen de Duitsers. Ik kan me er dus wel iets bij voorstellen, hoor.

»Dat gezegd zijnde: die Polen leken eigenlijk nog het meest op veredelde scouts die soldaatje speelden. Het was amateurtheater door klungelaars. Dat die volwassen mannen er zo in opgingen, maakte het nog lachwekkender. Tijdens één oefening moest ik een gijzelaar spelen, iemand anders was de gijzelnemer, en de rest moest me komen bevrijden. Uiteindelijk slaagden ze erin om de gijzelnemer met veel lawaai te overmeesteren, waarna ze gingen vieren. Maar in al dat gedoe waren ze mij compleet vergeten, terwijl mij bevrijden het doel van de oefening was (lacht). Kolder.»

undefined

undefined

'Ik ben ervan overtuigd dat ze bij de BBC naar 'Reizen Waes' kijken. Soms trekken ze naar plaatsen waar wij eerst waren, en kan het echt geen toeval zijn.'

HUMO Neem je soms ongewenste souvenirs mee van je reizen? Erectieproblemen uit Odessa, voetschimmel uit Vanuatu, chronische winderigheid na een slecht bevallen maaltijd?

Waes «Niets dat ik mee naar huis heb genomen. Twee seizoenen geleden werd ik in Zuid-Soedan wel doodziek. We waren op bezoek bij een vrouw die net herenigd werd met haar zoon, een kindsoldaat die ze al twintig jaar niet meer had gezien. Ze gaf een groot feest en nodigde ons uit. De mensen daar zijn straatarm. Ik vind: als ze er op de één of andere manier toch in slaagt om een schaap te kopen en te slachten, en jou een portie aanbiedt, kun je dat niet weigeren. Alleen zat dat beest vol parasieten, was het kookwater vervuild en waren de groenten rot. Al vanaf het moment dat het deksel van de pot werd gelicht, wist ik dat het niet goed zou aflopen. En inderdaad.»

HUMO Voor televisie ga je schansspringen, loop je je voeten aan gort in de woestijn en eet je, binnenkort op televisie, groenten die zijn geteeld in de achtertuin van Tsjernobyl. En dan kwam je afgelopen zomer uitgerekend op vakantie bijna aan je einde.

Waes (stil) «Ja, waanzin. Ik had in mijn leven eigenlijk al duizend keer eerder moeten verongelukken. Dat ik dan net een zwaar ongeval krijg terwijl ik aan het fietsen ben – iets wat ik al 25 jaar intensief doe én goed kan – is raar. Het gebeurde tijdens een afdaling in Spanje, waar ik met een paar vrienden was. Het lag niet aan de snelheid. Ik reed 70 kilometer per uur. Dat lijkt veel, maar soms rijd ik 100. Het probleem is dat ik te dicht achter een auto aanreed. Toen die ineens in de remmen ging, moest ik naar het andere baanvak uitwijken en ben ik op een tegenligger geknald. Héél hard: de volledige voorruit was kapot. De mevrouw die achter het stuur zat, schrok zich rot. Eén van mijn beste vrienden zag het gebeuren en barstte in blèten uit omdat hij meteen dacht dat ik er heel zwaar aan toe was. Zelfs de ambulancier dacht dat hij een dode moest komen halen. Uiteindelijk bleek ik alleen mijn sleutelbeen te hebben gebroken. Het is mijn geluk dat ik op een klein Fordje ben geknald. Als het een Land Rover was geweest, had ik hier nu niet meer gezeten. Dat is een paar dagen later ten volle doorgedrongen, en toen pas heb ik mijn klop gekregen. Ik ben er héél hard van geschrokken.»

HUMO Hard genoeg om een andere hobby te zoeken?

Waes «Nee, want ik heb sindsdien alweer een andere, gelijkaardige afdaling gedaan. Opnieuw met 70 kilometer per uur, zag ik achteraf op mijn Strava-app. (Denkt na) Weet je wat het is? Als mijn ongeluk was veroorzaakt door een klapband of zo, dán had ik de volgende keer waarschijnlijk twee keer nagedacht. Dat soort materiële pech heb je niet in de hand: je weet niet wanneer het nog eens zal voorvallen, en dan word je bang. Maar mijn ongeluk was het gevolg van een domme, menselijke fout. En ik ga die in het vervolg niet meer maken. Beloofd.»