Hoe zou het eigenlijk zijn met... de daklozen die Humo in 2007 interviewde?
Drie jaar geleden leefde ik een week als dakloze in Brussel om het leven op straat aan den lijve te ondervinden. Ik bedelde mijn geld bij elkaar in het Centraal Station, sliep in kraakpanden en kartonnen dozen, warmde mij aan het gezelschap van les malheureux de la rue, die mij al snel beschouwden als één van de hunnen. Vorige week ben ik ze opnieuw gaan opzoeken, om te kijken hoe het hen intussen is vergaan.
Wendy en André zitten nog steeds op hun bedelplekje in het Centraal Station. Bruno en Alex zijn dood. Martine is in een psychiatrische instelling beland. En Christiaan en Carol zijn begonnen aan een nieuw leven.
Alex Giroux stierf bijna een jaar geleden, op 8 januari 2010, in de armen van zijn vriend Khader. Khader was 's morgens wakker geworden in metrostation de Brouckère, waar ze meestal sliepen, en had gemerkt dat Alex niet meer bewoog. Alex, een jonge Fransman, leefde al meer dan tien jaar op straat in Brussel en was net dertig geworden. 'Hij stond twee jaar geleden nog op de cover van de Humo, samen met Yves Leterme,' schreef een straathoekwerker na Alex' dood in een mail aan allen die hem gekend hadden.
Die foto was genomen op een barre winteravond in december 2007, toen het slecht ging met Alex en het buiten vroor dat het kraakte. Later die nacht werd hij opgehaald door een camionnetje van een Brussels opvangcentrum om daar te gaan slapen - dik tegen zijn zin. 'De volgende nacht sliep hij alweer buiten op straat,' vertelt een vrijwilliger die zich het lot van Alex aantrok. 'In de maand daarna is hij bijna drie keer dood geweest door onderkoeling. Telkens werd hij op het nippertje gered. Maar een jaar later ging het zelfs goed met hem, en is hij zijn ouders in Frankrijk nog eens gaan opzoeken. Zijn moeder had hem al tien jaar niet meer gezien.'
Alex was een jonge punker die op zijn achttiende van huis was weggelopen uit rebellie. Zo heeft iedereen op straat zijn verhaal. Zoals Carol Mot (46) uit Lessines, die in augustus 2007 in de grote stad Brussel was gearriveerd met al haar hebben en houden in twee zakken, en haar hond Black, die haar beschermde op straat en die ze beschouwde als haar kind. Carol vergezelde me naar de soepbedeling in het Centraal Station en gaf me onderdak in het kraakpand waar ze zat.
Drie jaar later gaat het prima met Carol. Ze woont in een appartementje aan het Noordstation, waar ze alle comfort heeft: badkamer met douche, salon en eetkamer, televisie, computer, wasmachine, koelkast en diepvriezer. Ze is er met veel vallen en opstaan geraakt, maar nu heeft ze toch het gevoel dat ze eindelijk haar geluk teruggevonden heeft. Haar jongste dochter, die ze al vijf jaar niet meer gezien had, vond ze terug via Facebook. Die woont nu boven haar, en ze zien elkaar elke dag. Ze is pas grootmoeder geworden en breit dekentjes en sokjes voor de kleine. En ze heeft Christophe, de man die ze op straat had leren kennen, buitengegooid.
Het volledige artikel leest u in Humo 3666 van dinsdag 7 december 2010.
Humo-files: 'Onze vrouw wordt dakloos'
Eind 2007 leefde Onze Vrouw vijf dagen en vier nachten als dakloze in Brussel. Deze week trok zij opnieuw de straat op voor een vervolgstuk (u leest het in Humo 3666 van dinsdag 7 december 2010), maar wij haalden eveneens haar relaas van toen uit ons archief.
