Holly Herndon - Platform
Opener ‘Interference’ stottert. De oren wennen moeilijk aan de knippergeluiden. Het gaat vooruit, maar de beats en Holly Herndons uitzaaiingen van de eigen stem – denk The Knife, zoek eventueel tijdgenoot Oneohtrix Point Never op – zijn niet gemaakt om op te zweten en te zweven. ‘Chorus’ vat een andere kern van ‘Platform’: één hoge stem houdt stand, alle andere versnipperen tussen de elektronische springbonen. Goeie popsingle ook, maar dat hoor je pas bij de derde beluistering.
Herndon begon haar muzikale leven in een kerk in de Biblebelt. De sfeer van haar koorfavoriet van toen, ‘Spem in alium’ (een 16de-eeuws motet voor veertig stemmen van Thomas Tallis), hangt over ‘Unequal’, dat verder vol zit met ontploffingen, kleine zandstormen en knisperende aluminiumfolie. Een liedje dat op Björks ‘Vespertine’ had kunnen staan, kringelt zich er ook tussen. ‘Locker Leak’ krioelt van de Laurie Anderson-achtige vocalen. ‘Who lasts longest? Glass lasts longest.’ ‘Be the first of your friends to like Greek yoghurt this summer.’ Boodschappen uit onze corporate age, denk ik, die lijken geregistreerd door oe-oeënde Zap Mama-aliens die er nog minder van begrijpen dan ik.
‘Morning Sun’ begint als iets tussen Enya en Grimes, en is het meest elegante deel van het alleen op laptop gecreëerde ‘Platform’. ‘Het alleremotioneelste instrument ooit,’ zegt Holly over haar machine, en ze is zo dapper en bij de pinken om er de geluiden van vandaag mee te klanktappen. Of om er in ‘An Exit’ een binnengeglipte popsong mee kapot te maken. Herndon is vijf jaar gaan clubben in Berlijn en is daarna experimentele muziek gaan maken én bestuderen. Sommige songs doen dus moeilijker dan andere. ‘DAO’ is een avant-gardeopera en te veel het muzikale equivalent van een boek waar alle letters uit vallen. ‘Lonely at the Top’, een creepy hoorspel geschreven vanuit het standpunt van iemand die een overwerkte CEO masseert – ‘You’re so special... I don’t know what we would do without you’ – hoef ik geen vierde keer te horen. Afsluiter ‘New Ways of Love’ wél: een beat vecht tegen gewriemel van microgeluiden, en overleeft op het nippertje. Ik mag ‘Home’ niet vergeten: Herndon voelt zich begluurd door de NSA, en in plaats van met een kruisvaardershart tegen die afluisterwereld tekeer te gaan, gluurt ze indrukwekkend terug. Straffe plaat, die me na een tijd wel naar iets analogers heeft doen grijpen: de weelderige strijkers van ‘Vulnicura’ van Björk voelden als pantoffels na schoenen.
